«…ΠΑΡΑΣΙΤΑ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ…»

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Ζούμε σε εποχές που πρώην υπουργοί σουλατσάρουν τα υπερπολυτελή τζιπ τους με πλαστές πινακίδες. Που για τα απίθανα «ριφιφί», όπως αυτό στο Χρηματιστήριο, δεν υπάρχουν ένοχοι. Που τα υποβρύχια «γέρνουν», αλλά πάλι δεν υπάρχουν ένοχοι. Που ένας λαός εξανδραποδίζεται, αλλά οι ένοχοι παριστάνουν τους «σωτήρες». Με τον μαγικό του τρόπο ο Σικελιανός το ‘χε πει στην κηδεία του Παλαμά: Όταν ένας λαός βρίσκεται στα δύσκολα γυρίζει και ακουμπάει στους ποιητές του.

Τέτοιο «αγκωνάρι», για να ακουμπήσεις, για να πάρεις ανάσα, είναι ο Βάρναλης.

Την Δευτέρα, προχτές, συμπληρώθηκαν 39 χρόνια από το θάνατο του Κώστα Βάρναλη, στις 16 Δεκεμβρίου 1974. Ο στιχουργός των «Μοιραίων» και της «Μπαλάντας του κυρ-Μέντιου», ο δημιουργός του αριστουργήματος «Το Φως που Καίει», ο ποιητής Βάρναλης, δεν ήταν «μόνο» ποιητής. Και αυτό το «μόνο» μπορεί για οποιονδήποτε άλλον να ακουγόταν κακόηχο, ειδικά όταν αναφερόμαστε στην ποίηση. Αλλά στην περίπτωση του Βάρναλη ακόμα και αυτός ο προσδιορισμός, η τόσο ευρύχωρη και πλατιά ιδιότητα του ποιητή είναι στενή. Μιας και όταν μιλάμε για τον Βαρναλη μιλάμε στην ουσία για αυτό που έλεγε ο Ρίτσος. Δηλαδή για την «φωνή του λαού» και για τον «παππού των λαϊκών αγώνων».

Matthew Lynn: Το Grexit θα μπορούσε να είναι η μεγάλη έκπληξη του 2014

Ποια θα είναι η μεγαλύτερη έκπληξη για τις αγορές το 2014; Μία απόφαση της Fed να μην προχωρήσει απλώς σε tapering, αλλά και να αυξήσει τα επιτόκια στα προηγούμενα επίπεδα; Μία βίαιη διαμαρτυρί στην Κίνα για την ανατροπή της κυβέρνηση; Ή μήπως ο ΟΠΕΚ να αποφασίσει να τιμολογήσει το πετρέλαιο σε bitcoins αντί των δολαρίων; Τίποτα από όλα αυτά, σύμφωνα με αρθρογράφο του MarketWatch, Matthew Lynn. Αντιθέτως το μεγάλο σοκ για τις αγορές θα έλθει από εκεί που δεν το περιμένουν και πρόκειται για κάτι, το οποίο δεν συνιστά πλέον φόβο: Μία ξαφνική και δραματική έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ.

Ορθώς αθωώθηκαν (Όλοι) για το «σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου»

Μετά από πολύμηνη διαδικασία, που ξεκίνησε στις 15 Απριλίου, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων κήρυξε αθώους τους 42 κατηγορούμενους, επιχειρηματίες, επενδυτές, χρηματιστές, εφοπλιστές κ.α που κάθισαν στο εδώλιο με βαριά αδικήματα, όπως αυτά της απάτης και της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα.»

Διότι, εκτός εξαιρέσεων, το Κράτος και οι υπηρέτες Αυτού, χρησιμοποιούν το μέτρον της τιμωρίας, οσάκις παρεκτρέπονται τα παιδιά των, όπως και εις πάσαν οικογένειαν έχουν εφαρμογήν οι λόγοι του Αποστόλου Παύλου, «τις έστιν νέος, όν ου παιδεύει πατήρ;» (Εβρ. ιβ’ 7). Αναλόγως δε του χαρακτήρος και των αντιλήψεών του έκαστος φαίνεται αυστηρότερος ή επιεικέστερος, χρησιμοποιεί τούτο ή εκείνο το είδος της τιμωρίας, όλοι δε σχεδόν ακολουθούν ως προς τούτο τα διδάγματα της παραδόσεως και της πείρας, της οικογενειακής, της κομματικής και της κοινωνικής.

Ημείς δεν θ’ αποπειραθώμεν να ορίσωμεν ποία να είναι η τιμωρία εκάστης παρεκτροπής. Διότι υπάρχουν τόσαι περιπτώσεις και τόσα είδη παρεκτροπών, και τόσαι περιστάσεις, τόσοι χαρακτήρες κρατών και τόσες κατηγορίες πολιτών, ώστε να είναι αδύνατον να δοθεί κανών τις γενικός, ο οποίος να ισχύει δι’ όλας τας περιπτώσεις και δι’ όλα τα παραπτώματα και τους χαρακτήρες (κρατών και of course κατηγορίαι πολιτών). Δι’ αυτό, το Κράτος και οι δικαστικοί υπηρέτες Αυτού, όπως όλοι οι έξοχοι γονείς, έχοντες οδηγόν την πείραν των και την έμφυτον αγάπην προς τα παιδιά των, και ζητούντες εις τας προσευχάς των τον φωτισμόν του Θεού, πρέπει να σταθμίζουν καλώς εκάστην περίπτωσιν και να ευρίσκουν ποίαν τιμωρίαν πρέπει να επιβάλουν.

Παραπτώματα εξ αγνοίας ή αδυναμίας και κλίσεως φυσικής τιμωρούνται επιεικέστερα, ή και ουδόλως.

Η Δικαιοσύνη θαρρώ, έπραξε δικαίως.

Πηγή.

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΥ

Oσοι εφυγαν κι οσοι ηρθαν
οσοι δεν αντεξαν κι οσοι κρατήσαν
οσοι συγχωρεσαν κι οσοι λυγίσαν
οσοι κοιμηθηκαν κι οσοι ξυπνήσαν
μαλωνουν ποιος θα κρατησει τον αυλο
μαλωνουν ποιος θα πηδηξει απ’τον γκρεμο
ανησυχουν χωρις να ξερουν
τι ειναι αυτο που τους ανησυχει
κι επιμενουν να το αγνοουν
παντα η ομιχλη ποθητη
ψαχνουν για κινητρο, μα δε το βρισκουν
                                 ψαχνουν για ανεμο, δεν εχουν πανια
                                 ψαχνουν για θορυβο, μα εχουν σιγησει
                                 ψαχνουν για στομα, δεν εχουν μιλια

(Κυλησα απ΄τον λοφο για ακομα μια φορα
δεν ειμαι ο Σισσυφος, ειμαι η πετρα
ειμαι το οργανο του βασανιστηριου
ειμαι Αγγελος Κυριου
την οργη μου αποψε μετρα)

Τραγουδαω την απεχθεια μου
αηδιαζω με το αρωμα μου
πουλαω στις ειδησεις τα παιδια μου
περιμενοντας ενα κρισιμο τηλεφωνημα
περιμενοντας ισως μια ευκαιρια κι εγω
περιμενοντας ποτε θα παψω να περιμενω
ποτε θα φυγω απο εδω
ποτε θα παψω να απεχθανομαι
ποτε θα παψω να αποστρεφομαι
κυλιεμαι στον λοφο μαζι με τη παθητικοτητα μου
τιποτα δεν υπαρχει που δε μπορω να ανεχομαι

Θελω να σκοτωσω ενα μικρο σπουργιτι,
ενα περιστερι, κατι απο εμενα πιο μικρο
κατι ακομα πιο θλιβερο, κατι
για να παψω να με λεω δειλο, φευγω, ερχομαι
ολα τα ανεχομαι
φευγω, ερχομαι, κατευθυνομαι
σε ολα τα ψεμματα αδιστακτα δινομαι
και παραδινομαι σε μια μασκα
σε μια μασκα που μου κοβει την ανασα
οταν μιλαει, εγω ακουω
τη φοβεριζω, μενει απαθης
οταν γελαει, εγω γελαω
τη καθυβριζω βραδυ πρωι
και στο τελος, γινεται ενα με μενα
παιρνει τις συνηθειες μου
κανει γκριματσες του φοβου μου
καπνιζει οπως εγω το τσιγαρο μου
για να ξεχασω
πως δεν ειναι αυτη που με μιμειταιι
για να ξεχασω οτι, η αληθεια ειναι,
πως την μιμουμαι εγω

Ειμαι μικρομεγαλος, δεν εχω τωρα ηλικια
κουλουριαζομαι σα μωρο
μοιρολογω σαν γερος
ειμαι μικροανεργος, ειμαι μικροτικος
ειμαι μικροπρεπης, μικρο τα παντα
δεν εχω ηλικια
χαζολογω σαν μικρο παιδι
φορτωνομαι στις πλατες μου ολου του κοσμου τις ευθυνες σαν γονιος
δεν εχω πια προσδιοριστικα
εγινα μαζα αχρονη, σπρωξια, φωνη απανθρωπη
στο λεωφορειο

μισω, ζηλευω, φθονω, παρασυρομαι
ξεχναω, χοντραινω, αφηνομαι
λυσσαω, λυγαω, λαθη πολλα
αυτοσυγχωρουμαι και μενει η…………
………………………………………………….
τι μενει, μιση, η συγχωρεση μιση, ζωη μιση
λογια μισα, πραξεις μισες
μενει μιση, ανολοκληρωτη
ολα ανολοκληρωτα, η βρισια
η καταρα, η μοναξια, ο θυμος
η οργη, το παθος, το πενθος
τα αφηνω ολα στη μεση
ξεχναω τι αφηνω πισω και
παω στο πουθενα
ξεχναω και χανω, ξεχναω
ξεχναω
ξεχναω
ξεχναω
ξεχναω

Πηγή. celinathens.blogspot.com

Κυβέρνηση Λιάπη

Δεν λέω, καλή η προσπάθεια να προβληθεί με την ευκαιρία της προσαγωγής Λιάπη ότι τάχα η παραβατικότητα, άρα και η παρανομία, δεν γίνονται πλέον ανεκτές για κανέναν, δήθεν όσο ψηλά κι αν βρίσκεται ο υπόλογος, δήθεν όσο και μέλος άγιας οικογένειας να είναι. Και λέω «καλή η προσπάθεια», διότι είδα ότι πράγματι βρίσκει αποδέκτες. Π.χ., κάτω από το κείμενο μπλογκ που εξευτέλιζε τον πρώην υπουργό είδα σχόλιο αναγνώστη να αναγνωρίζει στα αστυνομικά όργανα ότι πάντως τον προσήγαγαν στη Δικαιοσύνη. Την Πέμπτη μετά τη δίκη, ή κάποια στιγμή στο μέλλον τέλος πάντων, δεν αποκλείεται να δω και σχόλιο που να αναγνωρίζει στη Δικαιοσύνη ότι πάντως δεν του χαρίστηκε. Του συγχωρώ κι εγώ πάντως του αναγνώστη αυτού, και κάθε τέτοιου αναγνώστη, εκείνο το «πάντως» που του ξεφεύγει, και τα λέει όλα από μόνο του.

Κάθε μέρα διαβάζω στα μπλογκ και από μία περίπτωση καραμπινάτης παρανομίας από υψηλά ιστάμενους. Μία τουλάχιστον. Για να τις αναφέρω θα έπρεπε να έχω χώρο όσο η Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια. Την έχετε δει; Πιάνει ράφι σε βιβλιοθήκη από τοίχο σε τοίχο. Αν τις έγραφα, λοιπόν, θα συντάσσαμε μια ίση σε μέγεθος Σύγχρονη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια.

Όποιον τόμο της και αν ανοίγατε θα διαπιστώνατε ότι οι περισσότερες παρανομίες, όχι μόνο βγάζουν μάτι, αλλά γίνονται με τη σφραγίδα του Κράτους, με αντισυμβαλλόμενα φυσικά τα κανάλια. Αισχρότερες από όλες τις παρανομίες είναι εκείνες που, για να κρύβονται, συνοδεύονται από ταυτόχρονη, ανήκουστη κύρωση άθλιου νόμου στη Βουλή, με ψήφους από φοβισμένα ανθρωπάκια, ανάξιους εκπροσώπους ενός χειμαζόμενου λαού. Με πιο ανήκουστη καταρράκωση κάθε έννοιας δικαίου την προληπτική απαλλαγή κρατικών παραγόντων από παράνομες πράξεις, που καλούνται να τελέσουν. Και με διαρκή, κορυφαία όλων εκνομία αυτήν την ίδια τη διακυβέρνηση στο σύνολό της, αρχής γενομένης από την άκρως αμφίβολη κυβερνητική νομιμοποίηση.

Οπότε, για να μην το κουράζουμε το πράγμα, ως προς την προσπάθεια που καταβάλλεται για να προβληθεί ότι παραβατικότητα και παρανομία δεν γίνονται ανεκτές, θα έλεγα ότι η περίπτωση Λιάπη ανέδειξε, επιεικώς, ότι είμαστε ακριβοί στα πίττουρα και φτηνοί στ’ αλεύρια. Μάλιστα! Ακριβοί στα πίττουρα και φτηνοί στ’ αλεύρια!

Η κυβέρνηση κυκλοφορεί ακριβώς όπως ο Λιάπης: Με πλαστές πινακίδες και φιμέ τζάμια. Με διάφορα αποκόμματα δόσεων, για να μας δείξει ότι διαθέτει τελικά ασφαλιστήριο συμβόλαιο. Χωρίς να καταβάλλει τέλη κυκλοφορίας, ως παροιμιώδες κράτος μπαταχτσής και χαρατσομπήχτης. Δηλώνοντας δε με το ίδιο θράσος ότι είναι κι εκείνη θύμα της κρίσης. Από τον Στουρνάρα που μας σπλαγχνίζεται όπως τη μανούλα του με τα 500 Ευρώ σύνταξη, ενώ έχει ο ίδιος ένα σκασμό λεφτά στο «Πόθεν Έσχες», μέχρι τον Βενιζέλο που κατακεραυνώνει με ό,τι κοσμητικό επίθετο κυκλοφορεί στην πιάτσα όποιον δεν τον βοηθάει να σηκωθεί από την κρίση το Πα.Σο.Κ., το οποίο έχει στο μεταξύ ταυτίσει ελόγου του με τη χώρα, την οποία έχει στο μεταξύ ταυτίσει ελόγου του με τον εαυτό του. Ομοίως και ο Σαμαράς που τον προστατεύει.

Το δράμα είναι ότι αμφισβητούμε αν θα υπάρξει ποτέ Τροχαία, αρκετά ικανή και ακέραια να την συλλάβει την κυβέρνηση. Και μάλλον προεξοφλούμε ότι δεν θα υπάρξει τέτοια Τροχαία, επειδή, όπως συμβαίνει με τους ιθαγενείς και τα καθρεφτάκια, μας αρκεί να εντυπωσιαζόμαστε από τα… επιτεύγματα της υπάρχουσας Τροχαίας, της μικρής εντέλει και αναρμόδιας για τα μεγάλα και ουσιώδη. Ευωχούμεθα και ξεσπάμε με την Τροχαία που περιλαμβάνεται στις υποσημειώσεις της Σύγχρονης Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας. Με την ανώδυνη Τροχαία δηλαδή, που απλώς συνέβη να βρίσκεται στο σημείο, όπου παραβίασε το «Στοπ» ο θλιβερός πρώην υπουργός. Που έλαβε αυτός ο θλιβερός όμως, έστω την πονηρή και ανέξοδη, πρόνοια να κάνει τουλάχιστον λόγο για απερισκεψία του και για ανθρώπινο λάθος, που παραδέχεται ότι θα πρέπει να το πληρώσει.

Πηγή. sotosblog.com

Το κίνημα για την επιστροφή των χαμένων ακινήτων της κατοχής. Πολίτες κόντρα στους μαυραγορίτες

Η φορολογία των ακινήτων και τα δάνεια των τραπεζών βρίσκονται πάντα στην πρώτη γραμμή της ειδησεογραφίας και τροφοδοτούν την πολιτική ένταση.
Οι υπέρμετροι φόροι και οι παράλογες επιβαρύνσεις δημιουργούν ένα ασφυκτικό συναίσθημα στον πολίτη, που βλέπει να εφαρμόζονται μέτρα στήριξης
μόνο του τραπεζικού συστήματος, ενώ αυτός «αιμορραγεί».
Την ίδια ώρα, καλείται να μην έχει «κόκκινο» δάνειο, να καταβάλλει κάθε μήνα τις φουσκωμένες δόσεις των δανείων, μαζί με τα χαράτσια. Παράδοξο και εξωφρενικό είναι το γεγονός, ότι το ακίνητό του είναι υποθηκευμένο στην τράπεζα. Δηλαδή ουσιαστικά δεν του ανήκει.
Κι εδώ ξεκινά η συζήτηση για τους πλειστηριασμούς των ακινήτων.
Δυστυχώς όμως, οι περισσότερες προσεγγίσεις προέρχονται συνήθως από «ειδικούς», με μηδενική γνώση της ελληνικής ιστορίας.