Ρατσιστές και αντιρατσιστές

του Ετιέν Μπαλιμπάρ

Πού, πότε και πώς διαμορφώθηκε η έννοια του ρατσισμού; Φαίνεται ότι η απαρχή της βρίσκεται σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε μεταξύ του 1933 και του 1934, στο οποίο ο Μάγκνους Χίρτσφελντ παρουσίασε τη «φυλετική θεωρία» ως τη βάση αυτού που ο Χίτλερ εννοούσε ως φυλετικό πόλεμο. Η λέξη, λοιπόν, γεννήθηκε στη Γερμανία, σε επαφή με το πρώτο της αντικείμενο: το ρατσισμό του κράτους των ναζί συνεπικουρούμενο από το μύθο της Άριας φυλής, που αρχικά στρεφόταν εναντίον των Εβραίων, αλλά και άλλων «υποδεέστερων» ανθρώπων και λαών.

Σύντομα, το 1938, ο όρος εμφανίστηκε και στα αγγλικά, στη μετάφραση του βιβλίου του Χίρτσφελντ. Μέσω διαφορετικών θεωρητικών συνεισφορών, απέκτησε το σύνηθες, διεθνές του νόημα, δηλαδή την προκατάληψη ότι υπάρχουν εκ γενετής ανισότητες μεταξύ ομάδων ανθρώπων.

Ένας γάλλος φιλόσοφος που ασχολήθηκε ενδελεχώς με αυτά τα ερωτήματα, ο Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ, εντόπισε αυτό που αποκάλεσε τις δύο «ασύμμετρες εμφανίσεις» της λέξης «ρατσισμός» στη Γαλλία. Η πρώτη, μια σχετικά επεισοδιακή εμφάνιση (1895 – 1897), αντιστοιχούσε στην ίδρυση της «Γαλλικής Δράσης» και στη δημιουργία της «ολοκληρωτικής εθνικιστικής» εφημερίδας της γαλλικής άκρας δεξιάς, «La Libre Parole». Οι υποστηρικτές αυτού του ρεύματος σκέψης, το οποίο προπαγάνδιζε ενεργά τον αντισημιτισμό στη Γαλλία, αλλά επίσης διατηρούσε στενές σχέσεις με αποικιακά εδάφη, ονόμαζαν τους εαυτούς τους «ρατσιστές», με την έννοια ότι αντιπροσώπευαν τη «γαλλική φυλή», που έπρεπε να διατηρηθεί και να αμυνθεί ενάντια στον εκφυλισμό. Στη συνέχεια, μεταξύ 1925 και 1935, οι όροι «ρατσισμός» και «ρατσιστής» ξαναεμφανίστηκαν, λαμβάνοντας ένα ευρύτερο νόημα, υποδηλώνοντας τη θεωρία του γερμανικού φασισμού και αντιστοιχώντας στο επίθετο – κλειδί, «volkisch» (=εθνοτικός).

Με άδεια χέρια και με άδεια μυαλά…

Στάθης

Ο κ. Πρωθυπουργός ξεκίνησε την ομιλία του στη Θεσσαλονίκη με μια ωδή στην αλήθεια. Ο άνθρωπος που έχει φλομώσει τον ελληνικό λαό με ψέματα ξεκίνησε μια ακόμη ομιλία γεμάτη ψέματα, αναπέμποντας έναν ύμνο στην αλήθεια. Ψυχολογικώς εξηγείται. Πολιτικώς όμως εντάσσεται στην πεπατημένη της αμηχανίας, του αδιεξόδου και μιας φυγής προς τα εμπρός που διαρκώς επιχειρεί ο κ. Σαμαράς, μιας φυγής προς τον γκρεμό – μόλις προ ημερών ο κ. Πρωθυπουργός δήλωνε ότι «η οικονομία κάνει ράλι»!! Είναι να μένει κανείς άφωνος.

Ο κ. Σαμαράς δεν ζει στον κόσμο του, διαμορφώνει τον κόσμο μας. Και τον έχει κάμει κρανίου τόπο.

Οι πρόσφατοι παλληκαρισμοί για κόκκινες γραμμές και μπρα ντε φερ με την Τρόικα στο Παρίσι αποδείχθηκαν για άλλη μια φορά ανούσιες προπαγάνδες κι έτσι ο «βασιλιάς» ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη «γυμνός». Οι εξαγγελίες του ήταν φτωχές, περιορίσθηκαν σε (αμφιλεγόμενες άλλωστε) διορθώσεις του ΕΝΦΙΑ, στην εξαγγελία ελαφρών φοροελαφρύνσεων κατηγορίας πτερού και πέραν τούτων, ου!

Η ομιλία του κ. Σαμαρά ήταν απότοκο της υποτέλειας στην οποίαν έχει αλυσοδέσει τη χώρα. Κινήθηκε στα στενά περιθώρια που η Τρόικα επιτρέπει και στη βαρβαρότητα που η Τρόικα επιβάλλει. Ακόμα και οι (λυμφατικές άλλωστε) εξαγγελίες του κ. Πρωθυπουργού για τα καυτά θέματα, ζωής ή θανάτου για όλους μας, παραπέμφθηκαν στο εγγύς μέλλον (μετά τον επόμενο ερχομό της Τρόικας) και πριν από τον Προϋπολογισμό (που σχεδόν θα συντάξει και πάντως θα εγκρίνει η Τρόικα).

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΦΤΗΝΙΑΡΗΔΕΣ…

Τώρα θα μπλέξουμε με λεπτομέρειες, αλλά δε γαμείς. Λοιπόν, πέρα από τα χονδροειδή ψέματα και τις χονδροειδέστατες απάτες που κάνουν αυτοί οι τύποι που αποκαλούνται κυβέρνηση, ακόμη περισσότερο με θυμώνει ότι μας στερούν το δικαίωμα να σκεφτούμε σοβαρά για να αντιμετωπίσουμε τα όποια επιχειρήματα της πολιτικής που εκτελούν.

Μέσα στην ευτέλεια της σκέψης τους και τη μπόχα της αλαζονείας τους, τσαλαβουτάνε στην πλέον παρακμιακή απλοϊκότητα του Λόγου. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι αυτήν την τακτική της αυτογελοιοποίησης την ακολουθούν άνθρωποι που το Σύστημα προσπάθησε να μας τους πλασάρει ως «σημαντικούς οικονομολόγους» και «έμπειρα στελέχη».

Ερωτώμενος, λοιπόν, ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης για τον ΕΝΦΙΑ απάντησε το εξής: «Δεν είναι δικός μου νόμος ο ΕΝΦΙΑ, δεν θα απολογηθώ για αυτόν». Αξεπέραστη βλακεία από μόνη της η απάντηση, καθώς φανερώνει ότι, ή ο Χαρδούβελης ομολογεί πως είναι ένα κουστούμι αδειανό που δεν έχει γνώμη για τους νόμους που εφαρμόζει ή ότι είναι τόσο χαζός που προσπάθησε να αποκτήσει γνώμη αλλά δεν τα κατάφερε.

Η σημειολογία του φωτογραφικού λόγου…

Μα έχουν λόγο οι φωτογραφίες; Και φυσικά έχουν! Μία εικόνα χίλιες λέξεις και πίσω από αυτές τις λέξεις άλλα χίλια ερεθίσματα για σκέψη.

Ένας μπάτσος σε ώρα υπηρεσίας, ενώ προχωράει ανάμεσα σε έναν στενό διάδρομο, ανάμεσα σε μια κορδέλα από αυτές που περιορίζουν την πρόσβαση και σηματοδοτούν την απαγόρευση διέλευσης και ένα τείχος. Στο background trendy διαφήμιση που παρουσιάζει δύο νέους να διασκεδάζουν και να γελούν παίζοντας video game.
Το ανθρωπάκι που βρίσκεται στην οθόνη τους και μπορεί να δράσει εντός πολύ συγκεκριμένων πλαισίων σε διάφορα επίπεδα, δέχεται χωρίς καμία σκέψη τις εντολές που πρέπει να εκτελέσει με μοναδικό σκοπό να κερδηθεί ακόμα ένα «κανονάκι» και έτσι να συνεχίσουν οι παίχτες να θυσιάζουν τα στρατιωτάκια τους στο βωμό του αόρατου εχθρού. Το βλέμμα ευθεία, όπως αυτά που τοποθετούν στα μάτια των αλόγων για να μην φοβούνται. Τίποτα δεν αποσπάει την προσοχή, οι παρωπίδες των ήδη διδαγμένων κάνουν εξιαρετική δουλειά.
Χωρίς καμία γνώση για τον Σπάρτακο, τα στρατιωτάκια υπομένουν στωικά την ώρα που κατατίθενται τα μικροποσά που τους αναλογούν στον τραπεζικό τους λογαριασμό…
Φυσικά ούτε λόγος για το ποιος είναι ο αόρατος εχθρός ή αν πραγματικά αποτελεί εχθρό. Αν και σε μεγάλη ηλικία…απολαμβάνουν να ενσαρκώνουν τους Ghostbusters…

Κείμενο: Βανέσσα Μαρά
Φωτογραφία: Μάριος Λώλος

Από: https://omniatv.com/blog/4724

«Ο Κ. Κάππος βρίσκει και θα βρίσκει πιο έντονα στο μέλλον την δικαίωση του για τους αγώνες του για μια πιο δίκαιη κοινωνία, για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Βενσερέμος».

Συμπληρώνονται αύριο 9 χρόνια, από τη μέρα εκείνη που ο αγωνιστής Κώστας Κάππος άφησε την τελευταία του πνοή.
Το βίντεο που παραθέτουμε είναι ολόκληρη η εκδήλωση που έγινε για να τιμηθεί ο κομμουνιστής Κώστας Κάππος στο κτίριο της παλιάς βουλής στις 18/10/12 Παρακολουθούμε όλες τις τοποθετήσεις που έγιναν σε ένα συγκινησιακό κλίμα, ενώ είναι απ’ τις λίγες φορές που εκπρόσωποι διαφορετικών χώρων της αριστεράς βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι χωρίς να υπάρχουν διαξιφισμοί και αντιπαραθέσεις.

Αναλυτικό ρεπορτάζ γ’ αυτή την εκδήλωση έχουμε σ’ αυτή μας την ανάρτηση ενώ κρατάμε τα λόγια του συγκρατούμενο του στα χρόνια της δικτατορίας των συνταγματαρχών Στέφανου Πάντου: «Ο Κάππος βρίσκει και θα βρίσκει πιο έντονα στο μέλλον την δικαίωση του για τους αγώνες του για μια πιο δίκαιη κοινωνία, για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Βενσερέμος». 

(Στο βίντεο που παραθέτουμε κούγονται κατά σειρά: Ο Κώστας Κάππος από παλαιότερη ομιλία του στη Βουλή. Ο καθηγητής Οδοντιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Φοίβος Προύντζος. Ο Δήμος Κουμπούρης, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Η Νάντια Βαλαβάνη, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Άγγελος Χάγιος, μέλος ΠΣ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο αρχιτέκτονας Στέφανος Πάντος, συγκρατούμενος του Κώστα Κάππου την εποχή της φυλάκισης στο Μπογιάτι με το “χτύπημα” στο κλιμάκιο της ΚΝΕ και του ΚΚΕ τον Φλεβάρη του 1974. Την εκδήλωση  που συντόνισε ο δημοσιογράφος Κώστας Αρβανίτης, έκλεισε ο παιδικός φίλος και συμμαθητής του απ’ το Γυμνάσιο Σπύρος Κόικας).

Στην μνήμη αυτού του πραγματικά αγωνιστή και κομμουνιστή θεωρούμε χρέος μας να του αφιερώσουμε μερικές γραμμές.

25 Αλήθειες για το Ρόλο της Γυναίκας στην Κούβα…

Πολλές φορές, διάφοροι Κουβανοί αντιφρονούντες κατηγορούν την Κούβα για τα περιορισμένα δικαιώματα των γυναικών, για τον «περιθωριακό»ρόλο τους.

Καταγγέλλουν ότι η γυναίκα αποτελεί τον «τελευταίο κρίκο σε μια αλυσίδα μη παραγωγικών και αναποτελεσματικών διαδικασιών» .

Τίποτα δεν είναι πιο μακριά από την αλήθεια.

Η κουβανική εφημερίδα «Γκράνμα», απάντησε πρόσφατα στις απόψεις αυτές παραθέτοντας μικρές αλήθειες που αντικρούουν αυτές τις κατηγορίες.

Το τραγούδι ύμνος στην εργατική τάξη, που έστειλε τον Τζον Λένον στο εδώλιο…

«Αφού σε βασανίζουν και σε τρομάζουν για 20 περίπου χρόνια, μετά περιμένουν να διαλέξεις καριέρα, ενώ δεν μπορείς να λειτουργήσεις απ τον φόβο που σε γεμίζει», τραγούδησε ο Τζον Λένον στο «Working Class Hero» το 1970, στο πρώτο του σόλο άλμπουμ μετά τη δημιουργία του θρυλικού συγκροτήματος των Σκαθαριών. Ο ήρωας της εργατικής τάξης όμως, γρήγορα βρέθηκε αντιμέτωπος με τον νόμο και τελικά λογοκρίθηκε για το περιεχόμενό του.

Το τραγούδι είναι μια καταγγελία για τις κοινωνικές ανισότητες. Ο Λένον αν και δεν ανήκε ποτέ στην εργατική τάξη, στη μετα Beatles εποχή μετακινήθε πολιτικά και έγραψε επιθετικούς στίχους, που μιλούν για ένα σύστημα που αποκοιμίζει τους πολίτες, χρησιμοποιώντας καταπιεστικούς μηχανισμούς μέσα απο τη θρησκεία και τα σχολεία. Ο ίδιος ο Λένον σε συνέντευξη στο περιοδικό «Rolling Stone» τον Δεκέμβριο του ΄70, αναφέρθηκε στους ανθρώπους της εργατικής τάξης, που μέσω του συστήματος προωθούνται στη μεσαία τάξη.