Δημόσιες τράπεζες ανά τον κόσμο

Ποτέ άλλοτε η επίθεση στον δημόσιο τομέα δεν ήταν τόσο σφοδρά συκοφαντική, όσο στις μέρες που ακολούθησαν την κρίση. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, όπου κανείς θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο φταίχτης ήταν το ίδιο το κράτος που καταβαράθρωσε τη χώρα και τις τράπεζες με τα τοξικά του ομόλογα, αλλά το ίδιο συνέβη και σ’ ολόκληρη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, όπου ο τοξικός φορέας ήταν αποκλειστικά και αποδεδειγμένα ο ιδιωτικός τομέας, και δη οι τράπεζες, που για να καθαρίσουν θα πρέπει εφ εξής να αποσύρουν παράγωγα-στοιχήματα ίσα τουλάχιστον με το δεκαπλάσιο του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Και μάλιστα όταν αυτός που έτεινε χείρα βοηθείας με δεκάδες τρις ήταν ο ίδιος ο τρισκατάρατος λεβιάθαν. Θα μπορούσε κάλλιστα να τις είχε αφήσει να καταρρεύσουν, θα μπορούσε να είχε ξηλώσει τις διοικήσεις και να τις είχε στείλει στη φυλακή, θα μπορούσε να είχε αναθεωρήσει το ρυθμιστικό πλαίσιο και να επιβάλλει αυστηρότερους κανόνες, θα μπορούσε τέλος, αντί να τις επιστρέψει πίσω στους μετόχους, να διαπράξει το ανοσιούργημα και να τις κρατήσει ο ίδιος, μετατρέποντάς τες από ιδιωτικές σε δημόσιες, όπως ήταν πριν από δυο δεκαετίες όταν η ανώτερη ράτσα του CEO και του ΜΒΑ δεν είχε ακόμα εμπεδωθεί.

ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΑΕΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΡΑ ΠΑΝΤΟΥ!

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Δεν μας αρέσει καθόλου το γεγονός ότι η αδιαλλαξία της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου και η φαινομενικά ανεξήγητη επιμονή της να απολύσει εκατοντάδες διοικητικούς υπαλλήλους του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και εκατοντάδες επίσης υπαλλήλους του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, παραλύοντας τις διοικητικές υπηρεσίες των δύο κατά τεκμήριο κορυφαίων τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας, έχουν ήδη οδηγήσει στην αδυναμία λειτουργίας τους. Ανησυχούμε πάρα πολύ για τους στόχους της κυβέρνησης, επειδή γνωρίζουμε ότι οι ξένοι επικυρίαρχοι θεωρούν ευνοϊκές τις συνθήκες για τη βίαιη επιβολή της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και πολυτεχνείων – και όχι μόνο! Απαιτούν την κατάργηση της τριτοβάθμιας δωρεάν παιδείας μέσω της επιβολής διδάκτρων σε όλους ανεξαιρέτως τους φοιτητές – ακόμη δηλαδή και σε εκείνα τα υποβαθμισμένα ΑΕΙ που θα παραμείνουν δημόσια, αφού επιτευχθεί ο μείζων στόχος της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων!

ΑΝΤΙΟ «ΜΑΝΤΙΜΠΑ»: ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΚΡΑΤΩΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΟΥΝ ΤΟΝ ΜΑΝΤΕΛΑ

Ο πρόεδρος της Νότιας Αφρικής, Τζέικομπ Ζούμα, απευθυνόμενος στο λαό της χώρας, εξέφρασε τη βαθιά του θλίψη για το θάνατο του Νέλσον Μαντέλα, λέγοντας ότι η ταπεινοφροσύνη αλλά και η αποφασιστικότητά του ενέπνευσαν την αλλαγή όχι μόνο στη χώρα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

“Ο αγαπημένος μας Νέλσον Μαντέλα έφυγε από κοντά μας. Άφησε ειρηνικά την τελευταία του πνοή στις 5 Δεκεμβρίου του 2013. Αναπαύεται πλέον. Αναπαύεται εν ειρήνη.Το έθνος μας έχασε τον πιο σημαντικό γιο του. Ο λαός μας έχασε έναν πατέρα”, είπε ο Ζούμα.

“Παρόλο που γνωρίζαμε ότι αυτή η μέρα θα έρθει, τίποτα δεν μπορεί να μειώσει τη θλίψη μας και το αίσθημα της διαρκούς απώλειας. Ο ακούραστος αγώνας του για την ελευθερία κέρδισε τον σεβασμό όλου του κόσμου. Η ταπεινότητά του, η συμπόνια και η ανθρωπιά του κέρδισαν την αγάπη του κόσμου. Οι σκέψεις και οι προσευχές μας είναι με την οικογένεια Μαντέλα. Σε αυτούς χρωστάμε ευγνωμοσύνη”, είπε.

“Οι σκέψεις μας είναι με την οικογένεια, τους φίλους και όλους όσους πολέμησαν στο πλευρό του Μαντέλα. Οι σκέψεις μας είναι με το λαό της Νότιας Αφρικής που θρηνεί σήμερα το χαμό του ανθρώπου που περισσότερο από κάθε άλλο κατάφερε να ενσαρκώσει την ομόνοια σε ένα ολόκληρο έθνος. Οι σκέψεις μας είναι με τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο που θαύμασαν και αγκάλιασαν τον Μαντέλα σαν άνθρωπο αλλά και τον αγώνα του. Είναι μια στιγμή βαθύτατης θλίψης”.

Γιώργος Μπίζος – Αποκλειστική Συνέντευξη με τον «δικηγόρο θρύλο» του Μαντέλα

.Συνέντευξη στη Βικτωρία Μαζεμένου

Στην Νότιο Αφρική, το 1994, ο Νέλσον Μαντέλα εκλέγεται ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της χώρας. Ο αγώνας δικαιώνεται.  Ο Γιώργος Μπίζος στέκεται δίπλα στον νέο πρόεδρο, σύντροφο αλλά κυρίως φίλο, υπερήφανος και δικαιωμένος για τον δρόμο που επέλεξε να ακολουθήσει  στην ζωή του. Τον δρόμο της ελευθερίας και της ισότητας, το δρόμο του δικαίου.

Το 1941 ο Γιώργος Μπίζος είναι δεκατριών χρονών.

Ζει με τους γονείς του και τα αδέλφια του στο Βασιλίτσι Μεσσηνίας. Οι Γερμανοί καταλαμβάνουν την Ελλάδα και σε λίγες μέρες φτάνουν στη Πελοπόννησο. Επτά Νεοζηλανδοί στρατιώτες, μετά την κατάρρευση του μετώπου, οπισθοχωρώντας, εγκλωβίζονται στη Μεσσηνιακή γη. Ο Αντώνης Μπίζος, πατέρας του Γιώργου, αποφασίζει να διακινδυνεύσει για να τους σώσει. Με μια ψαρόβαρκα θα προσπαθήσει να τους πάει στην Κρήτη. Ο μικρός Γιώργος επιμένει να πάει μαζί τους.

Για τρεις ημέρες παλεύουν με τα κύματα όταν ξαφνικά ένα συμμαχικό πλοίο εμφανίζεται στον ορίζοντα. Εξαντλημένοι αλλά ασφαλείς, πληροφορούνται από τους συμμάχους ότι η Κρήτη έχει καταληφθεί. Το πλοίο βάζει πλώρη με προορισμό το λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Μετά από τρεις μήνες στην Αίγυπτο, ο Αντώνης Μπίζος πρέπει να διαλέξει: Ινδία ή Νότιο Αφρική;

Γιοχάνεσμπουργκ, 2011

Ο εργασιακός εμφύλιος

 Πρόσφατα μια φίλη, που ανήκει στην κατηγορία των «προνομιούχων» πολιτών, εργάζεται  δηλαδή ως χαμηλόμισθη σε υπηρεσία του δημοσίου, μου περιέγραφε μετά μεγάλης αναστάτωσης , το πώς μια άνεργη γνωστή της εκφράστηκε με οργή, απέναντι στο γεγονός του ότι  η ίδια διατηρεί ακόμα την εργασία της. Αυτή η περιγραφή  μου δημιούργησε συνειρμούς και  εικόνες που απαντά κανείς σε σύγχρονες ταινίες τρόμου. Στρατιές ανέργων, με θολό βλέμμα,  ανοιχτό στόμα  να στάζει  σάλιο και χέρια προτεταμένα να επιτίθενται στους τελευταίους εναπομείναντες εργαζόμενους , όπου κάποιοι από αυτούς προκειμένου να γλυτώσουν, αποποιούνται την ιδιότητα του εργαζόμενου δηλώνοντας με αποτρόπαιες κραυγές  «απλά απασχολούμενοι». Δυστυχώς το συγκεκριμένο παράδειγμα δεν είναι μεμονωμένο , καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν να μονιμοποιούνται στο περιθώριο της ανεργίας.

Για τον Παύλο Σιδηρόπουλο που έφυγε νωρίς!

 (27 Ιουλίου 1948 – 6 Δεκεμβρίου 1990)

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Και τώρα φίλοι μου είν’αργά
μια καληνύχτα στη μαμά
και λίγη στάχτη στα μαλλιά
καιρός να πούμε αντίο

Σκεπάσανε όλους τους νεκρούς
με αρρωστιάρικους ψαλμούς
Κλόουν με σοβαρούς σκοπούς
γυμνοί μέσα στο κρύο

Κατά τ’άλλα εσείς που’σαστε υγιείς και αξιοπρεπείς
βοηθήστε μας και λίγο
Δώστε μας πνοή, στέγη και τροφή
μια ιδέα στεγανή που να μη μπάζει κρύο

Πουλάμε σώμα και ψυχή
δώστε μας λίγη προσοχή
Στα υπόγεια μαύροι ποντικοί
λουφάζουνε δύο-δύο

Παίρνουμε σβάρνα τους γιατρούς
αδύνατοι μπροστά στους δυνατούς
και συναντάμε ξέμπαρκους θεούς
που χάσανε το πλοίο

Τα μαγκάλια του Δαρβίνου

«Γράφει η Αριστέα Σερεμέτη«

Στην Ελλάδα του 2013 θερίζει μαζί με τη φτώχεια κι η «Πανούκλα». «Και δε φοβάμαι τόσο την Πανούκλα. Όσο τη συνήθειά της», (Καμύ). Άστεγοι. Ρακένδυτοι. Επαίτες. Εξαθλιωμένοι. Ανήμποροι. Άρρωστοι. Ηλικιωμένοι. Ανάπηροι. Η μυρωδιά του θανάτου εξαπλώνεται με γοργούς ρυθμούς στον τόπο μας. Έναν τόπο που μοιάζει με ένα τεράστιο πυρωμένο μαγκάλι.

Με έναν τρόπο που απλώνει τις ασφυκτικές αναθυμιάσεις του παντού. Και σκοτώνει.

Έπειτα, μη διστάζοντας διόλου, σκοτώνει για δεύτερη φορά, χρησιμοποιώντας κείνα τα μαύρα όρνεα που ζυγίζουν με το αρπακτικό τους βλέμμα – πετώντας πάνω από τη σωρό σου – το πόσο νεκρός είσαι, για να ‘ρθουν να τσιμπολογήσουν και να τραφούν από το νεκρό σου σώμα.