END_(-5)_itorial

του Barikat

Αυτές τις μέρες περιμέναμε να ακούσουμε ξανά για την καταδίκη της βίας «από όπου και αν προέρχεται». Να ακούσουμε για την ανάγκη υπεράσπισης της δημοκρατίας. Για τους κινδύνους που υπάρχουν, ειδικά σήμερα μέσα στην κρίση, από βίαιες και αντιδημοκρατικές πρακτικές. Άλλα όχι. Στα ψιλά πέρασε η ιστορία στη Νέα Φιλαδέλφεια. Επιλεκτικό πράγμα η ευαισθησία και πολλές φορές η βία ξεχνιέται όταν στοχεύει σε βολικό στόχο.

Τα ΜΜΕ του «δημοκρατικού τόξου» δεν είδαν 50 μπράβους να ξυλοκοπούν δημοτικούς συμβούλους της νέας δημοτικής αρχής. Δεν αναρωτήθηκαν ποτέ αν η αντιπολίτευση του δήμου Ν. Φιλαδέλφιας και οι πολιτικές δυνάμεις που την υποστηρίζουν, καταδικάζουν τη βία ή την υποβοηθούν. Δεν ανέβηκαν στα κεραμίδια για το πώς μπορούν 50 τραμπούκοι να δέρνουν μέσα σε ένα δημοτικό συμβούλιο και μετά να φεύγουν ανενόχλητοι.

Η «Διεθνής» στον χρόνο, στο τραγούδι, στην μνήμη μας

Η «διεθνής» είναι ένα  τραγούδι που γράφτηκε τον Ιούνιο του 1871 από τον Ευγένιο Ποτιέ, ενα μέλος της Παρισινής κομμούνας. Τον πρώτο καιρό τραγουδιόταν στον σκοπό του Γαλλικού εθνικού ύμνου, μέχρι το 1888 την χρονιά που ο Πιερ Ντε Γκαιτέρ πρόσθεσε την πασίγνωστη μελωδία.

Η διεθνής έχει εμπνεύσει, συγκινήσει και εμψυχώσει ατέλειωτους αγώνες από τότε μέχρι και σήμερα, και έχει μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες σε όλο τον κόσμο, από τα Βιετναμέζικα και τα Εβραικά, μέχρι τα Σουηδικά και τα Πορτογαλέζικα. Είναι ένα βαθιά επαναστατικό τραγούδι που δεν ανοίκει σε κανένα κόμμα ή συγκεκριμένη παράταξη, παραμόνο στους ανθρώπους που αγωνίζονται ενάντια στην εξουσία, στον καπιταλισμό και στην εκμετάλλευση, από όπου κι αν είναι, σε όποια περίοδο και να είναι.

Το πάρτι του Πάρι, οι σκλάβοι κι η γυμνή με το…σούσι

‘Αρης Σκιαδόπουλος

Ο Πάρις! Ο γόνος μιας φαμίλιας που έχει τις ρίζες της σ έναν δοσίλογο. Μιας φαμίλιας που εξουσιάζει τον τόπο και που ανδρώθηκε ,όπως κι άλλες σαν κι αυτήν,σε περιόδους που ο κάθε κατακτητής λυσσομανούσε σε βάρος του. Όπως οι τσιφλικάδες που πήραν δώρο από τους Τούρκους τη μισή Ελλάδα για να μας εμφανιστούν στην συνέχεια ως…ευεργέτες.

Ο Πάρις λοιπόν, το μονάκριβο αγόρι τής Μαριάννας,  έχει τα γενέθλιά του. Και σε μια Ελλάδα φτωχοποιημένη κατά τα δυο τρίτα,  μαζί μ ένα σωρό λακέδες γύρω του εορτάζει. Στο 32ο χλμ τής Αθηνών Λαμίας,  στό Grey Warehouse. Ω, τι συγκίνηση!

Οι καλεσμένοι, λέει,  άφησαν έξω τα κινητά τους και σύμφωνα με το κόνσεπτ της εκδήλωσης παρέλαβαν από μια βενετσιάνικη μάσκα. Οι μασκαράδες…

Μέσα,  είχε φτάσει από ώρα η μαμά Μαριάννα, που φορούσε μια δαντελένια μάσκα,  για να ξεχωρίζει από τούς άλλους μασκαράδες! Μέσα και οι…ακόλουθοι. Άνθρωποι τής δημοσιογραφίας και πρόσωπα από την πολιτική ηγεσία.

Οι σερβιτόροι ήταν ντυμένοι σκλάβοι και γύρω περιφέρονταν χορεύτριες,  που φορούσαν τα  απολύτως απαραίτητα.  Καί στο σούσι μπαρ ήταν αραχτή μια γυμνή κυρία,  που κάλυπτε, λέει,  τα γυμνά της σημεία με….σούσι.

Τι γούστο!  Τι αισθητική! Οι σκλάβοι, οι γυμνές κοπελιές…

Όταν οι Sex Pistols έσωσαν τα Χριστούγεννα του 1977…

Χωρίς Άγιο Βασίλη, κάλαντα και έλκηθρo. Με Johny Rotten, πανκ και μια απεργία: Αυτή είναι όντως μια διαφορετική χριστουγεννιάτικη ιστορία

«Γράφει ο Κώστας Φουρίκος»

Λοιπόν πρέπει να το παραδεχτούμε. Τα Χριστούγεννα είναι η πιο «γιορτή» από όλες τις γιορτές. Είτε τη συμπαθείς όπως εμείς, είτε όχι, δεν μπορείς να αρνηθείς την πρωτοκαθεδρία της στην κατηγορία των γιορτών. Μπορεί να φταίει το μάρκετινγκ -το ξέρω- . Μπορεί να φταίει η σύνδεση της με την αλλαγή του έτους που συμβολίζει και συμπυκνώνει την αιώνια αντιπαράθεσή μας με το χρόνο που αμείλικτα περνά. Ή μπορεί να φταίει και η ανάγκη να ξεφύγουμε από την κανονικότητα με κάθε ευκαιρία και να μπερδευτούμε πιο αδέσμευτα με αγαπημένα πρόσωπα. (ή και να συνειδητοποιήσουμε πάλι πιο αδέσμευτα την απουσία τους).

Χρόνια Πολλά

Η Γέννηση του Χριστού: Τοιχογραφία στην εκκλησία της Παναγίας της Ασίνου, στο χωριό Νικητάρι της Κύπρου.14ος αιώνας

Η εποχή των ηρώων…

του Στρατή Δερτινού

---

Υπάρχει μια αφήγηση για τον αγώνα του Νίκου Ρωμανού που διαπνέεται από τη σύγκριση ανάμεσα στον αντικειμενικό ηρωισμό του Ρωμανού με την αριστερά που “σέρνεται” μαζί με το λαό στον οποίο αναφέρεται.

---

«Κάθε λόγος που βρίσκει κανείς για να ζήσει είναι παράλληλα και ένας λόγος για να πεθάνει.»

Αλμπέρ Καμύ, Μύθος του Σισύφου.

Η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία της Μεταπολίτευσης…

Παραμονή Χριστουγέννων.

Ο Ε.Σ. (καμία σχέση με τον Εμπενέζερ Σκρουτζ, Ελευθέριος Στρατάκης λέγεται), είναι σκυμμένος πάνω από το γραφείο του και κοιτάει τους λογαριασμούς ξεφυσώντας.

Κάποια στιγμή σηκώνεται με το λογαριασμό της ΔΕΗ στο χέρι και πηγαίνει στο καθιστικό, όπου η γυναίκα του βλέπει τηλεόραση.

«Δεν είναι δυνατόν», της λέει. «560 ευρώ; Που θα τα βρούμε να τα πληρώσουμε;»

Εκείνη δεν απαντάει ούτε καν τον κοιτάει.

«Δε μιλάς;»

Εκείνη ούτε καν τον κοιτάει.

Ο Ε.Σ. τη διαολοστέλνει κι αφού πετάει το λογαριασμό μαζί με τους υπόλοιπους πάει στην τουαλέτα και βγάζει τη μασέλα του.