Ο αργός θάνατος της Ελληνικής Βιομηχανίας Οχημάτων

Του Αντώνη Γαλανόπουλου και του Χρήστου Αβραμίδη

Η Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων ιδρύθηκε το 1972  ως Στάγιερ Ελλάς με σκοπό την παραγωγή και διάθεση φορτηγών, γεωργικών ελκυστήρων και σταθερών κινητήρων. Το 1986 η αυστριακή πλευρά αποσύρθηκε κι εγκατέλειψε την εταιρία, η οποία εθνικοποιήθηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου και μετονομάσθηκε σε «Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων Ανώνυμος Βιομηχανική Εταιρεία (ΕΛΒΟ Α.Β.Ε.)».

 

Η εταιρία ανέπτυξε έντονη παραγωγική δραστηριότητα έως το 2000 που η κυβέρνηση Σημίτη αποφάσισε να την ιδιωτικοποιήσει. Τον Αύγουστο του 2000, μετά από δημόσιο διεθνή διαγωνισμό, το δημόσιο μεταβίβασε το 43% του μετοχικού της κεφαλαίου καθώς και τη διοίκηση της εταιρίας σε κοινοπραξία εταιρειών συμφερόντων Μυτιληναίος Α.Ε.-Όμιλος Επιχειρήσεων, έναντι 4,5 δις δραχμών. Ο όμιλος Μυτιληναίου πήρε την ΕΛΒΟ με μια προίκα πολλών συμβάσεων που σχετίζονταν  με την Ολυμπιάδα και το στρατό. Καθώς οι εξασφαλισμένες αυτές συμβάσεις άρχισαν να ολοκληρώνονται και να περιορίζονται λόγω της κρίσης κι ενώ η σύμβασή του ήταν 15ετής κι έληγε το 2015, τον Ιούνιο του 2010 η Μυτιληναίος Α.Ε. άφησε την ΕΛΒΟ έρμαιο με πολλά εκατομμύρια ευρώ ζημιές, αποχωρώντας από τη διοίκηση της εταιρίας την οποία ανέλαβε ξανά το Ελληνικό Δημόσιο.

«Ο Μυτιληναίος πήρε την εταιρία με απαίτηση να έχει από το κράτος παραγγελίες συνεχόμενες ώστε να εξασφαλίζονται τα κέρδη του. Στην κατασκευή του Λέοπαρντ, μεγάλο κομμάτι των εργασιών κατευθύνθηκε στην ΜΕΤΚΑ, εταιρία του ομίλου Μυτιληναίου», λέει ο Κώστας Σιτέλας, μέλος ΔΣ του σωματείου εργαζομένων ΕΛΒΟ. Κανείς δεν αναζήτησε ποτέ ευθύνες στον όμιλο Μυτιληναίου, ενώ αξιοσημείωτο είναι ότι η ιδιωτικοποίηση πραγματοποιήθηκε με τη συναίνεση του σωματείου εργαζομένων που, μετά από εισήγηση της πλειοψηφίας ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, είχε εγκρίνει την κίνηση.

Δάκρυα για τον κόσμο…

• 

– Τώρα που σταμάτησες να κλαις, ήρθε η ώρα να σου πώ την αλήθεια..

Με τα δάκρυά σου τάϊσες χιλιάδες πεινασμένα στόματα, έσβησε κάθε πυρκαγιά που απλώθηκε στον κόσμο. Χάρη σε σένα γύρισαν πίσω στη ζωή εκατοντάδες νέοι άνθρωποι που αναίτια ήταν στο μεταίχμιο.

Τα δάκρυά σου καθάρισαν δολοπλοκίες και συμφέροντα από το μυαλό των πολιτικών και τώρα πια θα σκέφτονται μόνο τους ανθρώπους και το καλύτερο για αυτούς!

Εσύ, εσύ και τα δάκρυά σου, σταμάτησες όλους τους πολέμους, όλους αυτούς τους άδικους θανάτους στο όνομα του χρήματος και των συμφερόντων κάποιων.

Ξέρεις πόσοι άνθρωποι ερωτεύτηκαν από τότε που έκλαψες για πρώτη φορά;

Γέννησες στο μυαλό των ανθρώπων τον έρωτα και την εμπιστοσύνη, έκανες τον κόσμο καλύτερο, ομορφότερο..

-Αλήθεια;

-Όχι, αυτή είναι απλά η αλήθεια η δικιά σου και η δικιά μου, και όσων ακόμα σε κάθε τραγωδία δακρύζουν και έπειτα κοιμούνται και ξυπνούν σε μια άλλη μέρα και ξεχνάνε. Αυτή είναι η αλήθεια όσων πιστεύουν ότι με τα δακρυά τους μπορεί να αλλάξει ο κόσμος.

Γι’ αυτό, την επόμενη φορά που τα δάκρυα για τον κόσμο θα στριμώχνονται στα βλεφαρά σου, σκέψου μήπως υπάρχει κάτι να κάνεις για την αιτία που τα στρίμωξε, ίσως καταφέρεις να αλλάξεις ό,τι δε σ’ αρέσει..

Η Βιβή Λιάκου γεννήθηκε το Φεβρουάριο του 1991, σπουδάζει ιατρική στα Γιάννενα και γράφει ποιήματα και πεζά από μικρή ηλικία.

Facebook : Vivi Liakou

Η άνοδος του φασισμού και άλλα παραμύθια

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Τις τελευταίες εβδομάδες είχαμε και άλλες σημαντικές ενδείξεις για την κατάρρευση των φιλο-ΕΕ κομμάτων, δηλαδή των κομμάτων που είναι πλήρως ενσωματωμένα στην ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, είτε αποκαλούνται «δεξιά», «ακροδεξιά» κ.λπ., είτε, αντίστοιχα, «αριστερά», «οικολογικά» κ.α. Όμως, στην σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι φανερό ότι οι παραδοσιακές ταμπέλες δεν έχουν πια νόημα. Τα δίπολα «αριστερά—δεξιά» και «σοσιαλισμός/σοσιαλδημοκρατία―εθνικοσοσιαλισμός/φασισμός» είχαν νόημα μόνο στην περίοδο του έθνους-κράτους, πριν την ανάδυση της παγκοσμιοποίησης τα τελευταία 40 χρόνια. Όταν, δηλαδή, υπήρχαν ακόμη κράτη με στοιχειώδη εθνική κυριαρχία να καθορίζουν την οικονομική πολιτική τους.

Τυπικά, βέβαια, εξακολουθούν να υπάρχουν κράτη-έθνη, αλλά όσα από αυτά είναι πλήρως ενσωματωμένα στην ΝΔΤ και δεν ανήκουν στον πυρήνα της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) ―βασικά, στην «Ομάδα των 7»― δεν έχουν καμιά δυνατότητα οικονομικής κυριαρχίας. Η οικονομική κυριαρχία σήμερα ανήκει ουσιαστικά στην Υ/Ε που διαχειρίζεται την ΝΔΤ, η οποία και επιβάλλει, μέσω των διεθνών οργανισμών που ελέγχει (ΠΟΕ, ΕΕ κ.λπ.), το άνοιγμα και την απελευθέρωση όλων των αγορών (κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας. Οι δε λαοί που αντιστέκονται ακόμη στην πλήρη ενσωμάτωσή τους στη ΝΔΤ (από την Βενεζουέλα, την Κούβα και την Βολιβία, μέχρι την Συρία το Ιράν και χώρες του τ. σοβιετικού μπλοκ με επί κεφαλής την Ρωσία), βρίσκονται κάτω από την άμεση επίθεση της Υ/Ε. Όχι βέβαια διότι έχουν…ενδο-ιμπεριαλιστικές διαφορές με αυτήν, όπως υποστηρίζουν παλαιολιθικοί «Μαρξιστές», αλλά διότι αποτελούν εμπόδια στην διαδικασία ολοκλήρωσης της ΝΔΤ. Δηλαδή, την δημιουργία μιας παγκόσμιας «απελευθερωμένης» αγοράς που θα διαχειρίζεται μια (επίσημη ή άτυπη) παγκόσμια διακυβέρνηση.

Ερνέστο Λακλάου: ο στοχαστής της ηγεμονίας μετά τον Γκράμσι

Όλοι και όλες εμείς που δεχθήκαμε τη δημιουργική επιρροή του στοχασμού του Λακλάου, δεν χάσαμε μόνον έναν θεωρητικό κρίσιμο και για τη δική μας σκέψη. Χάσαμε ένα δικό μας πρόσωπο με το οποίο μας έδεναν δεσμά θεωρητικού έρωτα, με όλες τις αμφιθυμίες που χαρακτηρίζουν τις ερωτικές σχέσεις 

Του Αλέξανδρου Κιουπκιολή

 

Η εναρκτήρια προσωπική αναφορά δηλώνει όχι μόνο την αμηχανία και το πένθος, αλλά και την αναγνώριση της σημασίας μιας στενής προσωπικής σχέσης στα πλαίσια της πολιτικής θεωρίας και μόνον.

Αργά την Παρασκευή το βράδυ, έλαβα ένα μήνυμα από την υπεύθυνη εκδόσεων ξένου ακαδημαϊκού οίκου ότι ο συλλογικός τόμος για τη ριζοσπαστική δημοκρατία και τα κοινωνικά κινήματα σήμερα, τον οποίο είχα συνεπιμεληθεί, ήταν πια στο τυπογραφείο. Η είδηση του θανάτου του Ερνέστο Λακλάου, δυο μέρες αργότερα, δεν προκάλεσε απλώς συγκίνηση αλλά και μια βαθιά συνειδητοποίηση. Ο εν λόγω τόμος, ένας ανάμεσα στα χιλιάδες έργα που φέρουν την επιρροή του Λακλάου τα τελευταία τριάντα χρόνια, θα ήταν αδύνατος χωρίς την ύπαρξη και τη σκέψη του. Η επιρροή, μάλιστα, είναι τόσο βαθιά και διαμορφωτική, ώστε πια έχει γίνει μέρος της δικής σου σκέψης και δεν αισθάνεσαι την ετερότητά της. Η δική σου σκέψη είναι, εν πολλοίς, και δική του.

Η διαδρομή για κάποιους από εμάς ήταν μεγάλη και απρόβλεπτη. Όταν ξεκίνησα το μεταπτυχιακό στο πανεπιστήμιο του Essex όπου δίδασκε ακόμη τότε, πριν από δεκαπέντε χρόνια, ο στοχασμός του μου ήταν ανοίκειος και προκαλούσε ισχυρές αντιστάσεις και ενστάσεις, από τη σκοπιά κυρίως της σκέψης του Καστοριάδη, που είχε υπάρξει κύριο σημείο αναφοράς ως εκείνη τη στιγμή για τον υπογράφοντα. Από τότε μέχρι σήμερα, η συνεχής τριβή και αναμέτρηση με το έργο του Λακλάου και την περίεργη σαγήνη που ασκεί είχε ως αποτέλεσμα όχι απλώς τη δημιουργική και κριτική ενσωμάτωση της σκέψης, χωρίς αυτό καν να γίνεται σαφώς αντιληπτό, αλλά και μια προσωπική ωρίμαση στην πολιτική θεωρία, που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτή ακριβώς τη διαρκή συνομιλία με τον βαθιά πολιτικό στοχασμό του Λακλάου.

Ο στοχαστής της ηγεμονίας είχε διαχύσει τη θεωρητική του ηγεμονία χωρίς βία, και χωρίς βεβαίως να το επιδιώκει, με τον ίδιο λεπταίσθητο και εν μέρει συναινετικό τρόπο με τον οποίο εγκαθιδρύεται μια πολιτισμική ηγεμονία. Και ο ίδιος ο όρος –«ηγεμονία»–είχε γίνει στη δική μου σκέψη ένα οιονεί κενό σημαίνον, ένας όρος που μπορεί να ανασημασιοδοτηθεί πολλαπλώς και να παραγάγει νέα ηγεμονικά και αντιηγεμονικά παιχνίδια, στη θεωρία και στην πολιτική πράξη.

Γιατί οι άνθρωποι δεν εξεγείρονται;

«Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι το γιατί οι άνθρωποι δεν εξεγείρονται στους δρόμους;» Ακούω αυτή τη φράση, πού και πού, από ανθρώπους με πλούσιο και ισχυρό υπόβαθρο. Υπάρχει ένα είδος δυσπιστίας και εύλογης απορίας.

«Στην τελική» φαίνεται να λέγεται πίσω από τις γραμμές, «ουρλιάζουμε για το φονικό όταν οποιοσδήποτε απειλήσει έστω και λίγο τις φοροαπαλλαγές μας. Αν κάποιος απειλούσε την πρόσβασή μου στα τρόφιμα ή στη στέγη, σίγουρα θα έκαιγα τράπεζες και θα εισέβαλλα στο κοινοβούλιο. Τι έχουν πάθει αυτοί οι άνθρωποι;»

Αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Ο οποιοσδήποτε θα σκεφτόταν ότι μια κυβέρνηση που έχει προκαλέσει τέτοιο πόνο σε αυτούς που έχουν τα λιγότερα αποθέματα για ν’ αντισταθούν, χωρίς καν να αλλάξει τον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας, θα ρίσκαρε την πολιτική της αυτοκτονία.

Η άποψη του Χριστού για τις αγορές!

Τώρα… βέβαια, η εκκλησία της Ελλάδας, αλλά και το πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, είναι υπάλληλοι των αγορών.

Ας μην ξεχνάμε ΠΟΤΕ ότι πούλησαν τους Ορθδόξους της Συρίας για λίγα προγραμματάκια της ναζιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης!

► Zητούμε συγγνώμη από τον αγωνιζόμενο Συριακό λαό που στάθηκε πάντα στο πλευρό του Ελληνικού λαού…

Περισσότερα για την ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της Συρίας: ΕΔΩ

Πηγή: http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/2014/04/blog-post_2395.html

Αρχιρεζίληδες…

Δεν ξέρω αν υπάρχει λαός που να καθυβρίστηκε, να  λοιδορήθηκε και να περιγελάστηκε περισσότερο από τους κατοίκους αυτής της χώρας. Αν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο κατά το οποίο οι κυβερνώντες μιας χώρας και τα δημοσιογραφικά φερέφωνά τους να καταξεφτιλίζουν καθημερινά τον λαό τον οποίο υποτίθεται και οι δύο μεριές υπηρετούν, την ώρα μάλιστα που τον τσαλαπατάνε και τον εκμηδενίζουν με υλικούς πλέον όρους.