ΝΑΤΟ: Κίνδυνος για την παγκόσμια ειρήνη

του Immanuel Wallerstein 

Η επίσημη μυθολογία είναι ότι ανάμεσα στο 1945 (ή 1946) και το 1989 (ή 1991) οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ) ερχόντουσαν συνεχώς αντιμέτωποι, πολιτικά, στρατιωτικά και πάνω απ’ όλα ιδεολογικά. Αυτό αποκλήθηκε “ψυχρός πόλεμος”. Αν και ήταν πόλεμος, η λέξη που θα έπρεπε να υπογραμμιστεί είναι “ψυχρός”, δεδομένου ότι οι δύο δυνάμεις δεν ενεπλάκησαν σε οποιαδήποτε άμεση στρατιωτική δράση, ο ένας εναντίον του άλλου, καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου.

Υπήρχαν ωστόσο, πολλές θεσμικές αντανακλάσεις αυτού του ψυχρού πολέμου, και για κάθε μία ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες και όχι η ΕΣΣΔ που έκανε το πρώτο βήμα. Το 1949, οι τρεις δυτικές χώρες καταλαμβάνοντας την Γερμανία συνδύασαν τις ζώνες τους για να εγκαθιδρύσουν την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (FRG) ως κράτος. Η Σοβιετική Ένωση ανταπάντησε, μετασχηματίζοντας τη ζώνη της σε Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (GDR).

Το 1949, το ΝΑΤΟ εγκαθιδρύθηκε από δώδεκα έθνη. Στις 5 Μαΐου, το 1955, οι τρεις δυτικές δυνάμεις σήμαναν και επίσημα τη λήξη της κατάληψης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (FRG), αναγνωρίζοντάς την ως ανεξάρτητο κράτος. Τέσσερις ημέρες αργότερα, επικυρώθηκε η ένταξη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (FRG) ως μέλος στο ΝΑΤΟ. Ως απάντηση σε αυτό το διάβημα, η ΕΣΣΔ ίδρυσε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, συμπεριλαμβάνοντας – ως ένα εκ των μελών της – την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (GDR).

Η συνθήκη για την ίδρυση του ΝΑΤΟ επρόκειτο να τεθεί σε εφαρμογή μονάχα εντός της Ευρώπης. Ένας λόγος ήταν το γεγονός ότι οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης είχαν ακόμη αποικίες εκτός Ευρώπης και δεν ήταν διατεθειμένες να παραχωρήσουν σε κανέναν οργανισμό την εξουσιοδότηση να παρεμβαίνει άμεσα στις πολιτικές τους αποφάσεις σχετικά με τις αποικίες αυτές.

KADEBOSTANY – Castle in the Snow

Οι Σκουριές, τώρα. Κοίτα, στο Στρατώνι, το σκεφτόμουν διαφορετικά. Αλλά στις Σκουριές, παίζει πρόβλημα.

 Αυτό ήταν το δάσος.

 Και τώρα πια μεταμορφώνεται…  

 

Τότε δάσος. 

Τώρα αυτό. 

 

 Φωτογραφία: Μαρία Ανδρεάδου

Δεν θα σχολιάσω τα μπλε λεωφορεία. 

__________________________________________________________________________

Aπό:http://news.youropia.gr/post.php?id=62849

όταν ο Σαμαράς θα φεύγει απ’ το Μαξίμου θα είναι ράκος, θα προκαλέσει τη λύπη ακόμη και των πολιτικών του αντιπάλων…

Ο Σαμαράς συνεχίζει να λέει σε όλους τους τόνους ό,τι η επιλογή του για την προεδρία της Δημοκρατίας θα είναι η ίδια και για τις τρεις ψηφοφορίες. Αυτό, είναι άλλη μια μπαρούφα απ’ αυτές που συνηθίζει να λέει ο Σαμαράς.

 –

Αν υποθέσουμε ό,τι ο Σαμαράς επιθυμεί να συνεχίσει και να εξαντλήσει την τετραετία, όπως επαναλαμβάνει συνεχώς, τότε η επιλογή του θα είχε αυτό το στίγμα. Θα ήταν μια επιλογή με προοπτική εκλογής.

 –

Ποιος είναι και τι είναι ο Σταύρος Δήμας; 

 –

Είναι ο άνθρωπος που θα καταφέρει να συγκεντρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία για να εκλεγεί;

–

Ο σωστός κλέφτης φοράει γραβάτα και κάνει πάρτυ με ξέκωλες… αρκεί να το θέλει η «αδέκαστη δικαιοσύνη»!

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/

Το σύστημα παίζει τα ρέστα του – στο τραπέζι των ΜΜΕ, αποκλειστικά

---

σημ.Αμετανόητου: Πόσα χρόνια,αλήθεια, μπορείς με ψέμματα και απειλές να τρομοκρατείς έναν Λαό ?

Πόσα χρόνια,αλήθεια, μπορείς να παρουσιάζεις μία ψεύτικη, εικονική πραγματικότητα, από τα μέσα μαζικής προπαγάνδας ώστε να συντρίψεις την ψυχολογία ενός λαού και να τον μετατρέψεις σε ζόμπι ?

---

Γιώργος Παπασπυρόπουλος

Ευρώπη άκουσες τα νέα; Ο θεσμικός εκπρόσωπος της ΕΕ Γιούνκερ επεμβαίνει στα εσωτερικά της χώρας μας. Ο γερμανός υπουργός εξωτερικών Σταϊνμάγιερ επεμβαίνει στα εσωτερικά της χώρας μας. Οι οίκοι της χρεοκοπίας μας απειλούν με υποβάθμιση αν κάνουμε εκλογές, οι επενδυτές του πρόσκαιρου κέρδους πουλάνε μετοχές, οι οικονομικοί γύπες φτερουγίζουν ανήσυχα. Κι ο πρωθυπουργός της χώρας καλεί τις αγορές να επιτεθούν στην …χώρα του.

(Και τα ελληνικά ΜΜΕ μεταφέρουν μια εικόνα ξαναζεσταμένου grexit αποκλείοντας τις άλλες ειδήσεις – φτιάχνουν κλίμα.)

Γιατί τόσος «πανικός»; Υποτίθεται ότι η Ευρώπη είναι μια δημοκρατική περιοχή του πλανήτη που το καμάρι της είναι οι θεσμοί και η διάκριση των εξουσιών που διαφυλάττει ως κόρη οφθαλμού (και θέλει να τους εξάγει μάλιστα στις «βάρβαρες» χώρες) και η Ελλάδα μια δημοκρατική χώρα. Και οι εκλογές το λίκνο και η καρδιά της δημοκρατίας και των δημοκρατικών θεσμών: εδώ οι άνθρωποι αποφασίζουν, και όχι οι ελίτ, οι κληρονομικώ δικαιώματι άρχοντες ή οι εκατομμυριούχοι δικτάτορες: ή μήπως όχι;

Ποιος νομιμοποιεί τον μαιτρ της φοροαποφυγής Γιούνκερ ή τον νεοφιλελέ πρώην σοσιαλδημοκράτη Σταϊνμάγιερ να επεμβαίνουν στα εσωτερικά μας παραβιάζοντας τις θεσμικές τους ιδιότητες; Και σε ποιους απευθύνονται; Κρατικοί ευρωπαίοι αξιωματούχοι μαζί με τον τραγικό πρωθυπουργό μας, παρακαλούν τις αγορές να συντρίψουν την χώρα μας; ή να επιβάλλουν με τη βία τους εκλεκτούς τους στην κυβέρνηση;

Της φυλακής…τραγούδια…

Η απεργία πείνας του κρατούμενου Νίκου Ρωμανού που τελείωσε την Τετάρτη το μεσημέρι με την διακοπή της απεργίας μετά από 31 μέρες, και αφού η βουλή ακαγκάστηκε να αλλάξει τις ρυθμίσεις της ηλεκτρονικής παρακολούθησης «βραχιολάκι» και να διευρήνει τις κατηγορίες κρατουμένων για να συμπεριλάβει και την περίπτωση του Ρωμανού, επανέφερε στο προσκήνιο το ζήτημα των φυλακών, των κρατουμένων, των συνθηκών κράτησης, και των πολύ δύσκολων, επίπονων αλλά και επίμονων αγώνων που κάνουν άνθρωποι μέσα στις φυλακές, πολλά χρόνια τώρα.

Ευτυχώς, κάθε φορά, όσο συντηρητική και αυταρχική και να είναι η εκάστοτε κυβέρνηση- που πάντα είναι-, υπάρχουν κομμάτια της κοινωνίας που στέκονται αλληλέγγυα στους κρατούμενους και συμπαραστέκονται στον δίκαιο αγώνα τους.

Ευτυχώς, κάποιες φορές, και οι καλλιτέχνες παίρνουν θέση υπέρ τους, και χρησιμοποιούν την τέχνη τους για να «σηκώσουν ψηλά» τα αιτήματά τους, για να βοηθήσουν να ακουστούν οι φωνές πίσω από τα κάγκελα.

Δέκα καλλιτέχνες, δέκα τραγούδια που έχουν αναδείξει είτε την κατάσταση που επικρατεί στις φυλακές, είτε έχουν αποκαλύψει την αλήθεια γύρω από τις ιστορίες και τις προσωπικότητες των κρατουμένων.

Όχι ότι το ζήτημα της φυλακής και των δικαιωμάτων μπορεί να αλλάξει ή να επιρρεαστεί επι της ουσίας από ένα τραγούδι, αλλά στον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς φυλακή, όλα μετράνε και όλα μπορούν να βρουν τη θέση τους.