Από τον καταναλωτισμό στη συνεπειοκρατία ή επιστροφή στον Αριστοτέλη;

Γράφει ο Γιώργος Ι. Προφέτης, οικονομολόγος, διδάκτωρ οργανωσιακής ψυχολογίας

Περπάταγα τις προάλλες σε κεντρική πλατεία, οδεύοντας προς τη δουλειά μου, όταν εντελώς τυχαία το αυτί μου έπιασε τη συζήτηση δυο πιτσιρικάδων, που περνάγανε δίπλα μου. Αγόρια γύρω στα 16-18, μάλλον μαθητές σχολείου ή το πολύ φοιτητές, σκεφτικοί, σκυθρωποί και αγχωμένοι, συζητάγανε σε έντονο τόνο για την κατάσταση της οικονομίας(!)

“Ρε συ, άκουσες πόσο πήγανε σήμερα τα spreads;”, είπε ο ένας. “Άσʼ τα να πάνε, τι θα γίνει με το χάλι μας…”, διερωτήθηκε ο άλλος (σημ.: η ιστορία είναι αληθινό περιστατικό και όχι δικό μου σενάριο).
Κι έτσι ξαφνικά, κυρίες και κύριοι, γίναμε όλοι οικονομολόγοι! Η γλώσσα μας κατακλύστηκε από λέξεις όπως spreads, επιτόκια, κερδοσκόποι, “αγορές”, σταθεροποίηση της οικονομίας, ΕΣΠΑ, ΤΕΜΠΜΕ, ανάπτυξη, στασιμοπληθωρισμός (ύφεση + πληθωρισμός) κ.ά. Απʼ εκεί που ο Έλληνας έπινε ανέμελος το φραπεδάκι του και συζήταγε για τη βραδινή του έξοδο ή για το πόσα ζευγάρια παπούτσια θα αγοράσει, πέρασε στο άλλο άκρο, της ορθολογικοποίησης των πάντων.
Ξαφνικά αντιληφθήκαμε ότι ο άκρατος και άμετρος καταναλωτισμός οδήγησε τον καπιταλισμό σε αδιέξοδο και ύφεση, και έτσι ξαναανακαλύψαμε τη συνεπειοκρατία (consequentialism) και τον ωφελιμισμό (utilitarianism) των άγγλων φιλοσόφων Τζέρεμι Μπένθαμ (1748-1832) και Τζον Στιούαρτ Μιλ (1806-1873), συστήματα ηθικής κατά τα οποία το κριτήριο ορθότητας μιας πράξης είναι οι συνέπειές της (και μόνο) και μάλιστα με τρόπο ώστε “καλό είναι ό,τι παράγει το μεγαλύτερο όφελος για τους περισσοτέρους”.

Η Γόπα…

Κρυφοκοίταξε γύρω του.

Τα μάτια όλων ήταν στραμμένα προς την κατεύθυνση που έρχονταν τα λεωφορεία.

Ξανακοίταξε και μετά γονατίζοντας, τάχα για να δέσει τα κορδόνια του παπουτσιού του, άρπαξε την πεταμένη γόπα από κάτω.

Λίγο πάνω από τα 65 ο παππούς. Χαραγμένο το πρόσωπό του από την ζωή. Τα ρούχα του καθαρά και σιδερωμένα.

Δυο μέτρα άντρας που πούλησε, για μερικά δευτερόλεπτα, την αξιοπρέπειά του για μια γόπα.

Αλήθεια, είστε τρελοί εκεί πάνω;

Το πώς θα εκπληρωθούν οι προφητείες σας, σας μάρανε;

Το αν σας γουστάρει ο Schäuble έχει σημασία;

Η λεκάνη της Merkel πρωτοσέλιδο;

Και ο παππούς;

Πότε ο παππούς θα κάνει δώρο στον εαυτό του ένα ολόκληρο πακέτο τσιγάρα;

Πότε θα σταματήσει να ξεφτιλίζεται σαν άνθρωπος για μια….  γόπα;

© HeadWaiter

Πηγή. http://toufekiastoskotadi.blogspot.gr/2014

«oνειρευτείτε το μέλλον»: Η ιστορία μετά τον Hobsbawm

Η αφρόκρεμα των ιστορικών της βρετανικής, ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ιστορίας αναμετρήθηκαν με την ιστορία που έγραψε ο Έρικ Χόμπσμπωμ

 Αθηνά Συριάτου

 Στο πρόσφατο συνέδριο για την Ιστορία μετά τον Hobsbawm, που έγινε στο Λονδίνο από τις 29 Απριλίου έως την 1η Μαΐου, οι διοργανωτές έθεσαν τον φιλόδοξο στόχο να κάνουν ένα συνέδριο όπου ο ίδιος ο Hobsbawm θα ήθελε να συμμετέχει. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο απέφυγαν να στήσουν μια αγιογραφία του και κάλεσαν μερικούς από τους πιο σημαντικούς ιστορικούς της βρετανικής, ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ιστορίας όχι μόνο να αναμετρηθούν με την ιστορία που έγραψε ο Hobsbawm αλλά να αναδείξουν τις κυριότερες συζητήσεις, τα επιχειρήματα και τον αναλυτικό λόγο της σύγχρονης ιστοριογραφίας στη Βρετανία και τον αγγλοσαξονικό, κυρίως, κόσμο γενικότερα. Ωστόσο οι περισσότεροι ομιλητές επιδίωξαν στην αρχή τουλάχιστον της ομιλίας τους να αναφερθούν στην προσωπική σχέση τους με τον Hobsbawm, είτε με τον ίδιο είτε με τα κείμενά του, ενώ η συντριπτική πλειονότητα στη συνέχεια διάλεξε να αντιπαρατεθεί μαζί του, παρουσιάζοντας τη δική τους έρευνα. Η κριτική αυτή εστιαζόταν σε πτυχές όλων των γνωστών του έργων, από τα μικρότερα έως τα μεγαλύτερα, άλλοτε εκτιμώντας το γεγονός ότι ο Hobsbawm μαζί με τους μαρξιστές ιστορικούς υπήρξαν πρωτοπόροι στη μελέτη της κοινωνικής ιστορίας και άλλοτε απορρίπτοντας συνολικά το έργο του, προβάλλοντας τις νέες εξελίξεις στις ιστορικές μεθόδους ως τις μόνες ηθικές επιλογές για την ερμηνεία του σύγχρονου κόσμου. Με λίγα λόγια, δίκαια ή άδικα, ακολούθησαν τη ρήση του Hobsbawm σε ένα γνωστό του άρθρο¹ όπου παρότρυνε τους ιστορικούς να ονειρευτούν το μέλλον, πιο συγκεκριμένα το μέλλον της ιστορίας, πέρα από τα δεσμά του παρελθόντος, όσο πολύτιμα κι αν ήταν αυτά.

Η μαρξιστική καταγωγή

Στην εναρκτήρια ομιλία του, τη μόνη που εστιάστηκε αποκλειστικά στην πορεία του Hobsbawm ως ιστορικού, ο Mark Mazower ανέδειξε τον τρόπο με τον οποίο ο Hobsbawm βρέθηκε για περισσότερα από πενήντα χρόνια στο επίκεντρο πολλών ιστορικών συζητήσεων, εισάγοντας στην αυτάρεσκη, και περίκλειστη ακαδημαϊκά, Βρετανία της δεκαετίας του 1950 πολλά καινά δαιμόνια. Έδωσε έμφαση στους δεσμούς του με τη Γαλλία, με τη Σχολή των Annales, τονίζοντας ότι η προσφορά του Hobsbawm έγκειται στο γεγονός ότι δημιούργησε ένα δίκτυο ιστορικών με κοινές πεποιθήσεις αλλά και «διάσημες» αντιπαραθέσεις. Ο Hobsbawm, είπε ο Mazower, κατάφερε να γίνει κατά κάποιον τρόπο ένας «πράκτορας της διανόησης» για την ιστορία τον 20ό αιώνα.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: Το κράτος φεύγει, τα ιδρύματα έρχονται…

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ

Εκεί που δεν υπάρχει κράτος, υπάρχουν ιδιώτες που έρχονται να καλύψουν τα κενά. Ιδρυμα Νιάρχου, Ιδρυμα Ωνάση, Οργανισμός ΝΕΟΝ του Δασκαλόπουλου, τώρα και το Ιδρυμα Μαριάννας Βαρδινογιάννη που αποφάσισε να ασχοληθεί με την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα.

Είναι αλήθεια πως τα μεγάλα Ιδρύματα  έχουν καταλάβει (το ρήμα χρησιμοποιείται με την έννοια της κανονικής κατάληψης) ένα πολύ μεγάλο μέρος  του πολιτιστικού τοπίου. Φαίνεται όμως πως μέσα στον ανταγωνισμό τους, ανταγωνισμό μεγαλείου και ηγεμονίας, φροντίζουν να κάνουν ένα καταμερισμό εργασίας και αρμοδιοτήτων.

Αλλωστε το πεδίο είναι τεράστιο και έχει «ψωμί» για όλους. Και τα ιδρύματα, με την αμφίεση του ευπατρίδη, ευεργέτη, εισχωρούν  όπου υπάρχει κενό… Κενό αφημένο επίτηδες για να έρθουν ως σωτήρες να το καλύψουν.

O ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές…

 

Αντώνης Νταβανέλος*

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έχει σηματοδοτήσει την έναρξη ενός διαλόγου μέσα σε όλους τους χώρους της αριστεράς, συμπεριλαμβανόμενου και του ΣΥΡΙΖΑ. Η ανα-δημοσίευση σχετικών απόψεων που έχουν κατατεθεί, στοχεύει στην  κατανόηση των πολιτικών διαφορών και την ανάπτυξη του ευρύτερου διαλόγου μεταξύ των μαχόμενων δυνάμεων.

Καρλ Μέντελσον Μπαρτόλντυ: Tα αγγλικά δάνεια στην χώρα μας (1824)

Γράφει ο Ερανιστής

Ο εκσυγχρονισμός του πολεμικού ναυτικού των Ελλήνων κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού Αγώνα ήταν εξαιρετικά επείγουσα υπόθεση, αν και ελάχιστοι υποστήριξαν τότε ρητά τέτοιες απόψεις. Η δεδομένη ναυτοσύνη, τα στρατηγήματα και η παλικαριά των εμπειροπόλεμων πληρωμάτων φάνηκε πως δεν ήταν αρκετά για έναν μακροχρόνιο πόλεμο απέναντι σε έναν αντίπαλο που είχε τη δυνατότητα να ανανεώνει σχετικά εύκολα το στόλο του. Ούτε μπορούσαν να συγκριθούν τα ηρωικά μπρίκια των Ψαρών, των Σπετσών και της Ύδρας με τα ατμοκίνητα πολεμικά, οπλισμένα με τηλεβόλα όπλα, που άρχιζαν ήδη να ναυπηγούνται για λογαριασμό της Πύλης, με επίβλεψη ξένων ειδικών. Οι απώλειες των Ελλήνων σε πλοία ουσιαστικά δεν αναπληρώνονταν.