Οι Πλουμπίδης – Μπελογιάννης, η καπηλεία και η αντι-ΚΚΕ επίθεση

Του Αναστάση ΓΚΙΚΑ
συνεργάτη του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Την ίδια στιγμή που χιλιάδες φίλοι και μέλη του ΚΚΕ τιμούσαν τη μνήμη και πολιτική παρακαταθήκη του Νίκου Μπελογιάννη (του κομμουνιστή, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, που εκτελέστηκε στις 30/3/1952 μαζί με τους συντρόφους του Η. Αργυριάδη, Ν. Καλούμενο και Δ. Μπάτση), στο Κερατσίνι πραγματοποιούνταν εκδήλωση «τιμής» στον Νίκο Πλουμπίδη (του επίσης κομμουνιστή, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, που εκτελέστηκε στις 14/8/1954). Η εκδήλωση αυτή, όμως, στην οποία υπήρξαν και εκτενείς αναφορές στον Μπελογιάννη, δεν ήταν για τον κομμουνιστή Πλουμπίδη, αλλά για έναν άλλο, δήθεν «αριστερό», «ανανεωτικό», «μη-δογματικό», έναν «αντι-ΚΚΕ» Πλουμπίδη. Η εν λόγω εκδήλωση δεν ήταν η πρώτη του είδους της. Είχαν προηγηθεί μια σειρά τέτοιες σε Ελευσίνα, Μαρούσι, κ.ά., με πρωτοβουλία δυνάμεων που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι λαθροχειρίες, οι διαστρεβλώσεις και τα ψέματα που επιστρατεύτηκαν – διαποτισμένα με ένα άκρατο αντι-ΚΚΕ μίσος – για να αποσπαστούν οι δύο αυτοί κομμουνιστές ήρωες από το Κόμμα τους, να εμφανιστούν ως «ξένα σώματα» σε αυτό, ώστε να το χτυπήσουν – όχι μόνο στο τότε, αλλά κυρίως στο σήμερα – ξεπερνούν κάθε προηγούμενο (αν και πολλά από αυτά δεν είναι καινούργια, αλλά αποτελούν παλιό καλό αναμασημένο αντικομμουνισμό). Ας δούμε ορισμένα από αυτά που ειπώθηκαν, σημείο προς σημείο:

Απόσπασμα…

Πρόλαβα κι έζησα σε μια εποχή – και μια χώρα – που το απόλυτο σκοτάδι ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Ένα σκοτάδι που δεν το διέκοπτε κανένα φωτεινό σημείο στον ορίζοντα, κανένα τεχνητό φως. Όταν είχε ξαστεριά, ο ουράνιος θόλος ήταν μια άπειρη ζάλη που υπέβαλε στην σκέψη σου όλο το απύθμενο βάθος της. Όταν είχε φεγγάρι, ένα απόκοσμο φως ξυπνούσε όλες τις παλιές δοξασίες, τους κρυμμένους θεούς του σκότους και τις αιθέριες νεράιδες της φαντασίας μας. Όποιος έχει ζήσει αυτή την εμπειρία είναι όσο γίνεται πιο κοντά στην ψυχολογία εκείνων των ανθρώπων που έφτιαξαν μύθους για σκοτεινές υπάρξεις, για κόσμους κρυφούς και ανεξερεύνητους. Καταλαβαίνει κανείς τι τους ώθησε να γεμίσουν τη νύχτα με αθέατα όντα, υποχθόνιες υπάρξεις, σκοτεινές οπτασίες. Και καταλαβαίνει επιπλέον την ανάγκη τους, απέναντι σ’ αυτή την ανησυχία που γεννά το σκοτάδι και η υποβολή της απόκοσμης ζάλης του άπειρου σύμπαντος, να δημιουργήσουν θεούς που ορίζουν και διαφεντεύουν με νόμους και κανόνες αυτό το απόκοσμο όνειρο που είναι ο κόσμος.

«ΛΥΣΣΑΝΕ» ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗ ΣΚΟΤΙΑ

Του Γ.Δελαστίκ

Αποθεωτική για τον «πρωθυπουργό» της Σκοτίας Αλεξάντερ Σάλμοντ ήταν η δεξιά σοβαρή γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» την Κυριακή, προκαλώντας σίγουρα σοκ στους αναγνώστες της. «Ο μεγαλύτερος της Σκοτίας (!)» ήταν ο τίτλος του σχετικού άρθρου της. «Ο Αλεξάντερ Σάλμοντ στέκεται ακαταμάχητος στην κορυφή της χώρας του. Μόνο ένα πράγμα είναι μεγαλύτερο από αυτόν: η ανεξαρτησία της Σκοτίας» συμπλήρωνε ο υπότιτλος. Πλήρως απαξιωτική η γερμανική εφημερίδα για τους κορυφαίους Αγγλους πολιτικούς – αντιπάλους φυσικά του Σάλμοντ στο δημοψήφισμα που θα γίνει φέτος, στην αρχή του φθινοπώρου, με θέμα την αποχώρηση ή όχι της Σκοτίας από το βρετανικό κράτος. «Οι τρεις μεγάλοι στο κοινοβούλιο του Λονδίνου –ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, ο αναπληρωτής του Νικ Κλεγκ και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Εντ Μίλιμπαντ- φαντάζουν σχεδόν άχρωμοι απέναντί του» γράφει η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» και συνεχίζει ακάθεκτη: «Αν κατορθώσει ο Αλεξάντερ Σάλμοντ να οδηγήσει στις 18 Σεπτεμβρίου τους Σκοτσέζους εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου ύστερα από περισσότερους από τρεις αιώνες, τότε θα ανέλθει στο βάθρο μιας ιστορικής μορφής!» υπογραμμίζει.

Ο καθημερινός και οικείος φασισμός…

Του Δρ, Γιώργου Ν. Οικονόμου

Η μεγάλη άνοδος του νεοναζισμού δεν εξηγείται μόνο με την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, την επιδείνωση της οικονομικής κρίσης, την απογοήτευση και την απελπισία των άμεσα θιγομένων από την δικομματική λαίλαπα των μνημονίων. Πρέπει να αναζητηθεί επίσης σε ιδεολογικούς και πολιτισμικούς παράγοντες οι οποίοι επιτρέπουν την κυριαρχία ιστορικών μύθων στηριγμένων στον εθνικισμό και στη θρησκεία, που βρίσκουν πάντοτε πρόσφορο έδαφος σε μια κοινωνία πολιτιστικώς υπανάπτυκτη, όπως η νεοελληνική.

Η εποχή των τεράτων

Του Αλέξανδρου Γαρύφαλλου

«Ο παλιός κόσµος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει να γεννηθεί. Ζούµε την εποχή των τεράτων». Παρότι έχει κατά κόρον χρησιµοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, και ο κίνδυνος της φθοράς είναι υπαρκτός, η φράση αυτή εξακολουθεί να περιγράφει µε τον καλύτερο τρόπο την κατάσταση της κοινωνίας σήµερα, όχι µόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε παγκόσµιο επίπεδο. Ζούµε ακριβώς στη εποχή των «τεράτων» µια εποχή µεταβατική που τη χαρακτηρίζει η απουσία αξιών αλλά και οραµάτων, δηµιουργώντας στην κοινωνία ένα κλίµα εξαιρετικής αµηχανίας.

Παρόλο που η διαµόρφωση των κοινωνικών φαινοµένων είναι µια πολύπλοκη διαδικασία, στην οποία συµβάλλουν πολλές συνιστώσες, η οικονοµική πραγµατικότητα των τελευταίων ετών είναι αυτή η οποία κυριαρχεί ως βασικός διαµορφωτικός παράγοντας των σύγχρονων κοινωνικών συνθηκών. Όπως έχει επανειληµµένα τονισθεί η Ελλάδα, σε οικονοµικό επίπεδο βιώνει, απλώς µε πιο βίαιο τρόπο, µια ευρωπαϊκή και παγκόσµια πραγµατικότητα. Η ελληνική πραγµατικότητα αποδεικνύεται πιο τραγική λόγω των χρόνιων εγγενών πολιτικών και διαρθρωτικών αδυναµιών που την κατατρύχουν την κοινωνία της από πολλές δεκαετίες (αδιαφάνεια, διαφθορά, πελατειακή σχέση πολιτικών µε τους πολίτες κλπ).

Ο φονιάς και ο φονιάς…

Σε όλα τα κράτη υπάρχουν εγκληματίες. Αυτό που ξεχωρίζει τα κράτη τα έτσι από τα κράτη τα αλλιώς, είναι το αν τα εγκλήματα τα τιμωρούν βάσει νόμων ή αν απαντούν σε αυτά με δικά τους εγκλήματα. Όταν κάποιος είναι φονιάς, είναι φονιάς στο δικό του όνομα. Όταν το κράτος απαντά στον φόνο του τσακίζοντάς τον στον ξύλο και φονεύοντάς τον, τότε γίνεται φονιάς στο όνομα όλων μας. Και ναι, μπορεί προφανώς να μην τον σκότωσε επίσημα, αλλά επέτρεψε μια χαρά να τον σκοτώσουν, άλλωστε εντελώς επίσημα είναι όλα όσα θα ακολουθήσουν, οι ΕΔΕ και οι συγκαλύψεις και τα ημίμετρα και η κατανόηση, το κράτος των λιμενικών φονιάδων και το κράτος των δεσμοφυλάκων φονιάδων, το κράτος των χρυσαυγίτικων τροπολογιών Μιχελάκη, το κράτος του Σαμαρά και του Δένδια, το κράτος των ενστόλων εναντίον των μη ενστόλων, το κράτος που βάζει στη φυλακή τους φασίστες γιατί έχει πάρει τον φασισμό επ ώμου, το κράτος που φονεύει όποιον φονιά τολμά να σκοτώσει δικό του παιδί.

Πηγή. http://old-boy.blogspot.gr/2014/03/blog-post_28.html

Οι παιδαγωγικές αντιλήψεις του Αντόνιο Γκράμσι και η φιλοσοφία της πράξης…

Κείμενο: ομάδα εργασίας*

Ιστορικό πλαίσιο

Ο Αντόνια Γκράμσι γεννήθηκε το 1891 στη Σαρδηνία, μια από τις φτωχότερες επαρχίες της Ιταλίας.  Με πολλές δυσκολίες κατάφερε να τελειώσει το Γυμνάσιο και κέρδισε υποτροφία στο Πανεπιστήμιο – το Τουρίνο ήταν το κέντρο της ιταλικής βιομηχανίας και αναδυόμενου εργατικού κινήματος. το οποίο  αναπτύσσονταν εκείνη την περίοδο.  Οι εμπειρίες του και οι αντιλήψεις του διαμορφώθηκαν μέσα σ’ ένα κλίμα βιομηχανικής ανάπτυξης. ΗΙταλία εκείνη είχε κάνει ήδη την πρώτη σοβαρή προσπάθεια για την ενοποίησή της. Πρόκειται για μια χώρα, που χαρακτηρίζεται από μεγάλο χάσμα ανάπτυξης ανάμεσα στο Νότο και στο Βορρά, με πολλές τοπικές διαφοροποιήσεις σε θέματα διαλέκτου, παραδόσεων και με ιστορικές εμπειρίες ξένης κατάκτησης σε κάποια εδάφη της.

Στις αρχές του 20^ου αιώνα η χώρα αυτή κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να γίνει μια βιομηχανική και «μοντέρνα» χώρα, βασιζόμενη στο μοντέλο ανάπτυξης, που είχαν εφαρμόσει οι κεντρικές Ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία κι η Γερμανία. Γι’ αυτό άρχισε να εφαρμόζει ένα θετικιστικό μοντέλο οργάνωσης στις επιστήμες, στην τεχνολογία και στην εκπαίδευση, με παράλληλη επιστημονική οργάνωση της εργασίας στα πρότυπα του Τεϋλορισμού και τουΦορντισμού**. Μέχρι την έναρξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου είχε καταφέρει, σε κάποιο βαθμό, να καλύψει την απόσταση, που τη χώριζε από τις άλλες βιομηχανικές χώρες.