Γύφτισσα τον εβύζαξε

*

Γύφτισσα τον εβύζαξε,
γι’ αυτό έχει φτερά.
Έρωτας τον επείραξε,
γι’ αυτό όλο γελά.

Στα πανηγύρια, αχ, γυρίζει,
κίτρο και πεύκο, ωχ, μυρίζει.
Το όνομα του ξέχασε,
τα σύνορα ξεπέρασε,
μα εμένα λαχταρά
κι εδώ ξαναγυρνά.

Γύφτισσα τον εβύζαξε,
γι’ αυτό έχει φτερά.
Η μοίρα τον εδίδαξε
σε λεύτερη αγκαλιά.

Δρόμος κι αγάπη η ζωή του,
ζάλη γλυκιά κάθε φιλί του.
Με το κλαρίνο μάζεψε
τις πίκρες και τις πλάνεψε
και περπατοπετά
μ’ εμένα αγκαλιά.

*

Μανώλης Ρασούλης-Μάνος Λοϊζος-Χαρούλα Αλεξίου

Οι ιδεολογίες από το 68 ως σήμερα

 

Σχεδόν με την έκδοσή του στα ελληνικά, διάβασα το μικρό βιβλιαράκι του Λούτσιο Κολλέτι: “οι ιδεολογίες απο το 68 ως σήμερα.” Έχει αρκετά χρόνια που το διάβασα. Κράτησα και μερικές σημειώσεις. Νομίζω πως θά σας ενδιέφερε ένας διάλογος πάνω στα θέματα που ο Κολλέτι θίγει. ;Έστω και αν το “ως σήμερα” είναι αρκετά απομεμακρυσμένο απο τις ημέρες μας.

Π.Σ.

Ιδού η περίληψη:

“Στα 1967, η μαρξιστική κουλτούρα κλήθηκε να γιορτάσει δύο επετείους, που για πρώτη φορά συνέπιπταν: τα εκατό χρόνια από την πρώτη έκδοση του κεφαλαίου του Μάρξ και τα πενήντα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας στην ΕΣΣΔ.

Οι εορτασμοί αποδείχτηκαν γενικά άχρωμοι και ανώδυνοι. Εξαίρεση αποτέλεσε το Monthly Review με διευθυντές τότε τους Λ. Χούμπερμαν και Π.Μ. Σουήζη, το οποίο αφιέρωσε στις δύο επετείους τα τεύχη του Νοέμβρη και Δεκέμβρη 1967.

Το κύριο άρθρο του περιοδικού αφιερωμένο από τους δύο διευθυντές στα εκατόχρονα του «Κεφαλαίου», επέμενε στο γεγονός ότι η ιστορία είχε ακολουθήσει πορεία διαφορετική από εκείνη που είχε προδιαγράψει ο Μάρξ.

Μετά την αποτυχία των επαναστάσεων στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, η Ευρώπη είχε πάψει να αποτελεί το κέντρο του διεθνούς επαναστατικού κινήματος.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά η επαναστατική πρωτοβουλία είχε ξεφύγει από αυτό που ο Λένιν αποκαλούσε «μια χούφτα προηγμένες χώρες» για να περάσει στα «θύματά» τους, τη συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού.

Εδώ και μερικές δεκαετίες- εξηγούσαν οι Χούμπερμαν και Σουήζυ- δεν είχε πια κανένα νόημα η παραδοσιακή μαρξιστική άποψη, σύμφωνα με την οποία η σοσιαλιστική επανάσταση ήταν κάτι που αφορούσε κυρίως τις προηγμένες χώρες και ότι τάχα τα πεπρωμένα του προηγμένου κόσμου εξαρτιόνταν από τη νίκη ή την αποτυχία αυτού του συγκεκριμένου προλεταριάτου.

Και ωστόσο ο μαρξισμός καθυστερούσε να βγάλει τα οφειλόμενα συμπεράσματα.

Οι δύο συγγραφείς μας έλεγαν με λίγα λόγια ότι οπουδήποτε γινόταν απόπειρα εφαρμογής της θεωρίας οι αποικιακές αστικές τάξεις να έμπαιναν επικεφαλής της άμεσης πάλης τόσο κατά της φεουδαρχίας όσο και κατά το ιμπεριαλισμού, τη νίκη να ακολουθούσε η εθνική ανεξαρτησία, οι αστικοδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και, στη συνέχεια ένας νέος αγώνας για την προλεταριακή και σοσιαλιστική επανάσταση, το αποτέλεσμα ήταν αποτυχία και καταστροφή.     

Η μνημονιακή αποικιοκρατία εξευτελίζει κάθε έννοια δημοκρατίας στην Κύπρο

 

Η κυβέρνηση Αναστασιάδη έντρομη επαναφέρει την Τρίτη (3/3) στην κυπριακή βουλή, το μνημονικό νομ/διο για τις ιδιωτικοποιήσεις που καταψηφίστηκε την Πέμπτη (27/2)

 

Η Κύπρος του Δημοκρατικού Συναγερμού του Ν. Αναστασιάδη, με τη συνδρομή του ΔΗΚΟ του Νίκου Παπαδόπουλου, συμπεριφερόμενη ως αθλιέστατο προτεκτοράτο, αποφάσισε να επαναφέρει για ψήφιση την Τρίτη (3/3) στην Κυπριακή Βουλή, με διαφοροποιημένες 100 λέξεις, το νομ/διο για τις ιδιωτικοποιήσεις, το οποίο είχε πανηγυρικά απορρίψει η ίδια η Βουλή, κάτω από την πίεση χιλιάδων διαδηλωτών, την Πέμπτη (27/2).

 

Η πρωτοφανής αυτή κίνηση, η οποία συνιστά ένα πρώτου μεγέθους διασυρμό κάθε έννοιας δημοκρατίας, αναδεικνύοντας πλήρως τη σιδερένια μνημονιακή δικτατορία που, μετά την Ελλάδα, έχει επιβληθεί και στην Κύπρο, έγινε δυνατή μετά από συμπαιγνία του έντρομου διδύμου Ν. Αναστασιάδη και Ν. Παπαδόπουλου και εκβιασμούς από την ΕΕ, με το Ν. Παπαδόπουλο να «πείθει» υποτίθεται τους «αντάρτες βουλευτές» του για το ότι οι τροποποιήσεις «της πλάκας» που έγιναν στο με ψηφισθέν νομ/διο, έρχονται να κατευνάσουν τις αρχικές αντιρρήσεις τους.

«θύμωσε ο Αγάς με τη γυναίκα του…. και έκοψε…»

Του Κώστα Μελά

Τις τελευταίες ημέρες  είδε το φως της δημοσιότητας  μια πρόταση  σύμφωνα με την οποία οι πραγματικές ανάγκες κεφαλαιοποίησης  του  ευρισκόμενου  σε κατάσταση ζόμπι , διαπλεκόμενου ελληνικού τραπεζικού συστήματος , θα φθάσουν τα 50 δις ευρώ. Με δεδομένη αυτή την προοπτική  αλλά και την μέχρι  σήμερα αποτυχία της ακολουθούμενης ανακεφαλαιοποίησης  θα πρέπει να παραδοθούν οι ελληνικές τράπεζες στην ΕΚΤ η οποία θα καταδείξει τις μαύρες τρύπες των ελληνικών τραπεζών , θα αναλάβει να τις εκκαθαρίσει και στη συνέχεια  να τις παραδώσει αμόλυντες στη συνέχεια στην ελληνική οικονομία.

Αυθόρμητα μου ήλθε στο μυαλό μου η γνωστή φράση «θύμωσε ο Αγάς με τη γυναίκα του …και για να την εκδικηθεί έκοψε τα αρχ… του». Το γιατί καρφώθηκε στο μυαλό μου η συγκεκριμένη φράση οφείλεται στο ότι όσοι κάνουν την παραπάνω πρόταση φαίνεται ότι διακατέχονται από (σωστή)οργή για όλα όσα εξελίσσονται στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα η οποία όμως αντί να οδηγεί σε μια νηφάλια αποτίμηση όλων των αλληλοεξαρτώμενων παραγόντων του προβλήματος εξελίσσεται σε τύφλωση η οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε εντελώς λανθασμένες ατραπούς. Εξηγούμε :  

Ο Νικολό Μακιαβέλι και τα τρόλλ…

Άγαλμα του Νικολό Μακιαβέλι στη Φλωρεντία, της Ιταλίας

Γράφει ο Ερανιστής

Στα λεξικά, ο μακιαβελισμός ορίζεται ως άσκηση της εξουσίας, ιδίως της πολιτικής, χωρίς ηθικούς φραγμούς στην επιλογή των μέσων ή των στόχων.  Αν πάρουμε τον ορισμό στην ονομαστική του αξία, είμαστε σχεδόν αναγκασμένοι να δεχτούμε ότι όσοι εμπλέκονται στον αγώνα για την κυριαρχία είναι λίγο ή πολύ μακιαβελικοί – και μάλιστα ήταν τέτοιοι πριν ακόμα γεννηθεί ο Ιταλός πολιτικός. Διότι η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι η άσκηση της εξουσίας χωρίς ηθικούς φραγμούς και η ανάλογη επιλογή των μέσων και των στόχων είναι από τα παλαιότερα παιχνίδια υπό τον ήλιο και σαφώς δεν περιορίζονται στους «μακιαβελικούς.» Ανάλογες αρνητικές αναφορές φαίνεται να συνεχίζονται μέχρι τις μέρες μας, αν ισχύουν όσα διαβάζω για την χρήση του όρου μακιαβελισμός, σε καναδέζικη πανεπιστημιακή έρευνα για τα τρολ:

Ο πειρασμός της αθωότητας…

(Του Gustave Flaubert

«Είναι πολύ δύσκολο να είσαι ελεύθερος, κύριος και δημιουργός του πεπρωμένου σου. Η υπευθυνότητα είναι ένα αβάσταχτο φορτίο· μας αλυσοδένει με τις συνέπειες των πράξεών μας»)

–

γράφει ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στον «Πειρασμό της αθωότητας». Γι’ αυτό και οι περισσότεροι την αποφεύγουν φορώντας τον μανδύα του θύματος. Η τακτική αυτή ενδημεί στην Ελλάδα. Οι «άλλοι» και οι συνωμοσίες είναι πάντα υπεύθυνοι για όσα συμβαίνουν. Για το μνημόνιο, τη Χούντα ή τον εμφύλιο. Απέναντί τους οι εργαζόμενοι και ο μύθος της λαϊκής ψυχής. Ένας άφθαρτος λαός που διαμαρτύρεται, απεργεί, διαδηλώνει για τους μισθούς, τη λιτότητα και όσα δεινά του επιβάλλουν οι κυβερνήσεις και  τρόικες. Όμως, τα μνημόνια, οι χούντες και οι εμφύλιοι, τα ελλείμματα και τα χρέη δεν έρχονται σαν φυσικές καταστροφές. Δημιουργούνται αργά, από την ανοχή, τη συνενοχή και τη συνεργασία χιλιάδων πολιτών.

–

Όπως λέει κι ο Τ. Λειβαδίτης «Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς – την πρώτη μέρα που διστάσαμε να πάρουμε μια απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι σε μιαν αναβολή».

–

Βεβαίως, η οικονομική κρίση είναι παγκόσμια. Και έχει τις ρίζες της στις τράπεζες και στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επικράτησαν τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά στην Ελλάδα η κρίση ήταν παρούσα σε όλη τη μεταπολίτευση. Κρίση πρώτα απ’ όλα κοινωνική και ηθική. Μιας κοινωνίας νεοελλήνων οι οποίοι ομνύουν στις αρετές του αρχαιοελληνικού πολιτισμού αλλά κολυμπούν στον οθωμανικό ραγιαδισμό, το ρουσφέτι και τη διαφθορά, εκστασιάζονται με το Αιγαίο και τον λυρισμό του Ελύτη ενώ με τα αυθαίρετά τους έχουν καταπατήσει και καταστρέψει κάθε σπιθαμή ελληνικού τοπίου, φαντασιώνονται Μεγαλέξανδρους, αλλά δεν πληρώνουν φόρους και καταληστεύουν ένα υπερχρεωμένο ελληνικό δημόσιο. Μιας κοινωνίας χωρίς καμία αλληλεγγύη, χωρίς κανένα έλεος για τους άνεργους, τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους αδύνατους στην οποία επιβιώνει όποιος λαδώνει, γλείφει, παρανομεί και στην οποία  επιβάλλει το δίκιο της, εις βάρος των άλλων, όποια συντεχνία, κατεβάζει το διακόπτη, κλείνει το δρόμο ή τα ταμεία του κράτους.

Καμμία έκπληξη…

Τελικά, καμμία έκπληξη δεν μας προκάλεσαν οι τελευταίες εξελίξεις στην Ουκρανία. Κατ’ αρχάς, στο Κίεβο στήθηκε κυβέρνηση εθνικής ενότητας (και καλά), με την συμμετοχή και των δυο ακροδεξιών φιλοναζιστικών κομμάτων Ελευθερία και Δεξιός Τομέας. Λογικόν, λογικώτατον. Άλλωστε, αυτά τα δυο κόμματα πρωτοστάτησαν (και μάλιστα με όπλα) στην ανατροπή της προηγούμενης κυβέρνησης και σ’ αυτά είχε επενδύσει η Δϋση πολλές από τις ελπίδες της για στροφή της Ουκρανίας προς τις αγκάλες των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Έπειτα, πρώτο μέλημα της νέας εξουσίας ήταν ο διορισμός υπουργού άμυνας. Πρέπει να είναι η πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά που σε μια χώρα ορίζεται υπουργός άμυνας πριν καλά-καλά ορισθεί ο πρωθυπουργός της. Βέβαια, έτσι έπρεπε να γίνει ώστε ο νέος υπουργός να προλάβει να φτάσει έγκαιρα στις Βρυξέλλες όπου συνεδριάζει σήμερα το ΝΑΤΟ.

Αμέσως μετά, η βουλή αποφάσισε την παραπομπή τού φυγά προέδρου Γιανουκόβιτς στο δικαστήριο της Χάγης, με την κατηγορία των «σοβαρών εγκλημάτων» σε βάρος τού λαού. Φυσικά, οι αδέκαστοι δημοκράτες τής Δύσης έσπευσαν να εκδώσουν διεθνές ένταλμα σύλληψης του Γιανουκόβιτς.