Του Αλέξη Χαρίτση
Πρόσφατα (Οκτώβριος 2013), το Κοινοβούλιο της Ολλανδίας ενέκρινε ένα εκτεταµένο πρόγραµµα ιδιωτικοποιήσεων. Από το πρόγραµµα εξαιρέθηκε το δίκτυο µεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας, γιατί όπως εξήγησε σε επιστολή του προς τους βουλευτές ο Υπουργός Οικονοµικών και επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελµπλουµ, “το δίκτυο µεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας εξαιρείται από το πρόγραµµα ιδιωτικοποιήσεων γιατί θεωρείται στρατηγικής σηµασίας για την ανάπτυξη της χώρας” [1].
Αυτό που αναγνωρίζει ακόµα και ο θεσµικότερος των ευρωπαίων νεοφιλελεύθερων Ντάισεµπλουµ, τη στρατηγική δηλαδή σηµασία των δικτύων και την ανάγκη διατήρησης του δηµόσιου ελέγχου τους, φαίνεται να αποτελεί “ψιλά γράµµατα” για τους εγχώριους µαθητευόµενους µάγους του νεοφιλελευθερισµού. Αναιρώντας τις ίδιες τις προγραµµατικές δεσµεύσεις της [2], η κυβέρνηση Σαµαρά προχωρά στην εκποίηση του 66% του διαχειριστή του δικτύου µεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας (ΑΔΜΗΕ). Κατά τη συνήθη αυταρχική πρακτική της κυβέρνησης µάλιστα, η σχετική κοινοβουλευτική διαδικασία πραγµατοποιείται µε διαδικασίες εξπρές, χωρίς καµία ουσιαστική συζήτηση µε τους εµπλεκόµενους φορείς και την κοινωνία.
Από την άλλη πλευρά, η επιχειρούµενη ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ λειτουργεί ως στοιχείο συσπείρωσης για τον κατακερµατισµένο συνδικαλιστικό χώρο στη ΔΕΗ που υπερβαίνοντας χρόνιες παθογένειες και οργανωτικές αδυναµίες καταφέρνει να συγκροτήσει ενιαίο µέτωπο κατά της κυβέρνησης. Σε πολιτικό επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ σωστά επιλέγει να µετατρέψει την κοινοβουλευτική αυτή αντιπαράθεση σε κεντρική πολιτική µάχη. Συνέχεια