Πλακώθηκαν τα φασισταριά

Κάθε πρωθυπουργός έχει το επιτελείο του, τους συμβούλους του, τους κομματικούς του συνεργάτες, έχει όμως και ένα πρόσωπο που θα το χαρακτηρίζαμε ως το «πιστό σκυλί» του. Εναν άνθρωπο απόλυτα αφοσιωμένο στον ίδιο προσωπικά, ο οποίος κάνει όλη τη βρόμικη δουλειά και τον οποίο τρέμουν ακόμη και οι υπουργοί. Ο Α. Παπανδρέου είχε τον Λιβάνη, ο Σημίτης τον Κοσμίδη, ο Καραμανλής τον Αγγέλου, ο Γιωργάκης την Βάρτζελη, ο Σαμαράς τον Μπαλτάκο.

Αυτοί οι δύο είναι κολλητοί εδώ και δεκαετίες, ο δε Μπαλτάκος ακολουθεί τον Σαμαρά παντού. Από τη ΝΔ στην ΠΟΛΑ, από εκεί στην ευρωβουλή, στην ηγεσία της ΝΔ, στην πρωθυπουργία. Γι’ αυτό και ο Σαμαράς τον τοποθέτησε ως μαντρόσκυλο στη γενική γραμματεία της κυβέρνησης, πόστο από το οποίο μπορεί να ελέγχει όλους τους υπουργούς και το κοινοβουλευτικό έργο. Επειδή, δε, η κυβέρνηση ήταν τρικομματική, φρόντισε να τον οπλίσει με εξουσίες απόλυτου δικτάτορα. Με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου της 31ης Δεκέμβρη του 2012, άρθρο 21 (ψηφίστηκε ως νόμος 4147/26.4.2013), ο γενικός γραμματέας της κυβέρνησης απέκτησε υπερεξουσίες. Για τη Βουλή δεν φεύγει όχι νομοσχέδιο, όχι τροπολογία, αλλά ούτε νομοτεχνική βελτίωση αν δεν την υπογράψει ο γ.γ. της κυβέρνησης. Οι δε υπηρεσίες της Βουλής δε δικαιούνται να παραλάβουν τίποτα από τους υπουργούς, αν δεν έχουν την έγκριση του γ.γ. της κυβέρνησης. Επίσης, τα ΠΔ πρέπει να υπογράφονται από τον ίδιο, πριν πάνε για έλεγχο στο ΣτΕ, ενώ έχει δικαίωμα να μη δημοσιεύει στο ΦΕΚ υπουργικές αποφάσεις, αλλά να τις στέλνει πίσω για διόρθωση. Απ’ αυτές τις αρμοδιότητες φαίνεται καθαρά τι θεσμική εξουσία είχε ο Μπαλτάκος. Ηταν αμέσως κάτω από τον Σαμαρά.

Advertisements

Το τρίκυκλο της Δημοκρατίας…

«του Γιάνννη Λαζάρου»

Επιτέλους δόθηκε καθαρή και αποδεδειγμένη απάντηση στο ερώτημα «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο» του ΕΡΕτζή, δημιουργού της ΝΔ, Καραμανλή. Μα φυσικά αυτός  που τον κυβερνούσε πάντα. Το παρακράτος. Η Ιστορία εκδικήθηκε έτσι ώστε οι αποδείξεις να έρθουν επί «διακυβερνήσεως» της χώρας από γαλάζιους νοικοκυραίους. Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι από την εποχή της Κυανής Φάλαγγας των εποχών των Γερμανοβασιλιάδων για να μεταλλαχθούν οι Κυανοί σε Μαυρογαλάζιους συνεχίζοντας την παρακρατική τους διακυβέρνηση. 
Βέβαια, το παρακράτος  έκανε αισθητή την παρουσία του αμέτρητες φορές, αλλά οι καλοί νοικοκυραίοι Έλληνες φοβούμενοι την αρπαγή του σπιτιού τους από τους κομουνιστές το στηρίζουν τώρα  με τον φερετζέ της Προεδρευομένης Δημοκρατίας ενώ αυτό φώναζε από την εποχή της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας «είμαι εδώ» τρομοκρατώντας, ρουφιανεύοντας, σκοτώνοντας, ξεπουλώντας.

Τερατογενέσεις της… εφαρμοσμένης δημοκρατίας

Γράφουν στο Δρόμο οι καθηγητές Γιώργος Κατρούγκαλος, Γιώργος Κοντογιώργης και Κωνσταντίνος Τσουκαλάς. Επιμέλεια Ζαχαρίας Ρουστάνης

Οδεύοντας προς τις κάλπες με τα εκ πρώτης όψεως ακαταμάχητα επιχειρήματα της Αριστεράς, σε τοπικό-αυτοδιοικητικό επίπεδο αλλά και στο μέτωπο «μιας Ευρώπης των λαών και όχι των τραπεζιτών», παραδόξως δεν βλέπουμε το «καλάθι» της να μεγαλώνει θεαματικά. Στις δημοσκοπήσεις φαίνεται να… θριαμβεύουν η αποχή και η αναποφασιστικότητα, το κόμμα της Μαρίν Λεπέν άρχισε να βγάζει δημάρχους στη σπουδαιότερη από τις κοιτίδες της σύγχρονης δημοκρατίας, ενώ οι παραφυάδες του κόμματος της Χρυσής Αυγής καλλιεργούνται τώρα και αναπτύσσονται, νομιμότατα, στα χωράφια της κυβερνητικής πολιτικής. Η δε κοινωνία παραδίδει ό,τι έχει και δεν έχει στους τοκογλύφους, εισπράττοντας μόνο τα ραπίσματα των εκλογικών της επιλογών, στο όνομα της… εφαρμοσμένης δημοκρατίας. Πάνω ακριβώς σε αυτήν την αντινομία, ο Δρόμος της Αριστεράς ζήτησε και φιλοξενεί την άποψη τριών επιστημόνων, ενός συνταγματολόγου, ενός πολιτικού επιστήμονα και ενός κοινωνιολόγου. Τους απευθύναμε τις ερωτήσεις μας και παραθέτουμε τις απαντήσεις τους.

Ερωτήσεις

1. Η άνοδος της Ακροδεξιάς, η μεγάλη αποχή, η ανοχή, ανεκτικότητα – παραίτηση του πολίτη από τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του, όλες αυτές οι όψεις της κρίσης εκπροσώπησης, συνιστούν «τερατογενέσεις» της Δημοκρατίας ως αποτέλεσμα της κακοποίησης, της καταστρατήγησης, του «βιασμού» των βασικών αρχών και της ουσίας του δημοκρατικού πολιτεύματος;
2. Ποιες δυναμικές και χαρακτηριστικά του κοινωνικοπολιτικού φάσματος θα μπορούσαν να καλύψουν το μεγάλο κενό εκπροσώπησης ώστε ο πολιτικός διάλογος και η εκλογική διαδικασία να ανακτήσουν την αίγλη που τους αξίζει;
3. Η ιδέα ενός νέου τύπου «κοινωνικού συμβολαίου», που να όριζε ρητά το αυστηρό πλαίσιο για τα κοινωνικά δικαιώματα και την κρατική ευθύνη, με αυστηρές δεσμεύσεις και ρήτρες ασυνέπειας για όσους αναλαμβάνουν και ασκούν εξουσία, θα μπορούσε -και κάτω από ποιες προϋποθέσεις- να βρει εφαρμογή στις μέρες μας;

ΜΠΑΛΤΑΚΟΣ: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΕΙΝΑΙ «ΙΔΕΑ»!

Ν.Μπογιόπουλος

Πάνε να μας παρουσιάσουν τον Μπαλτάκο περίπου σαν… «ιδιώτη». Που οι ενέργειές του δεν είχαν σχέση ούτε με την κυβέρνηση, ούτε με τον πρωθυπουργό. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο Μπαλτάκος δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν. Ότι δεν εκπροσωπούσε την κυβέρνηση και το κράτος. Ότι οι κινήσεις του ήταν προϊόν «προσωπικής στρατηγικής». Λίγο απέχουν από το να ισχυριστούν ότι ο Μπαλτάκος περνούσε από το Μαξίμου, είδε φως και μπήκε… Αλλά, ας τα πάρουμε από την αρχή:

Πρώτο: Η «Χρυσή Αυγή» είναι εγκληματική συμμορία. Και είναι εγκληματική συμμορία επειδή είναι ναζιστική συμμορία. Από εδώ απορρέει ο εγκληματικός, ο δολοφονικός χαρακτήρας της: Από το γεγονός ότι συνιστά φορέα του ναζιστικού εγκλήματος. Οι «χρυσαυγίτες» του Μιχαλολιάκου είναι τόσο ναζί όσο ο ίδιος όταν γράφει ύμνους για τον Χίτλερ: «Τι εμπόδιο μπορεί να σταθεί στο δρόμο μας αφού ακόμη και σήμερα νιώθουμε ΕΚΕΙΝΟΝ να μας οδηγεί […] με τη σκέψη και την ψυχή μας δοσμένη στη Μνήμη του Μεγάλου μας Αρχηγού, υψώνουμε το δεξί χέρι ψηλά, χαιρετούμε τον Ήλιο και με το θάρρος που μας επιβάλλει η Στρατιωτική μας Τιμή και το Εθνικοσοσιαλιστικό μας καθήκον κραυγάζουμε γεμάτοι πάθος, πίστη στο μέλλον και τα οράματά μας: HEIL HITLER!»(Μιχαλολιάκος, περιοδικό Χρυσή Αυγή, τεύχος 26, Μάιος 1987).

Ελληνική οικογένεια: όταν η ανάγκη βαφτίζεται αγάπη…

Ο θεσμός της οικογένειας, κρατά τα σκήπτρα. Είναι ο σημαντικότερος θεσμός του ανθρώπου και γιατί;

Τρύφων Ζαχαριάδης: Ο βιολογικός ορισμός της οικογένειας δεν ανταποκρίνεται στην ευρύτερη  διάστασή του, ούτε κοινωνιολογικά ούτε απόλυτα ψυχολογικά. Συχνά, άτομα χωρίς σχέσεις αίματος μπορούν να αποτελέσουν μία οικογένεια. Η λειτουργία της οικογένειας υπάρχει από τη στιγμή που δημιουργούνται δεσμοί στις σχέσεις των μελών της. Πράγματι, ο θεσμός διατήρησε τα πρωτεία του ισχυρά. Διατηρήθηκε, γιατί είναι ανθρώπινη ανάγκη να ανήκουμε κάπου και να προσδοκούμε αυτό το «κάπου» να μας προσδώσει ασφάλεια, στήριξη, κατανόηση και αποδοχή.

Μέσω οφσόρ, νόμιμα και ηθικά…

«Καλά ρε συ, εμείς δεν μπορούμε να φτιάξουμε μια οφσόρ να κονομήσουμε;», διατύπωσε την απορία του ο φίλος, μεταξύ σοβαρού και αστείου. Δεν χρειάστηκε πολύς κόπος για να ου εξηγήσω ότι με τις οφσόρ δυο πράγματα μπορείς να κάνεις. Πρώτον, να ξεπλύνεις μαύρο χρήμα και, δεύτερον, να αβγατίσεις το χρήμα που διαθέτεις. Και στις δυο περιπτώσεις, δηλαδή, προαπαιτούμενο είναι να έχεις χρήμα. Πώς δουλεύει, όμως, η μηχανή με τις οφσόρ; Με πολλούς τρόπους:

“Για να τελειώνουμε με τους τρελούς καιρούς”

Σημειώσεις για τον κοινωνικό αναρχισμό και το ελευθεριακό κίνημα

Του Νίκου Νικολαΐδη μέσω: Άνθος του Κακού

Στις μέρες μας εμφανίζεται μια αντιπαράθεση μεταξύ του λεγόμενου κοινωνικού αναρχισμού και του λεγόμενου ατομικιστικού ή μηδενιστικού αναρχισμού. Αυτό το κείμενο δεν θα ασχοληθεί με τη δεύτερη τάση, ούτε θα αναφερθεί στον κοινωνικό αναρχισμό ως τάση που αντιπαρατίθεται στον ατομικιστικό και το μηδενιστικό αναρχισμό, όπως συχνά συνηθίζεται. Σκοπός αυτού του κειμένου είναι να συμβάλει στη συζήτηση για το ελευθεριακό κίνημα, όρος που ίσως εκφράζει πιο ξεκάθαρα αυτό που πολλοί περιγράφουν ως «κοινωνικό αναρχισμό». Και να υπενθυμίσει ότι ο αναρχισμός είναι εξ ορισμού κοινωνικός και οικουμενικός.