Οι Μύθοι του Ευρώ

 

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣH

 

 Η συζήτηση για την παραμονή ή όχι της χώρας μας στο ευρώ, έχει για τα καλά ανοίξει αν και δεν λείπουν ακόμη οι μανιχαϊστικές προσεγγίσεις στο ζήτημα ή η προβοκατόρικη διάθεση απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, που ως ενδεχόμενη νέα κυβέρνηση, θα βρεθεί είτε το θέλει, είτε όχι μπροστά στο δίλημμα.

 Το θέμα άλλωστε της παραμονής ή όχι στο ευρώ έχει πάψει να είναι ταμπού και σχετική συζήτηση έχει αρχίσει ακόμη και στη Γαλλία. Προ ημερών ο Κύπριος οικονομολόγος νομπελίστας Χρήστος Πισσαρίδης, θερμός μέχρι προ τίνος οπαδός του ευρώ, ζήτησε την εγκατάλειψη του εγχειρήματος, προειδοποιώντας για μία χαμένη γενιά.

 Αντί να αντιμετωπίζεται το ευρώ με όρους «παράδεισου-κόλασης» ας δούμε κατά τη γνώμη μου ορισμένους μύθους που συνόδευσαν τη δημιουργία του ευρωπαϊκού κοινού νομίσματος και την ελληνική ένταξη σε αυτό το 2001.

 Μύθος Πρώτος: Παραμονές της εισόδου της χώρας μας στο ευρώ, ένα από τα κυριότερα επιχειρήματα για τα οφέλη που θα έφερνε η νέα εποχή, ήταν η…μείωση του δημόσιου χρέους. Ή σωστότερα η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, του εξωτερικού δημόσιου χρέους, το οποίο μέχρι τότε ήταν κυρίως σε δολάρια και άλλα ξένα νομίσματα και επηρεαζόταν άμεσα από τις συνεχείς υποτιμήσεις της δραχμής. Χρειαζόντουσαν δηλαδή όλο και περισσότερες δραχμές για να αγοραστούν τα δολάρια για την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους και με δεδομένη τη συνεχή διολίσθηση του εθνικού νομίσματος, η επιβάρυνση γινόταν όλο και μεγαλύτερη.

«Δεκέμβρης 2013» Γυμνοί από φτιασίδια (Υπεραστικοί)

Δεκέμβρης 2013 (Γυμνοί από φτιασίδια)

Τη φώτισαν, τη στόλισαν, φτιασιδωμένη, βαθιά κρυμμένη, να πονά.
Χωρίς φωνή, μόνο σιωπή, πληγές σπαρμένη, χρόνια προσμένει, ξαγρυπνά.

H Αθήνα πληγωμένη τους στολισμούς πετά,
τη φορεσιά της σκίζει, τη γύμνια της κοιτά.
«Αφήστε με», ουρλιάζει, «δεν έχω εγώ γιορτή,
τούτη η μάσκα στάζει ξεφτίλα και ντροπή».

Σιχάθηκε, τινάχτηκε. Βαθιές ρυτίδες στάξαν ελπίδες σα θεριά.
Νικήθηκε, μ’ αρνήθηκε μασκαρεμένη, ευχές δεμένη, να γερνά.

Τα χέρια της ανοίγει, τραντάζεται η γη.
Στην αγκαλιά της κλείνει της φτώχειας τη σιωπή,
φιλάνθρωπες κυρίες σαν σέρνουν τη γιορτή,
με χνώτο ποτισμένο του αίματος οσμή.
Το κρύο που ακονίζει τα δόντια του ξανά,
τις χαρτονένιες κρύπτες των άστεγων τρυπά.
Γέροντες στα σκουπίδια ψωμί αναζητούν,
τα τρωκτικά στα ρείθρα μ’ ελπίδα τους κοιτούν.
Ζητιάνοι πεταμένοι στων δρόμων τη βουή,
νέφη αιθαλομίχλης σκεπάζουν την πληγή.
Ξεκλείδωτες ταράτσες, φριχτοί φωταγωγοί,
σκοινιά θηλιές πασχίζουν κι οι κρόταφοι στιλπνοί.
Ρακένδυτοι εργάτες βορά σε αφεντικά
που μαύρη οχιά σαν θρέφουν, στα μάτια τα κοιτά.
Στρατόπεδα χωνεύουν ζωές μεταναστών,
η σβάστικα ανασαίνει στη μήτρα των αστών.
Κυλά στη Δηλιγιάννη σαπίλα και βρωμιά,
η αυγή γίνεται νύχτα, σκοτάδι και σκουριά.
Απ’ τα έγκατα της Μέρλιν ξεχύνονται ρωγμές,
την Μπουμπουλίνας σκίζουν γερόντισσες κραυγές.

Χωρίς σιωπή, μόνο φωνή. Στη νύχτα δίνη που ξαναδίνει το σκοπό.
Φως έσταξε, σαν έψαξε της πάλης χνάρια, λαού, σημάδια, ζωντανού.

Τα χέρια της ανοίγει, τραντάζεται η γη.
Στην αγκαλιά της κλείνει της φτώχειας την οργή.
Ουλές κόκκινης μνήμης στους δρόμους της μετρά,
καίγοντας τα στολίδια, στην πλάτη της καρφιά.
Τις τρύπες απ’ τις σφαίρες στους τοίχους ψηλαφεί,
συνθήματα από αίμα στο στήθος της ζωή.
Δεν μάτωσε από φόβο κι όρκο παλιό κρατά,
γυμνή από φτιασίδια να ορμήσει στη φωτιά.

Ξημέρωσε, μάς ένωσε. Βαριανασαίνει και περιμένει τη φωτιά.

Video: wrong media lab
Στίχοι-Μουσική-Ενορχήστρωση: Υπεραστικοί
Ηχοληψία-Μίξη: Casanos Riwada

–

Πηγή.

ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΣΠΙΝΕΛΙ ΕΧΕΙ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΕΦΙΑΛΤΗ

Ο ΜΑΡΚ ΜΑΖΑΟΥΕΡ ΣΤΗΛΙΤΕΥΕΙ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΕΕ

Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί το βιβλίο του Μαρκ Μαζάουερ «Κυβερνώντας τον κόσμο. Η ιστορία μιας ιδέας» (Εκδόσεις Αλεξάνδρεια). Ξεκινώντας από το 1815 και φτάνοντας μέχρι σήμερα, εξετάζει τις αντικρουόμενες δυνάμεις που μορφοποιούν την ιδέα της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Ακολουθούν αποσπάσματα του τελευταίου κεφάλαιο που αναφέρεται στην Ευρώπη – με τα οποία ο Μαρκ Μαζάουερ αποδομεί βαθύτατα και ουσιαστικά το έκτρωμα στο οποίο έχουν εξελιχθεί η ευρωζώνη κι η ΕΕ.

» Τα ηφαιστειακά νησάκια Σάντο Στέφανο και Βεντοτένε, που τα ψήνει ο ήλιος της Μεσογείου στην Τυρρηνική Θάλασσα, απέχουν εξήντα μίλια από τις ιταλικές ακτές. Αυτές οι βραχώδεις, χωρίς δέντρα και ανεμοδαρμένες νησίδες μερικών τετραγωνικών μιλίων φιλοξενούσαν από τους ρωμαϊκούς χρόνους κυρίως σαύρες, γλάρους και πολιτικούς κρατουμένους.

Το μεγαλύτερο, το Βεντοτένε, ήταν το διοικητικό κέντρο της φυλακής υπό τον φασισμό και εδώ, όπου τίποτε άλλο εκτός από τον απειλητικό βράχο του Σάντο Στέφανο δεν σπάει τη μονοτονία του ορίζοντα, ήρθε τα πρώτα χρόνια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου μια μικρή ομάδα Ιταλών πολιτικών κρατουμένων για να μελετήσει τις αιτίες των δεινών της Ευρώπης και να προτείνει ένα καλύτερο μέλλον. Το κείμενό τους ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 1941 και έμεινε γνωστό ως «Μανιφέστο του Βεντοτένε». Ο κύριος συντάκτης του, ένας νεαρός ακτιβιστής ονόματι Αλτιέρο Σπινέλι, που είχε έρθει προσφάτως σε ρήξη με το Kομμουνιστικό Kόμμα, θα γινόταν θρυλικό πρόσωπο στο πάνθεον του μεταπολεμικού ευρωπαϊσμού, υποστηρικτής του φεντεραλισμού και της ενoποίησης, και θα διαδραματίσει μέχρι τον θάνατό του το 1986 εξέχοντα ρόλο στην πορεία για την ένωση της Ευρώπης.

Το «ντόμινο» θα ξεκινήσει από την Θεσσαλονίκη

Του Γιώργου Κράλογλου

Η Θεσσαλονίκη που πνίγεται στην αιθαλομίχλη, στην ανεργία, στον οικονομικό αφανισμό, με ζημιές μέχρι 94% σε παραγωγικές επιχειρήσεις και ανυπολόγιστες ζημιές στο 60% και άνω των εμπορικών επιχειρήσεων, δείχνει να είναι το πρώτο καζάνι που θα σκάσει από εκείνα που ήδη βράζουν και κάνουν και τον Economist να κατατάσσει την Ελλάδα στις υψηλότερες θέσεις ρίσκου για κοινωνικές αναταραχές μέσα στο 2014.

Θα χαρακτήριζα πρώτος εγώ ως λαϊκίστικη κινδυνολογία την εισαγωγή στο σημερινό μου σημείωμα αν δεν υπήρχαν ορατά στοιχεία.

Αν δεν είχαν γίνει προειδοποιήσεις από τα πλέον υπεύθυνα χείλη των παραγωγικών τάξεων της Θεσσαλονίκης.

Και στην Θεσσαλονίκη που δεν θα καταπιεί εύκολα τον αφανισμό της έχουν ήδη μαζευτεί πολλά που ξεκινούν από τις αιματηρές (ας τις πούμε) «ανακατατάξεις» της ευρύτατης (μέχρι και την δεκαετία του 1990) παραγωγικής της βάσης τόσο στην βαριά βιομηχανία όσο και στην μεσαία (χημικά, επεξεργασία πετρελαίου, τρόφιμα και πρώτες ύλες, βοηθητικές ύλες, εξαγώγιμα προϊόντα και συναφείς κλάδοι).

Όλα αυτά δε προστίθενται στα οικονομικά και επιχειρηματικά αποτελέσματα της συμπρωτεύουσας μέσα στο 2013. Να τι λένε οι ίδιοι οι επιχειρηματίες .

Όλες οι ημέρες αφιερωμένες για τα παιδιά στην Κούβα

Η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού είναι αφιερωμένη για τα παιδιά στην Κούβα κατά τη διάρκεια όλων των 365 ημερών του έτους, καθώς τα παιδιά αποτελούν μέρος της καθημερινής ζωής του έθνους, έτσι το γεγονός να τα παρακολουθούμε να παίζουν και να χαμογελάνε, αποτελεί τη μεγαλύτερη ανταμοιβή στις προσπάθειες του έθνους μας να τους προσφέρει την απαραίτητη ευεξία που θα επιτρέψει την πλήρη και ευτυχισμένη ανάπτυξη τους.

Στο βιβλίο με τίτλο «La Edad de Oro» (κυριολεκτικά, η Χρυσή Εποχή), ο εθνικός μας ήρωας, Χοσέ Μαρτί ορθώς επισημαίνει: «Δουλεύουμε για τα παιδιά λόγω του ότι αυτά είναι που πραγματικά γνωρίζουν πώς να αγαπάνε. Εκτός αυτού, τα παιδιά αποτελούν τη πραγματική ελπίδα για τον κόσμο».

Η φράση αυτή έχει διαρκέσει στο χρόνο και διατηρεί την ισχύ της με δεδομένο το γεγονός ότι τα παιδιά, που έχουν αγαπηθεί από όλους, αποτελούν σίγουρα το πιο πολύτιμο θησαυρό για τους κατοίκους αυτού του νησιού, με το μπλε του ουρανού και της θάλασσας, ακόμα και με τον λαμπερό ήλιο όλο το χρόνο.Δεν είναι περίεργο ότι το Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για την παιδική ηλικία (UNICEF) τονίζει, δεδομένου ότι πριν από μερικά χρόνια, η σημασία και φροντίδα που δίνεται από την Κούβα για τα δικαιώματα των παιδιών, καθώς και η πολιτική βούληση σε σχέση με την προστασία τους, αποτελούν κατάλληλο και θετικό παράδειγμα για όλο τον υπόλοιπο κόσμο.Η χώρα της Καραϊβικής βρίσκεται σήμερα στην πρώτη γραμμή όσον αφορά την πρόληψη και την προστασία των παιδιών στη Λατινική Αμερική. Επιπλέον, σε όλα τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν και η δωρεάν πρόσβαση στην υγεία και στην εκπαίδευση για όλα που το νησί παρέχει.Είναι μεγάλη η ικανοποίηση ότι τα παιδιά παρακολουθούν τα σχολεία τους, όπου εκεί μοιράζονται ένα περιβάλλον γνώσης και ηρεμίας και απέχουν πολύ μακριά από τα ναρκωτικά και άλλες μάστιγες που θα έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή τους.

Επίσης, αξίζει να σημειωθεί πως προστατεύονται επίσης, από τη γέννησή τους, από τις 13 ασθένειες που είναι θανατηφόρες σε άλλα έθνη και κανένα από αυτά δεν είναι ανυπεράσπιστο, πόσο μάλλον δεν να εργάζεται στους δρόμους για να επιβιώσει.Η Κούβα αποτελεί αναμφισβήτητα ένα μεγάλο παράδειγμα σε σχέση με την φροντίδα της παιδικής ηλικίας, όπως αυτό φροντίζεται κατάλληλα από την ίδια την κοινωνία για την οποία το χαμόγελο ενός παιδιού είναι το πιο πολύτιμο βραβείο.

 Teresa Valenzuela, radiorebelde.cu

Μετάφραση: Sierra Maestra

Πηγή. barbudosdesierramaestra.blogspot.gr

 

Λούμπεν (νεο)πλουτοκρατία

«I took you out of the ghetto,

but I could not get that ghetto out of you»

Isaak Hayes – Out of the Ghetto

 Ιερώνυμος Μπος – Λαιμαργία (Gula), σκηνή από τον πίνακα Τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα 

Του Γιώργου Δουράκη

–

Μέχρι πρότινος είχαμε υπουργό εργασίας που απασχολούσε οικιακή βοηθό χωρίς να πληρώνει ένσημα, πρωτοκλασάτο υπουργό που ίδρυσε off-shore εταιρείες για να εξασφαλίσει το μέλλον των παιδιών του και υπουργό οικισμού που έκτιζε αυθαίρετα. Όλα τα ’χε ο κυβερνητικός μπαξές. Και η δικαιολογία αφοπλιστική. Κάνουμε ό,τι κάνουν όλοι! Λαϊκισμός; Ναι, αλλά suis generis, trois-quarts. Από το λαό, με το λαό, για… πάρτη μας!

–

Εν συνεχεία είχαμε υπουργό οικονομικών που αφαίρεσε από τη λίστα Λαγκάρντ τα ονόματα μερικών πλούσιων συγγενών του και έναν δεύτερο υπουργό οικονομικών που κλωσούσε την ίδια λίστα για έναν ολόκληρο χρόνο, έτσι, χωρίς λόγο. Αμφότεροι –υποτίθεται- ορκισμένοι εχθροί και αδυσώπητοι διώκτες της εγχώριας και εξωχώριας φοροδιαφυγής. Γιατί, ως γνωστόν, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής είναι θέμα εθνικής επιβίωσης. Ξέσπασε το σκάνδαλο, έγινε ντόρος, εκτοξεύτηκαν βαριές αλληλοκατηγορίες, παραπέμφθηκε ο πρώτος υπουργός οικονομικών  και έκτοτε άκρα του τάφου σιωπή. Αγνοείται η τύχη της λίστας Λαγκάρντ (και άλλων παρεμφερών). Υποθέτω ότι και πολλοί άλλοι υπουργοί και βουλευτές θα έχουν συγγενείς. Δεν μπορεί να είναι ανάδελφοι…

Εγκληματικές οργανώσεις

Τελειωμό δεν έχουν οι αποκαλύψεις με τις μίζες των εξοπλιστικών προγραμμάτων που πέρασαν από τους πιστούς του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας τα τελευταία 25 χρόνια. Ο Αντώνης Κάντας άρχισε να κελαηδά, και τα κανάλια ασχολούνται ακόμη με τα 25 χιλιάρικα του Ταμπούλογλου και τις πλαστές πινακίδες του Μιχάλη Λιάπη.

Ο πρώην αναπληρωτής διευθυντής εξοπλιστικών προγραμμάτων δηλώνει ότι δεν θυμάται καν πόσες μίζες πήρε, μόνο και μόνο για να μη μιλήσει. Ένα πάρτι με βαλίτσες γεμάτες εκατομμύρια δολάρια, που ξεκίνησε από την εποχή του Ξενοφώντος Ζολώτα.Στην απολογία του ο Κάντας θυμήθηκε την πλάκα με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Μιλτιάδη Έβερτ, όταν έκαναν διαφήμιση για τα F-15 και τα F-16, ενώ καρφώνει τον Γιάννο Παπαντωνίου για τις συμβάσεις, αλλά και τις συμφωνίες για τα υποβρύχια.Μίλησε επίσης για τραπεζίτες κι επιχειρηματίες οι οποίοι έκαναν τους μεσάζοντες για να ξεπλύνουν το ίδιο χρήμα που μετά ανακυκλωνόταν στις μίζες της Siemens με κατεύθυνση τα ταμεία του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.