«Εταιρικός δημοσιογράφος», το νέο είδος των «παπαγάλων» στα media

     «Οι εταιρικοί δημοσιογράφοι, ανώτατο στάδιο του φαινομένου των «παπαγάλων» στα media, δεν έχουν καμία ενοχή ή δεύτερη σκέψη για τα στημένα ρεπορτάζ…Οι εταιρικοί δημοσιογράφοι δεν είναι απλά ενσωματωμένοι στην ενημέρωση της χειραγώγησης. Είναι το νέο είδος της».

Η εταιρική δημοσιογραφία σε υπηρεσία εταιρικού κράτους

Πολλοί επιμένουν πως ελάχιστα έχουν αλλάξει τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μετά την επιβολή των μνημονίων σε ότι αφορά στη χειραγώγηση των μαζών και την κατευθυνόμενη, ελεγχόμενη πληροφόρηση. Δεν είναι όμως έτσι. Η διάρρηξη της δημοσιογραφίας από την προβολή των συμφερόντων της κοινωνίας ενώπιον της εξουσίας των κυβερνώντων και της οικονομίας, άρχισε πράγματι πολλά χρόνια πριν τα μνημόνια. Σε εποχές ευδαιμονίας, golden αμοιβών, ανάπτυξης ΜΚΟ και εκσυγχρονισμού στον πάσης φύσεως λόγο. Πολιτικό, οικονομικό και δημοσιογραφικό. Σταδιακά επίσης τα media και οι αφέντες τους, με τη σιωπηρή ανοχή των… δημοσιογραφικών στελεχών που από λοχίες έγιναν λοχαγοί, ορισμένοι εξ΄ αυτών και στρατηγοί δικών τους media, αφάνισαν την καρδιά της δημοσιογραφίας.

Τα απομεινάρια μιας εποχής

Γιάννης Κυριακάκης*

Στην Κρήτη για καμιά τριανταριά χρόνια κυριάρχησε μια τοπική «νομεκλατούρα» –κομματική, επιχειρηματική, επιστημονική, συνδικαλιστική – που διαχειρίζονταν, χωρίς υπερβολή τα πάντα. Θέσεις, αξιώματα, εργολαβίες, επιδοτήσεις, προγράμματα, όλα περνούσαν από τα χέρια τους. Όποια πέτρα κι αν σήκωνες τους έβρισκες από κάτω. Εκτός από τη δουλειά τους, εκεί τους έβρισκες σπάνια. Εννοώ εκεί  που ήταν διορισμένοι, γιατί όλοι σχεδόν ήταν. Σε νομαρχίες, δήμους, εφορίες, πολεοδομίες ή  εκλεγμένοι σε εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες και συνεταιρισμούς. Σε θέσεις ευθύνης, διευθυντές, προϊστάμενοι, πρόεδροι, σύμβουλοι, ιδιαίτεροι βουλευτών, κουμπάροι. Με υψηλές γνωριμίες πάντοτε «έλυναν και έδεναν». Δεν τους έπιανε νόμος, όλα τα τακτοποιούσαν με τον τρόπο που μόνο αυτοί ήξεραν.

Σήμερα βέβαια έχουν αλλάξει πολλά. Αυτά που χρόνια μας «πούλαγαν» αποδείχτηκαν φούμαρα. Όμως αυτοί συνεχίζουν απτόητοι. Τι κι αν ο πολιτικός τους φορέας κατρακύλησε στο 3 με 4%; Τι κι αν οι ταγοί τους είναι στη φυλακή; Σε τοπικό επίπεδο παραμένουν αχτύπητοι. Και διεκδικούν την ψήφο σου!

Τους συναντάς στα ΜΜΕ, σε  ημερίδες και σε συνέδρια, να βγάζουν λόγους, ν’ αναμασούν τα ίδια και τα ίδια, μια ψευδοεπιστημονική αργκό, που δεν έχει κανένα νόημα και περιεχόμενο. Αραδιάζουν κλισέ φράσεις όπως: «βιώσιμη και αειφόρος ανάπτυξη», «μοχλός ανάπτυξης κι εξόδου από την κρίση», «φιλικό επιχειρηματικό περιβάλλον», «συγκριτικά αναπτυξιακά πλεονεκτήματα», «βελτίωση της ανταγωνιστικότητας» αλλά κυρίως «αύξηση της απορροφητικότητας», του ΕΣΠΑ προφανώς. Καμαρώνουν γιατί είναι, λέει, πολύ απορροφητικοί. Και όσο πιο «απορροφητικός» είσαι, τόσο πιο πετυχημένος!

Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΛΤΣΩΝΗ*

Η εξάρτηση της Ελλάδας και η διαπλοκή και σύμπλεξη της εγχώριας πλουτοκρατίας με το ξένο κεφάλαιο είναι διαχρονική. Ξεκινά από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Υπάρχουν ποικίλα στοιχεία και αποτυπώματα αυτής της σχέσης και σε θεσμικό, συνταγματικό επίπεδο. Απόδειξη αποτελεί ο ίδιος ο θεσμός της βασιλείας που επιβλήθηκε στη χώρα παρά τις δημοκρατικές αναζητήσεις των επαναστατημένων Ελλήνων με τα τρία δημοκρατικά, και σε ένα βαθμό πρωτοποριακά για την εποχή τους, Συντάγματα της περιόδου της επανάστασης του 1821.

Αλλά και αργότερα, στην αυγή του 20ού αιώνα, στα γεγονότα στο Γουδί το 1909, μην ξεχνάμε ότι μοίρα του αγγλικού στόλου κατέπλευσε στο Φάληρο προκειμένου να υπογραμμίσει ότι η Βρετανία δεν θα ανεχόταν ριζοσπαστικές αλλαγές και κυρίως δεν θα ανεχόταν την εκδίωξη του τοποτηρητή της, του βασιλιά. Ακόμη και η επιλογή του Ελευθερίου Βενιζέλου από το Στρατιωτικό Σύνδεσμο είχε τη σφραγίδα της Βρετανίας. Το πρόσωπο του μελλοντικού αναμορφωτή πρωθυπουργού είχε την έγκριση του βρετανού προξένου στα Χανιά καθώς ο Ελ. Βενιζέλος είχε τοποθετηθεί νωρίτερα υπέρ της παραχώρησης της Σούδας στους Βρετανούς για στρατιωτική βάση.

ΤΟΥ ΒΟΥΔΑ Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΓΙΑ ΤΟ ΦΛΕΓΟΜΕΝΟ ΣΠΙΤΙ…

Γοθάμας, ο Βούδας, δίδασκε

Την αλληγορία του πύρινου τροχού της απληστίας, όπου είμαστε

μπλεγμένοι, και συμβούλευε,

λυτρωμένοι από κάθε μας επιθυμία και χωρίς καμιά σκέψη στο μηδέν να εισχωρήσουμε που τ’ ονόμαζε Νιρβάνα. Τότες τον ερώτησαν οι μαθητές του: «Πώς είναι αυτό το Μηδέν, δάσκαλε; Όλοι μας θέλουμε ν’ απαρνηθούμε τις απολαύσεις, όπως μας συμβούλεψες, αλλά πες μας

αν αυτό το Μηδέν, όπου έπειτα θα εισχωρήσουμε θάναι όμοιο μ’ εκείνο το Ένα με όλα μαζί του τα δημιουργημένα, θάναι όπως όταν ξαπλώνεις μ’ ανάλαφρο κορμί στο νερό το μεσημέρι

σχεδόν χωρίς λογισμούς, νωχελικά ή όπως στο βαθύ τον ύπνο, όταν χωρίς σχεδόν να νιώθεις ότι σου σιάχνουν τα σκεπάσματα, εσύ

γρήγορα εκμηδενίζεσαι;

Πες μας, αν αυτό το Μηδέν

είναι ένα χαρούμενο, ένα βολικό Τίποτε, ή μήπως αυτό το Τίποτε που μας διδάσκεις δεν είναι παρά ένα απλό, σκέτο Μηδέν ψυχρό, άδειο και ασήμαντο»;

0 Βούδας σώπαινε ώρα πολλή, ύστερα είπε βαριεστημένα «Δεν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα σας». Το δειλινό σα φύγανε

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: ‘‘ΈΤΣΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ’’

Του Νίκου Μπογιόπουλου

 

Την Κυριακή συμπληρώνονται 62 χρόνια. Ήταν – και τότε – ημέρα Κυριακή. Μέρα που ακόμα και οι Γερμανοί εισβολείς τη σεβάστηκαν. Πριν ακόμα χαράξει, μέσα στη νύχτα, σαν κοινός δολοφόνος, το κράτος των γερμανοτσολιάδων που πλέον είχαν ντυθεί αμερικανοτσολιάδες, το κράτος των μαυραγοριτών που έχτιζε «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, είχε εκτελέσει τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του. Την ίδια μέρα της εκτέλεσης, ο Γιάννης Ρίτσος, εξόριστος στον Αϊ – Στράτη, γράφει στο ποίημά του «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ»:

«Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε./ Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία./ Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει (…)».

Στις 30 του Μάρτη 1952, μέρα Κυριακή, μέρα που ούτε κι αυτοί οι Γερμανοί δεν έκαναν εκτελέσεις, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.

 

Εμπρός της γης οι κολασμένοι … ρε μουνιά. #Manolada (2014)

 

(Οι κοντές μνήμες και σκέψεις κάνουν τους ανθρώπους ελλιπείς)

Πάνε χρόνια από τότε που εξαθλιωμένοι άνθρωποι ξεκίνησαν από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά για να αναζητήσουν , όχι καλύτερες συνθήκες ζωής , αλλά την ίδια τη ζωή.

Μερικοί από αυτούς τους ταξιδιώτες της επιβίωσης έφτασαν και στο χώρο που οι κάτοικοί του τον προσδιορίζουν με το όνομα ελλάδα.

Ενώ οι ντόπιοι είχαν συνηθίσει τόσα χρόνια να μεταναστεύουν και οι ίδιοι , για να μπορέσουν να επιβιώσουν , τώρα , από χώρα εξαγωγής εξαθλιωμένων-απελπισμένων εργατών , έφτασαν να γίνουν αποδέκτες στον τόπο τους , το ίδιο ή και περισσότερο εξαθλιωμένων συνανθρώπων τους από άλλα μέρη του πλανήτη.

Τι σηματοδοτεί ο πρωτόγονος αντικομμουνισμός του Μπαλτάκου…

---

Οι δηλώσεις του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης Π. Μπαλτάκου, περί του αντικομουνισμού του, θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες αν δεν είχαν έντονο το στοιχείο του πολιτικού πρωτογονισμού, της καλλιέργειας των ενστίκτων και του θυμικού σε βάρος της λογικής και της γνώσης.

Ασφαλώς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί πολιτικός φίλος των κομμουνιστών εκείνος που ασπάζεται μια διαφορετική ιδεολογία και πολιτική, πρωτίστως δε αυτός που υπηρετεί το υπάρχον κοινωνικό σύστημα. Και με αυτή την έννοια είναι αντικομουνιστής.