ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

ΣΤΑΘΗΣ

ΣΥ-ΓΚΛΟ-ΝΙ-ΣΤΙ-ΚΟΣ !!!

Δεν ξεχνώ ότι ο κ. Γιώργος Α. Παπανδρέου υποδούλωσε τη χώρα στους δανειστές της – παραβιάζοντας το Σύνταγμα. Διότι αντί να υπερασπισθεί τον λαό καθώς αυτό προβλέπει, τον παρέδωσε και τον πρόδωσε. Δεν ξεχνώ τον τρόπο που φουσκωξεφούσκωναν οι επιτήδειοι τα ελλείμματα, ώσπου να φανεί νόμιμη η ανομία.

Δεν ξεχνώ την παραβίαση του Συντάγματος όταν το πρώτο Μνημόνιο –η αρχή του κακού- πέρασε απ’ τη Βουλή με 150 συν κάποιες ψήφους κι όχι 180 όπως προβλέπεται όταν ένας νόμος επηρεάζει, πόσω μάλλον ανατρέπει το διεθνές status της χώρας. Δεν ξεχνώ ότι ο αναίσχυντος κ. Βενιζέλος υποστήριξε τη διαδικασία των 180 ψήφων για δυόμισι ημέρες, ώσπου για μιαν ακόμα φορά να προδώσει εαυτόν και αλλήλους. Θα θυμάμαι πάντα και δεν θα ξεχάσω ποτέ τους βουλευτές που με την ψήφο τους σ’ εκείνες τις χαλεπές ημέρες πρόδωσαν το Σύνταγμα και τον λαό.

Δεν ξεχνώ ότι ο κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, έβλεπε να παραβιάζεται το Σύνταγμα μπροστά στα μάτια του και παρέμεινε αδρανής. Δεν ξεχνώ ότι η Ασυλία της Ελλάδας παρεδόθη τοις κυσί. Και μάλιστα επί τη βάσει του Αγγλικού Δικαίου.

Δεν ξεχνώ ότι ο κ. Σαμαράς πολιτεύθηκε με αντιμνημονιακή ρητορική για να σχηματίσει μνημονιακή κυβέρνηση. Γνωρίζω και δεν ξεχνώ ότι την οικουμενική πολιτική της φρίκης, που κατέφαγε και κατατρώει τη χώρα του, σχεδίασαν άνθρωποι του κ. Σημίτη και του «εκσυγχρονιστικού» μπλοκ που έφθασαν τη χώρα μας ήδη απ’ την εποχή του «αρχιερέα της διαπλοκής» στα έσχατα. Παπαδήμος, Στουρνάρας, Χαρδούβελης με τη δύναμη της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, τη συνεπικουρία της ΔΗΜΑΡ και του ΛΑΟΣ καθώς και τις εντολές των ξένων Επικυρίαρχων κατασκεύασαν μια άλλη χώρα στις προδιαγραφές της Γερμανίας για «ζωτικούς χώρους» και τις προβλέψεις τις Ευρωπαϊκής Ένωσης για «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες».

Προς το τέλος του θρησκευτικού πλουραλισμού στη Μέση Ανατολή;

της Λαμιά Ελ Σαάντ    Φεβρουάριος 01 2010

La fin du Moyen-Orient multiconfessionnel?

© L’ orient littéraire

---

 σημ.Αμετανόητου: Επειδή ξαφνικά όλοι ανακάλυψαν τους «τζιχαντιστές» και την «made in USA ISIS»…καλό είναι να θυμόμαστε και ποιοί μιλάγανε σε ανύποπτο χρόνο.

Βέβαια, ο μακαρίτης Χάντινγκτον, πρόλαβε να σχεδιάσει καλά το πράγμα…κρίμα που δεν ζεί, να δεί πόσο καλό σχεδιασμό ετοίμασε : http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%B5%CE%BB_%CE%A7%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD

---

Εν έτει 2009, οι χριστιανοί δεν προσφέρονται ίσως πλέον προς διαμελισμό από τα άγρια θηρία, αλλά φυλακίζονται και βασανίζονται ώστε να απαρνηθούν την πίστη τους. Μα είναι δυνατό να συμβαίνουν τέτοια πράγματα σήμερα; Ο αναγνώστης των βιβλίων «χριστιανοί της Ανατολής: κι αν εξαφανίζονταν;» και «οι διωγμοί των χριστιανών στο σημερινό κόσμο» δυστυχώς θα απαντήσει καταφατικά σε αυτό το ερώτημα.

Οι Αντουάν Σφεΐρ (Antoine Sfeir) και Ραφαέλ Ντελπάρ (Raphaël Delpard) τολμούν επιτέλους να σηκώσουν την άκρη του πέπλου που καλύπτει το θέμα-ταμπού των διωγμών κατά του χριστιανισμού στην ανατολή και τον κόσμο.

Ο μεν Σφεΐρ υπήρξε επί χρόνια διευθυντής των «τετραδίων της Ανατολής», ενώ ο -κατά δήλωσή του άθεος- Ντελπάρ, είναι γνωστός ρεπόρτερ και ακτιβιστής υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρόκειται για δύο σοβαρούς και αξιόπιστους διανοούμενους που έχουν τεκμηριώσει άριστα τα έργα τους με ντοκουμέντα και μαρτυρίες από πρώτο χέρι, παρουσιάζοντας βιβλία που τα χαρακτηρίζει άμεμπτος επαγγελματισμός.

Οι χριστιανικές μειονότητες της Ανατολής υποχρεούνται σε σιωπηλές εξόδους, μέσα στην παγερή αδιαφορία των κυβερνήσεων. Οι κόπτες της Αιγύπτου υφίστανται βίαιες επιθέσεις και πιέσεις κάθε είδους· οι Ιρακινοί χριστιανοί συνθλίβονται ανάμεσα στους δύο φονταμενταλισμούς, εκείνους των σιιτών και των σαλαφιτών. Και ούτω καθ’ εξής…

Η μετατροπή των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής από πλειοψηφία σε μειοψηφία, τους είχε ήδη οδηγήσει από αιώνες να βιώνουν υπό τη σκιά του εξισλαμισμού. «Σύμφωνα με το ισχύον νομικό πλαίσιο, οι πιστοί της Βίβλου υποχρεούνται να εκδηλώνονται με μεγάλη «διακριτικότητα» και «προσοχή», πράγμα που τους καθιστά ουσιαστικά πολίτες β’ κατηγορίας». Κι έστω κι αν ο προσηλυτισμός υποτίθεται πως απαγορεύεται στα περισσότερα συντάγματα των μουσουλμανικών κρατών, «πάντα βρίσκονται τρόποι να παρακαμφθούν τα όποια νομικά εμπόδια»… Εξάλλου εξακολουθούν να υφίστανται πολλά απομεινάρια του παρελθόντος, ιδίως σε ό,τι αφορά το νομικό καθεστώς των χριστιανών.

Η ελλείπουσα ζήτηση στην ελληνική οικονομία.

Κώστας Μελάς

Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας βρίσκεται στην πλευρά της προσφοράς σύμφωνα με το Υπουργείο Οικονομικών. Τι σημαίνει όμως ζήτημα προσφοράς; Σημαίνει ότι η ελληνική οικονομία δεν παράγει …όπως θα έπρεπε να παράγει ώστε να είναι μια ανταγωνιστική οικονομία ούτε παράγει την απαραίτητη γκάμα τελικών προϊόντων .  Θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε όλοι …στην  αυτονόητη αυτή θέση, αν οι ιθύνοντες του Υπ. Οικονομικών  επεξηγούσαν ακριβέστερα , και όχι γενικά και αόριστα,

Το οικονομικό επιτελείο του Υπ Οικονομικών, φαίνεται ότι μπερδεύει τα  εγγενή  και διαρθρωτικά προβλήματα των παραγωγικών δυνατοτήτων της ελληνικής οικονομίας τα οποία υπάρχουν τουλάχιστον από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους (ιδιομορφίες και ιδιοτυπίες της ελληνικής οικονομίας ) με την αντιμετώπιση των βραχυχρονίων προβλημάτων μιας οικονομίας που έχει απολέσει το 25,0% του ΑΕΠ ευρισκόμενη σε ύφεση πάνω από έξι χρόνια.

Η συνεχής προσπάθεια βελτίωσης της διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων δεν βρίσκεται καθόλου σε αντίθεση  με την αντιμετώπιση της ελλείπουσας ζήτησης και της υπερβάλλουσας προσφοράς στην ελληνική οικονομία. Η αύξηση της παραγωγής, αν επιτευχθεί , έχω την γνώμη ότι θα κινηθεί υποβοηθητικά προς τη βελτίωση της διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας.

όλοι εμείς που τραγουδάμε το κλέφτικο…

από το βυτίο

 

Ανάμεσα στην οδό Τζαβέλλα και τη Λεωφόρο Πέτρου Ράλλη, στη Νίκαια, υπάρχουν μικρά κάθετα δρομάκια. Είναι τσιμεντένια, δε χωράει αυτοκίνητο και στη μέση μεταξύ των δύο παράλληλων δρόμων δημιουργούνται κάτι κυκλικοί χώροι σαν μίνι πλατείες. Εκεί βλέπεις δεντράκια ή σκέτο χώμα, τσιμέντο και κάπου κάπου ένα παγκάκι. Γύρω γύρω τα σπίτια, προφανώς φτωχά και χαμηλά, αποτελούνται από πολλά εντελώς διαφορετικά υλικά, λες και κάποιος έχει κάνει κολάζ. Μια σιδερένια πόρτα, ένα ξύλινο παντζούρι, μια τσίγκινη μικροσκεπή. Βλέπω τους ανθρώπους, που γυρνώντας από τη λαϊκή της Δευτέρας, επιστρέφουν σπίτια τους. Ποιοί είναι όλοι αυτοί; Πώς ζουν; Είναι όσο φτωχοί δείχνουν; Η ζωή τους έχει όσο ησυχία δείχνει; Είναι όλοι παλιοί Νικαιώτες, γέροι που ξέμειναν στο ίδιο σπίτι; Είναι εικοσάρηδες που ξεκινάνε τη ζωή τους; Γιατί είναι τόσοι πολλοί εκεί πρωινιάτικα; Είναι άνεργοι;

Δεκάδες ερωτήσεις που έχουν ως σημείο εκκίνησης τον άγνωστο κόσμο που υπάρχει γύρω μου. Γιατί δεν τους βλέπουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους; Γιατί δεν ακούμε γ’ αυτούς; Γιατί δεν μιλάμε γι’ αυτούς; Με κατέβαλε μια ξαφνική περιέργεια. Κοίταζα λαίμαργα, με μια φανερή αδιακρισία. Ελάχιστα πριν αρχίσω να κατεβάζω ανόητες φλυαρίες γι’ αυτόν τον μακρινό κόσμο, σκέφτομαι ότι καμιά φορά πρέπει να προσέχουμε να μην απλώνουμε τις χερούκλες μας τόσο απερίσκεπτα στα ξένα παπλώματα.  Εξάλλου, το έχουμε πει πολλές φορές, μίλησε γι’ αυτούς ή για τους εντελώς διπλανούς τους τέλος πάντων, ο Χρήστος Οικονόμου στο «Κάτι θα γίνει, θα δεις».

Ο καπιταλισμός βοηθάει τους φτωχούς;

Έπεσα πάνω σε ένα πολύ ενδιαφέρον βιντεάκι από την ιστοσελίδα aynrand.com , που έχει σκοπό να παρουσιάσει τους οικονομικούς φιλελεύθερους/υπέρμαχους της ελεύθερης αγοράς με ένα “φιλικότερο” προσωπείο ( και όχι με το αληθινό τους, που όπως ξέρουμε όλοι, δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για το συνάνθρωπο τους – αχέμ συγγνώμη). (Τα παιδιά στο group του facebook Esonomist Econ Uoa βάζουν πάντα ενδιαφέροντα πράγματα).

H Ayn Rand ήταν μια συγγραφέας και φιλόσοφος που στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, η σκέψη της ήταν από τις σημαντικότερες που ανέδειξε ο φιλελευθερισμός, και ανέπτυξε το φιλοσοφικό σύστημα του Ομπτζεκτιβισμού.

Don’t Eat Your Dog: The Surprising Moral Case for Free Enterprise

Το βιντεάκι αρχίζει με παράδειγμα μιας οικογένειας που έχει ένα χαριτωμένο σκυλάκι, το οποίο σκοτώνεται σε τροχαίο. Μετά από αυτό η οικογένεια αποφασίσει να το φάει. Σοκαρισμένοι όλοι οι ακροατές της ιστορίας (υποτίθεται) μαθαίνουν ότι υπάρχουν διαφορετικές οπτικές ανάλογα με το ηθικό σύστημα που ακολουθεί ο καθένας. Μεγάλο χειροκρότημα εδώ για την έστω και όψιμη ανακάλυψη της διαλεκτικής – περίπου με μερικούς αιώνες καθυστέρησης από το Ζήνωνα και κανένα αιώνα μετά το Μαρξ.

Στη συνέχεια μαθαίνουμε ότι οι φιλελεύθεροι έχουν μεγάλο πρόβλημα να επικοινωνήσουν τις ιδέες τους, αν και είναι τόσο λογικές και υποστηρίζονται από τα δεδομένα (!) και χάνουν τη μάχη της ρητορικής από τη ηθικολογία. Επομένως ο παρουσιαστής φτάνει στο συμπέρασμα : πρέπει να προτάξουμε την ηθική μας υπεροχή.

Αρνητές στράτευσης στο Ισραήλ. «Κάποιος έχει την ευθύνη»

Επιστολή – κόλαφος 43 εφέδρων της μονάδας ηλεκτρονικής παρακολούθησης 8200 του ισραηλινού στρατού

«Γράφει η Ελένη Μαυρούλη» Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Emilio Morenatti

Έχει περάσει ένας μήνας από τη στιγμή που τα όπλα σίγησαν στη Λωρίδα της Γάζας στη βάση μιας εύθραυστης και άκρως ευάλωτης συμφωνίας εκεχειρίας. Ο απόηχος, όμως, του μακελειού αυτού, που σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι και καταγράφηκε ως η αιματηρότερη ισραηλινή επίθεση στη Γάζα όλων των τελευταίων χρόνων, συνεχίζει να προκαλεί παρενέργειες. Μπορεί στην παλαιστινιακή λωρίδα γης το βασικό, στο βλέμμα όλων, να είναι το πώς θα ανοικοδομηθεί, το συντομότερο δυνατό, η καταστροφή που προκάλεσαν οι ισραηλινές βόμβες (για εικόνα μεγάλου τσουνάμι έκανε λόγο αξιωματούχος του ΟΗΕ) και το πώς θα συνεχίσει να επιβιώνει η συμφωνία παλαιστινιακής ενότητας, στο Ισραήλ, όμως, η κατάσταση είναι πιο τεταμένη. Μετά τη θύελλα επικρίσεων από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος με επίκεντρο τους χειρισμούς του πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανάχιου και την ολοένα δυσκολότερη οικονομική κατάσταση που απειλεί να προκαλέσει αλλεπάλληλες εκρήξεις, μια νέα «βόμβα» ήρθε να ταράξει τα νερά της υφιστάμενης «τάξης» της ισραηλινής κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος.

Είναι ο Καπιταλισμός Ασθένεια; Μέρος Δεύτερο…

Μέρος Δεύτερο

Των R. Lewontin & R. Levins (μετάφραση: Πέτρος Λυμπεράκης)

Μια ριζοσπαστική κριτική

Μια ριζοσπαστική κριτική της ιατρικής πρέπει να ασχοληθεί με αυτά που αρρωσταίνουν τους ανθρώπους και το είδος και την ποιότητα υπηρεσιών υγείας που λαμβάνουν οι άνθρωποι. Μια Μαρξιστική προσέγγιση της υγείας θα επιχειρούσε να συνθέσει τις ιδέες της οικοσυστημικής υγείας, της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης, του κοινωνικού καθορισμού της υγείας, της «υγείας για όλους» και της εναλλακτικής ιατρικής. Μια όψη της προσέγγισής μου στα θέματα υπηρεσιών υγείας προέρχεται από το υπόβαθρό μου ως οικολόγου. Εξέτασα τις διαφορές στην υγεία σε διαφορετικές περιοχές, εργασιακές ομάδες, ηλικιακές ομάδες ή άλλες κοινωνικά καθορισμένες κατηγορίες. Πόσο ποικίλει, ρωτούσα, το αποτέλεσμα των υπηρεσιών υγείας σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ, μεταξύ διαφορετικών επαρχιών στο Κάνσας, διαφορετικών επαρχιών στην Κούβα, διαφορετικών περιφερειών σε μια Βραζιλιάνικη ή μία Καναδική πολιτεία; Από αυτή την εργασία προέκυψαν ενδιαφέροντα πρότυπα. Οι συνεργάτες μου κι εγώ εξετάσαμε το ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας σε καθεμιά από τις περιοχές αυτές τόσο ως μέσο όρο, όσο και πώς, σε κάθε περιοχή, κυμαινόταν, αντανακλώντας την ποιότητα των υπηρεσιών υγείας, μεταξύ άλλων παραγόντων, από το καλύτερο στο χειρότερο. Αυτό που είδαμε ήταν ότι η βρεφική θνησιμότητα στις ΗΠΑ ήταν λίγο ως πολύ συγκρίσιμη με την Κούβα, ότι το Κάνσας είχε λίγο υψηλότερο ποσοστό από το μέσο όρο των ΗΠΑ, και το Rio Grande do Sul της Βραζιλίας είχε ένα πιο τυπικό, και πολύ υψηλότερο, τριτοκοσμικό ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας. Το ότι η Κούβα είχε τόσο καλές επιδόσεις δεν αποτέλεσε έκπληξη.