Κάντε τον Σάκη Ρουβά Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Σάλος έχει ξεσπάσει μετά την επίθεση της ηθοποιού, Χρυσούλας Διαβάτη, στον Σάκη Ρουβά και όλους τους νεαρούς και νεαρές ηθοποιούς οι οποίοι έγιναν πασίγνωστοι στο ευρύ κοινό επειδή έχουν ωραίο κώλο και κοιλιακούς-φέτες.Η Χρυσούλα Διαβάτη κλήθηκε να λάβει τιμητική διάκριση από το θεσμό των βραβείων Κάρολος Κουν στο Μέγαρο Μουσικής. Η ίδια αποκάλεσε τον εαυτό της “γριά” -που είναι- και δήλωσε έκπληκτη από την απόφαση των διοργανωτών να τιμήσουν τον Σάκη Ρουβά με το βραβείο “Αρχαίο Δράμα” για την συμμετοχή του στις Βάκχες.

Βέβαια, δεν τον κατονόμασε, αλλά είπε μέσες-άκρες ότι ο κάθε τυχάρπαστος που έχει ωραία βυζιά και αρχαιοελληνική μύτη δηλώνει και ηθοποιός.

Καταρχάς θέλω να δηλώσω ότι δεν είδα τις Βάκχες με τον Σάκη Ρουβά στο ρόλο του Διονύσου, όμως είμαι βέβαιος ότι ο Σάκης έσκισε.

Βραβεία Κουν ή ξύπνα Κάρολε να δεις!

Διονύσης Τσακνής

Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη. Ωραία!!!

Θα πει όμως κάποιος: Και ποια είν’ η τάξη; Πώς ορίζεται; Ποιοι οι όροι που τη διέπουν; Μήπως ίσως ο υποκειμενισμός του καθενός, προσδιορίζει εκ των προτέρων τα όριά της; Ωραία ερωτήματα για συζητήσεις σκεπτικιστών, που μάλλον έχουν εξορίσει απ’ τη συλλογιστική τους την ύπαρξη της αντικειμενικής θεώρησης της πραγματικότητας.

Παίρνω το μέρος των εν λόγω (σκεπτικιστών) και απαντώ: Όντως δεν υπάρχει αντικειμενική θεώρηση της πραγματικότητας, τουλάχιστον όσον αφορά στο βίωμα.

Εξηγούμαι:

Η φτώχεια είναι υποκειμενική κατάσταση. Δεν τη βιώνει ο χορτάτος. Η απόλυση για παράδειγμα, ως πράξη  δεν αφορά στα παιδιά του εργοδότη που την αναγγέλλει. Τα παιδιά του άνεργου επίσης, δεν έχουν τα προνόμια των βλασταριών του λαμόγιου, του μεγαλοεργολάβου, του Τραπεζίτη.

(Αντι)Πρόεδρος της (Νέας) Δημοκρατίας…

«Μεταξύ Ελλάδας και κόμματος είσαστε με το κόμμα, εμείς είμαστε με την Ελλάδα». Αυτό δήλωσε ο πρωθυπουργός το βράδυ της Κυριακής στη βουλή κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Και αμέσως μετά, συμφώνησε με την τρόικα να πάει σε προεδρική εκλογή και πρότεινε για υποψήφιο τον αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας.

Προφανώς ο Σαμαράς δεν περιμένει πως ο Σταύρος Δήμας θα ψηφιστεί από 180 βουλευτές. Αν και ο ίδιος ο Δήμας εμφανίζεται να το πιστεύει.

Εδώ αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να μη βρει στην κάλπη ούτε την ψήφο όλων των βουλευτών της συμπολίτευσης.

Μελετημένο σχέδιο τετραήμερης προληπτικής τρομοκράτησης…

Κατασταλτικό πογκρόμ μετά την πορεία του Σαββάτου στα σκοτεινά, στα μουλωχτά…

«Γράφει η Νατάσσα Κεφαλληνού»

Λοιπόν καθόλου δεν με εντυπωσίασε ο τρόπος καταστολής των διαδηλώσεων της 6ης Δεκέμβρη 2014. Όχι δεν έπεσα από τα σύννεφα με την αστυνομική βία και αυθαιρεσία, ούτε σοκαρίστηκα με τα βίντεο των δεκάδων ασφαλιτών που συνέδραμαν τα ΜΑΤ, ούτε με το φύτεμα μολότοφ -πάλι από άνδρα των ΜΑΤ- σε τσάντα συλληφθέντα, ούτε έμεινα άφωνη με τις εκατοντάδες αναίτιες «προσαγωγές στο σωρό» και τις δεκάδες συλλήψεις, ούτε με την αστυνομική κατοχή των Εξαρχείων, ούτε με τους ξυλοδαρμούς και τους ψεκασμούς των διαδηλωτών, ούτε με τους προληπτικούς ελέγχους, τις απειλές και την αστυνομική βία σε ρεπόρτερ και δημοσιογράφους. Με εξαίρεση την εμφάνιση της αύρας στην πλατεία Εξαρχείων, το έργο το έχω δει να παίζεται πολλές φορές, με τις ίδιες ακριβώς σκηνές σε όλες τις μεγάλες, συγκρουσιακές ή μη, πορείες από το 2008 και ύστερα.

Ο Τζούλιαν Ασάνζ θυμάται τον Όργουελ και γράφει για τη ζωή σε μια κοινωνία επιτήρησης…

Σημείο καμπής: Tο ανώτατο δικαστήριο της Ε.Ε. επιβάλει στην Google να χορηγήσει το «δικαίωμα στη λήθη».

Αποτελεί πλέον δημοσιογραφικό κλισέ να παρατηρεί κάποιος ότι το“1984” του Τζορτζ Όργουελ ήταν «προφητικό». Το μυθιστόρημα ήταν τόσο προφητικό που οι προφητείες του έχουν γίνεικοινοτοπίες της σύγχρονης εποχής. Διαβάζοντας το τώρα είναι μια επίπονη εμπειρία. Ενάντια στα θαύματα της κρατικής παρακολούθησης του σήμερα, οι εγκαταστάσεις του Big Brother – οι άγρυπνες οθόνες και τα κρυμμένα μικρόφωνα- φαντάζουν γραφικές, σχεδόν  καθησυχαστικές.
Όλα όσα οραματίστηκε στον κόσμο του ο  Όργουελ έχουν γίνει τόσο προφανή που κάποιος σκοντάφτει συνεχώς στις αφηγηματικές ελλείψεις του μυθιστορήματος.

Το μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ ήταν τόσο προφητικό που οι προφητείες του έχουν γίνει κοινοτοπίες της σύγχρονης εποχής.

Δεν μπορώ να αναπνεύσω…

του Zaid Jilani

 4 Δεκέμβρη 2014

Τετάρτη βράδυ ένα σώμα ενόρκων στη Νέα Υόρκη αρνήθηκε να καταδικάσει μια ομάδα αστυνομικών για τη δολοφονία του Έρικ Γκάρνερ, ενός άνδρα που πέθανε όταν οι αστυνομικοί του εφάρμοσαν μια απαγορευμένη λαβή πνιγμού. Η απόφαση ξεσήκωσε διαμαρτυρίες σε όλη τη χώρα.

Κάποιοι εντός του Κογκρέσου έχουν από καιρό εκφράσει την αλληλεγγύη τους στον Γκάρνερ και άλλα θύματα αστυνομικής βίας. Ο Χανκ Τζόνσον, που κατέθεσε ένα νομοσχέδιο για την αποστρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, έβγαλε ένα συγκλονιστικό  λόγο προς τιμήν του Γκάρνερ, μιλώντας για την στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας και χρησιμοποιώντας τη φράση «Δεν μπορώ να αναπνεύσω» ανάμεσα στις προτάσεις – τη φράση που έλεγε ο Γκάρνερ καθώς ασφυκτιούσε και που έγινε σύνθημα στις μετέπειτα διαδηλώσεις.

Ας μιλήσουμε για Βία…

«της Μαριλένας Καρρά»

«… βία είναι για τους θιασώτες της συντήρησης κάθε ιστορική κίνηση που βαίνει προς τον επαναπροσδιορισμό της ζωής στις οργανωμένες κοινωνίες…» τ

Υπάρχει μια επιβεβλημένη και καθαγιασμένη καθημερινότητα και ως τέτοια δεν αξιώνει τίποτα άλλο παρά τα εύσημα του υγιούς, του κανονικού, του φυσικού και του φυσιολογικού. Ξεκινάει νωρίς το πρωί σε ήρεμους τόνους με δύο γουλιές καφέ στο σπίτι ή έναν καφέ στο χέρι, συνεχίζει μέσα στην ετερόνομη χρονικότητα των μη- τόπων των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, κι έπειτα δουλειά, πανεπιστήμιο, σπίτι, φαί και ύπνος. Αναντίρρητα, ίσως, θα πρέπει να δεχθούμε πως υπάρχει ένα σεβαστό- αν όχι και πλειοψηφικό- κομμάτι της κοινωνίας που αποδέχεται αυτή την κανονικότητα, αναμφίβολα ένα άλλο μέρος που βλέπει κριτικά τις παράπλευρες πτυχές της και υπάρχει και ένα ακόμη κομμάτι, αν μπορούμε εν ίδει απλούστευσης να το χαρακτηρίσουμε έτσι. Λοιπόν, αυτό το τελευταίο μέρος διακρίνεται από τη ριζική άρνηση κάθε κανονικότητας, ως εκ των ουκ άνευ φυσικής και αναντίρρητης κατάστασης.