Ο Σοντερλό ντε Λακλό του μέλλοντος…

της Λώρης Κέζα, ΒΗΜΑ, 10/06/2014

 

Για να σταθούμε μια στιγμή. Είναι άραγε το υπουργείο Οικονομικών το πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή ή μήπως όχι; Θα λέγαμε ότι εκεί τα πράγματα έχουν μπει σε μια ρότα – συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί, πάντως υπάρχει σαφής πολιτικός στόχος. Αλλάζει το πρόσωπο του υπουργού εντούτοις όλα θα συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το υπουργείο Ανάπτυξης, το τόσο σημαντικό για το μέλλον της χώρας, το τόσο απαξιωμένο από τον αποχωρήσαντα Κωστή Χατζηδάκη. Ο νέος υπουργός Νίκος Δένδιας, ως δρομέας σκυταλοδρομίας, καλείται να καλύψει την απόσταση που άφησε ο προκάτοχός του σερνάμενος στην κούρσα της Ανάπτυξης.

Ο Κωστής Χατζηδάκης έχει όλα τα χαρακτηριστικά που οδηγούν τη χώρα προς τα πίσω και όχι στην Ανάπτυξη. Θα αναφέρουμε επί τροχάδην ορισμένες πράξεις του οι οποίες είναι ενδεικτικές. Ως υπουργός ενημερώθηκε για έξι υποθέσεις καρτέλ όμως προτίμησε να τις αγνοήσει. Τούτο ήταν αντιφατικό ως προς το ρόλο του. Ας πάει και το παλιάμπελο, δεν έχει σημασία. Διόρισε γενικό γραμματέα δημοσίων έργων έναν εργολάβο, ιδιοκτήτη κατασκευαστικής εταιρείας. Παράξενο όχι όμως και παράνομο.

 

Κι άλλα, κι άλλα. Σε συνέντευξη τύπου αναφέρθηκε σε ανύπαρκτη έρευνα σχετικά με τα οφέλη από τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές. Τον διέψευσε ταπεινωτικά ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης. Σε άλλο ζήτημα, στη στελέχωση της Γενικής Διεύθυνσης Ιδιωτικών Επενδύσεων: τον Μάρτιο του 2012 η Άννα Διαμαντοπούλου είχε ζητήσει την παραίτηση 50 υπαλλήλων επειδή υπήρχαν καταγγελίες για μίζες. Ο Χατζηδάκης δημοσίευσε προκήρυξη την επάνδρωση της διεύθυνσης, με 40 άτομα, ακριβώς δυο χρόνια αργότερα. Δυο χρόνια χαμένα στην ανοργανωσιά.   

Να αποδεχτούμε ότι όλα αυτά είναι απερισκεψίες, ασήμαντες για την ιστορία της χώρας. Ας πιάσουμε τα πιο σοβαρά κι ας τα περιγράψουμε σε λίγες γραμμές. Θυμάστε την περίφημη «εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ»; Πρόκειται για μια σειρά από υποδείξεις που δεν περιλαμβάνονται στα μνημόνια όμως αποτελούν δεσμεύσεις απέναντι στους δανειστές. Υποτίθεται ότι οι ντιρεκτίβες έρχονται απέξω, από την τρόικα. Στη πραγματικότητα ήρθαν από δικηγορικό γραφείο του Κολωνακίου. Ο Χατζηδάκης ανέθεσε και πλήρωσε (κοντά ένα εκατομμύριο) τη σύνταξη της «εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ» στο Ίδρυμα Οικονομικών κι Βιομηχανικών Ερευνών, δηλαδή στο ίδρυμα των Ελλήνων Βιομηχάνων.

Ο Κωστής Χατζηδάκης ένιωθε τόσο πονηρός ώστε να νομίζει πως θα πασάρει την εργαλειοθήκη ως εισαγόμενη.

Η Γερμανοποίηση της Ευρώπης

του Ηλία Φιλιππίδη*

Οι στόχοι της πολιτικής Μέρκελ

Η κ. Μέρκελ δεν πιστεύει στην Ευρώπη αλλά μόνο στην Γερμανία και στο χρήμα και μάλιστα κατά  τρόπο απόλυτο και επιθετικό.  Όσοι πιστεύουν ότι η Μέρκελ έχει ευρωπαϊκές ευαισθησίες και ότι ενδιαφέρεται να βγει από την κρίση η Ευρωζώνη ως σύνολο κρατών, τα όποια λειτουργούν ως αλληλοεξαρτούμενες οικονομίες ή έστω ότι θεωρεί την Ε.Ε. ως απαραίτητο πλαίσιο κατοχυρώσεως των γερμανικών συμφερόντων, το όποιο πρέπει να διαφυλάττει πάση θυσία, δεν γνωρίζουν τους Γερμανούς ούτε έχουν κατανοήσει το φαινόμενο Μέρκελ.Η παραπάνω τοποθέτηση αποτελεί και προϋπόθεση για την χάραξη της ευρωπαϊκής πολιτικής της πατρίδας μας.

Η άποψη μας για την πολιτική της Γερμανίας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη συνοψίζεται στις παρακάτω θέσεις:

α) Για την Γερμανία η Ε.Ε. αποτελεί θέμα εξωτερικής πολιτικής, το οποίο μακροπρόθεσμα θέλει να επανεξετάζει και όχι θέμα ιστορικής εξελίξεως και πεπρωμένου, το οποίο σφραγίζει την ταυτότητα της σύγχρονης Γερμανίας.
β) Η ευρωπαϊκή πολιτική της Γερμανίας διαμορφώνεται αποκλειστικά με γνώμονα τα οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας.
γ) Τα οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας προσδιορίζονται και σχεδιάζονται από το “βαθύ κράτος” της χώρας, το οποίο συγκροτείται από:

Μανόλης Αναγνωστάκης, ο εξομολόγος της αριστεράς…

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης θεωρείται ως η πλέον εμβληματική φυσιογνωμία της ποιητικής αριστεράς και ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς ποιητές. Άφησε πίσω του λίγα ποιήματα και λιγοστά κείμενα. Αν και η καλλιτεχνική του σιωπή ήρθε εκούσια πολύ νωρίς, πριν ακόμα προλάβει να ακολουθήσει φθίνουσα πορεία, κυριάρχησε στη συνείδηση της γενιάς του και κατάφερε όσο λίγοι να εκφράσουν τον σύγχρονό τους κόσμο. Η αμεσότητά του, η κοινή εμπειρική διάσταση των στίχων του, η ευστοχία στη διατύπωση και η απέριττη γραφή του βοήθησαν στην εποχή του να αναγνωρίσει το δικό της τέκνο.

Από τις ασιατικές τίγρεις, στα αφρικανικά λιοντάρια;

Όταν στις αρχές Απριλίου η Ελλάδα έκανε το ντεμπούτο της στις αγορές αντλώντας €3 δις με κουπόνι 4.75%, και με τη συγκυβέρνηση να χτυπάει παλαμάκια για τα successstories της, κάποια μοχθηρά trolls των socialmedia έβγαλαν στη φόρα τις αποδόσεις των ομολόγων χωρών της υποσαχάριας Αφρικής, που προς έκπληξή μας είδαμε ότι δεν απείχαν και πολύ από τις ελληνικές. Μοιραία λοιπόν γεννήθηκε αυθόρμητα το ερώτημα: «τι γίνεται εκεί κάτω ρε παιδιά;».

Οι περισσότεροι από μας είχαμε μείνει ακόμα στις εικόνες της εποχής Μπιάφρα με τα σκελετωμένα παιδάκια, και συνεχίζαμε να αναφερόμαστε στη Γκάνα, ως αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αποτυχημένης και υπανάπτυκτης χώρας. Ατυχώς βέβαια, ειδικά για τη Γκάνα, η οποία αποτέλεσε το rolemodel, τη star των αναδυόμενων αγορών γενικώς και όχι μόνο της Αφρικής. Τα τελευταία ένα-δυο χρόνια πολλά διεθνή έντυπα, όπως το SPIEGEL και ο ECONOMIST, παρουσίασαν εκτεταμένα αφιερώματα στην κοσμογονία της περιοχής, σαστισμένοι κι αυτοί από το απροσδόκητο boom.

Την ίδια έκπληξη είχα δοκιμάσει κι εγώ με άλλο τρόπο. Πριν από μερικές βδομάδες είχε πέσει στα χέρια μου η ταξιδιωτική περιγραφή (“RidingtheDesertTrail”), της BettinaSelby, μιας θαρραλέας και έμπειρης Αγγλίδας συγγραφέα, η οποία αποφάσισε πριν από είκοσι χρόνια, στα 47 της, να διανύσει τα 4500 μίλια από την Αλεξάνδρεια στην Ουγκάντα κατά μήκος του Νείλου με μοναδική παρέα το ποδήλατό της, την Agala, όπως το ονόμασαν οι ντόπιοι, ενθουσιασμένοι απ’ την ομορφιά και την τεχνική του αρτιότητα.

Παρέα με το google και το youtube ακολουθούσα κι εγώ το ταξίδι της, μόνο

Δύο αδελφές άρχουσες τάξεις…

Του Πέτρου Θ. Πιζάνια*

Η συζήτηση για τον ορισμό της οικονομικής άρχουσας τάξης στην Ελλάδα σήμερα, κάνει δειλά την εμφάνισή της έπειτα από δεκαετίες. Κατά κανόνα αυτή η τάξη ανάγεται από τους γράφοντες σε δέκα-δεκαπέντε επιχειρηματίες, συγχέοντας ανεπίγνωστα τη σημερινή άρχουσα τάξη με γαιοκτήμονες του Μεσαίωνα. Αλλες φορές γίνεται μια μεταφορική απεικόνιση της τάξης αυτής μέσω των κοτζαμπάσηδων, αγνοώντας πως οι τελευταίοι είχαν προκαλέσει τρεις εξεγέρσεις στην Πελοπόννησο και επιπλέον είχαν πάρει μέρος στην ελληνική Επανάσταση.

Η τάξη αυτή στην Ελλάδα δεν μπορεί να ερμηνευτεί απλοϊκά. Εχει εδραιώσει από χρόνια μια άρρηκτη συμμαχία με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ και διατηρεί σοβαρά ανοίγματα στη Χρυσή Αυγή. Ακόμη, διαθέτει πολλές κοινωνικές ομάδες-προσαρτήματα της αναπαραγωγής ισχύος της, με πιο γνωστές τα μέσα και ανώτερα στελέχη των περισσότερων ΜΜΕ, των τραπεζών και άλλων επιχειρήσεων. Επίσης ελέγχει αρκετά στελέχη της κρατικής διοίκησης, δήμων και περιφερειών, έχει εξασφαλίσει τη στήριξή της από τη ΓΣΕΕ καθώς και ηγεσιών πολλών συνδικαλιστών ομοσπονδιών. Τέλος, με το σύστημα της ανομίας που διέσπειρε στην ελληνική κοινωνία επί δεκαετίες διαχειριζόταν προς όφελός της την παθητικότητα πολύ μεγάλου μέρους των πολιτών. Σήμερα, παρά την κρίση, διατηρεί μέσω των δύο κομμάτων, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., έναν χώρο κοινωνικής επιρροής που ανέρχεται οπωσδήποτε στο 20% του ενήλικου πληθυσμού. Δεν είναι ασήμαντο ποσοστό, αν λάβουμε υπόψη την πολτοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, αλλά είναι ασφαλώς πολύ συρρικνωμένη σε σχέση με το παρελθόν της ευημερίας και της ανομίας. Αυτή η συρρίκνωση που συνέπεσε, αν και όχι τυχαία, με την αλλαγή των συσχετισμών κυριαρχίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση υπέρ της Γερμανίας, οδήγησε την ελληνική άρχουσα τάξη σε συμμαχία οικονομικής και πολιτικής σημασίας με την αντίστοιχη γερμανική.

Ο πολύς κύριος Γκίκας Χαρδούβελης…

Επ’ ευκαιρία του Γιούρογκρουπ (για όσους δεν γνωρίζουν, έτσι αποκαλείται η άτυπη σύσκεψη των υπουργών οικονομικών των χωρών τής ευρωζώνης), όπου η χώρα μας εκπροσωπείται για πρώτη φορά από τον κύριο Γκίκα Χαρδούβελη, θέλω να διατυπώσω μερικές απορίες σχετικά με τον διάδοχο του -αλήστου μνήμης- τέως υπουργού οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα. Έτσι, για να βγάλω το άχτι μου, μιας κι από τότε που έγινε ο ανασχηματισμός, μας βομβαρδίζουν με πληροφορίες σχετικές τόσο με τους τίτλους σπουδών τού -εν πολλοίς άγνωστου μέχρι χτες- αξιότιμου κυρίου Χαρδούβελη όσο και με τις υψηλά ευρισκόμενες θέσεις ευθύνης στις οποίες υπηρέτησε το παρελθόν.

Ο Θουκυδίδης, ο Αλκιβιάδης και τα παιχνίδια στις πλάτες της δημοκρατίας…

 

Αλκιβιάδης                                                               Θουκυδίδης

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

            Ο Αλκιβιάδης, αποδιωγμένος πλέον από τους Λακεδαιμονίους, δεν μπορούσε να προσδοκά τίποτε περισσότερο από την επιστροφή του στην Αθήνα. Έχοντας ως μοναδικό όπλο την επιρροή του στον Τισσαφέρνη θα παίξει το τελευταίο του χαρτί μέχρι το τέλος. Εξάλλου, η παντελώς αποδυναμωμένη Αθήνα μετά τα σικελικά, δεν έχει και πολλά περιθώρια διαπραγματεύσεων. Υπό αυτούς τους όρους μια ενδεχόμενη συμμαχία με τον Τισσαφέρνη είναι εξόχως δελεαστική. Ο Τισσαφέρνης αναδεικνύεται σε καθοριστικό παράγοντα της ελληνικής διαμάχης, παίζοντας ρόλο απολύτως καταστροφικό, αφού δεν έχει άλλο στόχο από το να φθείρει και τα δύο στρατόπεδα για δικό του όφελος. Αυτή άλλωστε ήταν και η τακτική που τον συμβούλεψε να ακολουθήσει ο ίδιος ο Αλκιβιάδης, ο οποίος, επίσης, εξυπηρετούσε τα προσωπικά του σχέδια. Γιατί η εξαθλίωση και η απελπισία είναι το πιο γόνιμο έδαφος για την άνθηση του πολιτικού μεσσιανισμού, αφού ο απελπισμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Κι ο Αλκιβιάδης, μόνο ως πολιτικός μεσσίας θα μπορούσε να επιστρέψει στην πόλη που πρόδωσε, αφού μόνο το τέλμα που γεννά την ύστατη σωτηρία θα μπορούσε να τον κάνει ανεκτό. Κι αυτή ακριβώς είναι η ουσία του πολιτικού μεσσιανισμού. Το ομαδικό παράλογο ενός λαού που συντρίβεται και πρέπει κάπου να πιστέψει. Ο  ανορθολογισμός που μετατρέπεται σε πολιτική άποψη. Γι’ αυτό και τρέφεται από την απολυταρχία. Γιατί μόνο η καταπίεση εξασφαλίζει τη διαιώνιση του παραλόγου. Η ελεύθερη σκέψη δεν αρέσει στους πολιτικούς μεσσίες. Κι αυτά ο Αλκιβιάδης φαίνεται να τα παίζει στα δάχτυλα: «….. ο Αλκιβιάδης έστειλε μηνύματα στους δυναμικότερους παράγοντες του στρατού της Σάμου να κάμουν λόγο γι’ αυτόν στους πιο αξιόλογους άντρες, εξηγώντας τους ότι μ’ ένα πολίτευμα ολιγαρχικό, κι όχι με τη διεφθαρμένη δημοκρατία που τον είχε εξορίσει, θα ‘θελε να γυρίσει στην Αθήνα – εξασφαλίζοντας στην πόλη τη φιλία του Τισσαφέρνη – και να ζήσει ανάμεσα στους συμπολίτες του. Τόσο απ’ τις προτάσεις αυτές όσο, πιο πολύ, απ’ τη δική τους πρωτοβουλία οι τριήραρχοι κι οι άλλοι σημαντικοί παράγοντες του αθηναϊκού στρατού της Σάμου αποφάσισαν να ανατρέψουν τη δημοκρατία». (βιβλίο όγδοο, παράγραφος 47).