Θανατοπολιτική

Η κατάσταση, έτσι όπως εξελίσσεται στο χώρο της Υγείας, προδιαγράφεται ζοφερή. Τα ακροδεξιά νεοφιλελεύθερα κοράκια, οι τέως τσεκουροφόροι περιθωριακοί νεοναζί που εσχάτως γραβατώθηκαν και υποδύονται τους υπουργούς, δεν έχουν κανένα λόγο να κρύψουν την περιφρόνησή τους για την ανθρώπινη ζωή. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, έστω και για πολλοστή φορά, προκειμένου να «νοικοκυρευτεί» η οικονομία από τις «άσκοπες σπατάλες» και άλλες τέτοιες κλισέ ανοησίες που αρέσουν στα νεοφιλελέδικα παπαγαλάκια.

Εδώ μιλάμε για ευθεία επίθεση στο θεμελιώδες δικαίωμα όλων για δωρεάν και ανεμπόδιστη πρόσβαση, ανεξαρτήτως εθνικής ή κοινωνικής προέλευσης, στο σύστημα Υγείας. Και Υγεία δε σημαίνει μόνο περίθαλψη, αλλά και πρόληψη. Κυρίως πρόληψη.

Σε μια χώρα όπου, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, κάθε χρόνο προσβάλλονται από καρκίνο 37.000 άνθρωποι, από τους οποίους 24.000 πεθαίνουν, ο ΕΟΠΠΥ αποφασίζει να «κουρέψει» τη συνταγογράφηση σε μια σειρά από εξετάσεις που αποτελούν ασπίδα για την πρόληψη του καρκίνου.

Οι εξετάσεις αυτές αφορούν σε μαστογραφία, τεστ ΠΑΠ, προστάτη και μαγνητικές τομογραφίες. Αυτές πλέον, με εντολή Βορίδη, θα συνταγογραφούνται από τους γιατρούς του ΕΟΠΠΥ με ιδιαιτέρως αυστηρά κριτήρια. Αυτό αντικειμενικά σημαίνει ότι όσες/οι ασφαλισμένες/οι δεν πληρούν τα κριτήρια, θα αναγκάζονται να βάλουν το χέρι στην τσέπη.

Έχεις χρήματα να διαθέσεις; Τότε σώθηκες. Δεν έχεις, γιατί ανήκεις στην κατηγορία του ενός τρίτου του πληθυσμού που βιώνει την απόλυτη ανεργία ή προσπαθεί να τα κουτσοβγάζει με υποαπασχόληση και δουλοκτητικές συνθήκες εργασίας; Τότε ψόφα.

Αυτή είναι η ολιγαρχία – Λαϊκό μέτωπο ενάντιά της!

Δημήτρης Καλτσώνης

επ. καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ICAP η κρίση ενίσχυσε την κερδοφορία των 500 μεγαλύτερων εταιρειών της χώρας μας. Σύμφωνα επίσης με μελέτη της BostonConsultingGroup οι 559 πλουσιότεροι έλληνες έγιναν ακόμη πιο πλούσιοι μέσα στην κρίση (και εξαιτίας της κρίσης): κατέχουν περιουσία 76 δις δολαρίων, ίση με το 30% του ΑΕΠ. Παράλληλα, τα περιουσιακά στοιχεία των ελλήνων στο εξωτερικό υπολογίζονται σε 140 δις.

Αυτή είναι λίγο πολύ, με απλά λόγια και πρόχειρους αριθμούς, η ελληνική ολιγαρχία που μας κυβέρνησε και μας κυβερνά, που πλουτίζει κάθε μέρα και περισσότερο από τη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση των εκατομμυρίων εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων. Η ίδια ολιγαρχία συνεχίζει να ξεπουλά τη χώρα μας στους ξένους δανειστές-εταίρους της.

Η ίδια ολιγαρχία σύρει διαρκώς τη χώρα μας σε κάθε ιμπεριαλιστικό τυχοδιωκτισμό με συνέπειες στην οικονομία και στην ασφάλεια του λαού και της χώρας.

Αυτή η αδίστακτη ολιγαρχία πρέπει να ανατραπεί. Και αυτό μπορεί να το κάνει μόνο ο ενωμένος λαός, μόνο ένα λαϊκό, δημοκρατικό μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα αντιπαλεύει τον ιμπεριαλισμό και το μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Δύσκολες απαντήσεις σε αμείλικτα ερωτήματα

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» έως την κριτική των Μαρξ και ‘Ενγκελς στα προγράμματα Γκότα και  Ερφούρτης, από τις αποφάσεις των τεσσάρων πρώτων συνεδρίων της Κομμουνιστικής Διεθνούς μέχρι το «Μεταβατικό Πρόγραμμα» του Τρότσκι, το ζήτημα του «προγράμματος» είχε πάντα κεντρική θέση στο αριστερό-σοσιαλιστικό κίνημα.

Μιλάμε βέβαια για την εποχή της ανόδου του εργατικού κινήματος και των μεγάλων επαναστάσεων σε Ευρώπη, Ρωσία, Κίνα, Κούβα, όχι την περίοδο της παρακμής και ήττας, μετά τη δεκαετία του 1970 και, ιδίως, την σοβιετική «κατάρρευση-αυτοκτονία», το 1989-91, που βιώθηκε ευρύτατα ως απόδειξη αδυναμίας δημιουργίας εναλλακτικής κοινωνίας.

Στην Ελλάδα ούτε και στην περίοδο της ακμής το επίσημο, κομμουνιστικό, βαθιά σταλινικό ως επί το πλείστον κίνημα, ουδέποτε είχε αξιόλογη πολιτικο-πνευματική παραγωγή, γεγονός όχι άσχετο με τη συντριπτική ήττα του τεράστιου ΕΑΜικού επαναστατικού κινήματος υπό τον έλεγχο των «Κούτβηδων» του ΚΚΕ.

Στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς, όπως και της δεξιάς, συναντάμε βαθύτατη ξένη εξάρτηση, αδυναμία αυτόνομης παραγωγής ιδεών, τον ίδιο «μεταπρατικό» χαρακτήρα που βρίσκουμε στην οικονομία και την έλλειψη του απαραίτητου για πνευματική παραγωγή δημοκρατικού πνεύματος, αντίστοιχα προς τον αυταρχισμό που επικρατεί στην πολιτική μέχρι το 1974. Μετά το 1974-81 έρχονται τα λεφτά και αλλάζουν οι … μηχανισμοί της παρακμής! Μόνο σε πολιτικούς και διανοούμενους που βρίσκονται σε αντίθεση με τις εκάστοτε κομματικής ηγεσίες, βρίσκεις πολύ αξιόλογη πνευματική (και «προγραμματική») παραγωγή. Στον Πουλιόπουλο, τον Μάξιμο, τον Ράπτη (Pablo), τον Πουλαντζά κ.α. Υπήρξαν μεταπολεμικά λαμπροί αριστεροί δημοσιογράφοι – όλοι τους έκαναν καριέρα και αναδείχθηκαν στον «αστικό», όχι στον κομματικό τύπο.

Καταφύγιο ευαίσθητων ψυχών…

Ο Γεώργιος Αστρινάκης είναι εδώ και τριάντα χρόνια ψυχίατρος στο Δρομοκαΐτειο. Αυτός και μια ομάδα ψυχιάτρων ήταν εκείνοι που κατάφεραν να καταργήσουν τα κελιά απομόνωσης.

---

Κανείς δεν διστάζει να μιλήσει για το σωματικό νόσημα που έχει ο συγγενής του. Μέχρι που το διαλαλεί. Η τρέλα όμως είναι ταμπού. Αν νοσήσει ψυχικά ο άνθρωπός σου δεν θέλεις να το ξέρει κανείς. Και μερικές φορές τον ξεγράφεις για πάντα.
Ο κ. Αστρινάκης είναι ψυχίατρος με το Ψ κεφάλαιο. Τον περιμένουμε στο εσωτερικό ενός ξενώνα πενήντα ατόμων στο Δρομοκαΐτειο. Καταφθάνει και έχει παρουσιαστικό που φωνάζει καλοσύνη. Ξαφνικά, μια τρόφιμη περίπου εξήντα χρονών πετάγεται από την άλλη άκρη της αίθουσας και τρέχει καταπάνω του. Του δίνει την μπανάνα και τα κουλούρια που έχει κρύψει μέσα στην τσέπη της. «Δεν τα ’φαγα, τα κράτησα για σένα», του λέει. Εκείνος τα παίρνει και σχεδόν ευλαβικά της χαϊδεύει το μάγουλο. «Είσαι καλό κορίτσι» της λέει με τρυφερότητα, μεγάλη τρυφερότητα, και εκείνη σαν γατί γουργουρίζει στα χάδια του και αλλάζει το πρόσωπό της. Μαλακώνει. Μια δυνατή στιγμή, που θα τη ζήλευε κάθε σκηνοθέτης για να κινηματογραφήσει την αγάπη. Και κάπως έτσι ξεκινάει η συνέντευξη. «Τους αγαπάτε;», τον ρωτάω με αφέλεια. «Φυσικά και τους αγαπάω» λέει, «είναι η μόνη δυνατή θεραπεία». Μετά μιλάμε για την απομόνωση, την τρέλα, τα άσυλα, τη μοναξιά.

 

O πρώτος και ο τελευταίος λόγος του Σαλβαδόρ Αλιέντε Στις 11 Σεπτέμβρη του 1973, ο πρόεδρος της Κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας της Χιλής, Σαλβαντόρ Αλιέντε, βρίσκεται νεκρός…

Αυτοκτόνησε η δολοφονήθηκε; καθώς οι δυνάμεις του, φίλου των Αμερικάνων, δικτάτορα Πινοσέτ πολιορκούσαν το προεδρικό μέγαρο. Τη μέρα αυτή τερματίστηκε το πείραμα του δημοκρατικού περάσματος στον Σοσιαλισμό και έγινε η έναρξη μιας από τις πιο σκληρές δικτατορίες της σύγχρονης ιστορίας που αποτέλεσε ένα άλλο πείραμα, αυτό των πιο αντιλαϊκών νεοφιλελεύθερων πολιτικών. 

Δημοσιεύουμε σήμερα δύο πολύ σημαντικές μεταφράσεις. Η πρώτη είναι η πρώτη ομιλία του Αλιέντε στο Χιλιανό Κοινοβούλιο μετά την εκλογή του, που βρίσκεται για πρώτη φορά στα ελληνικά. Είναι ένα σημαντικό πολιτικό κείμενο που παρουσιάζει εκτενώς το κυβερνητικό πρόγραμμα. Η δεύτερη είναι ο τελευταίος λόγος του προς το Χιλιανό λαό, λίγες ώρες πριν τον θάνατο του. 

Πως οι ΗΠΑ δημιούργησαν την ISIS…

 Ιστορίες για βίντεο και «χαλιφάτα» 

Tom Engelhardt

Οποιαδήποτε κι αν είναι η πολιτική σας τοποθέτηση, δεν πρέπει να αισθάνεστε και πολύ φιλοαμερικανοί αυτή την στιγμή. Πολύ πρόχειρα αναφέρω τα γεγονότα στο Ferguson (όλος ο κόσμος παρακολουθούσε!), έναν πρόεδρο όλο και λιγότερο δημοφιλή, αν και σε καλύτερη μοίρα απο το  Κογκρέσο, την αυξανόμενη φτώχεια, τις μειώσεις μισθών και το συνεχώς αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Στο εξωτερικό, απο την Λιβύη και την Ουκρανία μέχρι το Ιράκ και την Θάλασσα της Νότιας Κίνας, τίποτα δεν πάει καλά για την Αμερική. Η κατήφεια των Αμερικανών αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, όπου το 71% των πολιτών πιστεύει ότι η χώρα βρίσκεται σε «λάθος δρόμο». Μοιάζουμε μάλλον με ντεφορμέ υπερδύναμη.

Οι Αμερικανοί έχουν ανάγκη απο κάτι δυνατό για να νιώσουν, όχι απλώς καλά, αλλά πραγματικά περίφημα.  Κι ασφαλώς, αυτό που πάντα χρειαζόταν η Ουάσιγκτον σε δύσκολους καιρούς ήταν έναν ξεκάθαρο εχθρό, τόσο διαβολικά βάρβαρο κι απάνθρωπο, ώστε να καταστήσει τις ΗΠΑ απαραίτητες στον πλανήτη.

Η δικτατορία των ηλιθίων καλά κρατεί…

Μια χώρα ολόκληρη κι ένας λαός δεσμώτες των “αγορών”.
Νικημένοι ενός νομισματικού πολέμου, όπου παίξαμε με συνέπεια τον ρόλο του λαγού, τζαμπατζήδες σε μια χώρα των θαυμάτων όπου τα θαύματα σώθηκαν. Οδηγημένοι από φαύλους μεταπράτες της πολιτικής, πουλητάρια κι εμείς σ’ ένα άθλιο παζάρι που ρευστοποιεί όσο όσο τα σώσματα. Ένας λαός που το 2014 έφτασε να διαγκωνίζεται στα συσσίτια των απόρων της Εκκλησίας και των δήμων, με τον μισό σχεδόν ενεργό πληθυσμό βυθισμένο στην βάσανο της ανεργίας και τον υπόλοιπο “απασχολήσιμο”, ένας λαός νεοδουλοπάροικος με διαλυμένα εργασιακά δικαιώματα και μισθούς πείνας, οικογένειες να ζουν σε πρωτόγονες συνθήκες χωρίς ρεύμα εδώ και μήνες, παιδιά να λιποθυμούν στα σχολεία απ’ την πείνα, το σύνολο σχεδόν του εμπορικού κόσμου στιγματισμένο στον πανάθλιο “Τειρεσία”, μια Ελλάδα ολόκληρη που πωλείται και ενοικιάζεται ατελέσφορα, χαράτσια που παραπέμπουν σε οθωμανικό βιλαέτι, τριτοκοσμική ανασφάλεια κι ασύδοτη εγκληματικότητα, ο κρατικός μηχανισμός και το προσωπικό του υπό διωγμό, ένας ανελέητος βομβαρδισμός τρομοκρατίας: “σοκ και δέος”, ακόμα κι απ’ τα πιο θεσμικά χείλη, μια πραξικοπηματική κυβέρνηση ενός μαύρου μετώπου, που δίνει την υπέρ πάντων μάχη της οπισθοφυλακής ενός κατεστημένου που προσπαθεί να περισώσει ιδιωτικά συμφέροντα σε μια χώρα υπό βάρβαρη ξενική κατοχή.