Το δικαίωμα διαγραφής των ασφαλισμένων από τα μητρώα των Κοινωνικοασφαλιστικών Συνταξιοδοτικών Οργανισμών. Η εναλλακτική της καταβολής ασφαλιστικών εισφορών με παροχή εγγύησης του ελληνικού δημοσίου υπέρ των ασφαλισμένων

Θανάσης Αλαμπάσης

Δεδομένου ότι οι Κοινωνικοασφαλιστικοί Συνταξιοδοτικοί Οργανισμοί έχουν καταρρεύσει, το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί από τα Δικαστήρια είναι  αν το απλό ταμειακό συμφέρον των Ταμείων Κοινωνικής Ασφάλισης μπορεί να εξομοιωθεί με το δημόσιο ή γενικό συμφέρον, ώστε να μπορεί να αιτιολογήσει την παραβίαση της αρχής της ισότητας των όπλων και του δικαιώματος για σεβασμό της περιουσίας των ασφαλισμένων, οι οποίοι υποχρεώνονται να καταβάλουν υπέρογκες εισφορές, για να λάβουν στο μέλλον συντάξεις ένδειας…

Κατά τη γνώμη μου, υπό τις παρούσες συνθήκες, η καταβολή ασφαλιστικών εισφορών είναι νόμιμη υπό την προϋπόθεση παροχής εγγύησης του ελληνικού δημοσίου υπέρ των ασφαλισμένων. Διαφορετικά, ο ασφαλισμένος έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει τη διαγραφή του από τα μητρώα του Κοινωνικοασφαλιστικού Συνταξιοδοτικού Οργανισμού που τον «ασφαλίζει».

—————

1. Το ελληνικό κράτος διανύει παρατεταμένη κατάσταση κατάρρευσης των δημοσιονομικών του και ως εκ τούτου είναι παντελώς αφερέγγυο. Σύμφωνα με το μακροοικονομικό σενάριο του ΟΟΣΑ, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας προβλέπεται να φτάσει στα 181,3% του ΑΕΠ το 2014, από 176,6% φέτος, ενώ η ελληνική οικονομία θα πρέπει να παρουσιάσει υψηλές επιδόσεις τα επόμενα χρόνια για να μπορέσει να καταστεί βιώσιμο ένα τέτοιο ποσοστό χρέους. Αν η ανάπτυξη δεν είναι η αναμενόμενη, τότε θα πρέπει να ληφθούν μέτρα για περαιτέρω βοήθεια στην Ελλάδα ώστε να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Η έκθεση του ΟΟΣΑ προσδιορίζει ότι η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει χρηματοδοτικό κενό 10 δισ. ευρώ για την περίοδο 2014-2016 επιβεβαιώνοντας τις εκτιμήσεις των διεθνών οίκων αξιολόγησης. Περαιτέρω, από  την τελευταία Έκθεση της ΤτΕ (Ιούνιος 2014) στην οποια αναλύεται η  δυναμική του ΑΕΠ έως το 2030, εκτιμάται ότι σύμφωνα με το απαισιόδοξο σενάριο το ΑΕΠ θα «τρέχει» με ρυθμούς μόλις 1,4%, σύμφωνα με το αισιόδοξο με ρυθμούς 2,9% και σύμφωνα με το κεντρικό σενάριο με 2,1%. Από τις εκτιμήσεις της ΤτΕ προκύπτει ότι η δυναμική αυτή του ΑΕΠ θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση του Χρέους έως και 10 μονάδες το 2020, δηλαδή στο 137% του ΑΕΠ, ανατρέποντας πλήρως τους σχεδιασμούς και της κυβέρνησης…
2. Από α) τη συνολική κατάρρευση της εθνικής Οικονομίας, β) τη μη βιώσιμη κατάσταση στην οποια έχει περιέλθει το ασφαλιστικό σύστημα συνολικά, γ) την εγγύηση από το κράτος της βασικής μόνο σύνταξης για τους μελλοντικούς συνταξιούχους που ανέρχεται σήμερα στα 360 ευρώ μηνιαίως (εξαιρουμένου του ΕΤΑΑ), δ) την εφαρμογή στο εξής, σκληρών ασφαλιστικών νόμων (ν. 3863/2010, 4093/2012 κ.ά.) στο πεδίο των συντάξεων, οι επίμαχες ρυθμίσεις των οποίων αφορούν στην κατάργηση ή μείωση επιδομάτων των συνταξιούχων των φορέων κυρίας και επικουρικής ασφαλίσεως, ε) την εισαγωγή  ρήτρας  μηδενικού ελλείμματος για τις επικουρικές συντάξεις και τα εφάπαξ που είναι μονόδρομος και στις κύριες συντάξεις, όπως αυτό καταγράφεται πολύ καθαρά στην έκθεση αξιολόγησης του ΔΝΤ (Ιούνιος 2014) για την πορεία του προγράμματος προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας, σύμφωνα με την οποία όλες οι υποδείξεις για την εφαρμογή νομοθεσίας η οποία θα πρέπει να εφαρμοστεί από την 1.1.2015 οδηγεί στο συμπέρασμα πως και στο τμήμα των κύριων συντάξεων θα πρέπει να εφαρμόζεται η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος (και όχι μόνο των επικουρικών, όπως ισχύει από την 1.7.2014 και τα εφάπαξ)  στ) την έκθεση της ΤτΕ 2012-2013 (σελ. 74-78) στην οποία τεκμηριώνεται επιστημονικά η πρόβλεψη για μελλοντικές «συντάξεις ένδειας», εκτιμάται δε, πως είναι αναγκαία η ιδιωτική ασφάλιση για αξιοπρεπείς συντάξεις στο μέλλον, ζ) τα συμπεράσματα της αναθεωρημένης αναλογιστικής μελέτης του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ για το ασφαλιστικό σύστημα, όπου το «έτος μηδέν» για τα ασφαλιστικά ταμεία προσδιορίζεται στο έτος 2016, οπότε και θα έχουν εξανεμιστεί τα τελευταία αποθεματικά του συστήματος και τα έσοδα (από εισφορές και κρατική επιχορήγηση) δεν θα επαρκούν για να καλυφθούν οι παροχές των ασφαλιστικών ταμείων, η) την Έκθεση των Μίκαελ Μπρέουνιγκερ και Κριστίνα Μπενίτα Βίλκε (Ινστιτούτο της Παγκόσμιας Οικονομίας του Αμβούργου – HWWI) σε μελέτη τους με θέμα τη «μελλοντική σταθερότητα των ευρωπαϊκών κοινωνικών κρατών», η οποία εκδόθηκε τον Απρίλιο του έτους 2014 από το Γερμανικό Ινστιτούτο για τις Συντάξεις του Γήρατος (Deutsche Institut der Alterversorge) και αναφέρεται στα τέσσερα βασικά «υλικά» της ασφαλιστικής «βόμβας» στην Ελλάδα και συγκεκριμένα

Οι πόνοι του κόσμου…

Σε κάθε ατυχία, σε κάθε βάσανό, τη μεγαλύτερη παρηγοριά τη βρίσκουμε, παρατηρώντας την κατάσταση εκείνων πού είναι περισσότερο από μας δυστυχισμένοι. Αυτό το μπορεί ό καθένας μα τι αξία έχει για το σύνολο ;

Ή ανθρωπότητα μπορεί να συγκριθεί μ ένα κοπάδι, πού παίζει ήσυχο στο λιβάδι, ενώ o χασάπης διαλέγει με το μάτι μέσα απ το κοπάδι τα ζωντανά πού θα σφάξει. Τις μέρες της ευτυχίας μας, εμείς ούτε υποπτευόμαστε καν ποια συφορά κείνη την ίδια ώρα μας ετοιμάζει ή τύχη — αρρώστια, καταδίωξη, καταστροφή, ακρωτηριασμό, τύφλωση, τρέλα, θάνατο, ή ότι άλλο

εργάτες χωρίς αφεντικά ή εργάτες/ αφεντικά;;

Σε ένα κείμενο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο μέλος του ΠΑΜΕ μεταξύ άλλων, κατηγορεί τους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ ως αφεντικά. Και έχει δίκαιο σε ένα βαθμό. Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ παράγουν υπεραξία, εκμεταλλευόμενοι τον εαυτό τους και όχι μόνο αυτόν,  κρατώντας σε λειτουργία ένα εργοστάσια στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Το ίδιο θα συνέβαινε όμως στα πλαίσια της λαϊκής οικονομίας και εξουσίας, όπως συνέβαινε και στο «υπαρκτό σοσιαλισμό» τόσο με τα κρατικά εργοστάσια ή κτήματα ή τα συνεταιριστικά και τα κολχοζιανά… Όπως θα συμβαίνει και με τα αυτοδιαχειριζόμενα και τα αμεσοδημοκρατικα…  και το ζήτημα δεν είναι στην οικονομική ανισομέρεια ανάμεσα στις πολλές μορφές ιδιοκτησίας, ακόμη και στο βαθμό που όλα ήταν κρατικά, όπως λόγου χάρη στην Χοτζική Αλβανία.

Το ίδιο θα συμβαίνει στο βαθμό που σε παγκόσμια κλίμακα δεν έχει αρθεί η αντίθεση κεφάλαιο-εργασία, δηλαδή το προλεταριάτο δεν έχει γίνει μόνο τάξη για τον εαυτό του, δεν έχει πάρει άμεσα ή έμμεσα την εξουσία, αλλά έχει καταστρέψει την σχέση και τον εαυτό του ως προλεταριάτο.

Φουκουσίμα: Οδοιπορικό Στη Χώρα Του Ανατέλλοντος Ουρανίου…

«Γράφει o Μάνος Σκούφογλου»

Τον Ιούλιο του 2014 ο Μάνος Σκούφογλου βρέθηκε στην Ιαπωνία συμμετέχοντας σε μία διεθνή συνάντηση αριστερών οργανώσεων. Στο πλαίσιο αυτό επισκέφθηκε την περιοχή της Φουκουσίμα, με τη βοήθεια και τη συνοδεία συντρόφων που δουλεύουν στο κίνημα της αλληλεγγύης προς τα θύματα του πυρηνικού ατυχήματος. Το συγκεκριμένο κείμενο και οι φωτογραφίες αφορούν όσα έζησε στην ιαπωνική επαρχία της Φουκουσίμα, τρία και πλέον χρόνια μετά τα πυρηνικά ατυχήματα που συγκλόνισαν ολόκληρο τον κόσμο…

 O σύντροφος Χασιγκάβα ήρθε να μας παραλάβει από το σταθμό του Ιγουάκι, φορώντας βερμούδα και χαβανέζικο πουκάμισο, που με έκανε να σκεφτώ ότι το Ιγουάκι ακούγεται αρκετά σαν το Γουαϊκίκι. Όμως όχι, επρόκειτο για κάτι πολύ πιο καταθλιπτικό.

Για το δημοψήφισμα της Σκωτσέζικης ανεξαρτησίας…ανάλυση…

Michael Theødosiadis

Το 55% του εκλογικό σώματος της Σκωτίας (που αντιπροσωπεύει πάνω 4 εκατομμύρια πολίτες) απέρριψε την πρόταση για ανεξαρτησία της χώρας από το Ηνωμένο Βασίλειο, έναντι του 45% που υπερψήφισε τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία. Το αποτέλεσμα – που ωστόσο έφερε ανακούφιση στο Λονδίνο, στις αγορές και τα ηγετικά στελέχη του ευρωκοινοβουλίου (οι οποίοι φάνηκαν έτοιμοι να κινήσουν ουρανό και γη προκειμένου να υπερασπιστούν τη Ένωση[1]) – ήταν ως επί τω πλείστο αναμενόμενο. Από την πρώτη ημέρα που υπογράφηκε η Συμφωνία του Εδιμβούργου το 2012 (ως αποτέλεσμα της συντριπτικής νίκης του αποσχιστικού National Party of Scotland στις εθνικές εκλογές του Μαΐου του 2011) η οποία άνοιξε το δρόμο για το δημοψήφισμα, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι μόνο το 30-35% επιθυμούσε την ανεξαρτητοποίηση. Από εκείνη την στιγμή και μέχρι την 18η του Σεπτέμβρη, όλα τα γκάλοπ δίνουν μεγάλο προβάδισμα στο ΟΧΙ με ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις. Ποιό είναι, όμως, το πραγματικό διακύβευμα αυτής της ιστορικής πρωτοβουλίας, που εξ’ αρχής έμοιαζε να είναι καταδικασμένη σε αποτυχία; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό μας ωθεί επιτακτικά να εξετάσουμε ένα σύνολο άλλων κρίσιμων ζητημάτων που αφορούν το συνολικό πολιτικό περιεχόμενο του ΝΑΙ. Με λίγα λόγια θα πρέπει να απαντήσουμε στα εξής σαφή ερωτήματα: α) από ποιούς πολιτικούς χώρους υποστηρίχθηκε μια τέτοια κίνηση και για ποιούς λόγους, β) τί θα μπορούσε πρακτικά να σημαίνει μια πιθανή απόσχιση του κράτους αυτού από το υπόλοιπο ΗΒ (το οποίο αυτή τη στιγμή εισέρχεται σε μια άνευ προηγουμένου πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση για τα μεταπολεμικά δεδομένα), γ) τί υποδηλώνει η νίκη του ΟΧΙ και πώς μπορούμε να προσδιορίσουμε τη ροή των πολιτικών εξελίξεων από την επομένη του αποτελέσματος;

ο χορός του ζαλ-όγκου…

Η κ. Μπακογιάννη έδειξε τα δόντια της στον Σαμαρά. Αλλά ο Σαμαράς δεν τρόμαξε γιατί λέει ό,τι η οδοντοστοιχία της κ. Μπακογιάννη στηρίζεται σε δυο γομφίους που έχουν φαλιρίσει. Παρόλα αυτά η κ. Μπακογιάννη είπε πως τον στηρίζει.

Μάλιστα, με δόντια και με νύχια, όπως είπε ακριβώς. Γιατί ο Σαμαράς το χρειάζεται αυτό το στήριγμα. Ειδικότερα τώρα που γύρισε με την ουρά στα σκέλια. Βέβαια τα νύχια της δεν του τα έδειξε ακόμη. Είναι στο λιμάρισμα. Θα του τα δείξει προσεχώς. Μόλις κυρτωθούν.

Κατά τη γνώμη της, είπε, ο Σαμαράς θα πρέπει να μειώσει τον ΕΝΦΙΑ κατά ένα δις ευρώ. Και ότι, αν το κάνει, θα πέσει έξω ο προϋπολογισμός. Αν δεν το κάνει, θα πέσει ο Σαμαράς. Βέβαια ο Σαμαράς μπορεί να πέσει ακόμη κι αν το κάνει.

Γιατί, κατά τη γνώμη της, ο προϋπολογισμός είναι πλασματικός. Αλλά και αν δεν το κάνει, πάλι θα πέσει έξω ο προϋπολογισμός, αφού δεν πρόκειται να εισπράξει τον ΕΝΦΙΑ. Οπότε ο Σαμαράς θα πέσει έτσι κι αλλιώς.

Μάλιστα είπε ό,τι έχει δυο επιλογές ο Σαμαράς. Ή να πέσει, ή να φύγει. Γιατί ο φόρος είναι λάθος και τα λάθη πληρώνονται. Αν πέσει, θα γκρεμοτσακιστεί και θα φύγει. Αν φύγει, θα πάει στον αγύριστο. Οπότε ό,τι και να διαλέξει ένα είναι σίγουρο. Η κ. Μπακογιάννη δεν πρόκειται να τον ρίξει. Αφού θα πέσει μόνος του.

Γι’ αυτό είπε ό,τι δεν καταψήφισε τον αρχικό νόμο για τον ΕΝΦΙΑ. Γιατί αν τον καταψήφιζε υπήρχε η περίπτωση να μην περάσει ο νόμος. Οπότε, ο προϋπολογισμός μπορεί να έπεφτε έξω, όμως, μπορεί να μην έπεφτε ο Σαμαράς. Και την κ. Μπακογιάννη ποσώς που την ενδιαφέρει αν θα πέσει έξω ο προϋπολογισμός. Αρκεί που θα πέσει ο Σαμαράς.

————————————————————————

Από: http://pantelonikampana.blogspot.gr/

Νίκος Πουλαντζάς, Φασισμός και δικτατορία. Η Τρίτη Διεθνής αντιμέτωπη στον φασισμό.

του Σταύρου Κωνσταντακόπουλου

Όταν το 1969 ο Νίκος Πουλαντζάς έγραφε το βιβλίο του Φασισμός και δικτατορία. Η Τρίτη Διεθνής αντιμέτωπη στον φασισμό (κυκλοφορεί στις εκδόσεις Θεμέλιο), το πολιτικό μέλημά του ως έλληνα αριστερού ήταν η ανατροπή της δικτατορίας στη χώρα του, και επειδή τα πολιτικά μελήματα όσων κάνουν θεωρία ξεκινάνε αναπόφευκτα από τον ίδιο το χώρο της θεωρίας, ο Πουλαντζάς θα προσπαθήσει να αναλύσει στο βιβλίο του αυτό το φασισμό, έτσι ώστε η θεωρητική ανάλυση να παράσχει στο μέτρο που της αναλογεί τα μέσα  ανατροπής της δικτατορίας.

Στο χώρο της μαρξιστικής θεωρίας, όπως συμβαίνει και αλλού, δεν υπάρχουν ελεύθεροι χώροι. Όποιος θέλει να κατασκευάσει το οτιδήποτε, οφείλει να γκρεμίσει εκείνο που ήδη υπάρχει. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Πουλαντζάς είναι υποχρεωμένος να κατεδαφίσει το οικοδόμημα που δέσποζε την εποχή εκείνη στο πεδίο της μαρξιστικής θεωρίας, το οικοδόμημα του οικονομισμού. Ανατρέχοντας στην ιστορία του οικονομισμού, όπως αυτός κυριάρχησε σε κάποιες περιόδους στο πλαίσιο της Διεθνούς –παρότι και τότε υπήρξαν σημαντικές διαφοροποιήσεις-, ο Πουλαντζάς επισημαίνει τα αναλυτικά και πολιτικά αδιέξοδα στα οποία αυτός οδήγησε.