Δηµόσια δίκτυα ενέργειας: αναγκαία συνθήκη για τον κοινωνικο-οικολογικό µετασχηµατισµό

Του Αλέξη Χαρίτση

Πρόσφατα (Οκτώβριος 2013), το Κοινοβούλιο της Ολλανδίας ενέκρινε ένα εκτεταµένο πρόγραµµα ιδιωτικοποιήσεων. Από το πρόγραµµα εξαιρέθηκε το δίκτυο µεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας, γιατί όπως εξήγησε σε επιστολή του προς τους βουλευτές ο Υπουργός Οικονοµικών και επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελµπλουµ, “το δίκτυο µεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας εξαιρείται από το πρόγραµµα ιδιωτικοποιήσεων γιατί θεωρείται στρατηγικής σηµασίας για την ανάπτυξη της χώρας” [1].

Αυτό που αναγνωρίζει ακόµα και ο θεσµικότερος των ευρωπαίων νεοφιλελεύθερων Ντάισεµπλουµ, τη στρατηγική δηλαδή σηµασία των δικτύων και την ανάγκη διατήρησης του δηµόσιου ελέγχου τους, φαίνεται να αποτελεί “ψιλά γράµµατα” για τους εγχώριους µαθητευόµενους µάγους του νεοφιλελευθερισµού. Αναιρώντας τις ίδιες τις προγραµµατικές δεσµεύσεις της [2], η κυβέρνηση Σαµαρά προχωρά στην εκποίηση του 66% του διαχειριστή του δικτύου µεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας (ΑΔΜΗΕ). Κατά τη συνήθη αυταρχική πρακτική της κυβέρνησης µάλιστα, η σχετική κοινοβουλευτική διαδικασία πραγµατοποιείται µε διαδικασίες εξπρές, χωρίς καµία ουσιαστική συζήτηση µε τους εµπλεκόµενους φορείς και την κοινωνία.

Από την άλλη πλευρά, η επιχειρούµενη ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ λειτουργεί ως στοιχείο συσπείρωσης για τον κατακερµατισµένο συνδικαλιστικό χώρο στη ΔΕΗ που υπερβαίνοντας χρόνιες παθογένειες και οργανωτικές αδυναµίες καταφέρνει να συγκροτήσει ενιαίο µέτωπο κατά της κυβέρνησης. Σε πολιτικό επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ σωστά επιλέγει να µετατρέψει την κοινοβουλευτική αυτή αντιπαράθεση σε κεντρική πολιτική µάχη.

Μαζί σου έμεινα…

Μαζί σου έμεινα…
στο άγγιγμά σου
τυλιγμένη,
στην αγκαλιά σου
ζεσταμένη,
παραφωνία…
στη βαρυχειμωνιά της ζωής,
θερμή ανάσα
μ’ αντίθετη φορά
στην παγωνιά του αγέρα

Μαζί σου έμεινα…
πλαγιάσαμε αντάμα,
η εποχή
ψυχρή…
μη μας κρυώσει ,
οι άνεμοι
σαρωτικοί…
να μη μας στροβιλίσουν,
τη λίγη μας ζωή…
να μην την χαραμίσουν

Μαζί σου έμεινα…
ώσπου
η μορφή σου έσβησε
στην πάχνη του χιονιού
θαμμένη…
μα εγώ επέμεινα,
καρτέραγα…
ήλιο χρυσόθωρο
να λιώσει το χιονιά
κι ύστερα σιώπησα…
γίναν αγάλματα οι μορφές,
σφιχταγκαλιάστηκαν,
μαζί πετρώσανε
σαν όνειρο…
που πανδαμάτορες οι χρόνοι
το στοιχειώσανε…
(ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΒΑΡΔΟΥ)

Γλυπτό: George Lundeen

Πηγή. Eirini Varvara Lagouvardou

ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ

Τουλάχιστον προκλητικός είναι ο τρόπος που τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τις διαδηλώσεις στο Κίεβο. Πρετεντεροχατζηαβάτηδες που σε κάθε εκδήλωση ακόμη και της ελάχιστης λεκτικής υπέρβασης απαιτούν εις τριπλούν οσφυοκαμψίες, δηλώσεις μετανοίας και καταδίκης της βίας, στην περίπτωση των διαδηλώσεων στο Κίεβο στάζουν κροκοδείλια δάκρυα για τις λαϊκές ελευθερίες.
Αλλά εκεί που σταματάει η πρόκληση και αρχίζει η εντεταλμένη υπηρεσία είναι η απόλυτη αποσιώπηση του πρωταγωνιστικού ρόλου που διεκδικεί στις διαδηλώσεις η νεοναζιστική Πανουκρανική Ένωση «Свобода».

Το κόμμα «Πανουκρανική Ένωση Σβομπόντα» («Всеукраїнське об’єднання «Свобода») προέρχεται από το «Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Ουκρανίας»,που είχε ιδρυθεί  το 1991. Αυτοχαρακτηρίζεται σαν συνέχεια της «Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών» (OUN),η οποία  είχε συνεργασθεί  με τους ναζί ,  τιμά, επίσημα, όσους πολέμησαν στις τάξεις των «Waffen SS της Γαλικίας», συνεργάζεται με το γερμανικό νεοναζιστικό Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα (NDP) και βασική του προγραμματική θέση είναι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Ηγέτης του από το 2002, είναι ο Oleh Tiahnybok (Ολέγ Τιαχνίμποκ ) και  η βασική του ρητορική είναι εναντίον  της πολιτικής διαφθοράς .

Πίσω από το Δουβλίνο ΙΙ, το Βερολίνο

Η Μέρκελ καθορίζει και την ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Το γεγονός ότι, ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός στη Γερμανία στηρίζεται σε μια συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δεν αποκλείει κινδύνους κυβερνητικής αρρυθμίας και αστάθειας, ακόμη και ρήξης, αν αναλογιστεί κανείς τις αντικρουόμενες κομματικές προτεραιότητες και τις οφθαλμοφανείς προγραμματικές αντιφάσεις σε βασικά ζητήματα, όπως η φορολογία, η ευρωπαϊκή πολιτική, ή η ενεργειακή αλλαγή.

Σε πολλά άλλα θέματα όμως, όπως η μετανάστευση, η διπλή υπηκοότητα και το δημογραφικό, υπήρξε εξαρχής σύμπνοια μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων, όπως φαίνεται και στην προγραμματική συμφωνία του Μεγάλου Συνασπισμού1. Γι’ αυτό και κανείς δεν περίμενε ότι η πρώτη σοβαρή ενδοκυβερνητική αντιπαράθεση θα αφορούσε ένα «χαμηλής προτεραιότητας» ζήτημα όπως είναι το μεταναστευτικό, με τους χριστιανοκοινωνιστές να επιμένουν στην άμεση λήψη μέτρων αποτροπής της προσέλευσης στη Γερμανία των «τουριστών των επιδομάτων», μετά την άρση των περιορισμών για τη μετακίνηση εργαζομένων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, από την 1η Ιανουαρίου 2014. Η απρόσμενη ενδοκυβερνητική σύγκρουση και ο φόβος αναζωπύρωσης της ξενοφοβίας, λίγους μήνες πριν τις επερχόμενες ευρωεκλογές, ανάγκασε άρον – άρον την «πανίσχυρη» Μέρκελ να συγκροτήσει επιτροπή υφυπουργών για τη διαχείριση του ζητήματος της ελεύθερης πρόσβασης κυρίως Βουλγάρων και Ρουμάνων πολιτών στη γερμανική αγορά εργασίας και κατ’ επέκταση στα κοινωνικά επιδόματα.
Όμως, παρά τις όποιες «ξενοφοβικές, λαϊκίστικες κορόνες» που ακούγονται σποραδικά για εσωτερική κατανάλωση από τη δεξιά συνιστώσα του Μεγάλου Συνασπισμού, για τη γερμανική πολιτική, οικονομική, επιχειρηματική, πνευματική και δημοσιογραφική ελίτ, που στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης αποδέχεται και ευνοεί συστηματικά, με τερατώδη μάλιστα προπαγανδιστικά μέσα2, αλλά και θεσμικά, τον «πολυπολιτισμικό» χαρακτήρα της Γερμανίας, υποθέσεις όπως η πρόσβαση Βαλκάνιων Ρομά στο γερμανικό κράτος πρόνοιας είναι επουσιώδες ζήτημα.

Πνιγμένη Ατλαντίδα…

Μαμά, μπαμπά, πνίγομαι.

Πόσο υπέροχο είναι να χάνεσαι στο βυθό τής ελληνικής θάλασσας. Δεν έχει καμία σύγκριση με κανέναν άλλο βυθό στον πλανήτη αυτό, πιστέψτε με. Οπουδήποτε αλλού κι αν βούτηξα, είδα μόνο θολά νερά και πλάσματα παράξενα που δείχνουν σε ντοκιμαντέρ εξειδικευμένα. Πουθενά δεν ένιωσα ούτε στο ελάχιστο τα φοβερά εκείνα συναισθήματα που κατέκλυζαν τη ραχοκοκαλιά μου, όταν εξερευνούσα τα δικά μας τα πελάγη, δεν αντίκρισα πουθενά αλλού την καθαρότητα, τη διαύγεια των υδάτων, καθώς μπλέκεται με μυριάδες χρώματα διαφορετικά, έτσι όπως στροβιλίζουν μέσα από εναλλασσόμενες ηλιακές αντανακλάσεις. Από τόσο δα μικρό παιδάκι, στην πρώτη μου κιόλας δειλή βουτιά, συνειδητοποίησα ότι κάτω από το νερό κρύβεται ένας τελείως άλλος κόσμος. Ακόμα και όταν βρίσκεσαι σε ένα μόλις μέτρο βάθος και σέρνεσαι ξαπλωτός πάνω στην υγρή άμμο, είναι αρκετό για να νιώσεις δέος απέναντι σε αυτή την ανεξάντλητη φύση που εξαπλώνεται στα μάτια σου μπροστά. Οι ήχοι, οι εικόνες, οι αισθήσεις, οι φιγούρες των λουομένων ανθρώπων, όλα αποκτούν μια εντελώς διαφορετική διάσταση από εκείνη που έχουν έξω, στη στεγνή ατμόσφαιρα. Και όσο τα μέτρα από τη βουτιά σου αυξάνονται, όσο διεισδύεις όλο και βαθύτερα μέσα σε αυτόν τον υδάτινο χωροχρόνο, τόσο εντονότερα ακούς την καρδιά σου να χτυπά, τόσο περισσότερο μπλέκεται η βαθιά σου η ανάσα με την ανάσα αυτής της ευλογημένης γης. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αν η στεριά είναι τα χέρια και τα πόδια αυτού του πλανήτη, ο βυθός είναι τα πνευμόνια του. Γι’ αυτό και απαιτεί από εσένα να πάρεις τις καλύτερές σου, τις πιο βαθιές αναπνοές. Αλλιώς, σε πνίγει.

Άνθρωποι και ποντίκια…

Το ηθικό στις τάξεις της Ν.Δ. κάμπτεται μέρα με την ημέρα. Σήμερα, ένα νέο Μνημόνιο που ολοταχώς ανατέλλει καθιστά όλο και ωχρότερες τις πελατειακές προοπτικές για τον κάθε νεοδημοκράτη και τα παιδιά του. Θορυβείται αυτός ακόμα περισσότερο στο άκουσμα δημόσιων προτάσεων για δωρεάν εργασία και οργανωμένη μετανάστευση των νέων κ.τ.λ. Στον ορίζοντα της αύριον κι επαύριον, η εξουσία χάνεται όλο και πιο μακριά από τ’ οπτικό του πεδίο, ειδικά καθώς καταφθάνουν καταιγιστικά οι ειδήσεις ότι αποσαθρώνεται το Πα.Σο.Κ., και παύει πλέον να το εκλαμβάνει σαν σωτήριο δεκανίκι αυτό το τέως αναγκαίο κακό του. Δημόσιος λόγος και δημοσκοπικά ευρήματα, έστω εκείνα που βλέπουν το φώς της δημοσιότητας, τον πληροφορούν ότι πληθαίνουν οι ομοϊδεάτες του, που δεν μπορούν πια να υποστηρίξουν την ασκούμενη πολιτική ούτε στον εαυτό τους, ως θύματά της οι ίδιοι. Κι έτσι, καθώς φυλλορροούν εντός του ολοένα και περισσότερο οι λόγοι που θα είχε για να παριστάνει τον τελευταίο των Μοϊκανών, βλέπει όλο και με καλύτερο μάτι την προοπτική ν’ αυτομολήσει, μια κι υπάρχει και παρέα. Αυτά στη βάση.

H Χειραγώγηση του Φόβου…

Η βία είναι παράγωγο δεδομένων οικονομικών – κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων. Υπ’ αυτήν την έννοια η βία αποτελεί το συνηθέστερο υποπροϊόν κάθε κοινωνικού σχηματισμού, το οποίο κατά βάση υποθάλπεται από την αδικία και την ανισότητα, άδικη διανομή του παραγόμενου πλούτου, μη ισότητα απέναντι στον νόμο, ανισότητα ευκαιριών στην εκπαίδευση, στην επαγγελματική και κοινωνική ανέλιξη…

Σε γενικές γραμμές και για όσο η οικονομία «ρολάρει» οι κοινωνίες διαθέτουν τους μηχανισμούς απορρόφησης της βίας που παράγουν. Ο συνδυασμός των δυνατοτήτων καταστολής και χειραγώγησης μπορεί και κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί.

Οι περίοδοι κρίσης χαρακτηρίζονται (και) από την αδυναμία της κοινωνίας να απορροφήσει τη βία που παράγει. Σε τέτοιες περιόδους η αδικία και η ανισότητα εντείνονται, επεκτείνονται και αφορούν μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού. Η εμφάνιση του φόβου αποτελεί το φυσικό αποτέλεσμα της εμφάνισης της βίας ή της απειλής της. Ο φόβος, ωστόσο, αποτελεί βασικό μηχανισμό χειραγώγησης. Είναι το πολυτιμότερο όπλο που έχει στη διάθεσή της η εξουσία. Μια φοβισμένη κοινωνία γίνεται έρμαιο των μηχανισμών καταστολής και χειραγώγησης.

Ήδη έχει αρχίσει μια δύσκολη περίοδος, κατά την οποία η ελληνική κοινωνία  πρέπει να αντιμετωπίσει τους φόβους της και να τους διαχωρίσει από τις φοβίες της που σκόπιμα και συστηματικά καλλιεργούνται. Έχει έρθει η ώρα που πρέπει να διακρίνουμε τον πραγματικό «δράκο» της  παραμυθένιας ευημερίας μας και να τον αντιμετωπίσουμε.

H Χειραγώγηση του Φόβου (του Noam Chomsky)

Το να εμπνέεται το αίσθημα του φόβου από συστήματα εξουσίας ώστε να πειθαρχούν οι εγχώριοι πληθυσμοί είναι μια πρακτική που έχει αφήσει ανεξίτηλα και τρομερά ίχνη αιματοχυσίας και δυστυχίας, τα οποία (για κακό δικό μας) αγνοούμε. Η πρόσφατη ιστορία παρέχει πολλά σοκαριστικά παραδείγματα.

Στα μέσα του 20ού αιώνα συνέβησαν πιθανώς τα πιο ειδεχθή εγκλήματα μετά από την περίοδο των Μογγολικών επιδρομών. Τα πιο άγρια διαπράχθηκαν εκεί όπου ο Δυτικός πολιτισμός απολάμβανε το ζενίθ του μεγαλείου του. Η Γερμανία ήταν κέντρο των επιστημών, των τεχνών και της λογοτεχνίας, της ανθρωπιστικής μόρφωσης, καθώς και άλλων αξιομνημόνευτων επιτευγμάτων. Πριν από τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, και πριν η αντι-Γερμανική υστερία κατακλύσει τη Δύση, η Γερμανία εθεωρείτο από Αμερικανούς πολιτικούς επιστήμονες ως το παράδειγμα Δημοκρατίας που θα έπρεπε να υιοθετηθεί στις δυτικές κοινωνίες. Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 η Γερμανία, σε διάστημα μόλις λίγων ετών, οδηγήθηκε σε ένα επίπεδο βαρβαρότητας που ιστορικά έχει λίγα ισοδύναμα. Και είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι αυτό έλαβε χώρα μεταξύ των πιο εκπαιδευμένων και πολιτισμένων τμημάτων του πληθυσμού.