Τη μικρή ζωή μας…

Περπάτησα πάρα πολύ
και τα φτερά μου τα `χω χάσει.
Μα εσύ που δεν πατάς στη γη
καν’ την ψυχή μου να πετάξει…
Μ’ ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,
ένα αεράκι να μας πάρει…
Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας…

Είναι η καρδιά μου μια αυλή
σ’ ένα κελί που όλο μικραίνει.
Μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το «γιατί»…
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει,
το όνειρό μου ξαποσταίνει…
Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας…

Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει…
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς…
Μ’ ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας…

***

Μουσική,στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Σωκράτης Μάλαμας – Χαρούλα Αλεξίου – Αλκίνοος Ιωαννίδης

Η σημασία της ΒΙΟΜΕ.

Του Πέτρου Λινάρδου- Ρυλμόν

Ποιών δυνατοτήτων, ποιών προοπτικών, είναι το παράδειγμα και ο προάγγελος η ΒΙΟΜΕ; Δεν είμαστε στη δεκαετία του 80, όταν οι εργαζόμενοι σε “προβληματικές” επιχειρήσεις επέλεγαν αυτοδιαχειριστικά σχήματα για να επιβάλουν αυτή τη μορφή διατήρησης της απασχόλησης. Αυτά συνέβαιναν, σημειωτέον την ίδια στιγμή που στην Ισπανία, για τους ίδιους λόγους, γεννιόταν οι “εταιρίες εργαζομένων” (sociedades laborales), αλλά στην Ελλάδα η λυσσαλέα εργοδοτική αντίδραση και η υπο διαμόρφωση συνδικαλιστική γραφειοκρατία έβλεπαν σε αυτές τις μορφές εργατικής οργάνωσης τους αντιπάλους που έπρεπε να σβηστούν από τον βιομηχανικό χάρτη.

Σήμερα, η ύφεση έχει κλείσει παραγωγικές μονάδες, έχει οδηγήσει την ανεργία πάνω από το 30% του ενεργού πληθυσμού, και η ανάληψη από τους εργαζόμενους των επιχειρήσεων που έχουν κλείσει και κλείνουν, όπως και η δημιουργία νέων από ανθρώπους με γνώσεις, ικανότητες και δεξιότητες, αποτελεί τη μόνη προοπτική για να αξιοποιηθεί παραγωγικά το σύνολο του υπάρχοντος υλικού και άϋλου δυναμικού. Βλέπουμε οτι αποτελεί μέρος του νεοφιλελεύθερου παραμυθιού η ιδέα οτι αν αφεθεί να είναι ακόμη πιό ασύδωτη η “επιχειρηματικότητα”, θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και θα εξασφαλίσει την ισορροπία των εξωτερικών συναλλαγών. Δεν το έκανε βέβαια αυτό την περίοδο των κρουνών της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης και της ταχείας μεγέθυνσης (και γι αυτό πήρε αυτές τις διαστάσεις η κρίση) και δεν πρόκειται να το κάνει σε μια οικονομία και κοινωνία χωρίς ενεργό ζήτηση, αλλά και χωρίς θεσμούς και υποδομές ικανές να υποδεχθούν σοβαρές επενδύσεις.

«Πάτωσε» η Ελλάδα στην ΕΕ!

του Γ.Δελαστίκ

Ρήμαξε την Ελλάδα με απίστευτη ταχύτητα το Μνημόνιο που μας επέβαλε η ΕΕ με τη συνενοχή του Γιώργου Παπαν­δρέ­ου. Εντυπωσιακά γοργά άρχισαν να εξαλείφονται τα κέρδη σε υλική ευημερία της τελευταίας τριακονταετίας. Το ζούμε, το ξέρουμε, το βλέπουμε. Τώρα όμως ήρθαν και τα στοιχεία της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας για να το επιβεβαιώσουν για μία ακόμη φορά. Ηταν αρκετά δύο και μόνο χρόνια μνημονιακής πολιτικής από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά, το 2011 και το 2012, για να καταποντιστεί η Ελλάδα και να γίνει η δεύτερη φτωχότερη από τις 17 χώρες της Ευρωζώνης στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ: στο 88% του μέσου όρου της ΕΕ στον τομέα αυτόν ανερχόταν το 2010 ο δείκτης της Ελλάδας, στο 75% κατρακύλησε το 2012.

Μόνο την Εσθονία από τα κράτη της Ευρωζώνης περάσαμε πέρυσι: 75% εμείς και 71% αυτοί. Μας πέρασαν δηλαδή και τα 13 δυτικοευρωπαϊκά κράτη που συμμετέχουν στο ευρώ. Ακόμη και η… Μάλτα και η Κύπρος!

Πρωταρχική Συσσώρευση και Στρατηγική της Έντασης

 

του Σπύρου Μαρκέτου

Στα πέντε χρόνια που κύλησαν από την εξέγερση του Δεκέμβρη, η χώρα άλλαξε όψη. Η κρίση του καπιταλισμού, αγγίζοντας κάθε όψη της ζωής, έχει πλέον αποσταθεροποιήσει το πολιτικό σύστημα. Είναι φανερό τώρα πια ότι οι μέρες που ζούμε δεν είναι συνηθισμένες, αλλά αυτή η διαπίστωση συνήθως δεν έχει ένα θεωρητικό πλαίσιο που θα τήν έκανε κομάτι μιας ευρύτερης εικόνας, ώστε να βγάζει νόημα. Έτσι, δύσκολα αξιοποιείται πρακτικά. Αυτό έχει να κάνει και με τους φόβους μας. Από το πώς διαβάζουμε την καθημερινότητα και τις αλλαγές γύρω μας εξαρτάται το τι κάνουμε και τι στόχους βάζουμε, αλλά συχνά ισχύει και το αντίστροφο, δηλαδή, ακριβώς επειδή θέλουμε πάση θυσία ν’ αποφύγουμε κάποιες ενοχλητικές σκέψεις και πρακτικά συμπεράσματα, αρνούμαστε πεισματικά να διαβάσουμε αυτά που η πραγματικότητα γράφει μπροστά μας με τεράστια γράμματα. Για παράδειγμα, επειδή δεν θέλουμε να ξεβολευτούμε, αρνούμαστε και να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει επιστροφή στη ζωή που είχαμε πριν από την κρίση, ζωή διόλου τέλεια έτσι και αλλιώς.

«Κι έρχεται κρύο…» (Επιστρέφοντας τα δώρα)

Πόση δύναμη κρύβουν οι γυναίκες που αγαπούμε.

Δεν είναι το δάχτυλο που χτυπά επαναληπτικά-σαν μια υπενθύμιση στο παρόν- πάνω στο ποτήρι ούτε οι κινήσεις που επαναλαμβάνονται με μια θρησκευτική ευλάβεια, για να τις εμπεδώσουμε. Είναι η μικρή φλέβα στο λαιμό, όταν η απόγνωση χτυπά τα όριά της, που διογκώνεται κι είναι έτοιμη να εκραγεί, χωρίς ποτέ…

Πόση δύναμη κρύβουν οι γυναίκες που αγαπούμε.

Συστρέφονται στο κορμί μας, μας αγκαλιάζουν, σχεδόν μητρικά-μην το υποτιμάτε, το έχουμε ανάγκη να υπάρξουμε-.

Πόση δύναμη κρύβουν οι γυναίκες που αγαπούμε.

Σωπαίνουν, γιατί ξέρουν πότε πρέπει να σωπάσουν. Το βλέπουμε στα μάτια τους. Το ξέρουν. Αλλά σωπαίνουν.

Πόση δύναμη κρύβουν οι γυναίκες που αγαπούμε.

Κάνουν μιαν αδιόρατη κίνηση, που δε σημαίνει τίποτε παραέξω. Ίσως το σιάξιμο ενός φρυδιού ή το τίναγμα μιας φράντζας.

Πόση δύναμη κρύβουν οι γυναίκες που μας αγαπούνε.

Πέφτουν στο κρεββάτι νωρίς, να μη δουν την ήττα μας τα βράδια. Όταν πηγαίνουμε κοντά τους, έχουν μια μικρή ερωτική ανάσα να νιώσουμε καλύτερα, μας παίρνουν αγκαλιά να διώξουμε τις ενοχές της μέρας.

Πόση δύναμη κρύβουν οι γυναίκες που αγαπούμε.

Μας κοιτάνε κατάματα κάθε πρωινό, να αντέξουμε τη μέρα. Μας φτιάχνουν πρωινό. Μπορεί και όχι. Αλλά είναι εκεί.

Πόση δύναμη κρύβουν οι γυναίκες που αγαπούμε.

Πλέκουν. Δεν ξέρει κανείς γιατί .Δεν ξέρει κανείς τι. Αλλά πλέκουν. Σαν μιαν αδιόρατη, αέναη ιστορία.

Πόση δύναμη κρύβουν οι γυναίκες που αγαπούνε.

Την πιο πικρή ιστορία θα την πουν την ώρα που βάζουμε το παλτό να φύγουμε. Χαλάλι τους.

–

Πηγή.

Η γενιά του Χρηματιστηρίου

by To Skouliki Tom

Ανάμεσα στο εφάπαξ του Δημήτρη Τσουκαλά και το ακίνητο του Νότη Μηταράκη στο Λονδίνο, υπήρξε χθες μια είδηση που πέρασε κάπως στα ψιλά κι ευτυχώς που είμαι πάρα πολύ υπόγειο σκουλήκι του συστήματος, αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρω να την ξετρυπώσω.

Η είδηση αφορά τη γενιά του Χρηματιστηρίου. Η γενιά του Χρηματιστηρίου διαφέρει από τη γενιά του Πολυτεχνείου – ή γενιά της Χούντας, διαλέγετε και παίρνετε – στο ότι δεν υπήρχε τίποτα ηρωικό σε αυτήν. Τουλάχιστον, η γενιά της Χούντας – εγώ διάλεξα – ξεκίνησε ηρωικά. Μην κοιτάτε που τελικά κατάντησε ανέκδοτο της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας.

Για τα Δεκεμβριανά του ’44 – Ένα άγνωστο ποίημα του Νίκου Καββαδία

Αντίσταση

 

Στη Μέλπω Αξιώτη

–

 Στο παιδικό μας βλέμμα πνίγονται οι στεριές

Πρώτη σου αγάπη τα λιμάνια σβηούν κι εκείνα.

Θάλασσα τρώει το βράχο απ’ όλες τις μεριές.

Μάτια λοξά και τ’ αγαπάς: Κόκκινη Κίνα.

–

Γιομάτα παν τα Ιταλικά στην Ερυθρά.

Πουλιά σε αντιπερισπασμό- Μαύρη Μανία.

Δόρατα μέσα στη νυχτιά παίζουν νωθρά.

Λάμπει αρραβώνα στο δεξί σου: Αβησσυνία.

–

Σε κρεμεζί, Νύφη λεβέντρα Ιβηρική.

Ανάβουνε του Barrio Chino τα φανάρια.

Σπανιόλοι μου θαλασσοβάτες και Γραικοί.

Γκρέκο και Λόρκα-Ισπανία και Πασσιονάρια.

–

Κύμα θανάτου ξαπολιούνται οι Γερμανοί.

Τ’ άρματα ζώνεσαι μ’ αρχαία κραυγή πολέμου.

Κυνήγι παίζουνε μαχαίρι και σκοινί,

Οι κρεμασμένοι στα δεντρά , μπαίγνιο του ανέμου.

–

Κι απέ Δεκέμβρη στην Αθήνα και Φωτιά.

Τούτο της Γης το θαλασσόδαρτο αγκωνάρι,

Λικνίζει κάτου από το Δρυ και την Ιτιά

το Διάκο, τον Κολοκοτρώνη και τον Άρη.

–

Ελεύθερα Γράμματα, τεύχος 14, 10/8/1945 [γραμμένο τις μέρες των Δεκεμβριανών] 

–

Πηγή.