Η ΑΔΥΝΑΤΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΚΕΫΝΣΙΑΝΙΣΜΟ

Tων Π. ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ & Γ. ΚΥΡΙΑΚΑΚΗ

«Δεν μπορείς να μπεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι», μας είπε ο Ηράκλειτος δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν.

Μπορούμε μήπως να γυρίσουμε στην προ-Μνημονίου εποχή; Η απελπισία που διαμόρφωσε το πρόγραμμα ‘’δομικής προσαρμογής’’ κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ, κάνει πολύ κόσμο να αρκείται σε μια επιστροφή στο 2009. ‘’Ας έχω εγώ τη δουλειά μου, ας βρίσκω το ΙΚΑ ανοιχτό, ας υπάρχει ζωή για τους πολλούς και ας υπάρχει ανισότητα και υπερκέρδη για τους λίγους’’, είναι μια συνηθισμένη αποστροφή.

Στην πιο μοδάτη εκδοχή, συνεπικουρούμενη από αρκετούς ‘’αριστερούς’’ οικονομολόγους, δημοσιολόγους και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, η παραπάνω άποψη παίρνει διαφορετική μορφή: ‘’Επιτέλους, ο νεοφιλελευθερισμός είναι μία, αλλά όχι και μοναδική, μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού. Υπάρχει η δυνατότητα επιστροφής στον κεϋνσιανισμό και στο κράτος πρόνοιας και αυτό δεν προϋποθέτει αντικαπιταλιστική επανάσταση’’.

Στο φόντο αυτό, ο πολιτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ, που διεκδικεί να αποτελέσει την πολιτική εναλλακτική λύση απέναντι στη ΝΔ, περιορίζεται πλέον στο ‘’Μέρκελ ή Ελλάδα’’, στην ‘’τραπεζοκρατία’’, άντε και στους ‘’ολιγάρχες’’ των ΜΜΕ. Απουσιάζει σχεδόν εντελώς, όχι μόνο η αντίθεση στην μπότα της ΕΕ (απολύτως αναμενόμενο), αλλά και κάθε ουσιαστική αντικαπιταλιστική οπτική, τόσο στο γενικό προσανατολισμό, όσο και στο χαρακτήρα των άμεσων μέτρων.

Μπορεί αλήθεια να υπάρξει επιστροφή στην προ- μνημονίων και προ -καπιταλιστικής κρίσης εποχή; Αυτό, θα αποτελεί μία ανακούφιση για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα;

Αυτός ο έρωτας (ή μάλλον νεκροφιλία) προς μια νεο-κεϋνσιανή διαχείριση ενός ολοκληρωτικού καπιταλισμού σε σήψη και παροξυσμό κοινωνικής και πολιτικής αντιδραστικότητας, καταδεικνύει μια υποταγή στην ιδέα αιώνιας αναπαραγωγής και διατήρησης του συστήματος.

Μιλώντας για την αριστερά, δεν πρόκειται απλά για κόμπλεξ που κοστίζει στην έλλειψη προβολής μιας άλλης στρατηγικής, αλλά έχει άμεσες συνέπειες στον πολιτικό αγώνα της περιόδου.

Η Φλέρυ Νταντωνάκη ερμηνεύει τον Επιτάφιο…

Από τον Μάνο Λαμπράκη, του Εξώστη

Το 2000 σε ένα ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη, στην προθήκη ενός καταστήματος βινυλίων στο Soho, βλέπω τον δίσκο της Flery — Isles of Greece. Στοιχίζει πιο ακριβά, από όσο στοιχίζουν όλοι οι υπόλοιποι δίσκοι της προθήκης μαζί. 350 δολλάρια.

Μπαίνω μέσα. Τον αγοράζω. Χωρίς παζάρι. Φεύγοντας ρωτάω τον νεαρό Αμερικάνο ιδιοκτήτη του καταστήματος.
«Μα γιατί τον πουλάτε τον συγκεκριμένο δίσκο, τόσο ακριβά;»
« Μα είναι η μεγαλύτερη φωνή της Ελλάδας, man.»

——————————————————————————–

Το βάζω γιατι το συγκεκριμένο τραγούδι το έχουν κατεβάσει και είναι κρίμα να μην υπάρχει πουθενά. Enjoy.

Πηγή. http://eranistis.net/wordpress/2014/05/01

Το χρέος ως τεχνική διακυβέρνησης

Μαουρίτσιο Λατσαράτο

Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας το βιβλίο του Ιταλού κοινωνιολόγου, φιλοσόφου και ακτιβιστή Μαουρίτσιο Λατσαράτο «Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου» (εκδόσεις «Αλεξάνδρεια», μετάφραση Γιώργος Καράμπελας). Η συνέντευξη του Μαουρίτσιο Λατσαράτο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Il Manifesto».

 Από τον Θανάση Γιαλκέτση

• Υποστηρίζετε ότι το όνομα του σύγχρονου καπιταλισμού είναι «οικονομία του χρέους» και ότι γι’ αυτήν, και όχι για «χρηματοπιστωτικό σύστημα», πρέπει να μιλάμε. Γιατί;

 Γιατί πίσω από τη χρήση του όρου «χρηματοπιστωτικό σύστημα» λειτουργεί ακόμα η ιδέα μιας διαίρεσης μεταξύ «πραγματικής» οικονομίας και χρηματοπιστωτικής οικονομίας, μεταξύ προσόδου και κέρδους, που σήμερα είναι πλήρως ξεπερασμένη. Στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό η λογική του χρηματοπιστωτικού τομέα καθορίζει το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων: αναδιοργανώνει την επιχείρηση, επενεργεί στα δημόσια οικονομικά μειώνοντας τη φορολόγηση των πλούσιων, ξηλώνει το κράτος πρόνοιας αντικαθιστώντας τα δικαιώματα με πιστώσεις. Η λεγόμενη πραγματική οικονομία είναι μόνον ένα τμήμα του συστήματος καπιταλιστικής αξιοποίησης, που κυριαρχείται από το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Και το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν είναι μια κερδοσκοπική υπερβολή που μπορεί να περιοριστεί με τη θέσπιση ορθών κανόνων. Είναι μια σχέση εξουσίας μεταξύ ιδιοκτητών και μη ιδιοκτητών, μεταξύ πιστωτών και οφειλετών. Ο τόκος είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα από τη σκοπιά των πιστωτών, το χρέος είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα από τη σκοπιά των οφειλετών. Λέγοντας επομένως «οικονομία του χρέους» γίνεται αμέσως σαφές περί τίνος πρόκειται και ποια είναι η πολιτική διακύβευση: πρόκειται για το χρέος που οι Ελληνες, οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλοι, οι Ισλανδοί δεν θέλουν να πληρώσουν, που νομιμοποιεί την αύξηση των πανεπιστημιακών διδάκτρων στην Αγγλία υποκινώντας ταραχές στο Λονδίνο, που δικαιολογεί την αντιμεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος στη Γαλλία και στην Ιταλία και τις περικοπές στις κοινωνικές υπηρεσίες και στην εκπαίδευση παντού.

• Ποιες είναι οι βάσεις αυτής της οικονομίας του χρέους και πώς αυτή αναπτύχθηκε;

Χριστός, το αιώνιο ΤΑΟ

Το άρθρο αυτό είναι αυτοτελές, αλλά δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Τρίτο Μάτι  τον Απρίλη του 2009 ως «δεύτερο μέρος», με πρώτο μέρος αυτό.Ένας από τους σημαντικότερους προφήτες του προχριστιανικού κόσμου, στα πέρατα της ανατολής, υπήρξε, καθώς φαίνεται, και ο μεγάλος πνευματικός δάσκαλος της Κίνας Λάο Τζου (LaoTzu), γνωστός στην ελληνική βιβλιογραφία ως Λάο Τσε.

Τον 20ό αιώνα, καθώς οι χριστιανοί συναντήθηκαν με την κινέζικη σκέψη, η προσφορά του Λάο Τσε αξιολογήθηκε από τους σύγχρονους συνεχιστές της αρχαίας και αυθεντικής χριστιανικής παράδοσης και εκτιμήθηκε βαθιά. Ο πρώτος σχεδόν που το συνειδητοποίησε ήταν ο ορθόδοξος Αμερικανός διδάσκαλος π. Σεραφείμ Ρόουζ (1931-1982), γνώστης της κινέζικης γλώσσας, προσεχτικός μελετητής της ανατολικής φιλοσοφίας και βοηθός στην αγγλική μετάφραση του Ταό Τε Κινγκ από τον Κινέζο καθηγητή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας Τζι Μινγκ Τσιεν.

Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ εκτιμούσε τη γνήσια σκέψη όλων των πολιτισμών, ιδιαίτερα της Κίνας (ταοϊσμό και κομφουκιανισμό). Οι σκέψεις του περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, στο άρθρο του TheChineseMind, που προήλθε από ένα ειδικό μάθημα στη μονή του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας (στην Πλατίνα της Καλιφόρνιας) το 1981 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΤheOrthodoxWord το 1991. «Όταν γίνεσαι χριστιανός» είχε πει, «καμιά πραγματική αλήθεια που είχες διδαχτεί μέχρι τότε δεν χάνεται».

Πρόσφατα κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ από τον ιερομόναχο Δαμασκηνό Κρίστενσεν, μαθητή του π. Σεραφείμ, η μελέτη ChristtheEternalTao («Χριστός, το αιώνιο Ταό»), ένα βιβλίο εξαιρετικής σπουδαιότητας για τη σωστή, από χριστιανική άποψη, κατανόηση της διδασκαλίας του Λάο Τσε. [Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να το παραγγείλει (αγγλικά) εδώ. Ολοκληρο το βιβλίο στα ελληνικά εδώ].

Από τα πολλά θεμελιώδη κοινά σημεία της διδασκαλίας του Κινέζου σοφού με το χριστιανισμό, ας επιλέξουμε να δούμε λίγα, με οδηγό το βιβλίο του π. Δαμασκηνού. Οι στίχοι του Ταό Τε Κινγκ που θα παραθέσουμε είναι σε μετάφραση του Τζι Μινγκ Τσιεν και της Μάνιας Σεφεριάδη.

Ο καπιταλισμός αγγίζει τα ιστορικά του όρια,δημιουργώντας έναν ωκεανό φτώχειας Μόνη ελπίδα η αναγέννηση του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος

Του Ευτύχη Μπιτσάκη – «Δρόμος της Αριστεράς»

 Ο καπιταλισμός αγγίζει τα ιστορικά του όρια, δημιουργώντας έναν ωκεανό φτώχειας, μέσα στον αυξανόμενο κοινωνικό πλούτο. Ο καπιταλισμός αποτελεί πλέον κίνδυνο για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Ελπίδα; Η αναγέννηση του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος μέσα από τα ερείπια που άφησε ο αγώνας των επαναστάσεων των μεγάλων ελπίδων, και των πλανητικών απογοητεύσεων. 

Άσκηση Λογικής για μαθητές του Δημοτικού: Όταν περικόπτονται μισθοί και συντάξεις, το εμπόριο πέφτει. Όταν πέφτει το εμπόριο, τα εμπορικά κλείνουν. Όταν κλείνουν τα εμπορικά, συμπαρασύρουν βιοτεχνίες και βιομηχανίες. Και τότε η ανεργία διογκώνεται, το ακαθάριστο εθνικό προϊόν μειώνεται, και αρχίζουν τα δάνεια. Οι τράπεζες εκβιάζουν, το χρέος αυξάνει, ξεπουλιέται ότι μπορεί να ξεπουληθεί, και αρχίζει η λεγόμενη «ανθρωπιστική κρίση». Μαζί της και οι αυτοκτονίες. Ακολουθεί η μείωση των γεννήσεων, η γήρανση του πληθυσμού, η μετανάστευση των νέων, ενώ η «εθνικόφρων» κυβέρνηση, συνεχίζει να αποδέχεται τον ρόλο του υποτελούς εντολοδόχου.

Nερό. Ένα κρίσιμο αγαθό σε όλο τον κόσμο…

Το νερό αποτελεί ένα ζωτικό στοιχείο της ζωής μας.Μας συντηρεί, μας συνδέει και μας βοηθάει να αναπτυσσόμαστε. Οι κοινωνίες μας δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν χωρίς γλυκό νερό. Εξαρτιόμαστε από το νερό όχι μόνο για την καλλιέργεια των τροφίμων μας, αλλά και για την παραγωγή σχεδόν όλων των υπόλοιπων αγαθών και υπηρεσιών που απολαμβάνουμε.

Οι φασίστες δολοφονούν στην Οδησσό…

Χαρακτήρα μαζικής δολοφονίας είχε ο εμπρησμός του κτιρίου των συνδικάτων στην Οδησσό από τους φασίστες φονιάδες υποστηρικτές της κυβέρνησης του Κιέβου την Παρασκευή. Απολογισμός 35 νεκροί αντιφασίστες διαδηλωτές. Είχαν προηγηθείσυγκρούσεις μεταξύ πολιτών και οπαδών της εγκάθετης κυβέρνησης του Κιέβου, οι οποίοι υποστηρίζονταν από τους νεοναζί του Δεξιού Τομέα. Οι υποστηρικτές της κυβέρνησης κατάφεραν να διαλύσουν την κατασκήνωση των διαδηλωτών και να τους εγκλωβίσουν στο κτίριο των συνδικάτων το οποίο και αδίστακτα πυρπόλησαν. Υπολογίζεται ότι οι περισσότεροι από τα θύματα έχασαν τη ζωή τους από ασφυξία και κάποιοι όταν πήδησαν από τα παράθυρα για να σωθούν.