Πνίγονται σε… ξεροπόταμο!

του Γιώργου Δελαστίκ

Τραγελαφική έχει καταντήσει η κατάσταση στη Ν∆ και στο ΠΑΣΟΚ, χωρίς βέβαια αυτό να σηµαίνει ότι τα δύο κόµµατα δεν είναι άκρως επικίνδυνα για τον ελληνικό λαό. Είναι αδίστακτα στην προσπάθειά τους να διασωθούν και δεν ορρωδούν προ ουδενός πολιτικού εγκλήµατος προκειµένου να επιβιώσουν πολιτικά οι ηγέτες τους, οι οποίοι αυτή τη στιγµή δείχνουν πολιτικά «ξεγραµµένοι» – και µάλιστα σε λιγότερο από τρεις µήνες! Η δικαιολογηµένη ανησυχία για το µέχρι πού µπορούν να φτάσουν δεν αναιρεί από την άλλη πλευρά την αυτογελοιοποίηση των ηγετών τους, οι οποίοι δεν έχουν πλέον συναίσθηση πόσο… σούργελα έχουν γίνει!

Ο Σαµαράς ετοιµάζεται στις 25 Μαρτίου να υψώσει το λάβαρο της… αντίστασης στο ∆ΝΤ! Προσοχή, µόνο στο ∆ΝΤ, όχι στη Γερµανία που µας έχει επιβάλει το άθλιο µνηµονιακό καθεστώς, και την ΕΕ µέσω της οποίας το υλοποιεί. Έχοντας µάθει ο πρωθυπουργός ότι ούτε η Ουάσινγκτον θέλει πλέον να χρηµατοδοτεί µέσω ∆ΝΤ την περαιτέρω εδραίωση της γερµανικής ηγεµονίας στην Ευρώπη ούτε το Βερολίνο θεωρεί πια αναγκαίο το κάλυµµα του ∆ΝΤ, επειδή οι λαοί της Ευρώπης έχουν υποταχθεί δουλικά στο Τέταρτο Ράιχ, ετοιµάζεται ο Σαµαράς να… βγει στο αντάρτικο του αποχωρούντος ∆ΝΤ! Γι’ αυτό το λόγο τελευταία όλοι οι «γερµανοτσολιάδες» της κυβέρνησης Σαµαρά-Βενιζέλου κάνουν επικριτικές νύξεις κατά του ∆ΝΤ, προετοιµάζοντας το έδαφος της… αντιστασιακής έκρηξης του ηφαιστείου που κρύβουν µέσα τους!

«Υπάρχουν όμως ήττες που είναι νίκες…»

του Παντελακάκη Δημήτρη

«Υπάρχουν τέσσερις ή πέντε θεμελιώδεις ημερομηνίες που κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του τις έχει πάντα κατά νου, […] έτη που μοιάζουν σαν βουνά στα οποία η ανθρωπότητα αναρριχήθηκε ακαριαία, φτάνοντας σε έναν νέο κόσμο, εισερχόμενη σε μία νέα ζωή.»1

Με αυτές τις προτάσεις περιέγραφε ο Γκράμσι την ακατανίκητη δύναμη της ιστορικής μάζας την οποία συγκεντρώνουν συγκεκριμένα στιγμιότυπα, που αναδρώντας εκρηκτικά με το προτσές στο οποίο βλάστησαν, εμφανίζουν εκ των υστέρων την εποχή τους στους ιστορικούς παρατηρητές ως φωτεινή ιστορικοκοινωνική σούπερ νόβα που εκτινάσσει βίαια όλη την περιπλοκότητα των αντιθέσεων που συμπίεζε στο εσωτερικό της. Είναι αμφίβολο, κατά πόσο ο ίδιος είχε υπόψη του, ότι τη στιγμή που έγραφε αυτές τις προτάσεις, στις αρχές του 1916, ένα τέτοιο, γιγάντιο κόκκινο αστέρι ετοιμαζόταν να απελευθερώσει δυναμικά τους εκατομμύρια γιγατόνους ιστορικής ενέργειας είχε συσσωρεύσει, επιταχύνοντας ανεπανάληπτα τον ιστορικό χρόνο, δημιουργώντας νέα συστήματα και νέες αφηγήσεις προς σκιαγράφηση του μέλλοντος, μα και προς ανάλυση του παρόντος ενός κόσμου που ποτέ ξανά δε θα ήταν ίδιος με εκείνον που σάρωσε στην έκρηξή του.

Από τις αρχές του 1917 η κοινωνική επανάσταση συνταράσσει την καθυστερημένη αυτοκρατορική Ρωσία που βρίσκεται, επί τρία σχεδόν χρόνια, σε πόλεμο μέχρις εσχάτων με τις Κεντρικές Δυνάμεις. Καθώς τα αιτήματα των εξεγερμένων δε βρίσκουν διαύλους για να αναδυθούν σε υλική πραγματικότητα μέσα από τους θεσμούς του υπό διαμόρφωση αστικοδημοκρατικού κράτους, νέα κοινωνικά υποκείμενα επιχειρούν να πάρουν την σκυτάλη και να περάσουν στην εμπροσθοφυλακή της επανάστασης.

Nouvelle Observateur: Η εξτρεμιστική αριστερά χτυπάει την πόρτα της εξουσίας…

Εξαιρετικά ενδιαφέρον ο λόγος αυτός του Πέτρου Παπακωνσταντίνου.!

Ισόβια για τη λίστα Λαγκάρντ…

 

Η πρώτη καμπάνα ισόβιας κάθειρξης σε στέλεχος του κρατικού μηχανισμού που έβγαλε δημόσιο χρήμα στο εξωτερικό και βρέθηκε στη λίστα Λαγκάρντ «έπεσε» χθες στη Θεσσαλονίκη. Το σκάνδαλο λεηλασίας δημοσίου χρήματος διαδραματίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του …

1990 -λεηλατήθηκαν πολύ περισσότερα από 100 δισ. δραχμές-, κουκουλώθηκε επί πολλά χρόνια, αλλά μίλησαν εμπλεκόμενοι, αποκαλύφθηκαν ονόματα στη λίστα Λαγκάρντ και τώρα άρχισαν να πέφτουν καμπάνες χωρίς προηγούμενο από τη Δικαιοσύνη.

Γι’ αυτό η προδοσία είναι η μοίρα τους…

Η επόμενη προδοσία των διανοουμένων: Τα παράπονα για την «προδοσία των διανοουμένων» δηλαδή την ενδοτικότητα τους στους πειρασμούς της εξουσίας και της βίας, είναι στον αιώνα μας τουλάχιστον τόσο παλιά όσο και το ξακουστό βιβλίο του Julien Benda (1927). Όπως έπρεπε να αναμένεται, ακούστηκαν και πάλι με ιδιαίτερη ένταση μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού. Γιατί πολύ συχνά και για πολύν καιρό συνέδεσαν πολλοί διανοούμενοι, και όχι πάντα οι πιο ασήμαντοι, είτε ως απολογητές, είτε (οι πιο δειλοί) ως συνοδοιπόροι, τις ελπίδες τους και τις προσωπικές ηγετικές τους αξιώσεις με την πορεία του κομμουνιστικού πειράματος.

Το χρέος ως εργαλείο κυριαρχίας…

Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας το βιβλίο του Αμερικανού ανθρωπολόγου Ντέιβιντ Γκρέιμπερ* «Χρέος. Τα πρώτα 5.000 χρόνια» (Στάσει Εκπίπτοντες, 2013). Γεννημένος το 1961, ο Γκρέιμπερ ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ από το 1998 ώς το 2007, ενώ σήμερα διδάσκει στο London School of Economics. Παραγωγικός συγγραφέας, πολιτικός ακτιβιστής και θεωρητικός του αναρχισμού, ο Γκρέιμπερ συμμετείχε ενεργά στο κίνημα Occupy Wall Street. Η ακόλουθη συνέντευξή του δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό «Le Nouvel Observateur».

Ο Μέρντοχ, οι αυτοκράτορες και οι δικτατορίες των ΜΜΕ…

Δέκα χρόνια από το αποτυχημένο μιντιακό πραξικόπημα εναντίον του Τσάβες η δικτατορία των ΜΜΕ εμφανίζεται ισχυρότερη από ποτέ

Λένε ότι στα παλιά «εγχειρίδια του καλού πραξικοπηματία», υπήρχε μια σειρά κινήσεων που έπρεπε να ακολουθήσουν οι ένοπλες δυνάμεις μιας χώρας εάν ήθελαν να ανατρέψουν τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Πέρα από την προφανή φυλάκιση ή ακόμη και εκτέλεση των μελών της κυβέρνησης, τις πρώτες ώρες του πραξικοπήματος έπρεπε να καταληφθεί το κεντρικό ραδιομέγαρο της χώρας.