Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε στο Μετρό της Αθήνας μια ήπια μορφή έκφρασης κοινωνικής αλληλεγγύης. Είναι μαγική, θα λέγαμε. Άνθρωποι που βγαίνουν από τους σταθμούς δίνουν το εισιτήριό τους σε ανθρώπους που μπαίνουν, ή το αφήνουν διακριτικά για να το πάρει κάποιος μπαίνοντας. Άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους κάνουν μια… σιωπηλή μεταβίβαση μέσα στην ταχύτητα και ανωνυμία της πόλης. Υπάρχει σίγουρα κάτι το γοητευτικό σε αυτή την κίνηση αβρότητας. Κάτι που με γοητεύει πολύ και μένα.
Εδώ είναι και η απορία των Κεντροαριστερών και Κεντροδεξιών φίλων μου: Πώς είναι δυνατόν μία τέτοια πράξη να γοητεύει εμένα, την κατά κόσμο «Νεοφιλελεύθερη», με μία οικονομική και νομική αντίληψη διαμορφωμένη από τους θεωρητικούς της Σχολής του Σικάγο, όπως τον Friedman ή τον Posner και άλλους τέτοιους «διαβόλους»;
Η απάντησή μου στους «συντηρητικούς» και «προοδευτικούς» φίλους μου ήταν κάτι που τους προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη, όταν τους είπα ότι το να δίνεις το εισιτήριό σου βγαίνοντας, δεν είναι ούτε κοινωνική αυθαιρεσία, ούτε αποτελεί ζήτημα πολιτικής διαφωνίας: για έναν Φιλελεύθερο άνθρωπο αυτό είναι ζήτημα ηθικής επιλογής!
Έχετε ποτέ αναρωτηθεί, από πού έρχονται τα ψάρια που τρώτε; Θα ήταν ένας τρόπος να ελέγξετε μια τεράστια πειρατική βιομηχανία που εγκληματεί στο πιάτο σας! Η συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση για ψάρι στην παγκόσμια αγορά, έχει οδηγήσει ευρωπαϊκούς και ασιατικούς αλιευτικούς στόλους, στις ακτές της Δυτικής Αφρικής. Εκατοντάδες βιομηχανικά σκάφη-πειρατές ψαρεύουν παράνομα στα χωρικά ύδατα των κρατών της περιοχής, ρημάζοντας τον ωκεανό από κάθε μορφή ζωής και καταδικάζοντας εκατομμύρια Αφρικανούς στη φτώχεια και την πείνα. Το καινούριο ντοκιμαντέρ του Εξάντα «Κλέβοντας απ’ τους φτωχούς» γυρίστηκε στη Σενεγάλη, όπου η πειρατική αλιεία που διεξάγουν τεράστια σκάφη ανεπτυγμένων κρατών αποστερεί από τους κατοίκους τον βασικό πόρο διαβίωσής τους.
