δικαιώματα και κρίση – δικαιώματα σε κρίση

Πολλά από τα μέτρα της τελευταίας τετραετίας
αναδεικνύουν σε θεσμικό πλέον επίπεδο μια κοινωνική ιεράρχηση
μεταξύ των πολιτών που προσβάλλει τη δημοκρατική ισότητα.

Ανδρέας Τάκης

Μέσα στον ορυμαγδό της δημόσιας αντιπαράθεσης για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού, ελάχιστοι θυμήθηκαν ότι η 10η Δεκεμβρίου είναι διεθνώς καθιερωμένη ως παγκόσμια ημέρα των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Δεν είναι δα και κανένα μυστικό ότι η κουλτούρα των θεμελιωδών δικαιωμάτων στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν επιδερμική. Ωστόσο, μέσα στις παρούσες συνθήκες βαθιάς πολιτικής και οικονομικής κρίσης, τα δικαιώματα του ανθρώπου φαντάζουν στα μάτια πολλών και, δυστυχώς, σε ολόκληρο το εύρος του πολιτικού φάσματος, σαν μια ολοένα και πιο περιττή, αν όχι προκλητική, πολυτέλεια: «Εδώ ο κόσμος πεινάει, με τα τραβεστί θα ασχολούμαστε τώρα;».

Ακόμη πιο αποθαρρυντικό όμως είναι το γεγονός ότι, με την κρίση, τα δικαιώματα του ανθρώπου έχουν αρχίσει να χάνουν την αξιοπιστία τους ακόμη και στα μάτια ανθρώπων που είχαν εναποθέσει σε αυτά την ειλικρινή προσδοκία ότι η θεσμική τους κατοχύρωση θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα στο να βελτιωθεί πραγματικά η ποιότητα της πολιτικής μας συμβίωσης. Ωστόσο, όπως θα υποστηρίξω εδώ, αυτή η κρίση αξιοπιστίας δεν αφορά τα ίδια τα θεμελιώδη δικαιώματα, αλλά τους συνήθεις τρόπους με τους οποίους αυτά γίνονται αντιληπτά στη χώρα μας, και όχι μόνο. Γιατί, σε τελική ανάλυση, ένα πλεονέκτημα του να ζεις την οικονομική και κοινωνική κρίση από τα μέσα είναι το ότι βλέπεις τα πράγματα μερικές φορές πιο καθαρά. Ίσως γιατί τα αστεία έχουν πια τελειώσει. Και στην περίπτωση των δικαιωμάτων, η κρίση έδειξε ξεκάθαρα πόσο ανεπαρκείς είναι και οι δύο κυρίαρχες αλλά «αντίπαλες» συνήθως μεταξύ τους αντιλήψεις για τα δικαιώματα στη χώρα μας.

Από τη μια, λοιπόν, έχουμε την παραδοσιακή «φιλελεύθερη» αντίληψη που προβάλλει την προτεραιότητα των ατομικών δικαιωμάτων ως υπεράσπιση του στενού καταλόγου των δικαιωμάτων προσωπικής ελευθερίας, μιας ελευθερίας ως επί το πλείστον αρνητικής και αμυντικής, μιας «ελευθερίας από …». Μιας ελευθερίας από παρεμβάσεις πρωτίστως του κράτους στη σφαίρα της προσωπικής συνείδησης, της ιδιωτικότητας, της ιδιοκτησίας κ.ο.κ.

Ο Χάρος και το άγχος…

Γράφει ο συμπαθέστατος,- αλλά μακριά απο μας-  Χάρος Χάρου

Είμαι ο Χάρος Χάρου. Μάνα μου η Νύχτα και πατέρας μου το Έρεβος. Παππούς μου το Χάος. Γιαγιά μου η Γαία. Κολλητός μου ο θεός Διόνυσος. Είμαι πιο αρχαίος από τον Μητσοτάκη τον πρεσβύτερο. Αν και με κατηγορούν για εργαζόμενο στο δημόσιο, είμαι ελεύθερος επαγγελματίας.

Έχω και βάρκα, πάμε μια βόλτα;

Χτυπάει η πόρτα της βάρκας. Παραξενεύομαι γιατί συνήθως όλοι οι γνωστοί και οι φίλοι ή διακτινίζονται ή μπαίνουν μέσα με το έτσι-θέλω. Πλησιάζω διστακτικά και δίπλα μου ο Κέρβερος μυρίζει ερευνητικά. Ανοίγω την πόρτα με το δρεπάνι σε ετοιμότητα και μένω έκπληκτος να κοιτάζω τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να μου χαμογελά.

Τα Χριστούγεννα… είναι αλλού…

Μαρία Χρυσάνθου

---

Λίγες μέρες πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων και τον ερχομό του καινούργιου χρόνου… στις 18 Δεκεμβρίου… μια μέρα παγκοσμίως αφιερωμένη στους μετανάστες…

Σε όλους εκείνους που αναγκάστηκαν να αφήσουν πατρίδες, οικογένειες, τόπους και πρόσωπα αγαπημένα και να ψάξουν καλύτερες ημέρες σε μέρη ξένα.

 

Ο Ρωμανός, ο Γιούνκερ και η μπέσα ως ευρωπαϊκή αξία …

Ο Ζαν-Κλωντ, τη στιγμή που συναντά μια άγνωστη φάτσα -πιθανόν ληστή- στον περίβολο του κτιρίου του Συμβουλίου της ΕΕ

___________________________________________

«του Άκη Γαβριηλίδη»

Στις πολλές μέρες που κράτησε η περιπέτεια του Νίκου Ρωμανού, σχεδόν μονοπώλησε –δίκην «ολικού κοινωνικού γεγονότος»- τη δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα. Έτσι, γι’ αυτήν υποστηρίχθηκαν (και εν συνεχεία αντικρούστηκαν) ουσιαστικά όλες οι απόψεις, ώστε δεν μένει να προστεθεί κάτι για την ουσία της υπόθεσης. Είμαστε όμως πλέον στη φάση όπου θα είχε νόημα να σκεφτούμε με περισσότερη ηρεμία πάνω σε όσα γράφτηκαν εν θερμώ.

Θα ξεκινήσω από μία σχετική τοποθέτηση: την πρόταση του Ανδρέα Πετρουλάκη να ζητηθεί μία «δημόσια δέσμευση τιμής» από τον απεργό πείνας. Μια πρόταση, που γι’ αυτήν –όσο και, ακόμη περισσότερο, για την αιτιολογία της- θα άξιζε να χρησιμοποιήσουμε το χαρακτηρισμό που η ίδια αποδίδει στον «κόσμο» όπου κινείται ο Ρωμανός.

Νομίζω ότι στον παράδοξο, παράλληλο κόσμο που κινείται η σκέψη του και η δράση του δείχνει να έχει κάποιου είδους περηφάνια. Ας του ζητηθεί μία δημόσια δέσμευση τιμής απέναντι στην κοινωνία, ότι θα χρησιμοποιήσει τα ευεργετήματα που παρέχονται στους φυλακισμένους που σπουδάζουν μόνο για αυτόν τον λόγο. Μόνο για σπουδές.

Και η πρόταση αυτή, φυσικά, έχει ήδη σχολιαστεί και αντικρουσθεί ενόσω ήταν ακόμη ανοιχτό το ζήτημα. Για παράδειγμα, σε ένα ξεκάθαρα πολεμικό δημοσίευμα που υπογράφει ο Κώστας Φουρίκος, βρίσκουμε την εξής διατύπωση.

 

Ο Φρανκεστάιν και ο καθρέφτης του. Γιατί οι νέοι μουσουλμάνοι της Δύσης γοητεύονται από το ISIS;

«Γράφει η Ελένη Μαυρούλη»

Στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, κυρίως για τη βαρβαρότητα και την αγριότητα με την οποία προκαλεί τρόμο, βρίσκεται τους τελευταίους μήνες η ακραία ισλαμιστική οργάνωση «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε» – ISIS.  Αν κάτι καθιστά τη συγκεκριμένη οργάνωση ίσως την πιο επικίνδυνη από κάθε άλλη αντίστοιχη «εκδοχή» είναι, εκτός  της αποδοχής που φαίνεται να έχει σε σημαντικό τμήμα των περιοχών όπου δρα και των λογικών υποψιών για το «ποιόν», τους πραγματικούς στόχους και το ρόλο των ιθυνόντων της, η έλξη που ασκεί σε νέους μουσουλμάνους από δυτικές καπιταλιστικές χώρες.

Οι τελευταίες μέρες, μοιάζουν να δίνουν ανάσες…

Γράφει η Μary Kouerini

---

Μετά από πολύ καιρό,οι τελευταίες μέρες, μοιάζουν να δίνουν ανάσες..
Χθες,αποφάσισα πια ,να στολίσω το σπίτι,γιατί σκεπτόμουν σοβαρά να μην το κάνω,αν τα κοινωνικά δρώμενα,εξακολουθούσαν,τόσο αποπνικτικά και μαύρα.Ποτέ δεν μου έφτανε,το προσωπικό,»καλώς έχειν»..
Πάντα ,πολύ περισσότερο ,τώρα, με ενδιέφερε το κοινωνικό «καλώς έχειν»

Ποτέ δεν το μετάνιωσα..

Ο Σωκράτης, οι Νόμοι και η Ισχύς του Κράτους…

Ana Maria Edulescu – Socrates Look

______________________________

Γράφει ο Κωνσταντίνος Σαπαρδάνης

Στην αρχαία Αθήνα, για την οποιαδήποτε εκτέλεση καταδικασμένου σε θάνατο έπρεπε να είναι παρών το ιερό πλοίο της πόλης, η Πάραλος. Έτσι, μετά την καταδίκη του Σωκράτη μεσολάβησε ένας μήνας αναμονής της εκτέλεσης, αφού η Πάραλος άργησε λόγω κακοκαιρίας να επιστρέψει στην Αθήνα από τη Δήλο όπου είχε πάει για τις γιορτές του Απόλλωνα. Μόλις μαθεύτηκε ότι το πλοίο φάνηκε στο Σούνιο, ο Κρίτων, ένας φίλος του Σωκράτη, τον επισκέφτηκε μια τελευταία φορά. Προσπάθησε να τον πείσει να δραπετεύσει, τώρα που του έμενε μια τελευταία μέρα ζωής. Ο Κρίτων του είπε ότι μπορούσε να χρηματίσει κάποιους φρουρούς και να τον φυγαδεύσει στη Θεσσαλία, από όπου στη συνέχεια θα μπορούσε να πάει όπου αυτός επιθυμούσε, ή να μείνει εκεί, σε δικούς του φίλους που θα τον υποδέχονταν και θα τον φρόντιζαν μέχρι τις τελευταίες του μέρες.

Ο Σωκράτης με μια εξαιρετικά ψύχραιμη επιχειρηματολογία εξηγεί στον φίλο του γιατί είναι αναγκασμένος να αρνηθεί την προσφορά του, και μάλιστα του δίνει τους λόγους για τους οποίους είναι διατεθειμένος να δεχτεί την ποινή που του απέδωσαν οι Αθηναίοι, και πρόθυμα να πιει το κώνειο που θα τον θανατώσει.