Μια ζεστή γωνιά για τη νύχτα…

Με δωρεά του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος» και προσφορά χώρου της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Ανδρών Θεσσαλονίκης δημιουργήθηκε στη συμπρωτεύουσα το πρώτο πλήρως εξοπλισμένο Υπνωτήριο Αστέγων με 74 κρεβάτια

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Του Νίκου Φωτόπουλου

Σημ.Αμετανόητου: Ετσι, έτσι,να είμαστε φιλάνθρωποι…να έχουμε κάτι να πούμε στον Αγιο Πέτρο…και τα ΕΣΠΑ της Ευρώπης πάνε ρολόϊ…μία φίλη λογίστρια που εργάζεται σε μία τέτοια μπαρούφα,εχτές-προχτές,μου είπε ότι οι Νορβηγοί δεν έχουν τι να κάνουν τα «πλεονάσματα»… κι αρχίζουν και αυτοί τις φιλανθρωπίες…!!! και τους περιμένουν εδώ στο Ελαδιστάν…με ανοιχτές αγκάλες… !!! Καπιταλισμός του 21ου αιώνα…ανανεωμένη βερσιόν…!

Με 74 ολοκαίνουργια κρεβάτια και πολλή ζεστασιά από τους ανθρώπους κοινωνικών οργανώσεων της πόλης, ο Δήμος Θεσσαλονίκης εγκαινίασε χθες το πρώτο πλήρως εξοπλισμένο Υπνωτήριο Αστέγων, στην οδό Ανδρέου Γεωργίου 13 (περιοχή ΒΙΛΚΑ). Η νέα δομή ανοίγει τις πόρτες της την 1η Δεκεμβρίου και θα εξυπηρετεί αστέγους από τις 7 το βράδυ έως τις 9 το πρωί. Τη λειτουργία του έχουν αναλάβει ο Δήμος Θεσσαλονίκης και η ΑΡΣΙΣ – Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων στο πλαίσιο του Προγράμματος «Κοινωνικές Δομές Αμεσης Αντιμετώπισης της Φτώχειας», που εντάσσεται στο ΕΣΠΑ 2007-2013.

Η μεγάλη πρόκληση για το καρτέλ του πετρελαίου

των Ajay Makan και Neil Hume

Η σχιστολιθική επανάσταση των ΗΠΑ και η χαλάρωση των κυρώσεων στο Ιράν αλλάζουν δραστικά τη δομή της παγκόσμιας αγοράς πετρελαίου. Και ο ΟPEC χάνει τη δυνατότητα αυξομείωσης της παραγωγής και χειραγώγησης των τιμών.

Σε ένα ιδιωτικό γεύμα τον Νοέμβριο, μια ομάδα υψηλόβαθμων στελεχών από τους μεγαλύτερους traders εμπορευμάτων στον πλανήτη εκλήθη να κάνει πρόβλεψη για την τιμή του πετρελαίου σε 12 μήνες. Όλες οι προβλέψεις, χωρίς καμία εξαίρεση, ήταν ότι το αργό Brent θα πέσει κάτω από τα $100 ανά βαρέλι, επίπεδο γύρω από το οποίο κινείται τα τελευταία τρία χρόνια.

Αυτές οι προβλέψεις καθρεφτίζουν την κυρίαρχη άποψη που επικρατεί στην αγορά πετρελαίου. Από τα σχιστολιθικά κοιτάσματα των ΗΠΑ, μέχρι τη χαλάρωση των κυρώσεων στο Ιράν, τα επόμενα χρόνια αναμένεται να δοθεί τεράστια ώθηση στη διεθνή παραγωγή πετρελαίου, ανατρέποντας την υπάρχουσα δομή της αγοράς σε αυτό, όπου τα επίπεδα προσφοράς επί μακρόν καθορίζονται από λίγους παραγωγούς.

Κι αυτό αποτελεί εστία ανησυχίας για το πετρελαϊκό κλαμπ του OPEC, οι υπουργοί Πετρελαίου του οποίου θα κάνουν την ετήσια σύνοδό τους στη Βιέννη μέσα στην εβδομάδα.

Επιλεγμένα αποσπάσματα από το έργο του Γιόσεφ Σουμπέτερ “Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός και Δημοκρατία”

Η θέση που θα προσπαθήσω να αποδείξω ισχυρίζεται ότι η πραγματική και η μελλοντική επίδοση του καπιταλιστικού συστήματος διαψεύδει την ιδέα περί κατάρρευσης του υπό το βάρος της οικονομικής αποτυχίας ‘ απεναντίας, ακριβώς λόγω της επιτυχίας του το καπιταλιστικό σύστημα υπονομεύει τους κοινωνικούς θεσμούς που το προστατεύουν, δημιουργώντας “αναπόφευκτα” τις συνθήκες εξαιτίας των οποίων θα εξαφανιστεί και οι οποίες αναδεικνύουν ως μοναδικό του κληρονόμο το σοσιαλισμό…

…Αλλά εάν το μοναστήρι γέννησε το διανοούμενο του μεσαιωνικού κόσμου, ο καπιταλισμός ήταν εκείνος που τον απελευθέρωσε και του έκανε το δώρο του τυπογραφικού πιεστηρίου. Η αργή εξέλιξη του κοσμικού διανοούμενου ήταν πολύ απλά μια πτυχή της καπιταλιστικής διαδικασίας ‘ η ταυτόχρονη εμφάνιση ουμανισμού και καπιταλισμού είναι δηλωτική. Οι ουμανιστές ήταν καταρχήν φιλόλογοι που όμως – απηχώντας θαυμάσια την άποψη που παραθέσαμε προ ολίγου – σύντομα στράφηκαν σε θέματα που αφορούσαν την καλότροπη συμπεριφορά, την πολιτική, τη θρησκεία και τη φιλοσοφία. Τούτο δεν οφειλόταν μονάχα στο περιεχόμενο των κλασικών έργων, το οποίο ερμήνευαν παράλληλα με τη γραμματική του – η απόσταση ανάμεσα στην κριτική ενός κειμένου και την κριτική μιας κοινωνίας είναι μικρότερη από όση δείχνει. Παρ’ όλα αυτά, ο τυπικός διανοούμενος δεν διασκέδαζε με την ιδέα της πυράς που περίμενε ακόμη τους αιρετικούς. Κατά κανόνα του ταίριαζαν πολύ περισσότερο οι δάφνες και οι ανέσεις… 

Ο εξελικτικός χαρακτήρας της καπιταλιστικής διαδικασίας

  Το σημαντικό στοιχείο που πρέπει να συγκρατήσει όποιος ασχολείται με τον καπιταλισμό είναι ότι πρόκειται για μια εξελικτική διαδικασία. Φαίνεται περίεργο το ότι ορισμένοι αποτυγχάνουν να δουν ένα τόσο προφανές γεγονός το οποίο, επίσης, είχε εδώ και καιρό τονίσει ο Καρλ Μαρξ. Η αποσπασματική ανάλυση που κυριαρχεί στο πλήθος των υποθέσεων μας για τη λειτουργία του σύγχρονου καπιταλισμού εξακολουθεί να το αγνοεί. Ας διευκρινίσουμε το σημείο αυτό και ας δούμε τον τρόπο με τον οποίο επιδρά στο πρόβλημα μας.

ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ ΚΛΕΙΣΤΑ, ΧΑΜΕΝΑ 3 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ, 6 ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ ΚΑΙ 1500 ΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. ΜΙΑ «ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ» ΙΣΤΟΡΙΑ!

 

Του Χρ. ΚΑΠΟΥΤΣΗ

Είναι μάλλον μια συνηθισμένη «ιστορία», από τις εκατοντάδες περιπτώσεις κακοδιαχείρισης και αδιαφορίας και ανικανότητας των κρατικών λειτουργών, κραιπάλης και αλόγιστης σπατάλης του Δημοσίου χρήματος. Αυτές οι «ιστορίες» είναι που αποδόμησαν την συνοχή της κρατικής μηχανής και ανέδειξαν σε καθεστώς την αδιαφάνεια, ενώ διέφθειραν «μέχρι μυελού οστέων» τους εμπλεκόμενους πρωταγωνιστές, κομματικούς, κρατικούς και κυβερνητικούς αξιωματούχους.

Η ιστορία μας χωρίς κομματικά «ψιμύθια»

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, το Πολεμικό Ναυτικό, είχε εισηγηθεί στην Πολιτική ηγεσία, να ενισχυθεί η δύναμη του με τέσσερα καινούργια υποβρύχια και να εκσυγχρονιστούν τρία παλιά, ώστε να καλύψει επαρκώς τις επιχειρησιακές του ανάγκες. Η Κυβέρνηση (Πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και Υπουργός Εθνικής Άμυνας Α. Τσοχατζόπουλος) έκανε δεκτό το αίτημα των Ναυάρχων.

ΧΩΡΙΣ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ, η Γερμανική εταιρεία ThyssenKrupp , συμφώνησε με το Ελληνικό Δημόσιο και ανέλαβε την κατασκευή 4 σύγχρονων υποβρυχίων και τον εκσυγχρονισμό 3 υποβρυχίων παλαιάς τεχνολογίας, για το Πολεμικό μας Ναυτικό. Σύνολο υποβρυχίων εφτά. Το κόστος της παραγγελίας περίπου στα 3 δισεκατομμύρια ευρώ, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται το κόστος των οπλικών συστημάτων.   Χρόνος παράδοσης του πρώτου υποβρυχίου ορίστηκε το 2006 και μέχρι το 2008, θα έπρεπε να είχαν παραδοθεί και τα εφτά (7) υποβρύχια στο Πολεμικό μας Ναυτικό.

Βρισκόμαστε στον Δεκέμβριο του 2013, το Ελληνικό Δημόσιο έχει καταβάλει 3 δισεκατομμύρια ευρώ στην Γερμανική εταιρεία, τη θυγατρική της και τον Ι. Σάφα και έναντι αυτων, το Πολεμικό Ναυτικό έχει παραλάβει μόνο ένα υποβρύχιο, το «ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ», που έμεινε στην ιστορία, ως το «υποβρύχιο που έγερνε», λόγω ναυπηγοκατασκευαστικών αστοχιών. Υπάρχουν και άλλα τρία (3) υποβρύχια, που σύμφωνα με πληροφορίες, βρίσκονται «κάπου» στα κλειστά Ναυπηγεία ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΆ και «σαπίζουν, ενώ εκκρεμεί μια νέα παραγγελία δύο ακόμη υποβρυχίων!! Οι 1500 εργαζόμενοι των Ναυπηγείων για 19 μήνες είναι απλήρωτοι και βρίσκονται κυριολεκτικά   «στο δρόμο»….

ποιοι πλήρωσαν και πόσα

O Mάνος Χατζιδάκις για τα Δεκεμβριανά (3 Δεκεμβρίου 1944)

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ΄44 ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ…Οι Γερμανοί έφυγαν νικημένοι αλλά οι μισοί Έλληνες πολεμάνε με τους άλλους μισούς…μόνο που οι μισοί Έλληνες έχουν αρχηγό τον Βρεττανό Στρατηγό Σκόμπυ…Λένε πως όταν οι ηττημένοι θρηνούν και κηδεύουν τους νεκρούς τους οι νικητές γράφουν την Ιστορία…
….ας δούμε πως έγραψε την Ιστορία των ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΩΝ ένας που βρέθηκε στην πλευρά των νικητών…” Τα Δεκεμβριανά δεν ήταν αντίδραση των κομμουνιστών(…)Ήταν η αγανάκτηση των παιδιών της γαλαρίας που βλέπαν τους συντρόφους τους και τα όνειρά τους στα φέρετρα από σφαίρες που ρίξαν δοσίλογοι και φασίστες φορώντας γαλάζιους μανδύες εθνικοφροσύνης.Και όλα αυτά τα ελληνικά αποβράσματα με την επίσημη στήριξη του νεαρού τότε κράτους είχανε έναν εχθρό:την ψυχή των παιδιών της γαλαρίας.Εκατομμύρια ελληνικά παιδιά που πίστεψαν στην απελευθέρωση αλλά βρέθηκαν ευθύς αμέσως απέναντι στον ίδιο χωροφύλακα, στον ίδιο δικαστή, στα ίδια ανάλγητα πρόσωπα που αντιμετώπιζαν πριν λίγο κιόλας χρόνο, όταν ακόμα υπήρχαν Γερμανοί. Ξανάρθαν τα φαντάσματα κι άρχισαν να πλαστογραφούν την Ελληνική Ιστορία.Και τα παιδιά που πολέμησαν κι ονειρεύτηκαν γίνανε παιδιά της γαλαρίας,όσα δεν διώχτηκαν και δεν εξαφανίστηκαν στις φυλακές και στα ξερονήσια του Αιγαίου.Και θέλησαν πρίν αποκλειστούν στην γαλαρία τους, να διαμαρτυρηθούν κραυγάζοντας για τελευταία φορά…Κι ύστερα να σωπάσουν-σαράντα χρόνια τώρα(σαράντα χρόνια τα περιέχω μέσα μου και τα δουλεύω για να πώ κάποια φορά)…”.
Μάνος Χατζηδάκις “Τα παιδιά της γαλαρίας”-ο τίτλος από την ομώνυμη ταινία του Καρνέ-από το βιβλίο “Ο καθρέφτης και το μαχαίρι”.

Θέμης Χαρίσης

«Σημ.απέρ.γαλάζ.»

τα Δεκεμβριανά ξεκίνησαν στις 3 Δεκεμβρίου 1944 με την συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος που βάφτηκε στο αίμα και τελείωσαν τυπικά με την Συμφωνία της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945 με τον αφοπλισμό του Ε.Λ.Α.Σ., ήταν δε το προανάκρουσμα του εμφυλίου πολέμου που άρχισε έναν χρόνο αργότερα.

Αναδημοσίευση από www.kar.org.gr

Το «πείραμα»

Το οβάλ γραφείο ήταν έτοιμο να υποδεχτεί τους αποψινούς ισχυρούς επισκέπτες όπως συνέβαινε, άλλωστε, κάθε μήνα τα τελευταία 20 χρόνια, στον προτελευταίο όροφο του ψηλού ουρανοξύστη της μεγαλούπολης.

Σε τούτη, όμως, τη συνάντηση κάτι σοβαρό, κάτι μεγάλο θα συζητούσαν οι συνήθεις «θαμώνες» του γραφείου. Αλλιώς δεν εξηγείται η εντολή προς τον κύριο Χ: «Απόψε φρόντισε να υπάρχουν τα απαραίτητα για ολόκληρη τη νύχτα. Και μην ξεχάσεις τις αλμυρές ελιές από την Καλαμάτα. Είναι οι μόνες που ταιριάζουν τόσο πολύ με το ουίσκι που πίνω».

Η Ρητορεία των Δημαγωγών (Θουκυδίδη ιστορία)

    

Όταν, μετά την κατάπνιξη της αποστασίας των Μυτιληναίων, η αθηναϊκή εκκλησία του δήμου αποφάσισε τη θανάτωση όλων των ανδρών και το πούλημα των γυναικόπαιδων στα σκλαβοπάζαρα, ήταν διάχυτη μέσα στην πόλη η μεταμέλεια των Αθηναίων, αφού η ποινή δεν αφορούσε μόνο τους ενόχους, αλλά τη συνολική καταστροφή του νησιού. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στους Μυτιληναίους πρέσβεις, την επόμενη μέρα, να ζητήσουν και να πετύχουν την επανεξέταση του θέματος σε μια νέα λαϊκή συνέλευση.

Οι Αθηναίοι, στην πλειονότητα τους, ήθελαν να δώσουν μια ευκαιρία επαναδιαπραγμάτευσης του ζητήματος, αφού αντιλαμβάνονταν ότι η ποινή αυτή δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί ούτε ως τιμωρία απέναντι στους αποστάτες, ούτε ως παραδειγματισμός απέναντι σ’ οποιονδήποτε σχεδίαζε κάτι ανάλογο. Η ολοκληρωτική εξόντωση των κατοίκων της Μυτιλήνης δεν ήταν παρά μια απόφαση οργής που λειτουργούσε καταφανώς εκδικητικά, ως εκτονωτικός μηχανισμός του ομαδικού θυμού, κι όχι νηφάλια, ως πολιτική απόφαση που χαράσσει τόσο τη διπλωματική πορεία της πόλης, όσο και την διασφάλιση της αποφυγής παρόμοιων αποστασιών στο μέλλον.