Tα Ρώσικα λάθη του Πούτιν – Προσοχή στον Ακίτα, δαγκώνει…

Του Καθ.Δρ.Γ.Ζουγανέλη

O Πούτιν μετά την προσάρτηση της Κριμαίας άρχισε να κάνει πολιτικά λάθη. Είναι λάθος του να μη προχωράει γρήγορα στη προσάρτηση της Ανατολικής Ουκρανίας και να την ενώσει μαζί με την Υπερδνειστερία στη Ρωσία. Ο χρόνος δρά εις βάρος του και κατά της ειρήνης. Ο Πούτιν όσο αργεί βοηθά τις ΗΠΑ να μπούν περισσότερο στην Ευρώπη.

Ο Κίσινγκερ κατά σύμπτωση μετά απο κάποιες μέρες επανέλαβε όσα είχα πει για την Ουκρανία. Το ίδιο έγινε και με το θέμα της Συρίας. Επανέλαβε όσα είχα πεί. Ένας ηγέτης όμως δεν πρέπει να επηρεάζεται απο ότι λέει ο καθένας.

O Πούτιν πρέπει επίσης να διαλέγει προσεκτικά τους Ερμήδες της προπαγάνδας του. Δεν είναι όλοι κουτοί στον κόσμο ή Σαμαράδες. Δεν μασούν ανέκδοτα. Ελάχιστοι έχουν και κεραίες δυνατές που πιάνουν τα πάντα. Ο Ντούγκιν ας πούμε με τη θεωρητική προσέγγιση του για τη Ρωσική εξωτερική πολιτική δεν με ευχαριστεί. Δεν με κοιμίζει.

Λόγος για την ανίχνευση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας.

του Κώστα Μελά

Μετά την «δημοσιονομική προσαρμογή», και την φαντασμαγορική έξοδο στις αγορές νομίζω ότι ήρθε η ώρα να συζητήσουμε σοβαρά για το μοναδικό ζήτημα το οποίο ήδη θα έπρεπε συνεχώς να συζητούμε.   Η αποσαφήνιση της σημερινής παραγωγικής μας πραγματικότητας σε σχέση με την διεθνή, συνιστά την ελάχιστη αναγκαία προϋπόθεση ευαισθητοποίησης της κοινωνίας μας, προκειμένου να συσταθούν, τόσο ένα νέο συλλογικό όραμα-αίτημα ικανό να εμπνεύσει, όσο και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, ικανό να στηρίξει, πέρα από διαχωριστικές γραμμές ενός αποτυχημένου πολιτικού παρελθόντος ,πρωτίστως, την ενδογενή ανοικοδόμηση της χώρας. Η ανίχνευση του  υφιστάμενου παραγωγικού ιστού , κατ’ αρχάς , αποτελεί τον μοναδικό τρόπο περιγραφής της σημερινής παραγωγικής πραγματικότητας και κατά συνέπεια τη βάση για μια πραγματιστική συζήτηση των δυνατοτήτων για τη διατήρησή της  αλλά και την επέκτασή της. Μόνο με τον τρόπο αυτό θα αποσαφηνιστεί η «πραγματική» πραγματικότητα , και όχι αυτή που παρουσιάζεται μόνο  μέσα από τους χρηματιστηριακούς δείκτες δίνοντας συγχρόνως τη δυνατότητα να καταρριφτούν οι μονοδιάστατες ερμηνείες της βαθιάς κρίσης που μαστίζει την χώρα. 

Τι συμβαίνει στην ελληνική Δεξιά;

Του Χριστόφορου Βερναρδάκη

Ο Χριστόφορος Βερναρδάκης εγκαινιάζει τη στήλη «Σημειώσεις για την πολιτική σκηνή και τα πολιτικά κόμματα: Δυναμικές σε εξέλιξη»

Οι εκλογές του 2012 έφεραν στην επιφάνεια τη βαθιά κρίση της ελληνικής δεξιάς (και ευρύτερα της κεντροδεξιάς), έκφραση της οποίας αποτέλεσε η πληθώρα των κομμάτων που εκτέθηκαν στις εκλογές (ΝΔ, ΑΝΕΛ, ΛΑΟΣ, ΔΡΑΣΗ, Δημοκρατική Συμμαχία, ΧΑ, Δημιουργία Ξανά). Η πρωτοφανής αυτή έκρηξη της κρίσης είχε ως αφορμή το Μνημόνιο και τις πολιτικές  βαθύτατης αναδιάρθρωσης που υλοποιούσε, θεμελιωνόταν ωστόσο στις έντονες  ιδεολογικές αποκλίσεις που ξεσπούσαν μέσα στο περιβάλλον της τεράστιας κοινωνικής κρίσης.

Μια σύντομη υπενθύμιση: Η μεταπολιτευτική ΝΔ υπήρξε ένα ισχυρό, ενιαίο κόμμα, που στην πραγματικότητα ισοδυναμούσε και εξέφραζε συνθετικά όλη την παράδοση της δεξιάς παράταξης στην Ελλάδα, από τα πιο (ακρο)δεξιά έως τα πιο φιλελελεύθερα και κεντρογενή στοιχεία. Η κομματική αυτή «πολυπολιτισμικότητα» συγκροτούνταν και λειτουργούσε πάντα υπό μια συγκεκριμένη κάθε φορά «ηγεμονία». Στην πρώτη περίοδο της ΝΔ θα δει κανείς την ηγεμονία του πολιτικού φιλελευθερισμού και της πολιτικής του «κράτους-ρυθμιστή» των ενδοαστικών αντιθέσεων. Η περίοδος εκείνη ονομάστηκε πετυχημένα «περίοδος του αστικού εκσυγχρονισμού».

Οι «άλλα λόγια ν αγαπιόμαστε» απαντήσεις του Σταύρου Θεοδωράκη…

Kαλησπέρα, καλησπέρα.

Ήταν πρωί τ’ Απρίλη κοντά στη ροδαυγή, όταν συνάντησα τον Σταύρο Θεοδωράκη μπροστά σε μια καντίνα κάπου στη Δραπετσώνα, μπροστά στην οποία θα μιλούσε λίγο αργότερα. Κάποιος είχε πάρει όλα τα γεράνια της γειτονιάς, με αποτέλεσμα να μυρίζει ο αέρας απ’ την απολίτικ νεοφιλελεύθερη δεξιοπασοκίλα που κουβαλούσε στο σακίδιό του ο γνωστός ηθοποιός-δημοσιογράφος.

Το «Πάγωσε η τσιμινιέρα» απ’ τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα στο τρανζιστοράκι του καντινιέρη, του θύμισε – όπως μου εξομολογήθηκε – πως ο επαναστατικός ρεαλισμός για τον ίδιο, είναι κάτι ανάμεσα σε σκηνή του Χριστόφορου Παπακαλιάτη και τραγούδι του Μιχάλη Χατζηγιάννη.

Ανάδειξη των Ελλήνων Ευρωβουλευτών με σταυρό προτίμησης και προσπάθεια εξωραϊσμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης…

του Απόστολου Λυμπέρη                                                                                                  

Τις προηγούμενες μέρες ψηφίστηκε στη βουλή ένα νομοσχέδιο, που αλλάζει τον τρόπο εκλογής των Ελλήνων Ευρωβουλευτών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η σημαντικότερη αλλαγή ήταν η κατάργηση της λίστας, δηλαδή της εκλογής των ευρωβουλευτών στη βάση και με τη σειρά των επιλογών που έκανε το κάθε κόμμα που κατέβαζε ψηφοδέλτιο στις ευρωεκλογές και η αντικατάστασή της με το σύστημα εκλογής των ευρωβουλευτών και πάλι από τους συνδυασμούς που θα κατεβάζουν τα κόμματα για τις ευρωεκλογές, αλλά με σταυροδοσία, δηλαδή με τη δυνατότητα των εκλογέων να επιλέγουν τους ευρωβουλευτές που θα τους εκπροσωπήσουν, βάζοντας μέχρι τέσσερις σταυρούς., όπως όριζε το νομοσχέδιο, στο ψηφοδέλτιο του συνδυασμού του κόμματος ή των συνεργαζόμενων κομμάτων που θα διαλέξουν να ρίξουν στην κάλπη.

To efficient market hypothesis στη ζωή μας…

Το efficient market hypothesis (ΕΜΗ) είναι μια εντελώς ανυπόληπτη θεωρία που είχε γνωρίσει κάποια δημοσιότητα στα 70ς και από τότε όλοι (μα όλοι) της κάνουν πλάκα. Είναι επίσης μια θεωρία βάση της οποιας δόθηκε το νόμπελ οικονομικών φέτος.

Ως θεωρεία είναι πολύ απλή. Μας λέει πως ό,τι χρειάζεται να ξέρουμε για ένα προϊόν, έχει ενσωματωθεί στην τιμή του. Πως η κάθε δεδομένη τιμή εκφράζει ό,τι είναι γνωστό για ένα προϊόν, γιαυτό και οι αγορές είναι efficient δηλαδή αντικατοπτρίζουν την πραγματική αξία ενός προϊόντος κάθε δεδομένη στιγμή. Κρέντο αυτής της θεωρίας είναι ότι αν βάλεις μια μαιμού να επιλέξει μετοχές πετώντας βελάκια στον πίνακα, αυτές οι μετοχές δεν θα πάνε χειρότερα ή καλύτερα από άλλες που έχει επιλέξει ένας επαγγελματίας. Καταλαβαίνουμε πως ειδικά σε περιόδους κρίσης, τέτοιες βολικές παπάτζες δεν τις πιστεύει ούτε ο ταξιτζής που είναι έτοιμος να πιστέψει οτι η χρυσή αυγή είναι πατριωτική οργάνωση.

Αποανάπτυξη, με τον Κάρλος Τάιμπο…

Ο Κάρλος Τάιμπο, συγγραφέας του Η Πρόταση της Αποανάπτυξης, είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης. Ανάμεσα στα τελευταία του έργα ξεχωρίζουν τα Δεν είναι όπως μας τα λένε. Μια κριτική της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ένωσης (2004), Μια αναρχική-ελευθεριακή ανθολογία για χρήση των νέων γενιών (2010), Η αποανάπτυξη με απλά λόγια (2011), Το κίνημα 15 Μάη σε εξήντα ερωτήσεις (2011), Ισπανία, ένδοξη χώρα. Μετάβαση, θαύμα και κατάρρευση (2012). Η πρόταση της αποανάπτυξης είναι το πρώτο βιβλίο του που μεταφράζεται στα ελληνικά.

Παρεμβαίνουν οι Γιώργος Κολέμπας και Γιάννης Μπίλλας, συγγραφείς του βιβλίου Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης – τοπικοποίησης

Πηγή. http://eagainst.com