H Ευρώπη ζει την Ιαπωνική κρίση του 1990

---

σημ.Αμετανόητου: Το άρθρο που θα διαβάσετε είναι από τις 11/07/2010.Και μάλλον επαληθεύεται.Μπορούμε σήμερα να πούμε πλέον, ότι η Ε.Ε. μπαίνει σε φάση αποπληθωρισμού…

http://www.euro2day.gr/news/world/article/1220981/nowotny-proeidopoiei-gia-apoplhthorismo-typoy.html

Πολλοί οικονομολόγοι και αναλυτές λένε ότι οι κίνδυνοι από τον αποπληθωρισμό είναι υπερτιμημένοι.Οι Γερμανοί ως γνωστόν έχουν καεί από τον Υπερπληθωρισμό.

http://www.insurancedaily.gr/blog/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%87-%CF%84%CE%BF%CF%85-1923-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%AC%CE%BB%CE%B2%CE%B9%CE%BD-%CF%84%CF%8C%CF%86%CE%BB%CE%B5%CF%81/

Τον φοβούνται όπως ο διάολος στο λιβάνι.Προσωπικά πιστεύω ότι ένας πληθωρισμός της τάξης του 5-8% βοηθάει πάντα την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ οικονομία.Αυτό άλλωστε έδειξαν οι ιστορικές έρευνες στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο από τους Μ.Φρήντμαν και Α.Σβαρτς. Δεν βοηθάει όμως το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο αφού απομειώνει το ίδιο το κεφάλαιο που ψάχνει να τοποθετηθεί κερδοφόρα…

Η Ευρώπη αν μπεί στο τούνελ του αποπληθωρισμού θα είναι πλέον πολύ δύσκολο να ξεφύγει…και έρχονται πολύ δύσκολα χρόνια για τους Λαούς της Ευρώπης.

Γιατί με αυτή την τακτική, οι πλούσιοι και οι πολύ πλούσιοι θα διατηρήσουν και θα αυξήσουν ακόμα περισσότερο τον πλούτο τους, ενώ τα μεσαία και ανώτερα εισοδηματικά στρώματα θα σφαγιαστούν…

Νεοφεουδαρχία.!

Η Γερμανία λοιπόν ξέρει πολύ καλά τι κάνει…είπαμε,ή το κεφάλαιο ή η εργασία.

Τρίτος δεν υπάρχει στο σύστημα του Κεφαλαίου.Και ούτε προβλέπεται να υπάρξει.

Η Ελλάδα μας, με αποπληθωρισμό, είναι σαν να της ρίχνουν πετρέλαιο στην πυρκαγιά…

---

Οι υπερχρεωμένες και σε υπολανθάνουσα χρηματοοικονομική κρίση χώρες της Δύσης ενδέχεται να βιώσουν μία ισχνή ανάπτυξη για μακρά περίοδο, όπως συνέβη και με την Ιαπωνία στη δεκαετία του ’90, μολονότι τα συγκρίσιμα μεγέθη μεταξύ των δύο μοντέλων είναι περιορισμένα.

Πίσω από τη βιτρίνα του Μουντιάλ…

του Ανδρέα Παγανόπουλου

Μια διαφορετική ματιά στο «πανηγυράκι» που στήνεται στη Βραζιλία και που  καταμετρά εκατοντάδες θυσιαζόμενους στο βωμό της ψυχρής πολιτικής…

Παύλος Γερουλάνος: Ποιος φοβάται το σοσιαλισμό;

---

σημ.Αμετανόητου: Το άρθρο ΔΕΝ είναι αστείο ή φάρσα.Τουλάχιστον μην το εκλάβετε σαν τέτοιο.Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι ο πλανήτης ολόκληρος και όχι μόνο η συντηρητική Ευρώπη αρχίζει και ψελλίζει «απαγορευμένες» λέξεις…Οι διεργασίες και οι δυναμικές που αναπτύσσονται στον παγκοσμιοποιημένο μας,πλέον, κόσμο θυμίζουν εποχές επαναστάσεων.Ισως, η «κομμουνιστική υπόθεση» που λέει και Α.Μπαντιού, το έχει σαν σκοπό να επαληθευτεί γρήγορα…πολύ γρήγορα.

Και ο Γερουλάνος,ένας πρώην υπουργός, μίας νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης, με «σοσιαλιστική μάσκα», γιά άλλη μιά φορά,όπως έκαναν και άλλοι «σοσιαλιστές» στο παρελθόν, προσπαθεί να θολώσει τα νερά…

---

 Του Παύλου Γερουλάνου [via]:

Τα κόμματα δεσμεύονται από τις ιδεολογίες που εκφράζουν τα ονόματά τους. Διότι ακόμα και τα ονόματα θέτουν όρια στις πολιτικές πρακτικές των ηγεσιών και των μελών των κομμάτων και επικοινωνούν στους πολίτες το πλαίσιο αρχών και αξιών που τα διέπει. Αντίθετα, κόμματα όπως το Ποτάμι δεν θέλουν να δεσμεύονται σε ένα πλαίσιο αξιών διότι θέλουν να έχουν την ελευθερία να λένε ότι θέλουν. Κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή δεν θέλουν να επικοινωνούν το πλαίσιο αρχών και αξιών που τα δεσμεύει διότι θέλουν να δελεάζουν πολίτες που δεν αισθάνονται φασίστες…

Η Ελιά τι πρόβλημα έχει; Θέλει να έχει την ελευθερία να λέει ότι θέλει ή ντρέπεται για την ιδεολογία που πρεσβεύει;

Η αλήθεια είναι ότι το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα πολλές φορές απαρνήθηκε τις αρχές και τις αξίες για τις οποίες ιδρύθηκε και έτσι απομακρύνθηκε από τον κόσμο που το στήριξε. Διότι προφανώς δεν είναι σοσιαλιστική μια διακυβέρνηση που αντί να διαλύσει το βαθύ κράτος της δεξιάς δημιούργησε δίπλα του το πελατειακό κράτος των πρασινοφρουρών, ούτε είναι σοσιαλιστική μια διακυβέρνηση που παράγει πολίτες δύο και τριών ταχυτήτων με άλλα δικαιώματα και υποχρεώσεις απέναντι στο νόμο.

Η κομμουνιστική υπόθεση

Γράφει ο Αμετανόητος

Επειδή ο εξαιρετικός μπλόγκερ με το ψευδώνυμο «Καρτέσιος», έθεσε κάποιες σκέψεις για την αριστερά και με την σειρά του (σε αυτό εδώ το μπλογκ) ο φίλος Γιάννης Μ, ρώτησε «τι είναι αριστερά και αριστερός», έχω καθήκον να απαντήσω με κάποιες φράσεις από τον πολύ μεγάλο δάσκαλο που λέγεται Αλαίν Μπαντιού.Στην Ελλάδα κυκλοφορεί ένα μικρό βιβλιαράκι του Μπαντιού με τον τίτλο:«Η κομμουνιστική υπόθεση»(εκδόσεις Πατάκη).Εκεί λοιπόν,ο φιλόσοφος Μπαντιού ξεδιπλώνει το ΥΨΙΣΤΟ θέμα για τον πλανήτη μας (κατ’εμέ), της «κομμουνιστικής υπόθεσης», όπως την αποκαλεί,μέσω τριών ιστορικών επαναστάσεων.

1)Το Μάη του ’68.

2)Την Πολιτιστική επανάσταση του Μάο.

3)Την Παρισινή Κομμούνα.

Ξεκινάει το βιβλίο του με το ερώτημα «τί είναι αποτυχία» αναλύει συνοπτικά τις τρείς επαναστατικές περιόδους που αναφέραμε και καταλήγει σε ένα τέταρτο κεφάλαιο, στην «Ιδέα του κομμουνισμού».

Επειδή είναι καλό να διαβαστεί από όλους (επιμένω από όλους) το παρόν βιβλίο, δεν θα πώ πολλά.Το βιβλίο προσφέρεται για άπλετο συλλογισμό για την μοναδική, μεγάλη, Πολιτική Ιδέα που μας έχει μείνει ζωντανή…

Η Αριστερά λοιπόν είναι μία υπόθεση.Μία «κομμουνιστική υπόθεση» για έναν άλλον κόσμο.Για δυνατούς λύτες.Μία υπόθεση, όμως, που δεν έχει επαληθευτεί στο ακέραιο ακόμα.Αλλά αυτό βέβαια,δεν σημαίνει ούτε ότι δεν είναι εφικτό, ούτε ότι δεν είναι αληθινό.

Αριστερός λαϊκισμός, κι ούτε βήμα πίσω!

Έχει ιδιαίτερη πλάκα και ενδιαφέρον η ανάγνωση των πονημάτων των βασικών αναλυτών και αρθογράφων των μιντιακών ναυαρχίδων της διαπλοκής.

Οι ίδιοι άνθρωποι που αποθέωναν το μεγάλο εκσυγχρονιστικό εγχείρημα του Σημίτη, που έβγαζαν το καπέλο στο μεγάλο μεταρρυθμιστικό έργο του Καραμανλή, που υποστήριξαν ότι ο Παπανδρέου μπορεί να αλλάξει την Ευρώπη, που χαρακτήρισαν τον Παπαδήμο ως τον… μεγαλύτερο Έλληνα και που έγλυψαν τον Σαμαρά σε βαθμό αποκόλλησης της γλώσσας τους, τώρα δίνουν συμβουλές και νουθεσίες στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και στον Αλέξη Τσίπρα για το τι πρέπει να κάνουν, για το τι πρέπει να αλλάξουν στο πρόγραμμα τους, για το πώς θα πρέπει να πουλήσουν τους φτωχούς και να τα βρουν με τους λεφτάδες, αν θέλουν να κερδίσουν τις ψήφους των… σοβαρών ψηφοφόρων της κεντροαριστεράς, κι αν δεν θέλουν να περιοριστούν στις ψήφους της πλέμπας και του πόπολου, γιατί, όπως γράφουν, αυτές δεν φτάνουν, αυτές δεν είναι αρκετές.

ΕΛΛΑΣ ΓΚΟΥΕΡΝΙΚΑ

 Στάθης

Η Ελλάδα δεν έχει Σύνταγμα, έχει Μνημόνιο.

Το Σύνταγμα δεν τηρείται, όχι μόνον απ’ την κυβέρνηση, αλλά εν τέλει κι απ’ τους Ελληνες (όλους όσοι νοιώθουν το καθήκον να το υπερασπίζονται), ενώ το Μνημόνιο τηρείται κατά γράμμα. Και αριθμούς. Το Σύνταγμα μαραζώνει και πεθαίνει, ενώ το Μνημόνιο ανανεώνεται και θεριεύει.

Το Κοινοβούλιο έχει υποβαθμισθεί σε Κολοβό, όπου ο κ. Πρωθυπουργός δεν πατάει, οι δε νόμοι «ψηφίζονται» με προεδρικά διατάγματα, επείγουσες και κατεπείγουσες διαδικασίες, κρυφίως, νύκτωρ, με άσχετες τροπολογίες, διά αντιπερισπασμών, με αποπληροφόρηση και παραπληροφόρηση.  Ενόσω «μιλούσαμε» για το γάλα, υπερψηφιζόταν το κώνειο και η ηρωίνη.

Η Δικαιοσύνη, εξαρτημένη απ’ την κυβέρνηση,  δεν εμπνέει τον λαό με την ισχύ της (ως η έσχατη καταφυγή των πολιτών), απονέμεται με βραδύτατους ρυθμούς, συχνά μεροληπτεί και παρακολουθεί αδρανής την καταβαράθρωση του πολιτεύματος.

Η διάκριση των τριών εξουσιών δεν υφίσταται. Ενδιάμεσα (αντι)θεσμικά (παρα)μορφώματα διαχέουν τις  ευθύνες, συσκοτίζουν τις αρμοδιότητες κι αποτρέπουν κάθε είδους απολογισμό. ΜΚΟ, Ανεξάρτητες Αρχές και offshore εταιρείες καθαιρούν τη δημοκρατία σε ένα (βρώμικο) παίγνιο με τη σκιά της. Σκιά σκοτεινή, ολιγαρχική, τυραννική, παρακρατική.

Η Ελλάδα είναι χώρα υπόδουλη. Φόρου (για το Χρέος) Υποτελής. Προτεκτοράτο, που κυβερνάται από ανδρείκελα, εντολοδόχους ξένων δυνάμεων, υπό την επιστασία Γκαουλάιτερ. Η χώρα έχει ήδη μεταβληθεί σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη, όπου δεν υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα και η ζωή των ανθρώπων δεν αξίζει φράγκο για το κράτος, ενώ κοστίζει πολύ φθηνά στα αφεντικά τους.

Εδώ υπήρχε η Κάνδανος…

Η νέα μαζική δολοφονία και η καταστροφή ενός ολόκληρου χωριού από τους Γερμανούς, στις 3 Ιουνίου 1941

Του Αλέκου Ανδρικάκη

Οι θηριωδίες, οι μαζικές δολοφονίες, η καταστροφή χωριών στην Κρήτη, ως αντίποινα των γερμανικών αρχών κατοχής για την αντίσταση των Κρητικών, δεν είχαν τέλος. Ξεκίνησαν με την κατάληψη του νησιού και δεν σταμάτησαν παρά μόνο όταν οι δυνάμεις των Ναζί αποχώρησαν από την Κρήτη.

Δεν πέρασαν ούτε 24 ώρες από τη μαζική εκτέλεση 25 ανδρών στο μικρό χωριό Κοντομαρί των Χανίων, στις 2 Ιουνίου 1941, και οι Γερμανοί προχώρησαν σε νέα σφαγή, με ακόμη περισσότερα θύματα. Αυτή τη φορά επέλεξαν να εκτελέσουν 180 κατοίκους του χωριού Κάνδανος Χανίων.

Ήταν 3 Ιουνίου 1941 όταν οι δυνάμεις κατοχής δολοφόνησαν τους 180 άμαχους. Αλλά δεν σταμάτησαν εκεί. Θέλησαν να εξαφανίσουν κάθε στοιχείο που θύμιζε την Κάνδανο. Γι αυτό έκαψαν όλα τα σπίτια, ενώ έσφαξαν και όλα τα ζώα… Να μην υπάρχει τίποτε ζωντανό σ’ αυτή τη γη που αντιστάθηκε στη γερμανική εισβολή…