το (κατά Palast) χρονικό ενός “πολέμου για το πετρέλαιο”

Σημ.Αμετανόητου: Εδώ στο Ελλαδιστάν,τι έγινε με τα πετρέλαια και τα φυσικά αέρια ? θα μάθουμε άραγε ποτέ ?

Δεκέμβρης 2000 – Μάρτης 2001
Το James Baker 3 Institute και το Council on Foreign Relations, χρηματοδοτούμενα απ’ την σαουδική αραβία, μελετούν την παγκόσμια ενεργειακή κατάσταση. Η μύγα στο γάλα; Ο Σαντάμ Χουσεΐν, που “πιέζει την πετρελαϊκή αγορά… δημιουργώντας μια δύσκολη κατάσταση για τις ηπα… πράγμα που χρειάζεται μια γρήγορη αναθεώρηση της πολιτικής – στρατιωτικά, ενεργειακά, οικονομικά, διπλωματικά”. [1] Το Μάρτη ο Kren Lay της ομάδας Baker-CFR και επικεφαλής της πετρελαϊκής βιομηχανίας συναντιούνται μυστικά με το καινούργιο αντιπρόεδρο (του Bush Β) Dick Cheney, για να μελετήσουν την κατάσταση με τα ιρακινά κοιτάσματα.

Φεβρουάριος 2001 – Plan A
Μέσα σ’ ένα μήνα μετά την ανάληψη της αμερικανικής προεδρίας απ’ τον Bush τον Β, το συμβούλιο εθνικής ασφάλειας των ηπα και το υπουργείο εξωτερικών οργανώνουν μια συνάντηση στο Wainut Creek της California, για να σχεδιαστεί η στρατιωτική εισβολή στο ιράκ. Στόχος είναι η αντικατάσταση του Χουσεΐν. Ο Falah Aljibury, κορυφαίος αμερικάνος πετρελαϊκός ειδικός και σύμβουλος επι του ιράκ, λέει ότι το ένα σχέδιο ήταν “για μια εισβολή που θα λειτουργούσε σαν πραξικόπημα … θα κρατούσε δυο ή τρεις ημέρες … και μετά όλα θα ήταν όπως πριν – ειδικά στο υπουργείο πετρελαίου, που θα διατηρούσε το κρατικό μονοπώλιο στο πετρέλαιο”. [2]

Ο κόσμος των πολυεθνικών “εκ των έσω”

Όσο οι μνήμες μου είναι ακόμη ξεκάθαρες, θα ήθελα να καταγράψω με συνοπτικό τρόπο εμπειρίες και σκέψεις από τη 17ετή θητεία μου σε πολυεθνικές εταιρείες. Υπάρχουν φυσικά αναρίθμητοι “πολυεθνικάριοι” με πολύ πιο πλούσιες εμπειρίες από εμένα. Αυτοί θα θεωρήσουν κοινότοπα και καθημερινά τα όσα αναφέρω. Εδώ, απευθύνομαι κυρίως σε όσους αγνοούν τον εσωτερικό κόσμο των πολυεθνικών, αλλά και σε εκείνους που, χωρίς να τον αγνοούν, δεν τον είδαν απ΄τη δική μου σκοπιά.

Χωρίζω το κειμενάκι αυτό σε 5 μικρές ενότητες:

1. Ένα σύντομο προσωπικό ιστορικό, και ένας προβληματισμός: Τι σημαίνει “πολυεθνική” εταιρεία;

2. Μια ειδική κατηγορία πολυεθνικάριων: Οι πολίτες του κόσμου

3. Η αποτελεσματικότητα των πολυεθνικών

4. Εταιρικός πατριωτισμός και πλύση εγκεφάλου

5. Η αντιστροφή της ηθικής

1. Ένα σύντομο προσωπικό ιστορικό, και ένας προβληματισμός: Τι σημαίνει “πολυεθνική” εταιρεία;

Η πρώτη μου επαφή με πολυεθνική εταιρεία ήταν στις αρχές της 10ετίας του ΄90, όταν εργάστηκα στη Γερμανία για μια αμερικανική εταιρεία hardware εισηγμένη στον NASDAQ. Από τις ΗΠΑ προέρχονταν τα κεφάλαια, εκεί βρισκόταν η ανώτατη διοίκηση κι εκεί γινόταν η έρευνα. Η παραγωγή γινόταν εν μέρει στις ΗΠΑ και, κυρίως την Κίνα. Οι πωλήσεις της δικής μας θυγατρικής γινόταν μόνο στη Γερμανία. Ήμουν ο μοναδικός Έλληνας σε μια εταιρεία όπου οι περισσότεροι συνάδελφοι ήταν Γερμανοί αλλά υπήρχαν και άλλοι από Τσεχία, Πολωνία, Κροατία, και Ολλανδία. Για την επικοινωνία στο εσωτερικό της εταιρείας ήταν απαραίτητη, (και αρκούσε), η γερμανική γλώσσα. Ορισμένες από τις αναφορές μου πήγαιναν σε ΗΠΑ και ΗΒ, και ήταν στα αγγλικά, όπως στα αγγλικά, φυσικά, επικοινωνούσα και με κάποιους Κινέζους.

Τότε είχα την αίσθηση ότι δούλευα σε μια πολυεθνική εταιρεία.

Νέες προκλήσεις για το γουάν.

Χώρες οι οποίες αποτελούν μεγάλες δυνάμεις και επιθυμούν να επιβάλλουν την κυριαρχία τους στον διεθνή καταμερισμό εργασίας μαζί με την άνοδο της οικονομικής τους δύναμης επιδιώκουν και το νόμισμά τους να καταστεί, άμεσα ή έμμεσα, σημείο αναφοράς σε σχέση με τα υπόλοιπα νομίσματα. Αυτό συμβαίνει και με την Κίνα. Το κινέζικο νόμισμα,  renminbi (RMB) , επιδιώκει σιγά αλλά σταθερά να ακολουθήσει την αλματώδη οικονομική ανάπτυξη της Κίνας προκειμένου να καθιερωθεί ως νόμισμα αναφοράς μεταξύ των υπολοίπων νομισμάτων. Φορέας αυτής της δυνατότητας η οποία επιτρέπει στο  κινέζικο νόμισμα να διεκδικήσει αυτή τη θέση είναι αναμφισβήτητα οι εντυπωσιακές εξαγωγές των κινέζικων προϊόντων . Οι εξαγωγές είναι ο φορέας της ζήτησης ενός νομίσματος και συνεπώς της ενδυνάμωσης της αξίας του, αλλά και γενικότερα της αντιμετώπισης του  ως αξιόπιστου μέσου συναλλαγών μεταξύ των συναλλασσομένων κρατών.

 

Η Κίνα προχωρεί σιγά- σιγά αλλά σταθερά στη δημιουργία των προϋποθέσεων έτσι ώστε το νόμισμά της να αποτελέσει σημείο αναφοράς των εξωτερικών εμπορικών συναλλαγών. Έχει δημιουργήσει κατ’ αρχάς ένα τεράστιο ύψος συναλλαγματικών διαθεσίμων . Στο τέλος του Σεπτεμβρίου 2013 ανέρχονται σε 3,66 τρις δολάρια. Είναι άξια προσοχής η δήλωση του αναπληρωτή διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας (People’s Bank of China) Yi Gang ότι δεν είναι υπέρ του συμφέροντος της Κίνας η περαιτέρω συσσώρευση συναλλαγματικών διαθεσίμων συμπληρώνοντας ότι θα περιορισθούν οι αγορές δολαρίων  οι οποίες περιόριζαν μέχρι τώρα την ανατίμηση του γουάν.

Η μικρή Ολλανδέζα που …απογείωσε τον Τσιτσάνη!

Αυτό το βίντεο είναι από τα ωραιότερα δώρα από τον κόσμο του Ίντερνετ.

Στο βίντεο πρωταγωνιστεί η μόλις 25 ετών Ολλανδή βιολονίστρια Emmy Storms, η οποία άρχισε μαθήματα βιολιού στα 5 της, και 3 χρόνια μετά φοιτούσε ήδη στη φημισμένη Βασιλική Μουσική Σχολή της Χάγης.

Στο βίντεο, την παρακολουθούμε να ολοκληρώνει μία συναυλία της στο Ρόττερνταμ τον Φεβρουάριο του 2012 με το Tsigane (η Τσιγγάνα) του Μωρίς Ραβέλ, και αμέσως μετά, ενώ ο κόσμος την καλεί να επιστρέψει στη σκηνή για το καθιερωμένο μπιζάρισμα.

Η Storm  τους (μας) εκπλήττει και καθηλώνει όλους με την επιλογή της: Ένα απίθανο σολάρισμα από …”Τα Ωραία του Τσιτσάνη” !

Tο ξέσπασμα του κόσμου μετά από αυτήν την έκπληξη, δεν περιγράφεται με λόγια, αλλά σίγουρα λέει πάρα πολλά για την βιολονίστρια και την υπέροχη και αναπάντεχη επιλογή της.

Καλή ακρόαση

ή μάλλον καλή απόλαυση!

 Πηγή.

Ελλάδα: Το πείραμα έχει πετύχει προ πολλού.

Του Γιώργου Πήττα

Στην Ελλάδα λένε πως «ο Άδωνης παίρνει πάνω του την κυβέρνηση». Σοβαροφανή στελέχη-όχι μόνο της Νέας Δημοκρατίας- τονίζουν την ακάματη εργατικότητα του μέχρι πρότινος ακραίου υβριστή του πρωθυπουργού του. «Αν μη τι άλλο, δουλεύει συνέχεια, κάτι μπορεί να καταφέρει» μας λένε. Το ένα ερώτημα είναι : Αν «τα καταφέρει» , τι θα είναι αυτά.Το άλλο, πιο σοβαρό για μένα, έχει να κάνει με την στοιχειώδη ηθική τάξη, όταν αυτή εκτρέπεται σε συστηματική καθεστωτική ηλιθιότητα:Ένας στην κυριολεξία υστερικός καραγκιόζης που τσίριζε στην τηλεόραση για να πουλά διάφορα βιβλία σε συνδυασμό με τα όσα έλεγε για τη Νέα Δημοκρατία και τον αρχηγό της πως γίνεται να έχει πάρει πάνω στις… στιβαρές του πλάτες την κυβερνητική πλειοψηφία;

Δωρεάν ή υπερχρεωμένη;

Ενημέρωση στον τηλε-Σκάι, με τον Νίκο τής Τατιάνας. Δημοσιογράφα με μίνι και ψηλοτάκουνο παρουσιάζει αποτελέσματα διαγωνισμού τού ΟΟΣΑ, στον οποίο συμμετείχαν δεκαπεντάχρονοι μαθητές από 65 χώρες διαγωνιζόμενοι σε μαθηματικά, φυσικές επιστήμες και…ανάγνωση (σ.σ.: !!). Με περίλυπο ύφος, η δημοσιογράφα μάς πληροφορεί ότι «η Ελλάδα, δυστυχώς, κατέλαβε την 42η θέση ενώ στον προηγούμενο διαγωνισμό τού 2009 ήταν 29η και αυτό είναι πολύ λυπηρό, Νίκο».

Κι ενώ ο Ευαγγελάτος σχολιάζει «ελεύθερη πτώση, δηλαδή», πετιέται σαν άντε μη πω η άλλη μεγάλη φίρμα τού αλαφούζειου καναλιού, η Μαριάννα Πυργιώτη: «Ερώτηση κρίσεως, Σύλβια: είναι μαθητές οι οποίοι είναι από τα δημόσια σχολεία τής χώρας (προσοχή: παρ’ ότι η Πυργιώτη βάζει μπροστά την λέξη «ερώτηση», φροντίζει να την αποδυναμώσει χαρακτηρίζοντάς την ως «κρίσεως», υπογραμμίζει την λέξη «δημόσια» και ο τόνος τής φωνής της δεν έχει καμμιά ερωτηματική χροιά)«.

Η δημοκρατία της κυψέλης

   

Μπορούν οι μέλισσες να μας δώσουν μαθήματα δημοκρατίας και διοίκησης επιχειρήσεων; Ε, λοιπόν, ναι! Με παρουσία 100 εκατ. χρόνων επάνω στη Γη, έχουν αναπτύξει μηχανισμούς λήψεως αποφάσεων που δεν μπορούμε παρά να ζηλέψουμε! Το ποιος κατασκευάζει τα ανέκδοτα και τα βάζει στην κυκλοφορία και το πώς προέκυψαν τα διάφορα επιτυχημένα γιατροσόφια ήταν για χρόνια κάτι που δεν είχα καταφέρει να καταλάβω.

Για το πρώτο έχω ακόμη την ίδια απορία. Για το δεύτερο, όμως, για το πώς δηλαδή από τη φύση με τη χλωρίδα και την πανίδα της αντλούμε συνεχώς πολύτιμες πληροφορίες που δεν έρχονται όλες μόνο από περίκλειστα και αποστειρωμένα εργαστήρια, έχω καταλάβει ότι οφείλουμε πολλά στην παρατηρητικότητα μερικών ανθρώπων. Περνούν τον περισσότερο χρόνο τους μέσα στα δάση, δίπλα στα ποτάμια και στις θάλασσες. Είτε είναι ιθαγενείς, που η ζούγκλα αποτελεί το καθημερινό τους περιβάλλον, είτε επιστήμονες, που ζουν κι αυτοί σαν τους ιθαγενείς έχοντας αναπτύξει την ίδια απαραίτητη για την επιβίωση παρατηρητικότητα.