Το φάντασμα του Τομ Τζόουντ πάνω από την Ευρώπη (και την Ελλάδα)

 Άνθρωποι περπατούν δίπλα στις γραμμές του τρένου

Σε  μια κατεύθυνση χωρίς επιστροφή

Οι μοτοσυκλέτες των αστυνομικών περνούν πάνω από τη γέφυρα

Ζεστή σούπα στη φωτιά κάτω απ τη γέφυρα

Το καταφύγιο απλώνεται πρόχειρα στη γωνία

Καλός ήρθατε στη νέα τάξη πραγμάτων

Οικογένειες κοιμούνται σ’ αμάξια στα νοτιοδυτικά

χωρίς ησυχία και ξεκούραση, χωρίς σπίτι και δουλειά

–

Ο δρόμος ζωντανεύει απόψε

Μα όλοι γνωρίζουν καλά που καταλήγει

Κάθομαι εδώ κάτω στο φέγγος της φωτιάς

Ψάχνοντας το Φάντασμα του Τομ Τζόουντ

–

Από τον σάκο του τραβά ένα βιβλίο με προσευχές

Ο ιεροκήρυκας ανάβει μια γόπα και παίρνει μια ρουφηξιά

Περιμένοντας τον καιρό που οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι

Ξαπλωμένος σ’ ένα χαρτόκουτο στην υπόγεια διάβαση

κρατώντας ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την γη της επαγγελίας.

Έχεις μια τρύπα στην κοιλιά σου και ένα όπλο στο χέρι  σου

Έχεις για προσκεφάλι το σκληρό του βράχου

για λουτρό τα υδραγωγεία της πόλης

–

Annus mirabilis, για την Ελλάδα και την Ευρώπη

Το 2014, εκλογική χρονιά για την Ελλάδα και την Ευρώπη, μπορεί να αποτελέσει έτος-σταθμό για την αναστροφή της πλημμυρίδας του κυρίαρχου τρεις δεκαετίες ήδη νεοφιλελευθερισμού. Οχι μόνο γιατί οι ευρωεκλογές θα στείλουν ένα μήνυμα ανάλογο αλλά πολύ πιο ηχηρό από αυτό των δημοψηφισμάτων για το Ευρωσύνταγμα, αλλά και γιατί η ανατροπή στην Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει καταλύτη για ευρύτερες εξελίξεις.

Με άλλα λόγια, η αναγκαία απαλλαγή του ελληνικού πολιτικού συστήματος από τον παλαιοκομματισμό όχι απλώς δεν αποτελεί απειλή για τη σχέση της χώρας μας με την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά ίσως τη μοναδική ελπίδα και εμείς να παραμείνουμε ευρωπαϊκή χώρα και η Ευρώπη να ξαναβρεί την ευρωπαϊκή της ταυτότητα.

Και αυτό γιατί η συνέχιση των σημερινών πολιτικών δεν οδηγεί μόνο σε μια γερμανική Ευρώπη, αλλά κυρίως σε μια πολωμένη ήπειρο, όπου ο Νότος θα γίνεται συνεχώς φτωχότερος και εξαρτημένος, στο ρόλο ενός ευρωπαϊκού Μεξικού. Η πόλωση αυτή αναγκαστικά οδηγεί σε ανεξέλεγκτες φυγόκεντρες τάσεις και στο βίαιο τέλος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Μπορούμε στην Ελλάδα να συζητήσουμε με ειλικρίνεια για την λειτουργία της ευρωζώνης;

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση ,κυρίως μετά τη συνθήκη του Μάαστριχ[1] , διαμορφώνονται και ασκούνται μια σειρά πολιτικών στο οικονομικό πεδίο, εντός ενός πλαισίου το οποίο θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε «πλαίσιο ορθοδοξίας του Μάαστριχτ» .

Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αναπτύσσει, κατά την πορεία διαμόρφωσής της, ορισμένα δομικά χαρακτηριστικά, τα οποία , όπως αποδείχτηκε πλέον, δύνανται να αποτελέσουν σημαντικές πηγές αστάθειας των οικονομιών της ευρωζώνης οι οποίες αντανακλούνται άμεσα στο κοινό νόμισμα. 

Έχει δημιουργηθεί  ένα πλαίσιο άσκησης της οικονομικής πολιτικής όπου η νομισματική  , η συναλλαγματική  και  η εμπορική πολιτική  ασκούνται από την ΕΚΤ και την ΕΕ με εντελώς ρητούς κανόνες που όπως είπαμε υπερκεράζουν ακόμα και τους αντίστοιχους νεοκλασικούς κατευθυνόμενοι βασικά  από τις αποφάνσεις της Νέας Κλασικής Μακροοικονομικής.  Θεωρείται από τους ιθύνοντες κύκλους ότι το ενιαίο νόμισμα μπορεί να λειτουργήσει χωρίς δημοσιονομική υποστήριξη και χωρίς μηχανισμούς αλληλεγγύης ( επιμερισμός του βάρους διάσωσης των χωρών) αλλά και χωρίς η ΕΚΤ να μπορεί να παίξει το ρόλο του έσχατου δανειστή. Όμως η ζώσα πραγματικότητα έχει  άλλα προτάγματα. Οι παρεμβάσεις της ΕΚΤ στη δευτερογενή αγορά ομολόγων κρατικού χρέους την περίοδο της οικονομικής κρίσης κατά κοινή ομολογία , αποσόβησαν συγκυριακά την εκδήλωση της κρίσης χρέους στην Ισπανία , Ιταλία και μείωσαν αισθητά τις αποδόσεις σε χώρες όπως η Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία.

Παράλληλα το Σύμφωνο Σταθερότητας περιστέλλει σημαντικά τους βαθμούς ελευθερίας των εθνικών δημοσιονομικών πολιτικών. Έτσι, είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν, εντός της ΖΕ, ορισμένες, σχετικά μικρές οικονομίες θα κατορθώσουν, σε περιόδους αναταράξεων και κρίσεων, να ακολουθήσουν επιτυχείς διαδικασίες προσαρμογής.

Με αγωγές παίρνουμε πίσω τα κλεμμένα για τα τελευταία 20 χρόνια

ΑΚΟΥΣΤΕ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΤΟΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟ Χ.ΚΑΤΣΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΛΟΓΟ Γ.ΚΑΣΙΜΑΤΗ

ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ BANKSTERS ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΕΜΠΡΑΚΤΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΞΕΓΕΛΑΣΟΥΝ.

ΕΝΕΡΓΕΙΣΤΕ !!! ΜΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΤΕ !!! ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ !!!

Πηγή: http://diaforos.blogspot.gr/2014/01/blog-post_5.html

Νίτσε: Αγαπάω όποιον…

ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΖΟΥΝ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΑΝ ΚΑΤΑΒΑΤΕΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΒΑΤΕΣ. Αγαπώ τους μεγάλους καταφρονητές, επειδή είναι οι μεγάλοι λάτρες, και βέλη που λαχταρούν την άλλη ακτή. Αγαπώ εκείνους που δεν ψάχνουν πρώτα ένα λόγο πέρα από τ’ αστέρια για να κατεβούνε και να θυσιαστούνε, αλλά θυσιάζουν τον εαυτό τους στη γη, ώστε η γη του Υπεράνθρωπου στη συνέχεια να έρθει.

ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΖΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΕΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙ, ώστε ο Υπεράνθρωπος στη συνέχεια να ζήσει. Έτσι αναζητεί τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που μοχθεί και εφευρίσκει, ώστε να χτίσει το σπίτι για τον Υπεράνθρωπο, και να προετοιμάσει γι’ αυτόν γη, ζώα, και φυτά: γιατί έτσι αναζητεί τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που αγαπάει την αρετή του: γιατί η αρετή είναι η βούληση προς κατάβαση, και ένα βέλος λαχτάρας.

ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΡΑΤΑΕΙ ΜΕΡΙΔΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, αλλά θέλει να είναι πλήρως το πνεύμα της αρετής του: έτσι περπατάει σαν πνεύμα πάνω απ’ τη γέφυρα. Αγαπώ αυτόν που κάνει την αρετή του κλίση και πεπρωμένο του: έτσι, για χάρη της αρετής του, είναι διατεθειμένος να συνεχίσει να ζει, διαφορετικά να μη ζήσει άλλο. Αγαπώ αυτόν που δεν επιθυμεί πολλές αρετές. Μια αρετή είναι περισσότερο αρετή από δύο, επειδή είναι περισσότερο κόμβος για να πιαστεί το πεπρωμένο κάποιου.

ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΡΟΧΗ, που δε θέλει ευχαριστώ και δεν τα επιστρέφει: αφού πάντα παρέχει και δεν επιθυμεί να κρατήσει για τον εαυτό του. Αγαπώ αυτόν που ντρέπεται όταν τα ζάρια πέφτουν ευνοϊκά γι’ αυτόν, και που στη συνέχεια ρωτάει: «Είμαι ανέντιμος παίχτης;» -επειδή είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει.

ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΣΚΟΡΠΑΕΙ ΛΟΓΙΑ ΧΡΥΣΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ, και πάντα κάνει περισσότερα απ’ ό,τι υποσχέθηκε: γιατί αναζητάει τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που δικαιολογεί τους μελλοντικούς και συγχωρεί τους παρελθόντες: γιατί είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει στους τωρινούς. Αγαπώ αυτόν που δαμάζει τον Θεό του, επειδή αγαπάει τον Θεό του: γιατί πρέπει να υποχωρήσει δια της οργής του Θεού του.

ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΙΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΛΗΓΩΜΑ, και μπορεί να υποχωρήσει σε κάτι μικρό: έτσι περνάει εθελουσίως πάνω από τη γέφυρα. Αγαπώ αυτόν που οποίου η ψυχή είναι τόσο υπερπλήρης, που ξεχνάει τον εαυτό του, και όλα τα πράγματα είναι μέσα του: έτσι όλα τα πράγματα γίνονται η κάθοδός του.

ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΡΔΙΑ: έτσι το κεφάλι του είναι μόνο τα σπλάχνα της καρδιάς του, η καρδιά του, όμως, προκαλεί την κατάβασή του. Αγαπώ όλους όσοι είναι σαν βαριές σταγόνες που πέφτουν μια-μια απ’ το μαύρο σύννεφο που χαμήλωσε πάνω απ’ τον άνθρωπο: προμηνύουν τον ερχομό της αστραπής, και υποχωρούν σαν προάγγελοι.

Ο Φρίντριχ Βίλχελμ Νίτσε (15 Οκτωβρίου 1844-25 Αυγούστου 1900) ήταν γερμανός φιλόσοφος, ποιητής και φιλόλογος. Θεωρείται ένας από τους πρώτους Υπαρξιστές φιλόσοφους. Έγραψε δοκίμια πάνω στη θρησκεία, την ηθική, τον πολιτισμό, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες. Ο Νίτσε υπήρξε ιδεολόγος της ελευθερίας και πολέμιος του ολοκληρωτισμού και του σωβινισμού. Το έργο του επηρέασε μια ολόκληρη σειρά σύγχρονων διανοητών και καλλιτεχνών. Αν και ήταν επικριτής των εθνικιστικών και αντισημιτικών τάσεων, το τάδε έφη Ζαρατούστρας χρησιμοποιήθηκε από τον Χίτλερ για να οικοδομήσει τη θεωρία του εθνικοσοσιαλισμού. Έτσι, αν και ο Υπεράνθρωπος του Νίτσε χρησιμοποιήθηκε παραποιημένα ως πρότυπο για την Άρεια Φυλή του Χίτλερ, στην πραγματικότητα είναι η αναζήτηση τού να γίνουμε πιο ανθρώπινοι, όχι απάνθρωποι.

Πηγή.

Φυλακή λαών διατάσσει – τοπικοί δεσμοφύλακες εκτελούν…

Του Δημήτρη Πατέλη*.

Η διάρκεια και το βάθος της συστημικής κρίσης, καθώς και ο καταστροφικός για το λαό χαρακτήρας των πολιτικών διαχείρισης αυτής της κρίσης εκ μέρους των εθνικών και υπερεθνικών καθεστωτικών δυνάμεων, κάνουν όλο και πιο φανερό το χαρακτήρα της Ε.Ε. και των θεσμών της. Τα δομικά χαρακτηριστικά και οι αντιφάσεις του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος και των κατά τόπους περιφερειακών του ολοκληρώσεων, εκδηλώνονται ιδιαίτερα στη δομική του κρίση.

ΑΡΘΟΥΡΟΣ ΡΕΜΠΩ (1854-1891) «Ο ποιητής της εξέγερσης.»

  

«Καταλήγω να θεωρήσω ιερή την αναρχία του πνεύματος μου».

Arthur rimbaud

«Καταραμένος» ποιητής, τυχοδιώκτης, ταξιδευτής κι ονειροπόλος. Ήρθε στον κόσμο στις 20 Οκτωβρίου του 1854 στην πληκτική πόλη Σαρλεβίλ των γαλλικών Αρδενών.  Από εκείνη την εποχή αρχίζει ο «μύθος του Ρεμπώ»…

Στο κολέγιο της μικρής πόλης ο Ρεμπώ μυείται στον κόσμο της γνώσης και της ποίησης.  καθηγητής Ντεντουέ έλεγε γι’ αυτόν: «Από εξυπνάδα άλλο τίποτε, αλλά έχει κάτι μάτια κι ένα χαμόγελο που δε μ’ αρέσουν καθόλου. Θα έχει κακό τέλος: Θα γίνει μεγαλοφυία του καλού ή του κακού!»  Όλοι διέκριναν κάτι «σπάνιο» ποιητικό πάνω του. Πίστευε στην Ελευθερία και δήλωνε Άθεος: μισούσε τη θρησκεία γιατί την έβρισκε συνέταιρο σ’ όλες τις ενέργειες του τέρατος που λέγεται Αυταρχισμός.