ΠΟΣΟ ΑΠΕΧΘΕΣ, ΠΟΣΟ ΕΠΑΧΘΕΣ;

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι ίσως ο μόνος άνθρωπος στη χώρα που διατηρεί ιστορική αισιοδοξία. Εκτιμά ότι το ελληνικό χρέος είναι πιο βιώσιμο από άλλων χωρών της Ε.Ε., σε πείσμα της στατιστικής που το μετρά στα 317 δισ. ευρώ., αλλά και του Γ. Στουρνάρα που παζαρεύει απεγνωσμένα την επόμενη light αναδιάρθρωσή του. Η βιωσιμότητα του χρέους, όμως, είναι μέγεθος που αφορά τον πιστωτή, όχι τον οφειλέτη. Ακόμη κι αν ο οφειλέτης έχει αποφασίσει να πεθάνει στις επάλξεις των τοκοχρεολυσίων, η βιωσιμότητα του χρέους έχει ένα απόλυτο όριο: τη βιωσιμότητα του ίδιου του οφειλέτη. Απ’ αυτή την άποψη, η βιωσιμότητα του χρέους (και τελικά του πιστωτή) και η βιωσιμότητα του οφειλέτη είναι δύο μεγέθη εγγενώς αντίθετα. Ιστορικά, η αντίθεση λύνεται πάντα εις βάρος της μιας πλευράς, κατά κανόνα του οφειλέτη.

Η ανακύκλωση της συζήτησης περί χρέους τις τελευταίες μέρες ξεκίνησε από ένα lapsus linguae, μια λεξιλογική σύγχυση μεταξύ επαχθούς και απεχθούς χρέους. Προφανώς, ένα χρέος που φτάνει το 171% του ΑΕΠ είναι εξ ορισμού επαχθές και μη εξοφλητέο, ακόμη κι αν ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός εξανδραποδιστεί για μισό αιώνα. Αυτό είναι κοινό μυστικό, όσο κι αν το ευρωκρατικό savoir vibre υπαγορεύει τη σθεναρή άρνησή του. Αλλά, η αναφορά του κ. Γ. Σταθάκη στο επαχθές (ήτοι, δυσβάστακτο), αντί του απεχθούς (ήτοι αποτρόπαιου) χρέους και η διορθωτική επιχειρηματολογία που ακολούθησε δημιούργησαν ένα δεύτερο επίπεδο σύγχυσης για τους πολιτικούς στόχους και τα κίνητρα άρνησης του χρέους.

Ο λόγος που αμφισβητείται το χρέος δεν είναι μόνο γιατί είναι δυσβάστακτο, αλλά γιατί είναι στο μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικά παράνομο.

Αλλάζω Συχνότητα…

Με χάνεις. Αλλάζω συχνότητα.

Ω ναι. Ακριβή η ζωή καθώς ακροβατεί στην αμφίβολη σχέση.

Ω όχι. Μια νοσταλγία παρεμβαίνει σαν ηχητικό παράσιτο. Ξεχασμένη συχνότητα επικοινωνίας. Κρύφτηκε ο Ερμής στο στερέωμα και κάπου σε χάνω.

Ω ναι. Η βροχή ξεπλένει κάθε τι παλιό. Παρασύρει όλα αυτά που δεν πρέπει να θυμάμαι.

Ω όχι. Πάλι στο ανάκλιντρο της χαλάρωσης ξαπλωμένος να διηγούμαι στο κενό.

Ω ναι. Το αποτέλεσμα της ύπνωσης, η σχέση. Αποβολή κάθε σημείου του παρελθόντος.

Σύγχρονε άνθρωπε. Το άπειρο δεν έχει μυστικά. Μη πιστεύεις στα τρικ των οφθαλμών σου. Η πίσω μεριά του φεγγαριού είναι πασίγνωστη. Μια σκιά είναι μόνο σαν κι αυτές τις αμέτρητες που διασχίζεις κάθε λεπτό στο δρόμο σου.

Τι ρίσκο μπορεί να έχει ένα νέο ταξίδι;

Σχέση κόκκινη που ξεπηδά από τα σχήματα της ίριδας των ματιών σου. Σάλτσα τομάτα στα χείλη που στάζει απ’ το αγαπημένο μου σάντουιτς. Επιταγή «εμού του ιδίου» εδώ κι εκεί και δείκτης ανοδικός χρηματιστηρίου. Αξία που διαμορφώνεται από την ανάγκη. Ότι παλιό σκίζεται και πετιέται σε κάποιο καλάθι.

Ακολουθείς τις επιφάνειες σαν τα βραχέα κύματα που μεταφέρουν την ύπαρξή σου στις χαράδρες. Δεν βλέπω τις δημοσκοπήσεις. Δεν ακούω τις αναλύσεις.

Η εξουσία με όψη “vintage”, ξεθωριασμένη, δηλητηριάζεται σε θάλαμο αερίων σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τη μαγνητίζουν οι ψυχές των αδικοχαμένων του περασμένου αιώνα. Πολιτικές της ασφυξίας, του θανάτου χωρίς αλήθεια.

Είμαι χαμένος στις πτυχές κάποιου πλανήτη. Σε ακούω με δυσκολία. Έχω φύγει μακριά. Σε χάνω…  Αλλοδαπός χωρίς επιστροφή. Μια πηγή νερού με βοηθάει και ζω.Είμαι καλά. Αυτό που ψάχνω κάπου θα το βρω….

Αλλάζω συχνότητα.

Απολαύστε τον 

John Lennon – Double Fantasy – 05 – I’m Losing You

Πηγή.

http://dimitrismanousakis.wordpress.com/2014/01/25/%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B6%CF%89-%CF%83%CF%85%CF%87%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1/

«Μαντρόσκυλα του καπιταλισμού οι περισσότεροι διανοούμενοι»

ΑΛΕΝ ΜΠΑΝΤΙΟΥ,Καθηγητής Φιλοσοφίας

«Την πραγματικότητα του Μεγάλου Αδελφού τη βιώνουμε σήμερα»

Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου, Φωτογραφία: Μάριος Βαλασόπουλος,

Επιμέλεια μετάφρασης: Μάγδα Κλαυδιανού, Διαλεκτή Αγγελή

Την ανάγκη επανεπινόησης της έννοιας του κομμουνισμού προτείνει ο Γάλλος φιλόσοφος, ο οποίος καυτηριάζει τις σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες, στις οποίες κυριαρχεί η χρηματοπιστωτική ελίτ με μεθόδους που ποικίλλουν από την προπαγάνδα έως την ωμή καταστολή. Θέτει ως αναγκαίο όρο ενοποίησης των αγώνων στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό την εκπόνηση ενός στρατηγικού σχεδίου και τονίζει ότι η άγνοια απαγορεύει την ελευθερία της δράσης.

• Προτείνετε την «επανεπινόηση» και την «ανάσταση» του κομμουνισμού. Πόσο είναι εφικτό σήμερα αυτό μετά τη δυσφήμηση που υπέστη η έννοια από καθεστώτα όπως αυτά του Στάλιν ή του Πολ Ποτ και με ποια μέσα μπορεί να γίνει;

Κατ’ αρχάς σε ό,τι αφορά την πιθανότητα, πρέπει, προτού δούμε εάν κάτι τέτοιο είναι δυνατό, να δούμε αν είναι αναγκαίο. Αυτό πιστεύω. Θεωρώ ότι είναι σαφές πως απέναντι στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό που κυριαρχεί σήμερα, μας χρειάζεται μια νέα υπόθεση, παγκόσμια και πλήρης. Ο κομμουνισμός έχει τρία βασικά χαρακτηριστικά: Πρώτον, οικονομία που δεν βασίζεται στο κέρδος και την ιδιωτική ιδιοκτησία. Δεύτερον, κοινωνική ζωή που δεν βασίζεται στον διαχωρισμό της εργασίας σε πνευματική και χειρωνακτική. Και τρίτον, περιορισμός του καταπιεστικού και αστυνομοκρατικού χαρακτήρα του κράτους. Σήμερα, όμως, η δημοκρατία λειτουργεί προς όφελος της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας. Το θέμα για μένα είναι να κάνουμε έναν απολογισμό όσων έχουν συμβεί. Να επανεπινοήσουμε την έννοια του κομμουνισμού.

• Εκτός από τους πολιτικούς-τεχνοκράτες-διαχειριστές, τις τελευταίες δεκαετίες το πρότυπο αυτό έχει βρει το ανάλογό του και στους διανοούμενους-πανεπιστημιακούς, οι οποίοι με ποικίλους τρόπους αναπαράγουν, εξωραΐζουν και δικαιολογούν τις πολιτικές των πρώτων. Τι ρόλο μπορεί να παίξει η Φιλοσοφία;

Εγώ λέω να αρχίσουμε πρώτα από το ΚΕΠΕ

γράφει ο Αμετανόητος

‘Oταν ο J.M.Keynes έγραφε τη Θεωρία της «Απασχόλησης του Τόκου και του Χρήματος» το Διεθνές καπιταλιστικό σύστημα ήταν στο ρινγκ με πολλά νοκ ντάουν.

Κάτι η κρίση του 29, κάτι η Ρώσικη επανάσταση, κάτι αυτός ο Κάρολος με ένα «Κεφάλαιο» και τα σχετικά «απαγορευτικά» βιβλία…έκανε τους τότε ανθρώπους να φαντάζονται και να αγωνίζονται για έναν άλλον κόσμο…

Ετσι, ως γνωστόν, μεταξύ άλλων, ο Βρετανός οικονομολόγος είπε ότι το σύστημα θα πρέπει να «γεννάει» θέσεις εργασίας… «απασχόλησης» συγκεκριμένα, υπάρχει διαφορά στην ορολογία βέβαια, αλλά τέλος πάντων δεν είναι το ζητούμενο εδώ…

Το τί έγινε μετά είναι γνωστό, χιλιοειπωμένο και έχει αναλυθεί ποικιλοτρόπως.

Το σύστημα «γένναγε» θέσεις εργασίας και οι απλοί άνθρωποι ήταν ευχαριστημένοι…

Και αν δεν έβρισκαν εργασία στη χώρα τους π.χ. Ελλάδα, μπαίνανε σε ένα καράβι πηγαίνανε μέχρι την Αυστραλία, για να σκοτώσουν φίδια…και να φτιάξουν κανά σπίτι της προκοπής…

Γνωστά όλα αυτά. Τα έχω γράψει και εγώ, κούρασα και κουράστηκα, πάμε παρακάτω.

Tον Οκτώβριο του 2013 ο Αλέξης Τσίπρας, βρέθηκε στην Βιέννη για να πάρει μέρος και να μιλήσει σε ένα φόρουμ Σοσιαλδημοκρατών.

Κλουβιά που ταξιδεύουν…

Eduardo Galeano

O δουλέμπορος που περισσότερο αγαπούσε την ελευθερία είχε ονομάσει τα καλύτερα πλοία του “Βολταίρος και Ρουσό”. Μερικοί τους είχαν δώσει ευλαβικά ονόματα “Ευσπλαχνία, Προφήτης Δαυίδ, Ιησούς, Άγιος Αντώνιος’”.

Άλλοι εκδήλωναν την αγάπη τους για την ανθρωπότητα, τη φύση και τις γυναίκες : “Ελπίδα, Ισότητα, Φιλία, Ουράνιο Τόξο, Κολιμπρί, Μικρή Πόλυ, Αγαπημένη Σεσίλια, Φρόνιμη Χάνα”.

Τα πιο ειλικρινή πλοία έφεραν ονόματα όπως “Υποτέλεια” και Φρουρός”.

Όταν ένα φορτίο με εργατικά χέρια πλησίαζε το λιμάνι, δε σήμαιναν σειρήνες ούτε έριχναν πυροτεχνήματα για να αναγγείλουν τον ερχομό τους. Δεν υπήρχε η ανάγκη. Ο κόσμος το καταλάβαινε από τη μπόχα.

Το εμπόρευμα με τη φριχτή μυρωδιά ήταν κλεισμένο στα αμπάρια. Οι σκλάβοι ήταν καλά δεμένοι και ακίνητοι μέρα, νύχτα, ώστε να μη χαραμίζεται ούτε σπιθαμή από τον πολύτιμο χώρο. Κατουρούσαν και αφόδευαν ο ένας παν στον άλλο, έτσι αλυσοδεμένοι όπως ήταν αναμεταξύ τους από το λαιμό, τους καρπούς και τους αστραγάλου, και όλοι μαζί σε μεγάλες σιδερένιες μπάρες. Πολλοί πέθαιναν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Κάθε πρωί πετούσαν οι φύλακες τους μπόγους μέσα στη θάλασσα.

Τα παιδιά της οδοιπορίας

Οι άθλιες βάρκες με τους μετανάστες που καταποντίζονται στη θάλασσα  είναι τα δισέγγονα εκείνων των δουλεμπορικών.

Οι σημερινοί σκλάβοι, που δεν ονομάζονται πια έτσι, έχουν την ίδια ελευθερία που είχαν και οι πρόγονοι τους, όταν τους χτυπούσαν με το μαστίγιο και τους πετούσαν στις φυτείες της Αμερικής. Δεν φεύγουν : τους αναγκάζουν. Κανείς δε μεταναστεύει επειδή το θέλει.

Από την Αφρική και από πολλά άλλα μέρη, οι απελπισμένοι προσπαθούν να γλιτώσουν από τον πόλεμο, τη ξηρασία, τη χέρσα γη, τα μολυσμένα ποτάμια και την άδεια τους κοιλιά.

Το εμπόριο ανθρώπινης σάρκας αποτελεί σήμερα μια από τις καλύτερες εξαγωγικές δραστηριότητες του Νότου.

Απόσπασμα από  το “Καθρέφτες μια σχεδόν παγκόσμια ιστορία”.

Σύντομη Περιγραφή:

Eduardo Galeano

Όταν ένα φορτίο με εργατικά χέρια πλησίαζε το λιμάνι, δε σήμαιναν σειρήνες ούτε έριχναν πυροτεχνήματα για να αναγγείλουν τον ερχομό τους. Δεν υπήρχε η ανάγκη. Ο κόσμος το καταλάβαινε από τη μπόχα. Το εμπόρευμα με τη φριχτή μυρωδιά ήταν κλεισμένο στα αμπάρια. Οι σκλάβοι ήταν καλά δεμένοι και ακίνητοι μέρα, νύχτα, ώστε να μη χαραμίζεται ούτε σπιθαμή από τον πολύτιμο χώρο. Κατουρούσαν και αφόδευαν ο ένας παν στον άλλο, έτσι αλυσοδεμένοι όπως ήταν αναμεταξύ τους από το λαιμό, τους καρπούς και τους αστραγάλου, και όλοι μαζί σε μεγάλες σιδερένιες μπάρες. Πολλοί πέθαιναν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Κάθε πρωί πετούσαν οι φύλακες τους μπόγους μέσα στη θάλασσα.

Πηγή. http://aristeroblog.gr

Όταν ο κοινωνικός δαρβινισμός γίνεται νόμος…

σημειώσεις

Έχουν γραφτεί πολλά για την αξιολόγηση, όπως έχουν ακουστεί ακόμη περισσότερα για την αξιοκρατία ως ζητούμενο ή ως μεγάλη έλλειψη. Τα λογικοφανή  υπερασπιστικά επιχειρήματα βασίζονται ισχυρά στην κυρίαρχη επιβεβλημένη αντίληψη ότι »δεν είναι οι άνθρωποι ίσοι ή το ίδιο ικανοί’’, η οποία παρουσιάζεται να έχει ισχύ φυσικού βιολογικού νόμου. Οι θιασώτες περνούν μάλιστα και στην επίθεση, θυμωμένοι: ‘’Μα τι διαστροφή είναι αυτό; Μια κακώς εννοούμενη διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων, μας έχει απομακρύνει από τη κοινή λογική, καταδικάζοντας αφενός τους ικανούς ανθρώπους στην ομοιομορφία των μετρίων και αφετέρου αποστερώντας την κοινωνία και ειδικά το δημόσιο από την καλή ποιότητα’’.

Η δομή του καπιταλισμού προάγει τη διαφθορά…

Του ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΓΟΥΛΦ*

Ούτε οι ηθικές δεσμεύσεις ούτε οι νόμοι έχουν αποτρέψει τους καπιταλιστές από το να διαφθείρουν αμέτρητους αξιωματούχους. Ούτε επίσης αμέτρητα κρατικά δικαστήρια, επιτροπές κ.λπ. έχουν αποτρέψει τους αξιωματούχους από το να γίνονται συνένοχοι στην πολιτική διαφθορά

Σχεδόν καθημερινά τα ΜΜΕ αναφέρουν περιπτώσεις πολιτικής διαφθοράς σε όλο τον κόσμο. Κυβερνητικοί αξιωματούχοι, από το τοπικό μέχρι το εθνικό και το διεθνές επίπεδο, αποκαλύπτεται ότι έχουν επωφεληθεί από τη θέση τους· για προσωπικό όφελος. Αυτό το όφελος είναι συνήθως οικονομικό, αλλά μπορεί να συνοδεύεται και από επαγγελματική ανέλιξη. Οι αξιωματούχοι καταχρώνται τις θέσεις τους διευκολύνοντας τη φοροαποφυγή, δίνοντας επιδοτήσεις, κάνοντας αγορές και παίρνοντας αποφάσεις για πολλά άλλα «δημόσια» θέματα (π.χ. το πού θα γίνουν οι δρόμοι, πού θα χωροθετηθούν πόλεις, πού θα χτιστούν κρατικές εγκαταστάσεις, πώς θα γίνει η καταστολή των απεργιών, πώς θα γίνει η διαπραγμάτευση διεθνών συμφωνιών κ.λπ.).