Πλησιάζει η μέρα…

 Πλησιάζει η μέρα που οι άνθρωποι θα θέλουν να λένε αυτό που εννοούν

που οι άνθρωποι θα θέλουν να εννοούν αυτό που λένε

που οι υποκριτές θα είναι ελάχιστοι, θλιβερά απομεινάρια μιας εποχής που έφυγε

που τα όνειρα θα οδηγούν τους ανθρώπους προς την πραγματοποίησή τους

που η γνώση θα είναι κοινωνικό αγαθό, δώρο σε όλα τα παιδιά του κόσμου από όσους την κατέχουν πραγματικά

που οι ανθρώπινες ζωές δεν θα κοστολογούνται με το χρήμα γιατί θα είναι υπεράνω χρημάτων

που όσοι δεν κλέβουν δεν θα αισθάνονται μαλάκες αλλά περήφανοι

που η αξιοπρέπεια δεν θα συνθλίβεται από την καθημερινότητα

που η πρωτοχρονιά δεν θα ευαγγελίζεται το καλύτερο γιατί αυτό θα υπάρχει ήδη

που τα δώρα δεν θα είναι μια καταναγκαστική διαφημιστική παρότρυνση αλλά ένα κομμένο λουλούδι από την αυλή της ψυχής μας, πολύ μεγαλύτερης αξίας από τα καταναλωτικά πρότυπα

που οι καθρέφτες των πρωταγωνιστών της χαριτωμενιάς θα σπάνε μη μπορώντας να αντέξουν την ασχήμια

Η Ελλάδα «ξαναπληγώνει» τα παιδιά της…

Τέλη του 2010, το 10% του επιστημονικού δυναμικού (120.000 άνθρωποι) βρισκόταν εκτός Ελλάδας * Την τετραετία 2007-2011, οι μετανάστες από την Ελλάδα αυξήθηκαν 73% * 6.000 Ελληνες γιατροί μόνο στη Γερμανία. Ούτε ένας ούτε δύο, αλλά…

χιλιάδες Ελληνες εκφράζουν την πρόθεση να μεταναστεύσουν. Και πολλοί είναι αυτοί που το έχουν ήδη πράξει. Οι περισσότεροι φεύγουν μόνο με μία βαλίτσα στο χέρι. Μόνο και μόνο για να δραπετεύσουν από τη φτώχεια και το κοινωνικό αδιέξοδο που μας επέβαλε το Μνημόνιο.
Δεν έχουν όμως όλοι οι Ελληνες μετανάστες την ίδια τύχη και δυστυχώς σε αρκετές περιπτώσεις η χώρα μας, διά των επίσημων φορέων της στο εξωτερικό, τους γυρνά την πλάτη! Καταγγελίες αναφέρουν πως ορισμένοι αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο που εδώ στη χώρα μας αντιμετωπίζεται ένας φτωχός και άνεργος μετανάστης.
Από την άλλη, βέβαια, ουκ ολίγοι συμπατριώτες μας κατάφεραν να ανασάνουν οικονομικά με έναν σημαντικό μισθό και σπουδαίες παροχές στη χώρα όπου μετανάστευσαν. Η έρευνα της «Κ.Ε.» είναι αποκαλυπτική. Οσο για τη ζωή μακριά από την πατρίδα, συνήθως έχει γεύση πικρή…
Στο σταθμό του Μονάχου έχει ξεμείνει ένα ζευγάρι Ελλήνων γύρω στα πενήντα με κάτι βαλίτσες κι ένα ελληνογερμανικό λεξικό. Δεν γνωρίζουν τη γλώσσα. Δεν έχουν πού να μείνουν. Μετανάστες της κρίσης. Απόγνωση…

Απλά ξέχασες το όνειρό σου.

 

 

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

 

Και όμως έρχεται η στιγμή που αντικρίζεις μπροστά σου μια λευκή σελίδα.

Ξεφυλλίζεις το βιβλίο της ζωής σου και φτάνεις στην σελίδα που φοβίζει περισσότερο και από την πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας σου που μπορείς να θυμηθείς.

Η θέα του άσπρου σε τυφλώνει προσκαλώντας όλο σου το παρελθόν σε μια μάχη με την αμφισβήτηση, σε έναν σίγουρο θάνατο όλων των απόψεων που χαράχτηκαν στην μνήμη της ιστορίας σου.

Φοβάσαι να γράψεις κάτι καινούργιο και τρομαγμένος γυρνάς τις σελίδες μία – μία προς το παρελθόν σου μπας και βρεις κάποια αίσθηση ασφάλειας μέσα σε μια σελίδα που θεωρείς ότι σ΄αντέχει ακόμη.

 

Ακόμη πιο πολύ φόβο προκαλεί το παράδοξο γεγονός πως αρκετές σου  σελίδες είναι πλέον λευκές, άλλες έχουν ξεθωριάσει τόσο που οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, τα γεγονότα έχασαν τις αισθήσεις τους μέσα στην φθορά του χρόνου και το όνειρο……

Το όνειρο ξεχάστηκε στην πρώτη σελίδα περιμένοντας σιωπηλό το θάνατο του ύπνου σου.

Το γιορτινό μαγκάλι, ή πως τα παχιά λόγια ξεφουσκώνουν μπρος στην αδυσώπητη πραγματικότητα

Η Σάρα μάς ευαισθητοποίησε προσωρινά. Οσοι, όμως, συνεχίζουν να κάνουν κουμάντο σ’ αυτή τη χώρα συνεχίζουν να καρβουνιάζουν τη ζωή μας.

Το ‘χει ο χειμώνας, φαίνεται. Είναι ο μήνας που εκθέτει την υποκρισία της κρατικής μέριμνας. Τα παχιά λόγια ξεφουσκώνουν μπρος στην αδυσώπητη πραγματικότητα. Το κρύο ανυπόφορο και η σάρκα αδύναμη να το διαχειριστεί. Οι φτωχοί αναζητούν απεγνωσμένα έναν αχερώνα, που να θερμαίνεται έστω και από τις ανάσες των ζώων. Πού να βρεθούν, όμως, στις σύγχρονες πόλεις, στην εποχή οι σωτήριες φάτνες; Μόνο οι χριστουγεννιάτικες ιστορίες περισσεύουν για να θερμάνουν τις ελπίδες των αποσυνάγωγων της οικονομικής κρίσης και της εύκολης ρητορείας για την ανάγκη για κοινωνική πολιτική υπέρ των αδύναμων.

Μία είναι η ουσία…

Κατάφεραν τελικά η χώρα να ορίζεται και να κυβερνάται μόνο από ένα Υπουργείο. Τα δικαίωμα ζωής, υγείας, παιδείας, ιδιοκτησίας, δικαιοσύνης έχουν γίνει όλα χαρτοφυλάκια του υπουργείου οικονομικών. Οι δανειστές κατάφεραν τελικά αυτό που μέχρι πριν λίγα χρόνια θα φαινόταν αδιανόητο για μια ελεύθερη χώρα. Να ορίσουν τιμή ζωής με φύλακες την ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών και τον παρακρατικό στρατό που το απαρτίζει. 

–