«Ποιανού παιδί είναι αυτός ο άντρας;» #NRomanos

της Μάρθας Αυγήτα

Ακολουθώ -και σ’οποιον αρέσει- την «τακτική» ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα ισχύουν για όλους ανεξαρτήτως φυλής, παραπτώματος, χαρακτήρα, εμφάνισης ή νομικού πλαισίου που ισχύει την χρονική στιγμή που αυτά παραβιάζονται.

Επίσης ξέρω πολύ καλά πως ότι ισχύει για έναν -όποια παραβίαση επιτραπεί για έναν- θα ισχύσει και για τους υπόλοιπους, αργά ή γρήγορα.

Και το λέω συχνά: ότι αφήνουμε να συμβαίνει στους άλλους θα το πάθουμε εμείς και τα παιδιά μας. Αυτό για μένα δεν παίρνει διαπραγμάτευση. Επίσης δε μου χρειάζεται να αυτο-χαρακτηριστώ ως αριστερή, αναρχικιά, ούτε καν προοδευτική.

Τα επιχειρήματα που «προβάλουν» ώστε να αποφύγουν την ουσιαστική στήριξη σε περιπτώσεις σαν του Ρωμανού, γιατί είτε φοβούνται είτε βαριούνται είτε γιατί απλώς είναι μαλάκες, είναι μόνο δικαιολογίες του κώλου.

Ο Ρωμανός ξεκίνησε έναν δίκαιο αγώνα, ζήτησε από πολύ συγκεκριμένη ομάδα να τον στηρίξει και να συνεχίσει τον αγώνα του. Μάλιστα αποφάσισε να προτάξει το σώμα του για να διεκδικήσει το μερίδιο της ελευθερίας που του αναλογεί και να δώσει μια μάχη μέσα από το ίδιο το σύστημα που τον έφτασε εδώ που τον έφτασε. Αυτό που συμβαίνει όμως, δεν αφορά μόνο την συγκεκριμένη ομάδα. Αυτό θέλει μεγάλα κάκαλα και όποιο και να είναι το αποτέλεσμα το πιτσιρίκι είναι μεγάλος μάγκας. Πολιτικός μάγκας, όχι του κώλου σαν κι εμάς.

Επιτέλους και ο Κρούγκμαν …

Κώστας Λαπαβίτσας

Στους Νιου Γιορκ Τάιμς της 30ης Νοεμβρίου ο Πολ Κρούγκμαν δημοσίευσε δύο πολύ ενδιαφέροντα κείμενα περί ‘Κακών Ευρωπαίων’ και περί της Άκραίας Περίπτωσης στην Ευρώπη’. Με δυό λόγια, ούτε η Γαλλία, ούτε η Ιταλία, ούτε η Ισπανία, ούτε ακόμη και η κακόμοιρη Ελλάδα, είναι οι ‘Κακοί Ευρωπαίοι’. Η πηγή του προβλήματος στην Ευρωζώνη, η ‘Ακραία Περίπτωση’, είναι η Γερμανία.

Για ποιό λόγο;

Διότι ο γερμανικός πληθωρισμός, όπως αυτός προσεγγίζεται με το ονομαστικό μοναδιαίο κόστος εργασίας, ήταν συστηματικά κάτω από τον πληθωρισμό την Γαλλίας και της Ιταλίας, όπως δείχνει και ο πίνακας του Κρούγκμαν:

Νηστική διπλωματία..

Πνέει μένεα, λέει, το Μαξίμου ολόκληρο για την διαρροή του e-mail που έστειλε η κυβέρνηση στην τρόϊκα.
Τα έχουν βάλει με το ΔΝΤ, και τους κατηγορούν για πολιτική αλητεία και προσπάθεια εκβιασμού.

Ενώ κατά την γνώμη τους πολιτικά »ορθό»  θα ήταν  όλες οι »διαπραγματεύσεις» και οι προτάσεις και αντιπροτάσεις να συγκαλύπτονται, να αποκρύπτονται, να μένουν τέλος πάντων μακριά απ’ τα »βέβηλα» μάτια του πόπολου!

     Για να μπορούν μετά να ψεύδονται ασύστολα, χωρίς μαρτυρία της απατεωνιάς τους: »Α, εμείς δεν προτείναμε αυτό ή το άλλο. Η τρόϊκα μας το επέβαλε!»
( λες και η αποδοχή κάθε είδους επιβουλών των τοκογλύφων είναι κάτι για το οποίο πρέπει να περηφανεύονται! )

Η πισίνα των αναρτήσεων…

Εδώ είναι ο λάκκος του ζευγαρώματος των ανήσυχων ψυχών. Εδώ ρίχνουν τις βουτιές τους όλα τα εγκλωβισμένα θηρία. Ο ηλεκτρισμός μας φέρνει πιο κοντά. Η επαφή μας πυροδοτείται απ’ την ταχύτητα της σύνδεσης. Εδώ μέσα σ’ αυτή τη μήτρα του δούρειου ίππου της επιθυμίας, αρχίζουν να ξιφουλκούν τα κορμάκια που δεν αγγίζονται, με αναρτήσεις. Φωτογραφίες, εξυπνάδες, σχόλια, στίχοι, άρθρα, κακίες, καλοσύνες, στριγκλιές, μα κυρίως ο νάρκισσος εαυτός που όλο και ναρκισσεύεται.

Λουίς Σεπούλβεδα – Σημειώσεις εν καιρώ πολέμου…

Το βίαιο καλειδοσκόπιο της μνήμης

Έχασα μια πατρίδα και δε με νοιάζει, τα νιάτα μου πέρασαν σαν αστραπή μέσα σε μάχες, εξορίες και φυλακές, αλλά ο τελικός απολογισμός με γεμίζει περηφάνια. Και ζω έντονα γιατί όλες μου οι ενέργειες, όλα μου τα όνειρα, όλες μου οι λαχτάρες, είναι γεμάτα από την παρουσία αυτού που μου λείπει: του Σέρχιο Λέιβα, το φίλου μου, του συντρόφου μου, του αδελφού μου. [σ. 181]

–

Το απόσπασμα είναι ενδεικτικό της «δοκιμιακής» – μη μυθοπλαστικής γραφής αλλά και της ευρύτερης κοσμοθεωρίας του Σεπούλβεδα, συνεπώς και της γενικότερης θεματολογίας της συγκεκριμένης συλλογής: οι κοινωνικοί αγώνες στέκουν δίπλα στις σπουδαίες προσωπικές σχέσεις, καθώς αμφότερα, άρρηκτα μεταξύ τους δεμένα, πλέκουν τη ζωή του ίδιου και των συντρόφων του. Το κομμάτι προέρχεται από το κείμενο Σύντομη ιστορία ενός άξιου ανθρώπου, από το οποίο και κλέψαμε τη φράση του τίτλου μας – το βίαιο καλειδοσκόπιο της μνήμης ενεργοποιείται βέβαια με την επέτειο των τριάντα χρόνων «από το φασιστικό στρατιωτικό πραξικόπημα που σκότωσε για πάντα την χιλιανή δημοκρατία».

–

Μνήμη 3ης Δεκέμβρη 1944… η πρώτη ένοπλη επέμβαση εναντίον των δυνάμεων της αντιφασιστικής αντίστασης στην Ευρώπη…

Γράφει: o Δημήτρης Κουσουρής

#

«Όμως ο πόλεμος δεν τελείωσε ακόμα

Γιατί κανένας πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ!».

Μ. Αναγνωστάκης

Η ουτοπία της Απελευθέρωσης στο τέλος του πολέμου, η προσδοκία ενός καινούριου κόσμου που ανατέλλει πάνω στα ερείπια της βαρβαρότητας, κράτησε λίγο στην Ελλάδα. Αιτία ήταν πως υπήρξε κάτι πολύ περισσότερο από ουτοπία, αφού είχε ήδη βρει τους τόπους της, πολύ πριν τη γερμανική υποχώρηση, στα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας. Το σύντομο επεισόδιο της Απελευθέρωσης ξεκίνησε με μια μαζική σφαγή στις 15 Οκτωβρίου 1944 άοπλων διαδηλωτών από τους ένοπλους συνεργάτες των Γερμανών, που είχαν ταμπουρωθεί στα ξενοδοχεία γύρω από την Ομόνοια. Τελείωσε με τον ίδιο τρόπο, με την επίθεση της αστυνομίας στην ΕΑΜική διαδήλωση της Κυριακής 3 Δεκέμβρη 1944.

Γιατί υπάρχουν, όλοι οι λόγοι αυτού του κόσμου…

Ο κάθε καραγκιόζης μισάνθρωπος, θέλει να δει αυτούς με τους οποίους διαφωνεί πολιτικά, να πεθαίνουν στα χέρια του κράτους. Αυτό, δεν συμβαίνει μόνο στη χώρα μας αλλά παντού. Αυταρχισμός λέγεται.

Ο αυταρχισμός δεν γνωρίζει ηλικίες, δεν γνωρίζει τάξεις, δε γνωρίζει εποχές. Αν είσαι ένα αυταρχικό μισάνθρωπο ανθρωπάκι, η μονή περίπτωση να αυτοδικαιώνεσαι στη ζωή σου είναι να βλέπεις τους άλλους να βρίσκονται στα χέρια αυτών που έχουν τη δύναμη να καταστρέψουν όποιον αντιστέκεται. Τους τελευταίους αιώνες ο αυταρχισμός θρέφεται, πριμοδοτείται και διαφημίζεται από τους καπιταλιστές και τα έθνη-κράτη. Έτσι λοιπόν αν κάποιος αντιστέκεται, δεν σε νοιάζει το «πως» και το «γιατί». Δε σε νοιάζει αν τον καταστρέψουν,δε σε νοιάζει τίποτα. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να καταστραφεί επειδή εσύ δεν βλέπεις σε εκείνον εσένα. Αυτή είναι μιας από τις διαδικασίες που τρέφουν, όχι μόνο τον αυταρχισμό της διπλανής πόρτας, αλλά σε συνδυασμό με το χρήμα και όλο το οικοδόμημα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Δε νιώθετε λοιπόν, δε την παίρνετε χαμπάρι, εσείς οι αυταρχικοί, της διπλανής πόρτας, των Μ.Μ.Ε. ή των υπουργείων. Πόσο μάλλον αν είστε και στην άλλη όχθη του ταξικού πολέμου.  Αν έχετε τα φραγκάκια σας, αν γενικά είστε «εντάξει». Έρχεστε εσείς λοιπόν, οι «εντάξει» τριμάλακες, και τρελαίνεστε όταν βλέπετε ένα παιδί της αστικής τάξης, όπως ο Ρωμανός, να έχει αποκηρύξει αυτά που εσείς γλείφετε ή αυτά τα οποία εσείς κατανοείτε ως φυσικό φαινόμενο: τον Καρατζαφέρη και τον Χριστοφοράκο, τους ναζί και τον Πρετεντέρη, τους Μπόμπολες και τους Λάτσηδες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.