Ούτε βήμα πίσω… Έσπειραν ανέμους να θερίσουν θύελλες…

Κλειώ Ιωάννου

Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι η συμμορία των Βρυξελλών έχει πάρει απόφαση να δώσει ένα σκληρό χτύπημα σε αυτούς που σήκωσαν ανάστημα στην αφεντιά της και τόλμησαν να αμφισβητήσουν την παντοκρατορία της.
Αφού πρώτα ρήμαξαν τη χώρα μαζί με τους εκλεκτούς της υπαλλήλους, υπογράφοντας συμφωνίες που υποθήκευσαν το μέλλον της μετατρέποντάς τη σε αποικία χρέους, παρακάμπτοντας τη δημοκρατία και τους θεσμούς.
Αφού παρέδωσαν στους τραπεζίτες τον ιδρώτα ενός ολόκληρου λαού και στους βιομηχάνους όλα τα εργασιακά δικαιώματα.
Αφού ξερίζωσαν την αξιοπρέπεια και την κοινωνική πρόνοια, ξεπουλώντας γη και ύδωρ, συνθλίβοντας μισθούς και συντάξεις φτωχοποιώντας τον…

μισό πληθυσμό.

Επιχειρούν να ταπεινώσουν το λαό για ακόμα μια φορά, ζητώντας συναίνεση στο να διαπραχθεί ένα οικονομικό και πολιτικό πραξικόπημα άνευ προηγουμένου.

Μια αίθουσα αναμονής, ένα έγκλημα τιμής και ένα περιοδικό…

από τη Γιώτα Τζιαμουράνη

---

 Τα ραντεβού περιμένουν στο σαλόνι του ιατρείου. Αγχωμένες πρωτάρες, ζευγάρια, ετοιμόγεννες πριν τον τελευταίο υπέρηχο, κυρίες στην εμμηνόπαυση που χαζεύουν αφηρημένα μια επανάληψη στην τηλεόραση. Οι νεότερες ανακατεύουν τα περιοδικά που βρίσκονται αραδιασμένα στο τραπεζάκι και διαβάζουν τις νέες τάσεις για την άνοιξη-καλοκαίρι 2012. Τι κι αν έξω χιονίζει και βρισκόμαστε λίγο πριν την άνοιξη-καλοκαίρι 2015. Οτιδήποτε για να περάσει η ώρα και να ξεχαστείς, πριν η πόρτα ανοίξει και ο γιατρός σου θυμίσει τον λόγο για τον οποίον είσαι εκεί. Μέσα σε αυτό το κοιμητήριο γυναικείων περιοδικών, ξεχώρισα ένα σπάνιο εύρημα καθώς αναγράφει «Φεβρουάριος 2015». Φρέσκο υλικό, σκέφτομαι.

Ευθεία Βολή

Μην μιλάτε για Μικρασίες και για Glass-Steagall… ή αλλιώς, επειδή με τσιγκλίσανε…

https://bluebig.wordpress.com/2013/03/28/%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-glass-steagall-%CE%AE-%CE%B1/

Οι κομμουνιστές πρέπει να γίνουν παραδείγματα…

συνέντευξη με τον Γιάννο Περλέγκα

---

Ο ηθοποιός Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί και παίζει στην παράσταση Ιμμάνουελ Καντ του Τόμας Μπέρνχαρντ στο θέατρο Τέχνης. Μιλά στη Βάλια Μαστροδήμου για τη δουλειά αυτή, για την τέχνη που δε θα περιχαρακώνεται εσωστρεφώς και για την κομμουνιστική Αριστερά της εποχής μας.

Ποια είναι η ιστορία του «Ιμμάνουελ Καντ»;

–         Το έργο είναι μια φαντασία υπαρξιακή-φιλοσοφική-πολιτική,  χρησιμοποιεί το μύθο του Καντ παραφράζοντάς τον. Ο Καντ με τη γυναίκα και τον παπαγάλο του πηγαίνουνε με ένα πλοίο προς την Αμερική.

Να η πρώτη παράφραση: ο Καντ που ποτέ δεν παντρεύτηκε και δε μετακινήθηκε από την πόλη του, ταξιδεύει πάνω σε ασταθές έδαφος, και μάλιστα σε άλλη εποχή από τη δική του, στον 20ό αιώνα. Έχει γλαύκωμα, ελπίζει ότι θα γιατρευτεί στην Αμερική και ταυτόχρονα θα τον τιμήσει το πανεπιστήμιο της Κολούμπια.

ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΩΡΕΣ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Το ιταμό τελεσίγραφο Σόιμπλε στην Ελλάδα, που τορπίλισε το Eurogroup, επιταχύνει τις εξελίξεις γύρω από το ελληνικό δράμα και μας φέρνει μπροστά σε ένα αποφασιστικής σημασίας, κομβικό σημείο. Μέσα στις επόμενες ώρες και μέρες μπορεί να κριθεί σε μεγάλο βαθμό  η μοίρα του κινήματος και της Αριστεράς για πολλά χρόνια. Χρειάζεται καθαρό μυαλό, ψύχραιμη, μακριά από φοβικά σύνδρομα και συναισθηματισμούς εκτίμηση του εσωτερικού και διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων και αλύγιστη αποφασιστικότητα για να περάσουμε αυτόν τον πρώτο, κρίσιμο κάβο.

Προσερχόμενος στο Eurogroup, ο Σόιμπλε έριξε την πρώτη τορπίλη, δηλώνοντας προκλητικά ότι «λυπάται» τους Έλληνες για την «ανεύθυνη» κυβέρνησή τους. Στη συνέχεια ανατίναξε τις γέφυρες συνδιαλλαγής που προσπαθούσε να στήσει η Γαλλία και απαίτησε από την ελληνική κυβέρνηση να αυτοεξευτελιστεί υπογράφοντας δήλωση μετανοίας για παράταση του Μνημονίου και παραίτηση από την εφαρμογή του κοινωνικού της προγράμματος. Όλα αυτά διαμηνύουν με τον πιο καθαρό τρόπο ότι ο τορπιλισμός του Eurogroup ήταν προειλημμένη απόφαση μιας Γερμανίας, η οποία συμπεριφέρεται απροσχημάτιστα όχι ως ηγεμόνας, αλλά ως δεσμοφύλακας της ευρωζώνης.

Αυτά είναι περίπου αυτονόητα. Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι γιατί και με ποια στρατηγική στόχευση ενεργεί το Βερολίνο.

Να η ευκαιρία!

Πριν λίγο συζητούσα με έναν φίλο που με επισκέφθηκε στο χωράφι και πάνω στην κουβέντα θυμήθηκα ότι τον Σεπτέμβριο του 2011 που πήγα στο Βερολίνο καλεσμένος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού και ήρθαν τότε περί τους 250 Γερμανούς να παρακολουθήσουν την εκδήλωση στην οποία θα μιλούσα, διατύπωσα την άποψη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει τάχιστα να προχωρήσει και σε πολιτική ενοποίηση αλλιώς δεν θα μπορεί να σταθεί για πολύ ακόμη η ευρωζώνη και θα επέλθει διάλυση.

Είπα και άλλα περί της κατάστασης στην Ελλάδα τότε, περί των παλαιών δανείων που επέστρεφαν στις γερμανικές βιομηχανίες, περί της παρούσης βοήθειας με τα δάνεια που δεν είναι βοήθεια, περί της επερχόμενης εκποίησης των φυσικών πόρων και της δημόσιας περιουσίας της χώρας μας και περί της παρανοϊκής ισοπέδωσης των λαών που επιδιώκεται με όχημα και εργαλείο την δημοσιονομική σύγκλιση στα πρότυπα της ισχυρής Γερμανίας. Τότε οι Γερμανοί με χαρακτήρισαν “συγγραφέα με αναρχικές απόψεις”.

Η Ευρώπη του νέου εθνικισμού και η σημασία της αναδυόμενης αριστεράς…

Του Γιώργου Κουτσαντώνη, μέσω Art Version

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, μετά την πτώση του τείχους στο Βερολίνο το 1989, προκύπτουν νέα γεωπολιτικά σενάρια. Σενάρια που προηγουμένως ήταν αδύνατο να φανταστεί κανείς. Από τη στιγμή εκείνη, σταδιακά αναδύεται ένα νέο είδος τοπικισμού στην Ευρώπη. Σύντομα πραγματοποιείται μια ρήξη ανάμεσα στη ιδέα της ενωμένης Ευρώπης των εθνών κρατών (η οποία αναπτύχθηκε κατά τις δεκαετίες του ΄70 και ’80) και σε αυτή της νέας ιδέας που αναπτύσσεται κατά την δεκαετία του ΄90.  Η αρχική θεώρηση, (η οποία είχε ως προϋπόθεση την προστασία και ανάδειξη των επιμέρους παραδόσεων, και των τοπικών ταυτοτήτων), έρχεται σταδιακά σε αντιπαράθεση με μια ενοποιητική διαδικασία με τάσεις ομογενοποίησης, εξομάλυνσης και ισοπέδωσης. Η αρχική θεώρηση στηρίχτηκε στην ανάδειξη της ποικιλομορφίας, των πολυπολιτισμικών κοινωνιών, του σεβασμού των επιμέρους ιδιαιτεροτήτων και ταυτοτήτων. Υπό αυτή την αρχική άποψη, η συνύπαρξη και συμβίωση, διαφορετικών μεταξύ τους στοιχείων, νοείται ως θετική και όχι ως αρνητική αξία.