Ο φωτογράφος…

του Δημήτρη Καλτσώνη

Μπήκα στο φωτογραφείο, Σάββατο μεσημέρι, λίγο πριν κλείσει. Είχα χρόνια να επισκεφθώ τέτοιο χώρο κι έτσι οι εξελίξεις με έχουν αφήσει λίγο πίσω. Ο φωτογράφος ήταν ένας νέος, μελαχρινός, καμιά τριανταριά χρονών. Είχε λίγο τραγουδιστή προφορά αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω από ποιο μέρος της Ελλάδας ήταν.

Το μαγαζί μικρό, πιο μικρό δε γίνεται. Η ακαταστασία χτύπαγε αμέσως στο μάτι. Φωτογραφικά άλμπουμ, άλλα ανοιγμένα και άλλα κλειστά, cd, dvd, δυο υπολογιστές, άλλα μηχανήματα σχετικά με τις εκτυπώσεις, χαρτιά, σημειώσεις, τιμολόγια, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Σε ένα μικρό γραφειάκι δυο τρία τηλεχειριστήρια. Στο μαγαζί υπήρχε μουσική, αρκετά δυνατά, και για τα γούστα μου μάλλον ενοχλητική: από αυτή του συρμού, που ακούγεται στα αυτιά σαν «ντούπσι-ντούπσι» ή κάπως έτσι. Δυο τρεις πελάτες ήμασταν μέσα. Δεν ήξερες ποιός έχει προτεραιότητα, ποιος εξυπηρετείται, ποιός περιμένει τη σειρά του, ποιον έχει ξεχάσει και περιμένει υπομονετικά να τον θυμηθεί.

 

Δούλευε παράλληλα στους δυο υπολογιστές, μιλούσε στο τηλέφωνο, απαντούσε σε έναν από τους πελάτες. Παρά το πανδαιμόνιο, αντιλαμβανόταν κάθε κίνηση, κάθε είσοδο ή έξοδο από το φωτογραφείο. Κάποια στιγμή, δεν ξέρω με ποιόν μιλούσε, γέλασε αποκαλύπτοντας μια υπέροχη οδοντοστοιχία και συμπαθητικά λακάκια διαγράφηκαν στα μάγουλά του.

Περιμένοντας άρχισα να τον περιεργάζομαι. Ήταν ντυμένος στη μόδα, τρέντικα. Πιο τρέντικα δεν γίνεται. Αναρωτήθηκα τι γνώμη να έχει για την κρίση, τι να ψηφίζει, ψηφίζει άραγε; Κατά την προσφιλή μέθοδο κάθε προκατειλημμένου τον καταδίκασα. Και όπως είναι γνωστό, η προκατάληψη είναι ο εχθρός της γνώσης, ο αιώνιος αντίπαλος του ανθρώπου, το πεπερασμένο που αντιπαλεύει το άπειρο, που αντιμάχεται ακόμη και τον έρωτα.

Ήμουν σίγουρος, οι απαντήσεις του θα ήταν απογοητευτικές, μέσα σε έναν ωκεανό ατομικισμού, ωχαδερφισμού και σκοταδιστικών απόψεων. Για όλα φταίνε οι συνδικαλιστές θα μου ‘λεγε, που υπονόμευσαν την ιδιωτική πρωτοβουλία, ξύλο θέλουνε όλοι τους, κάτι τέτοια.

Η ετυμηγορία δεν είχε ακόμη απαγγελθεί, όταν το μάτι μου ανακάλυψε κάτω από ένα σωρό φωτογραφικών άλμπουμ και άνοστων περιοδικών μόδας τη γνωστή φωτογραφία του Φορτίνο Σαμάνο. Ο μεξικάνος επαναστάτης, συνεργάτης του Εμιλιάνο Ζαπάτα περίμενε στωικά, αγέρωχα, καπνίζοντας το πούρο του. Αδύνατος, ξερακιανός, περίμενε το εκτελεστικό απόσπασμα να κάνει τη δουλειά του. Είχα δει πολλές φορές ως τότε αυτή την εικόνα. Αλλά αυτή τη φορά κοίταξα επίμονα τα μάτια του Σαμάνο. Δεν υπάρχει λέξη για να αποδώσει αυτό που είδα εκείνη τη στιγμή.

Τυχαίο εύρημα, σκέφτηκα, και το βλέμμα μου συνέχισε την περιπλάνηση στο χώρο. Τότε ανακάλυψα κρεμασμένο στο πουθενά, ανάμεσα σε δεκάδες άλλες άσχετες φωτογραφίες, ένα στιγμιότυπο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου: «λαέ πεινάς, γιατί τους προσκυνάς» έγραφε το αυτοσχέδιο πλακάτ. Το τείχος της προκατάληψης κλονίστηκε, ηττήθηκε από την αλήθεια. Λίγο παραπέρα, σαν για να μου δώσει το τελειωτικό χτύπημα, είδα ένα ξεθωριασμένο αντίγραφο της Γκερνίκα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, του είπα, δείχνοντας με το δάχτυλο το έργο του Πικάσο. Με κοίταξε έτοιμος να χαμογελάσει. Του χαμογέλασα κι εγώ και έφυγα. Είχα ξεχάσει το λόγο που με έφερε ως εκεί. Αλλά δεν πειράζει.

 

Πηγή. http://www.kordatos.org/