Αν ο Νέλσον Μαντέλα είχε πράγματι κερδίσει, δεν θα θεωρούταν οικουμενικός ήρωας.

του Slavoj Zizek

Κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, ο Νέλσον Μαντέλα ήταν φημισμένος ως πρότυπο για το πώς να απελευθερώσεις μια χώρα από το αποικιακό ζυγό χωρίς να υποκύψεις στον πειρασμό της δικτατορικής εξουσίας και της αντι-καπιταλιστική στάσης. Εν ολίγοις, ο Μαντέλα δεν ήταν ο Robert Mugabe, και η Νότια Αφρική παρέμεινε πολυκομματική δημοκρατία με ελευθερία του Τύπου και μια δυναμική οικονομία καλά ενσωματωμένη στην παγκόσμια αγορά και με ανοσία σε επιπόλαια σοσιαλιστικά πειράματα. Τώρα , με το θάνατό του, το ανάστημά του ως ένας άγιος σοφός άνθρωπος φαίνεται να επιβεβαιώνεται για την αιωνιότητα: Υπάρχουν ταινίες του Χόλιγουντ για αυτόν – τον υποδύθηκε ο Μόργκαν Φρίμαν που παρεμπιπτόντως έχει υποδυθεί και τον Θεό σε άλλη ταινία- αστέρες της ροκ, θρησκευτικοί ηγέτες, αθλητές και πολιτικοί από τον Κλίντον ως τον Φιντέλ Κάστρο ενώθηκαν για την αγιοποίηση του.

Είναι αυτή, όμως, όλη η ιστορία; Δύο βασικά γεγονότα έχουν εξαλειφθεί από αυτό το εορταστικό όραμα. Στη Νότια Αφρική, η άθλια ζωή της πλειοψηφίας των φτωχών σε γενικές γραμμές παραμένει η ίδια όπως στο απαρτχάιντ, και η άνοδος των πολιτικών και αστικών δικαιωμάτων αντισταθμίζεται από την αυξανόμενη ανασφάλεια, τη βία και την εγκληματικότητα . Η κύρια αλλαγή είναι ότι η παλιά λευκή άρχουσα τάξη συνυπάρχει τώρα με τη νέα μαύρη ελίτ. Δεύτερον, οι άνθρωποι θυμούνται το παλιό Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο (ΑNC), που υποσχέθηκε όχι μόνο το τέλος του απαρτχάιντ, αλλά και περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, ακόμη και ένα είδος σοσιαλισμού . Αυτό το πολύ πιο ριζοσπαστικό παρελθόν του ANC σταδιακά εξαλείφτηκε από τη μνήμη μας. Δεν είναι να απορεί κανείς που η οργή αυξάνεται μεταξύ των φτωχών, μαύρων Νοτιοαφρικανών.

Η Νότια Αφρική από την άποψη αυτή είναι μόνο μία εκδοχή της επαναλαμβανόμενης ιστορία της σύγχρονης Αριστεράς. Ένας ηγέτης ή ένα κόμμα εκλέγεται με καθολικό ενθουσιασμό, υποσχόμενος έναν «νέο κόσμο» – αλλά, στη συνέχεια, αργά ή γρήγορα, θα σκοντάψει πάνω στο κεντρικό δίλημμα: τολμά να αγγίξει τους καπιταλιστικούς μηχανισμούς, ή αποφασίζει να «παίξει το παιχνίδι»;

ΑΠΟΠΛΗΘΩΡΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΧΜΗ- ΝΟ.Π.ΕΙΣ

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΠΟΠΛΗΘΩΡΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΧΜΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΗΘΩΡΙΣΤΙΚΟ ΕΥΡΩ

του Δημήτρη Πλατή*

Οι υποστηρικτές της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη, ισχυρίζονται πως εάν επιστρέψει η δραχμή, τότε όλα θα είναι υποτίθεται πιο εύκολα για τους επενδυτές – κερδοσκόπους να αλώσουν την ελληνική οικονομία σε σχέση με το σήμερα του ευρώ, πράγμα μη βάσιμο διότι η επιστροφή στη δραχμή δεν εξαρτάται από τους επενδυτές, καθόσον η κυκλοφορία του χρήματος και η νομισματική πίστη απαγκιστρώνεται από τις χρηματαγορές και προσαρμόζεται στις προοπτικές της εγχώριας παραγωγικής βάσης και ανθρώπινου δυναμικού, πόσο μάλλον να ισχυρίζονται οι υποστηρικτές του ευρώ, ότι το νόμισμα δεν συνδέεται με την ανταγωνιστικότητα, για να μην επιστρέψει η ελληνική οικονομία στη δραχμή, όταν η ανταγωνιστικότητα εκφράζεται μέσα από τη ρευστότητα και όχι από τα άυλα μεγέθη της απουσίας της.

            Βασικό χαρακτηριστικό της ύπαρξης ανταγωνιστικότητας σε ένα νόμισμα, πρωτίστως και δευτερευόντως στην οικονομία που αυτό αναφέρεται είναι η απεξάρτηση της κερδοφορίας του ως παράγοντας βιωσιμότητας από συμφέροντα που εποφθαλμιούν τα μεγέθη της πραγματικής οικονομίας στα οποία αυτό το νόμισμα εκφράζεται για την ενθυλάκωσή τους στη χρηματιστηριακή οικονομία.

            Έτσι η έξοδος της ελληνικής οικονομίας από την Ευρωζώνη με τη γέννηση της εθνικής νομισματικής πίστης θα συνοδεύεται πρώτον από την ύπαρξη του εγχώριου νομίσματος το οποίο θα κυκλοφορεί αποκλειστικά εντός της ελληνικής επικράτειας με αποτέλεσμα πάγια, νόμιμα και βασικά έσοδα, όπου η αύξηση της ρευστότητας του είναι αντιστρόφως ανάλογη της φορολογίας του, όπου αυτή η φορολογία μειώνεται από την αύξηση του όγκου των συναλλαγών και τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης

Γκλουπ! (Πόθεν Έσχες;)

Υπάρχουν μερικές θέσεις που είναι υπερασπίσιμες κάτω από ένα συγκεκριμένο πρίσμα. Υπάρχουν κι άλλες που είναι τόσο αδύνατο να τις υπερασπιστείς, όπου κάθε προσπάθειά σου να το κάνεις, ανοίγει τον δικό σου λάκκο. Οι συριζαίοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε μια κατάσταση σαν τη δεύτερη.

Όταν ο μάγος της επικοινωνίας ζακ σεγκελά κλήθηκε να υπερασπιστεί την περιέ* διότι βρέθηκαν κάτι πολύ επικίνδυνα χημικά στο γάργαρο νερό της, ήξερε ότι είχε να κάνει με τη δεύτερη περίπτωση. Και δεν προσπάθησε ποτέ να ανασκευάσει. Έβαλε απλά ένα νερό περιέ να κλαίει. Και ζήτησε την ειλικρινή συγνώμη των καταναλωτών. Το ίδιο έκανε και η BP όταν κατέστρεψε τον μισό κόλπο του μεξικού. Δυστυχώς οι συριζαίοι επικοινωνιολόγοι την πάτησαν προσπαθώντας να υπερασπιστούν κάτι που ήταν αδύνατο να τύχει υπεράσπισης. Και σκάβουν τον λάκκο τους ακόμα πιο βαθιά.

 

Περί τυφλότητας (απόσπασμα)…, του Ζοζέ Σαραμαγκού

”Υπάρχει άραγε εξουσία , είπε ο πρώτος τυφλός. Δεν φαντάζομαι, αλλά και να υπάρχει, θα είναι μια εξουσία τυφλών που θέλουν να κυβερνούν τυφλούς, σαν να λέμε το τίποτα θέλει να οργανώσει το τίποτα.”[…]

Αναπνέουμε το ίδιο σκοτάδι κι όμως ο καθένας αλλιώς παραπατά, άλλα βήματα βρε αδερφέ και καλά κάνει, αλλά γιατί τόσο εξόφθαλμα να στερούμαστε προσανατολισμού.

Γιατί να έχουμε προσανατολισμό θα με ρωτήσετε και καλά θα κάνετε. Έτσι για αλλαγή, να πούμε ότι η βάρκα θα πάει παρακάτω, που σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι και κινούμαστε σε πορείες αντίθετες και πώς να κάνει δουλειά ο βαρκάρης κι αυτός τυφλός είναι ο έρμος.

Και δε μιλώ για πρωθυπουργό στο όνομα του βαρκάρη,γιατί ο βαρκάρης ξέρει τουλάχιστον ένα κουπί να το πιάνει, με αυτό βγάζει το ψωμί του, μ’αυτό και την κυρά του.

Ας ξεκουνάγαμε τη βάρκα , έστω δύο λεύγες παρακεί, να αλλάξουμε νερά και παραστάσεις, να κατουρήσουμε κι αλλού κι ας επιστρέψουμε μετά πίσω στο μόλο, ούτως ή άλλως το σκοινί μας βγήκε λίγο , βάρκα κι αυτή με περιλαίμιο σκύλου, σαν και αυτούς που οδηγούν κάποιους τυφλούς.

Σε μια χώρα – συγχωρέστε μου τη λέξη για άλλη μια φορά – όπου οι τυφλοί πολλαπλασιαζόντουσαν όσο δίνονταν συντάξεις αναπηρίας και κατόρθωναν  οι τυφλοί να ‘χουν δυο μάτια αετίσια κάθε που στέκονται ουρά να την τσεπώσουν, χάθηκε να τσοντάρουμε να πάρουμε και λίγο σκοινί παραπάνω για τη βάρκα ;

Πηγή.

Σφυροδρέπανο

(Ορφανό κείμενο Νο2) 

Τρίτη πρωί, με ξυπνάει ο παρηγορητικός, γουργουριστός ήχος ενός σφυροδράπανου που τρυπάει έναν τοίχο σε διπλανό διαμέρισμα. Ο ήχος του εναλλάσσεται με τους κρότους ενός σφυριού που χτυπάει πιθανότατα τον ίδιο τοίχο. «Ίσως ήρθε η ανάπτυξη», σκέφτομαι, αν και το αστείο ξέρω πως είναι κοινότοπο πια. Όχι, δεν ξέρω αν ήρθε η ανάπτυξη, που ο Προβόπουλος τη βλέπει ήδη σε συσκευασία πρωτοχρονιάτικου δώρου του 2014, αλλά τουλάχιστον κάποιος θα βγάλει ένα εικοσάρικο μεροκάματο. Και κάποιος έχει να δαπανήσει ένα εικοσάρικο που δεν προορίζεται αποκλειστικά για την επιβίωση, τα χαράτσια, τους λογαριασμούς και τη βενζίνη για να πάει μέχρι τη δουλειά. Αν πάντως πράγματι έρθει πράγματι η ανάπτυξη κάπως έτσι θα ’ναι: σφυριά στους τοίχους, τρυπάνια στα μπετά, εκσκαφείς, φορτηγά, μπετονιέρες, ταινίες μεταφοράς προϊόντων, αλυσίδες παραγωγής, περισσότερος θόρυβος στους δρόμους, γεωτρύπανα, γερανοί, ικριώματα, μπουλντόζες στο ΙΧ πρώην εθνικό οδικό δίκτυο, ασφαλτοτάπητες, πυκνότερα δρομολόγια ντελιβαράδων, κι άλλα νέα καταστήματα «ψωμί, γλυκό, καφές», σουβλατζίδικα και καταστήματα πρόχειρου φαγητού, κρουαζιερόπλοια στον Πειραιά, στο Φάληρο, στον Άλιμο, μερικά ακόμη ξενοδοχεία, εμβάσματα κατοίκων εξωτερικού, «τα παιδιά βρήκαν δουλειά στη Γερμανία», τουριστικό και ναυτιλιακό συνάλλαγμα, παραρτήματαoutsourcing της Google, της Yahoo, της Microsoft, της Sanofi, της Pfizer και μια τιτάνια μάχη μεταξύ της αμερικανικής Black&Decker, της γερμανικής Bosch και της ιαπωνικής Hitachi για το ποια θα μονοπωλήσει την αγορά σφυροδράπανων και λοιπών εργαλείων κατασκευής κι επισκευής. Η ζωή σαν μερεμέτι…