«Μαχαίρι» στα πάντα φέρνει το μεσοπρόθεσμο 2015-2018

Άνευ προηγουμένου περιστολή δαπανών στο Δημόσιο προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής (ΜΠΔΣ) 2015 -2018 που θα κατατεθεί αύριο στη Βουλή από το υπουργείο Οικονομικών.

Το Μεσοπρόθεσμο 2015-2018 προβλέπει συγκράτηση των συνταξιοδοτικών δαπανών, μείωση του λειτουργικού κόστους των νοσοκομείων, δεσμευτικά ανώτατα όρια για τις δαπάνες των ΟΤΑ, αλλά και την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου του Δημοσίου σε όλα τα Νομικά Πρόσωπα της Γενικής Κυβέρνησης.

Το νέο Μεσοπρόθεσμο εξακολουθεί να προβλέπει το προληπτικό πάγωμα του 10% των πιστώσεων του Προϋπολογισμού και την αποδέσμευσή τους μόνο κατά το δεύτερο εξάμηνο κάθε έτους, όμως προχωρά και ένα βήμα παραπέρα. Συγκεκριμένα, προβλέπει πως έως το 2018 τα δεσμευτικά ανώτατα όρια των δαπανών του Κρατικού Προϋπολογισμού θα προσαρμοστούν στα επίπεδα του 2013.

Οι δημόσιες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ αναμένεται να συγκρατηθούν στα επίπεδα του 42,1% έως το 2018, ενώ τα δημόσια έσοδα από 43,7% εφέτος αναμένεται να σταθεροποιηθούν στο 41,4% το 2018.

Advertisements

Παλαιοσυριζαίοι ερχόμαστε!

Αγαπητέ πιτσιρίκο, μπορώ να καταλάβω για ποιό λόγο έγινε ο πανικός από τα κανάλια σχετικά με το θέμα Σαμπιχά: Για να χωνέψει όλος ο κόσμος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανίκανος να κυβερνήσει, αφού παίζει με «σοβαρά εθνικά θέματα». Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι τα ενοχικά σύνδρομα των αριστερών που έχουν τσιμπήσει και μυξοκλαίνε για το «λάθος» του Σύριζα, κάτι που δεν συμβαίνει σε καμία περίπτωση με την μεγάλη μάζα των εξαθλιωμένων Ελλήνων που συρρέουν σαν τα κοπάδια σε ένα κόμμα που πείθει ότι είναι διατεθειμένο να ασχοληθεί ουσιαστικά με τα προβλήματά τους.

ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ… ΤΑΞΕΙΣ

Νίκος Μπογιόπουλος

Πρώτο: Στο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013 – 2016» (ΜΠΔΣ), που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση τέλη του 2012, περιλαμβάνονται αναλυτικοί πίνακες με τις κυβερνητικές «παρεμβάσεις» στα δημοσιονομικά. Μια από τις «παρεμβάσεις» είναι κι αυτή που καταγράφεται στη σελίδα 34 του «ΜΠΔΣ», η οποία αναφέρεται στην αύξηση της φορολόγησης των πλοίων. Τι προβλεπόταν: Μέσα στο 2013 θα εισπράττονταν από τους εφοπλιστές φόροι που θα ανέρχονταν στα 80 εκατομμύρια ευρώ. Τέτοιο… ιλιγγιώδες ποσό.

Μάλιστα,αυτά τα ψίχουλα των 80 εκατ. ευρώ που «θα» έπαιρνε από τους εφοπλιστές, η κυβέρνηση είχε τότε το θράσος να τα εμφανίζει σαν απόδειξη της «κοινωνικής δικαιοσύνης» με την οποία κατανέμονται «σε όλους» τα βάρη των θυσιών για τη «σωτηρία της πατρίδας»…

Όμως: Αδιάψευστος μάρτυς αυτής της «δικαιοσύνης» είναι τα όσα περιγράφονταν στην προηγούμενη σελίδα του ίδιου Μεσοπρόθεσμου. Από τη σύγκριση των διατάξεων της σελίδας 33 που αφορά στους αναπήρους με τη σελίδα 34 που αναφέρεται στους εφοπλιστές, εκείνο που εξάγεται ως συμπέρασμα είναι ο ταξικός «κανιβαλισμός» των ανθρώπων που συντάσσουν, που ψηφίζουν και εφαρμόζουν τα Μνημόνια. Τι προκύπτει: Με το ίδιο Μεσοπρόθεσμο, που οι εφοπλιστές κλήθηκαν να πληρώσουν 80 εκατομμύρια, από τους ανάπηρους αφαιρέθηκαν 82 εκατομμύρια!

Ο πόλεμος κατά της ελληνικής διατροφής

 Put the ελληνική φέτα down

Πέτρος Αργυρίου

Η φέτα είναι αρχαία, σύμφυτη με τον πολιτισμό μας. Είναι επίσης ένα προϊόν το οποίο με μεγάλους διασκελισμούς κατακτά τις αγορές δημιουργώντας για το μέλλον προϋποθέσεις για τη δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων εργασίας για την ελληνική οικονομία.
Είναι επίσης ένα είδος που το όνομα του προστατεύεται από τις κακές πρακτικές και εμπορικές επιβουλές καθώς έχει επάξια κερδίσει τον τίτλο ΠΟΠ (Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης).

Με άλλα λόγια, κανένα τυροκομικό προϊόν που παράγεται εκτός Ελλάδος και με τρόπο διαφορετικό του παραδοσιακού, δεν δύναται να ονομαστεί «Φέτα».
Φυσικά, οι μεγάλες ξένες τυροκομικές εταιρίες έχουν βάλει εδώ και καιρό τη φέτα στο μάτι και θέλουν ένα μεγάλο κομμάτι της, αν όχι όλη.
Οι πόλεμοι της φέτας δεν είναι καινούριοι λοιπόν. Η ελληνική Φέτα πολέμησε απέναντι σε εμπορικά θηρία όπως η Γαλλία, η Γερμανία και η Δανία. Και κέρδισε:  Το 1996 το όνομα φέτα κατοχυρώνεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το 1999 η απόφαση προσβάλεται και η φέτα εξορίζεται από τον κατάλογο των ΠΟΠ από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Εντούτοις η Φέτα επανέρχεται στον κατάλογο Π.Ο.Π το 2002. Είχαμε ξανά τον εθνικό μας Π.Ο.Π σταρ.
Τα μεγάλα συμφέροντα, της Αμερικής πλέον, όμως δεν το βάλαν κάτω.

Η αποικία των καταδικασμένων…

Sylvia

Κειμενο των »Συλλογικων Δρασεων Κοινωνικης Αλληλεγγυης 18 Ανω» για τα κεντρα κρατησης…

Η ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΩΝ…

ή αλλιώς η «Σωφρονιστική Αποικία» είναι ο τίτλος ενός συγκλονιστικού διηγήματος, ενός εβραίου της Πράγας του Φράνζ Κάφκα. Επηρέασε με την πλοκή του πληθώρα διηγημάτων, μυθιστορημάτων, θεατρικών και κινηματογραφικών έργων, ακόμα και στίχους τραγουδιών των σκοτεινών Joy Division. Γράφτηκε το 1914 αρκετά χρόνια δηλαδή πριν η φυλή του συγγραφέα οδηγηθεί μαζί με οποιαδήποτε άλλη εθνική, κοινωνική και πολιτική ομάδα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (conzetrazion lager) επειδή δεν χωρούσε στη θανατηφόρα ασφυκτική γεωμετρία του κυρίαρχου ναζιστικού λόγου. Στην «Αποικία» σ’ έναν απροσδιόριστο χωροχρόνο μας αποκαλύπτεται ένας αφόρητος για να ζει κανείς τόπος ( μη-τόπος) κρατικού σωφρονισμού βασανιστηρίων, εξευτελισμών και εκτελέσεων. Πάνω στα σώματα των κρατουμένων με την τεχνολογική βοήθεια μιας μηχανής – όργανο σωματικής κακοποίησης- χαράσσονται εντολές βάσει του παραπτώματος που διέπραξαν π.χ. για απείθεια « Να σέβεσαι τους ανωτέρους σου». Ο νόμος εγγράφεται κυριολεκτικά στα σώματα των ανθρώπων, κάτι που μετέπειτα θεωρητικοποίησαν φιλόσοφοι σαν τον Μ. Φουκώ και ανθρωπολόγοι σαν τον Πιέρ Κλάστρ. Ο αρμόδιος αξιωματικός λέει με ψυχρότητα στον επισκέπτη επιθεωρητή της αποικίας ότι « Φυσικά ο κατάδικος δεν ξέρει την ποινή του. Θα την διαπιστώσει απλούστατα στο ίδιο του το σώμα και ούτε καν πως είναι κατάδικος ξέρει, γι’ αυτό δεν του χρειάζεται υπεράσπιση». Το διήγημα τελειώνει με κομμάτιασμα του αξιωματικού από μηχάνημα λόγω βλάβης, ενώ έπρεπε να χαραχτεί στο σώμα του «Να είσαι δίκαιος».

Τα τετελεσμένα καθηλώνουν την κοινωνία…

Οταν οι κυβερνητικοί εδραιώθηκαν στην Αθήνα, όλα είχαν αλλάξει. Μετά τη σφαγή των Δεκεμβριανών και την ήττα της Αριστεράς με την καθοριστική συνδρομή των Άγγλων, κέρδισαν τις στημένες εκλογές με νοθεία και τρομοκρατία, ανασυγκρότησαν τους διωκτικούς μηχανισμούς με ό,τι χειρότερο σε επίπεδο ανθρώπινου δυναμικού κληρονόμησαν από τους Γερμανούς και έγιναν αποδέκτες σημαντικής βοήθειας από τους Αμερικάνους. Εν τω μεταξύ, φάνηκε ότι η ΣοβιετικήΈνωση δεν είχε σκοπό να στηρίξει δυναμικά μια εξέγερση κι ότι ο Δημοκρατικός Στρατός ήταν ουσιαστικά μόνος του.

Μέσα σ’ αυτή την πραγματικότητα, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που κατά τη διάρκεια της Κατοχής είχε συνταχθεί άμεσα ή έμμεσα με την εθνική αντίσταση και είχε πολιτικοποιηθεί με σαφή κλίση στην Αριστερά, ουδετεροποιήθηκε θεωρώντας την κατάσταση τετελεσμένη. Ουδετεροποίηση μέχρι του σημείου να στρατολογείται από την υποτελή στους ΑγγλοΑμερικάνους κυβέρνηση και να πολεμάει στο μέτωπο εναντίον του Δημοκρατικού Στρατού.

Αριστεροί, αριστερίζοντες, συμπαθούντες και πολιτικά ουδέτεροι βρέθηκαν στα χαρακώματα να σκοτώνουν ομοϊδεάτες τους και απλούς ανθρώπους που πήραν τα όπλα γιατί δεν ήθελαν την εξάρτηση και την ανισότητα.

Το πρόταγμα των διαπολιτισμικών σχέσεων…

Οκτώβριος 2010: Θύελλα αντιδράσεων ξεσπά έπειτα από τις δηλώσεις της Γερμανίδας Καγκελάριου Άντζελα Μέρκελ, αναφορικά με το μεταναστευτικό ζήτημα και την πολυπολιτισμική Δυτική πραγματικότητα: «Η Γερμανία είναι μία χώρα που ζήτησε εργάτες τη δεκαετία του ΄60. Για λίγο κοροϊδεύαμε τον εαυτό μας ότι οι μετανάστες αυτοί δεν θα έμεναν και θα έφευγαν κάποια στιγμή. Η αντίληψη ότι θα γινόμασταν «πολυεθνική» (χώρα) και ότι θα ζούσαμε ευτυχισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο απέτυχε» Στον ίδιο τόνο, «το κρατικό μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας απέτυχε» διαμήνυσε, επίσης, από το Μόναχο λίγους μήνες αργότερα ο πρωθυπουργός της Βρετανίας. Η ομιλία του σήκωσε κύμα έντονων διαφωνιών από την πλευρά της αντιπολίτευσης του Εργατικού Κόμματος αλλά και της μουσουλμανικής κοινότητας της Αγγλίας, καλωσορίστηκε όμως από ξενοφοβικά κόμματα και ρατσιστικές οργανώσεις της Ευρώπης. Μάλιστα, μέλη της English Defence League (που την ίδια μέρα διαδήλωναν στο Λούτον ενάντια στην «ισλαμοποίηση» της Βρετανίας) εξέφρασαν ανοιχτά την ικανοποίησή τους αναφορικά με τις δηλώσεις αυτές οι οποίες βέβαια αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αποπροσανατολιστικής ρητορείας των ακροδεξιών λαϊκιστών, για τους οποίους οι μετανάστες και οι εθνικές μειονότητες συνιστούν την κατεξοχήν απειλή στα εθνικά συμφέροντα μιας χώρας, στρέφοντας έτσι την κοινωνική οργή και την αγανάκτηση ενάντια σε αλλοεθνείς ή αλλόφυλους, προς κάποιον ακίνδυνο (για τα καπιταλιστικά συμφέροντα) στόχο.