Σχεδόν με την έκδοσή του στα ελληνικά, διάβασα το μικρό βιβλιαράκι του Λούτσιο Κολλέτι: “οι ιδεολογίες απο το 68 ως σήμερα.” Έχει αρκετά χρόνια που το διάβασα. Κράτησα και μερικές σημειώσεις. Νομίζω πως θά σας ενδιέφερε ένας διάλογος πάνω στα θέματα που ο Κολλέτι θίγει. ;Έστω και αν το “ως σήμερα” είναι αρκετά απομεμακρυσμένο απο τις ημέρες μας.
Π.Σ.
Ιδού η περίληψη:
“Στα 1967, η μαρξιστική κουλτούρα κλήθηκε να γιορτάσει δύο επετείους, που για πρώτη φορά συνέπιπταν: τα εκατό χρόνια από την πρώτη έκδοση του κεφαλαίου του Μάρξ και τα πενήντα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας στην ΕΣΣΔ.
Οι εορτασμοί αποδείχτηκαν γενικά άχρωμοι και ανώδυνοι. Εξαίρεση αποτέλεσε το Monthly Review με διευθυντές τότε τους Λ. Χούμπερμαν και Π.Μ. Σουήζη, το οποίο αφιέρωσε στις δύο επετείους τα τεύχη του Νοέμβρη και Δεκέμβρη 1967.
Το κύριο άρθρο του περιοδικού αφιερωμένο από τους δύο διευθυντές στα εκατόχρονα του «Κεφαλαίου», επέμενε στο γεγονός ότι η ιστορία είχε ακολουθήσει πορεία διαφορετική από εκείνη που είχε προδιαγράψει ο Μάρξ.
Μετά την αποτυχία των επαναστάσεων στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, η Ευρώπη είχε πάψει να αποτελεί το κέντρο του διεθνούς επαναστατικού κινήματος.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά η επαναστατική πρωτοβουλία είχε ξεφύγει από αυτό που ο Λένιν αποκαλούσε «μια χούφτα προηγμένες χώρες» για να περάσει στα «θύματά» τους, τη συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού.
Εδώ και μερικές δεκαετίες- εξηγούσαν οι Χούμπερμαν και Σουήζυ- δεν είχε πια κανένα νόημα η παραδοσιακή μαρξιστική άποψη, σύμφωνα με την οποία η σοσιαλιστική επανάσταση ήταν κάτι που αφορούσε κυρίως τις προηγμένες χώρες και ότι τάχα τα πεπρωμένα του προηγμένου κόσμου εξαρτιόνταν από τη νίκη ή την αποτυχία αυτού του συγκεκριμένου προλεταριάτου.
Και ωστόσο ο μαρξισμός καθυστερούσε να βγάλει τα οφειλόμενα συμπεράσματα.
Οι δύο συγγραφείς μας έλεγαν με λίγα λόγια ότι οπουδήποτε γινόταν απόπειρα εφαρμογής της θεωρίας οι αποικιακές αστικές τάξεις να έμπαιναν επικεφαλής της άμεσης πάλης τόσο κατά της φεουδαρχίας όσο και κατά το ιμπεριαλισμού, τη νίκη να ακολουθούσε η εθνική ανεξαρτησία, οι αστικοδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και, στη συνέχεια ένας νέος αγώνας για την προλεταριακή και σοσιαλιστική επανάσταση, το αποτέλεσμα ήταν αποτυχία και καταστροφή. Συνέχεια →
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...