Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΩΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

σημ.Αμετανόητου: Εξαιρετική ανάλυση.!Μεγάλη, αλλά πραγματικά αξίζει να διαβαστεί, έστω σιγά-σιγά.

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

Η αποσταθεροποίηση της ευρωζώνης, η κάθοδος της Ελλάδας στη Μνημονιακή κόλαση και η προοπτική μιας κυβέρνησης με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, ανέδειξαν το πρόβλημα της Ε.Ε. σε Γόρδιο Δεσμό για την πολιτική τακτική της Αριστεράς. Τελευταία “Μεγάλη Ιδέα” της ελληνικής αστικής τάξης, η θέση της χώρας στην ευρωζώνη αναδεικνύεται σε “γραμμή Μαζινό” της ολιγαρχίας, όπως έδειξε καθαρά ο ψυχολογικός εκβιασμός του εκλογικού σώματος στις εκλογές του 2012 με το φόβητρο των “καταστροφικών” επιπτώσεων μιας ενδεχόμενης εξόδου.

Η ευρωπαϊκή ενοποίηση αποτελούσε πάντα κομβικής σημασίας στρατηγικό πρόβλημα, το οποίο όριζε σαφείς διαχωριστικές γραμμές στο εσωτερικό της Αριστεράς και του ευρύτερου προοδευτικού χώρου τα τελευταία εξήντα χρόνια: ΚΚΕ/ΕΔΑ απένατι στο Σοσιαλιστικό Κόμμα/Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας των Τσιριμώκου- Σβώλου τη δεκαετία του ’50, ΚΚΕ/ΠΑΣΟΚ απέναντι στο ΚΚΕεσωτερικού και μικρότερες, κεντροαριστερές δυνάμεις τη δεκαετία του ’70, αντιθέσεις που διαθλώνται και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα.

Σε κάθε καμπή των ταξικών αγώνων, η στροφή επί το πραγματιστικότερον του άλφα ή βήτα κόμματος απέναντι στην ευρωπαϊκή ενοποίηση αποτελούσε ασφαλή δείκτη προσαρμογής του στις στρατηγικές επιλογές του αστισμού. Η εγκατάλειψη, από την ηγεσία του ΚΚΕεσωτερικού, της γραμμής της προδικτατορικής ΕΔΑ που θεωρούσε την ΕΟΚ “λάκκο των λεόντων” και την ένταξη “καταστροφή”, συνοδευόταν από τη γραμμή της “Εθνικής Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Ενότητας”, την πολιτική ουράς στον Καραμανλισμό και τη συμμαχία με το αλήστου μνήμης ΚΟΔΗΣΟ του Γιάγκου Πεσμαζόγλου. Η αποδοχή του “τετελεσμένου” της ένταξης από τον Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η πρώτη πράξη παραίτησης από κάθε αντιιμπεριαλιστική αιχμή του “Συμβόλαιου με το Λαό” άπαξ και ανέβηκε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ.

Αλλά και το ΚΚΕ, ενώ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 θεωρούσε το ζήτημα της ΕΟΚ κόκκινη γραμμή και “πρόβλημα των προβλημάτων” της ελληνικής κοινωνίας1, στο 12ο συνέδριό του (Μάιος 1987) γυρίζει σελίδα: «Οι διαφορές στο ζήτημα της αποδέσμευσης, όταν υπάρχει κοινή θέληση για αγώνα για την αλλαγή, για μια ανάπτυξη νέου τύπου, δεν πρέπει να αποτελέσουν σήμερα εμπόδιο στη συμπαράταξη των δυνάμεων της Αριστεράς και της προόδου»2. Και πραγματικά, δεν αποτέλεσαν εμπόδιο ούτε για το κοινό πόρισμα ΚΚΕ- ΕΑΡ, ούτε για τη δημιουργία του ενιαίου Συνασπισμού, ούτε ακόμη για τις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα.

Κάνουν θραύση τα λεγόμενα μηδενικά συμβόλαια (Μα… στη Βρετανία δεν έχουν μνημόνια!…)

Christopher Thomond

Από πρόσφατη κινητοποίηση Βρετανών εργαζομένων κατά των συμβολαίων μηδενικών ωρών απασχόλησης

Θεριεύει στη Βρετανία ο «ιός» τωνσυμβολαίων μηδενικών ωρών εργασίας (zero hours contracts),μετατρέποντας σε εφιάλτη τη ζωή πολλών εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων όχι μόνον στις αλυσίδες ταχυφαγείων των «McDonald’s» και στα σούπερ μάρκετ της «Tesco», στις αλυσίδες πολυ-κινηματογράφων «Cineworld», στα πανδοχεία και στα γηροκομεία, αλλά και στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στα νοσοκομεία, σε κέντρα υγείας, σε ηλεκτρονικά και «κλασικά» Μέσα Ενημέρωσης, εξασφαλίζοντας φτώχεια, αβεβαιότητα και ανασφάλεια.

Ποιος κάνει κουμάντο;

ΚΙΜΠΙ
(5/5/2014, ένα αργοπορημένο ποστ)

«Είμαστε στο πιο όμορφο τρενάκι του κόσμου, κι είναι το πιο όμορφο γιατί δεν πάει πουθενά» (Παολο Σορεντίνο, «Η Τέλεια Ομορφιά»)

Σε τοίχο του μετρό, εντός διαφημιστικού πλαισίου, μια γυναίκα με φόρμα εργασίας και γυαλιά δηλώνει την πρόθεσή της να ψηφίσει στις ευρωεκλογές. Είναι η Μαγκνταλένα, εργάτρια από τη Σλοβακία. «Δράσε, αντίδρασε, επηρέασε», είναι ο γενικός τίτλος της καμπάνιας που έχουν ξεκινήσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η Κομισιόν για να «θυμίσουν» στους Ευρωπαίους ότι έχουν λόγους να πάνε να ψηφίσουν στις 25 Μαΐου. «Αποφάσισε ποιος κάνει κουμάντο», είναι το ακόμη πιο φιλόδοξο σλόγκαν των σχεδιαστών της διαφημιστικής καμπάνιας που θέλει να υπερνικήσει την ακατανίκητη τάση της πανευρωπαϊκής αποχής. 43% ήταν η συμμετοχή στις προηγούμενες ευρωεκλογές, και η ευρωπαϊκή νομενκλατούρα τρέμει στην ιδέα ότι αυτό το ποσοστό μπορεί να πέσει κάτω από το 40%. Γιατί άραγε; Σε τι τους εμπόδισε η ελλιπής δημοκρατική νομιμοποίηση να πάρουν όσες αποφάσεις πήραν την πενταετία που μεσολάβησε, οι οποίες έχουν φέρει τη μεγάλη πλειοψηφία των Ευρωπαίων στην ευρω-δυσφορία και σχεδόν τους μισούς σε στάση που αντιστοιχεί στον λεγόμενο ευρωσκεπτικισμό;

Αλήθεια, ποιος κάνει κουμάντο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη; Η διαφημιστική καμπάνια των Αρχών της ΕΕ- την οποία προς το παρόν δεν βλέπω να «τρέχει» και με ιδιαίτερο ζήλο- υπονοεί ότι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν έχουν αντιληφθεί ότι το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο «κάνει κουμάντο», άρα εμμέσως οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι. Τεχνικά αυτό επιχειρηματολογείται με τη λεγόμενη διαδικασία της συναπόφασης, δηλαδή το «προνόμιο» του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου να συναποφασίζει με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο περίπου στο 80% των θεμάτων της ευρωπαϊκής ατζέντας. Αλλά, αφενός ισχύει μόλις τα τελευταία τέσσερα χρόνια και αφετέρου είναι μια καθαρά τεχνική προσέγγιση, αφού το ευρωκοινοβούλιο λειτουργεί περισσότερο ως forumεθνικών, διακρατικών και πολιτικών λόμπι και λιγότερο ως κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία των 400 εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών. Όταν πρόκειται για μια απόφαση που ευνοεί τους «Βορείους» της ΕΕ και τους δορυφόρους τους, σχεδόν αυτομάτως οι πολιτικές και ιδεολογικές γραμμές σβήνουν και μια οριζόντια συμμαχία εξασφαλίζει τον κατάλληλο συμβιβασμό. Συνέβη πρόσφατα με την απόφαση για την τραπεζική ένωση, το πόρισμα για την τρόικα, παλιότερα με την ρήξη για τον κοινοτικό προϋπολογισμό.

To 8 και το 14

γράφει ο Αμετανόητος

Ο χρόνος σταμάτησε στο 8.Στο 2008.
Στην Ελλάδα αναπολούνε όλοι το 8 κανείς όμως το 9.
Και όλοι μισούνε το 10.Το 2010.
Το 11, το 12, το γρουσούζικο 13, είναι τα χρόνια της χολέρας. Ο Κολομβιανός έφυγε κι αυτός, γρήγορα, στο 14.
Η Ελλάδα σταμάτησε. Πάγωσε. Κομματιάστηκε. Το Σοκ δεν ήταν αναμενόμενο.
Μα θα μου πείς. Αν ήταν προβλέψιμο δεν θα ήταν Σοκ.΄Ετσι την πάθανε κι άλλοι λαοί.
Σωστά.
Κι έτσι φύγανε. Εμείς όμως μείναμε πίσω.
Και άλλοι έμειναν.Οι τύραννοι.Προσπαθώντας να γλυτώσουν.
Εμείς όμως δεν καταφέραμε να γλυτώσουμε.ή γλυτώσαμε και δεν το ξέρουμε ;
-Κανείς δεν ξέρει.
Και τι ξέρουμε ;
-Αααα.Τώρα μάθαμε.
Μάθαμε ;
-Ε,βέβαια.
Τι μάθαμε ;

Σημειώσεις των Wu Ming πάνω στα copyright και copyleft

1. Τα δυο άκρα ενός ψευτοδιλήμματος

Θα αρχίσουμε από το τέλος: το copyleft εδράζεται στην ανάγκη να ενώσουμε δυο βασικές ανάγκες, ή εναλλακτικά δυο απαρέγκλιτες συνθήκες της πολιτισμένης συμβίωσης. Αν πάψουμε να παλεύουμε για την εκπλήρωση αυτών των αναγκών, σταματάμε να ελπίζουμε ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος.

Eurovision 2014…

Η συμμετοχή της Αυστρίας στην φετινή Γιουροβίζιον έχει κλέψει την παράσταση και έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των φανατικών του θεσμού. Η Conchita Wurst είναι μια Drag Queen persona. Ένας άνδρας που…
ντύνεται γυναίκα και έχει μούσι.
Οπωσδήποτε, τα έχουμε δει σχεδόν όλα τα προηγούμενα χρόνια στην Γιουροβίζιον.
Άνδρες ντυμένους γυναίκες, γυναίκες ντυμένες άνδρες, τέρατα, παιδάκια, γέρους, γριές, τραβεστί, ακόμα και την Άννα Βίσση.
Είναι πολύ δύσκολο να καταφέρεις πια να βρεις κάτι που να μην έχει ξαναγίνει στην Γιουροβίζιον, ώστε να καταφέρεις να κεντρίσεις το ενδιαφέρον των τηλεθεατών και να γίνεις το φαβορί.
Οπότε, ήταν πολύ έξυπνη η επιλογή της Αυστρίας να στείλει στην Γιουροβίζιον την Κοντσίτα.
Γυναίκα με μούσι δεν είχε εμφανιστεί μέχρι φέτος στην Γιουροβίζιον· το είδαν το κενό οι Αυστριακοί και μπράβο τους.
Νομίζω πως ξέρω τον τρόπο για να νικήσει η Ελλάδα του χρόνου στην Γιουροβίζιον.
Να στείλουμε τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο.
Ποτέ δεν έχουν εμφανιστεί στην Γιουροβίζιον άνδρες χωρίς αρχίδια.

http://pitsirikos.net/

Για τον Καραγκιόζη… (Λίγα λόγια)

Το θέατρο σκιών έχει τις ρίζες του στο μακρινό παρελθόν μιας και το παιχνίδι με τις σκιές συναντάται σε πολλές αρχαίες τελετουργίες (για παράδειγμα στα Ελευσίνια Μυστήρια). Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν πως το θέατρο σκιών ξεκίνησε από την Κίνα έχοντας αρχικά θρησκευτικό χαρακτήρα αφού οι σκιές σχετίζονταν με τις σκιές του κάτω κόσμου. Άλλοι υποστηρίζουν πως το είδος αυτό προέρχεται από την Ινδία ενώ ο Μετζίτ Ρεζβανί (ιρανός θεατρικός μελετητής) εικάζει πως το θέατρο σκιών ήταν το θέατρο των νομάδων του Ιράν που ζούσαν σε σκηνές. Σημαντικός σταθμός του θεάτρου σκιών ήταν η Τουρκία το 16ο αιώνα.