‘Αει της αγάπης μαχαιριά…

Άει σκοτεινό φως του έρωτα τρεμάμενο αίμα του έρωτα
μες τη γητειά σου ελησμόνησα τους φονιάδες καιρούς
γέννησα ρόδινα μωρά σε μέλλον με αστέρια
άει σκοτεινό φως του έρωτα

Άει της αγάπης μαχαιριά στης νιότης το κρουστό κορμί
πληγή που ανάβλυζε ευωδιές φιλιών και μουσική
ντύνοντας το γυμνό έρημο κόσμο
άει της αγάπης μαχαιριά

Άει της αγάπης μαχαιριά άει της αγάπης μαχαιριά
άει της αγάπης μαχαιριά άει της αγάπης μαχαιριά

***

Λένα Παπά – Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας

Ακαδημαϊκοί δίνουν την υποστήριξή τους σε φοιτητές που διαδηλώνουν ενάντια στην διδασκαλία των οικονομικών

Μία ομάδα διακεκριμένων ακαδημαϊκών οικονομολόγων έδωσαν την στήριξή τους στις διαδηλώσεις των φοιτητών τους ενάντια στην διδασκαλία των νεο-κλασικών οικονομικών, αυξάνοντας την πίεση προς τα κορυφαία πανεπιστήμια να αναμορφώσουν τα μαθήματα που κυριαρχούνται από τις θεωρίες της ελεύθερης αγοράς και αγνοούν την επίδραση των χρηματοικονομικών κρίσεων. 

Του Φίλιπ Ίνμαν

Οι ακαδημαϊκοί, που ανήκουν σε μερικά από τα πιο φημισμένα ιδρύματα της Μεγάλης Βρετανίας όπως το Κέημπριτζ και το Πανεπιστήμιο του Λήντζ, δήλωσαν ότι οι φοιτητές «εξαπατούνται» από τα μαθήματα που παρακολουθούν, ενώ την ίδια στιγμή, τα ιδρύματα ερευνών και υποτροφιών εμποδίζουν  τυχόν μεταρρυθμίσεις.

Σε μία αναπάντεχη επίθεση ενάντια στους παράγοντες που παρέχουν διδακτορικές και ερευνητικές επιχορηγήσεις, σημείωσαν πως εντυπώνεται μία «πνευματική μονοκαλλιέργεια» από το σύστημα της κρατικής χρηματοδότησης βάσει αξιολογήσεων των επιστημονικών περιοδικών «που είναι σοβαρά μεροληπτικές υπέρ της ορθοδοξίας και ενάντια στην διαλεκτική ποικιλομορφία».

Οι ακαδημαϊκοί δήλωσαν σε επιστολή τους στην εφημερίδα Guardian ότι «η δογματική διαλεκτική δέσμευση» στην διδασκαλία οικονομικών θεωριών βασισμένων σε ορθολογικούς καταναλωτές και εργαζόμενους με απεριόριστα θέλω «αντίκειται στην ευρύτητα διδασκαλίας σε άλλες κοινωνικές επιστήμες, που σε κάθε περίπτωση παρουσιάζουν και τα αντίθετα-ανταγωνιστικά παραδείγματα».

«Οι σημερινές Δημοκρατίες ανήκουν στους πλουσίους»

Λουτσιάνο Κάνφορα Καθηγητής Ιστορίας και Κλασικής Φιλολογίας

Εκλεινε το e-mail, με το οποίο μου έστειλε τις απαντήσεις με το ρητό «La brièveté est une vertu!» (Η συντομία είναι αρετή!).

Μαχητικός και με άποψη, ο Λ. Κάνφορα βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας το 2005, μεσούσης της προσπάθειας να εξισωθεί ο φασισμός με τον κομμουνισμό, όταν ο Γερμανός εκδότης C.H. Beck αρνήθηκε να εκδώσει το βιβλίο του «Η δημοκρατία. Ιστορία μιας ιδεολογίας» (στο οποίο αποδομεί το «δυτικό δημοκρατικό μοντέλο»), με την αιτιολογία ότι ήταν «φιλοσταλινικό».

Στις αναλύσεις του μιλά για «γερμανική δικτατορία που έχει επιβληθεί στη μεσογειακή Ευρώπη» και καλεί τις χώρες του Νότου να αποχωρήσουν από το ενιαίο νόμισμα.

Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου

Επιμέλεια μετάφρασης από τα γαλλικά: Δημήτρης Φαναριώτης

• Για εσάς, η ουσία της δημοκρατίας είναι η ισότητα. Δηλαδή δημοκρατικό είναι το πολίτευμα στο οποίο έχει επιτευχθεί η πολιτική και κοινωνική ισότητα. Πώς χαρακτηρίζετε τις σύγχρονες δυτικές Δημοκρατίες, οι οποίες έχουν αναπτύξει στο έπακρο την ανισότητα και τους διαχωρισμούς;

Στην πραγματικότητα η γνώμη μου είναι, για να το διατυπώσουμε καλύτερα, ότι η δημοκρατία είναι άλλο πράγμα από το κοινοβουλευτικό καθεστώς, κι ακόμη περισσότερο για τον λόγο ότι σχεδόν σε όλο τον πλανήτη τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα βασίζονται στους πλειοψηφικούς εκλογικούς νόμους, παραβιάζοντας κατάφωρα την αρχή της καθολικής ψηφοφορίας. Η δημοκρατία ως «λαϊκή εξουσία» (δηλαδή των «φτωχών», σύμφωνα με τον Αριστοτέλη) δεν υφίσταται παρά μόνον προσωρινά. Αντιθέτως τα σημερινά κοινοβουλευτικά καθεστώτα διασφαλίζουν την επικράτηση στα πλουσιότερα στρώματα της κοινωνίας, χάρη στις υπηρεσίες που τους παρέχουν οι «υπηρέτες τους» (δηλαδή το πολιτικό προσωπικό).

 

• Μπορεί, κατά τη γνώμη σας, να αλλάξει η σχέση μεταξύ οικονομίας και πολιτικής, σε μια περίοδο που την τύχη των κοινωνιών αποφασίζουν οι ελίτ του χρήματος και οι «αγορές»;

 

Η σχέση ήταν πάντοτε άνιση. Οπως το είχε πει ήδη από το 1819 ο Μπεντζαμίν Κονστάντ (στην περίφημη συνεδρίαση στο Ατενέ Ρουαγιάλ στο Παρίσι), ο πλούτος κρύβεται και οι κυβερνήσεις είναι υποχρεωμένες να τον «υπακούν». Το ίδιο πράγμα έλεγαν ο Μαρξ και ο Ενγκελς στο περίφημο Μανιφέστο τους. Σήμερα οι τραπεζίτες έχουν όλη την εξουσία και μπορούν να ορίζουν ακόμα και ποια χώρα «ανήκει στην Ευρώπη». Η δημοκρατία έχει ηττηθεί, την έχουμε σχεδόν απωθήσει από τη σύγχρονη πολιτική κατάσταση.

Προϋπολογισμός: Φτώχεια και δημόσιο χρέος στα ύψη

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Η βάρβαρη επίθεση της αστυνομίας σε 15χρονους μαθητές, με αφορμή τις συγκεντρώσεις προς τιμή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ήταν η εμφανής όψη της κρατικής βίας της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Εντός της Βουλής η ψήφιση του προϋπολογισμού, που αναμενόταν χωρίς εκπλήξεις να ολοκληρωθεί το βράδυ του Σαββάτου, οδηγούσε στο αποκορύφωμά της μια άλλης μορφής κρατική βία. Αυτή που οδηγεί στον θάνατο από αναθυμιάσεις ολοένα και περισσότερους άνεργους και φτωχούς, στην αυτοκτονία χιλιάδες και στην απόγνωση εκατομμύρια άλλους.

Ο κρατικός προϋπολογισμός του 2014 είναι ένας βαθιά ταξικός προϋπολογισμός που θα οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις. Αυξάνει την φορολογία καταργώντας το αφορολόγητο των 5.000 ευρώ και πλήθος απαλλαγών. Μειώνει τις δαπάνες για μισθοδοσία κατά 280 εκ. ευρώ με τον Κυριάκο Μητσοτάκη (που ποτέ δεν μας έπεισε για το πόσο αθώα ήταν τα δώρα που έλαβε από την Ζίμενς) να καυχάται από το Βήμα της Βουλής πως οι δημόσιοι υπάλληλοι μειώθηκαν από 913.000 το 2009 σε 681.392 κι η μισθοδοσία από 24 δισ. σε 15,9 δισ. ευρώ. (Από που αλλού άλλωστε θα βρεθούν τα χρήματα για να χρηματοδοτείται το κεφάλαιο που στη συνέχεια δωροδοκεί βουλευτές και υπουργούς, σε αναγνώριση των υπηρεσιών τους;). Επίσης, οδηγεί στα Τάρταρα τις κοινωνικές δαπάνες μειώνοντας σε μια διετία (2012-2014) τις χρηματοδοτήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία κατά 22%, στα νοσοκομεία κατά 21% και στον ΕΟΠΥΥ κατά 24%. Το αποτέλεσμα από την περαιτέρω απίσχανση του κοινωνικού κράτους θα είναι δραματικά.

Η ανυπαρξία κοινωνικού κράτους, επί της ουσίας και σε σύγκριση με ό,τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη (δυτική και ανατολική!), φαίνεται από το μηδενικό αποτέλεσμα που έχουν οι κοινωνικές μεταβιβάσεις στον κίνδυνο φτώχειας στην περίπτωση της Ελλάδας.

(Γαλλία) Απ’ το κράτος πρόνοιας στο κράτος μάνατζερ

Τεχνάσματα για κατακερματισμό και ξεπούλημα δημόσιων αγαθών

Δημόσιοι υπάλληλοι με ηρεμιστικά

« Ζούμε σε μια παράξενη εποχή… Εχει κανείς την εντύπωση ότι κάτι σαν κύμα μάς παρασύρει και μας τσακίζει ». Με αυτά τα λόγια, ο πολιτειολόγος Μπερνάρ Λακρουά συνοψίζει την απόγνωση που έχει καταλάβει συνδικαλιστές, διανοούμενους, αντιπρόσωπους του λαού και πολίτες, μπροστά στις αναδιαρθρώσεις του κράτους. [1]

Οι μεταρρυθμίσεις διαδέχονται η μια την άλλη, δίχως συνοχή. Ο τεχνικός χαρακτήρας τους τις καθιστά αδιαφανείς. Οι επιπτώσεις τους γίνονται αισθητές μόνον εκ των υστέρων, όταν εξειδικεύονται και περνούν στο στάδιο της πρακτικής εφαρμογής. Κι όμως, πίσω από το θολό αυτό τοπίο, έχει ξεκινήσει μια άνευ προηγουμένου κινητοποίηση για τη δημιουργία ενός κράτους με μειωμένο μέγεθος μεν, αλλά με ενισχυμένες τις δομές της διοίκησής του.

Εδώ πεθαίνουμε «φυσιολογικά»

Όνειρο ζει, μην τον  ξυπνάτε.

Όνειρο ζει, μην τον ξυπνάτε. Αφήστε τον να παραμιλά στον ύπνο του πως οι θυσίες μας έπιασαν τόπο. Κι ας πιάσαμε πάτο. Κι ας μας άφησαν οι θυσίες μας στον τόπο. Όνειρο ζει και μην του το χαλάτε με «τυχαία περιστατικά». Σταματήστε επιτέλους την πολιτική εκμετάλλευση. Βάλτε τέλος στον στείρο λαϊκισμό. Σπρώξτε λίγο ακόμα το κάρο στην ανηφόρα της ανάπτυξης. Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε το success story πάνω από την Ελλάδα. Μην κοιτάτε αυτούς που έφυγαν απελπισμένοι. Μην ακούτε τις κραυγές αυτών που δεν άντεξαν. Μην εγκαταλείπετε την προσπάθεια. Μην μετράτε τα θύματα.

Αφουγκραστείτε το παραμιλητό του. «Επιτέλους γινόμαστε φυσιολογικό κράτος» ψελλίζει μέσα στον ύπνο του. Ένα φυσιολογικό κράτος με μαγκάλια, συσσίτια, χαράτσια, δακρυγόνα, αυτόχειρες και αυτοκινητόδρομους. Ένα κράτος που θρηνεί γοερά τα χαμένα εξάμηνα και ποινικοποιεί την «πολιτική εκμετάλλευση» της ανέχειας. Γιατί αν δεν συνειδητοποιήσεις πως και η φτώχεια είναι μέρος του «φυσιολογικού» δεν έχεις θέση σε αυτό το κράτος. Όσο φυσιολογικό είναι να ζεις με κομμένο ηλεκτρικό άλλο τόσο φυσιολογικό είναι να στέλνουν οι πλούσιοι τα παιδιά τους για σπουδές στο εξωτερικό.

Όσο φυσιολογικό είναι να ψάχνεις αιμοπετάλια για ένα παιδί στις αγγελίες και στο διαδίκτυο άλλο τόσο φυσιολογικό είναι να υπάρχουν «ταξικά φάρμακα» για πλούσιους και φτωχούς. Όσο φυσιολογικό είναι να τρέφονται κάποιοι από τα μεσημεριανά περιμαζέματα της λαϊκής άλλο τόσο φυσιολογικό είναι κάποιοι άλλοι να δεξιώνονται διαπραγματευόμενοι στις Βρυξέλλες με «κανελόνια με ρικότα, αστακό και όστρακα». Ένα φυσιολογικό κράτος που νομιμοποιεί τη φτώχεια, με φυσιολογικούς υπηκόους εθισμένους στο να δέχονται την κατασταλτική άποψη της κανονικότητας που συμβαδίζει με το σύστημα των ανισοτήτων. Υπήκοοι σε ένα καθεστώς όπου το «φυσιολογικό» καθορίζεται από την συστηματική παραπληροφόρηση και τα συμφέροντα των κατ’ ανάθεση εργολάβων της ενημέρωσης.

Εδώ πεινάμε φυσιολογικά, κρυώνουμε φυσιολογικά και πεθαίνουμε φυσιολογικά. Εδώ που οι «δήμιοι» είναι φυσικά αθώοι και οι «εκτελεσμένοι» είναι από τη φύση τους ένοχοι.

Πέτρος Κατσάκος

Πηγή.

Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης: Το βαθύ πέος της διαπλοκής!

«Ο πιο ασφαλής δρόμος προς τα μεγάλα κέρδη περνούσε μέσα από τον εκφυλισμό του πνευματικού επιπέδου…», γράφει στο «Εκδότες χωρίς εκδότες» (εκδ. Πόλις) ο Αντρέ Σίφριν, που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες μέρες, αναλύοντας με παραδείγματα και ονόματα την κατάσταση που διαμορφώθηκε στην Αμερική όταν οι μεγάλες επενδυτικές εταιρίες και οι «βαρόνοι» των ΜΜΕ, έβαλαν χέρι στο βιβλίο. Επενδυτές σαν τον Murdoch και τον Newhouse, ιδιοκτήτες -ταυτόχρονα- εφημερίδων, περιοδικών, ραδιοφώνων, τηλεοράσεων, εταιριών παραγωγής βιντεοταινιών, κινηματογραφικών στούντιο, δισκογραφικών εταιριών, βιβλιοπωλείων και εκδοτικών οίκων, οι οποίοι, μέσα από τον έλεγχο της γνώσης, της ενημέρωσης, της ψυχαγωγίας και κάθε σχετικής συζήτησης στο δημόσιο χώρο, όχι μόνο στηρίζουν τις πιο αντιλαϊκές πολιτικές και τους πιο αντιδραστικούς πολιτικούς, από την Θάτσερ και τον Μπλερ ως τον Κλίντον και τον Γκίνγκριτς, αλλά διαμορφώνουν και την κουλτούρα των πολιτών προκειμένου να αποδέχονται ως «φυσικό» και «μοναδικό» το καθεστώς διαφθοράς και να εκλέγουν ως εκπροσώπους τους αυτούς που απεργάζονται την εκμετάλλευση και ισοπέδωση τους, την καταστροφή του πολιτισμού και του περιβάλλοντος, τη φτωχοποίηση της κοινωνίας και τη διεύρυνση του χάσματος των ανισοτήτων!