«Συμπάθεια για τον Διάβολο» (Χίτλερ- Μουσολίνι); Πραγματικότητα η «φαντασία»;

Του Χρήστου Βούλγαρη

Ορισμένοι ή όπως θα έγραφε ο Βιργίλιος στην «Αινειάδα» του,  «η φήμη με τα χίλιες γλώσσες»  (Δ! Ραψωδία  στίχος 180), διακινούν στο διαδίκτυο  λίστα ατόμων τα οποία υποτίθεται ότι είχαν υποστηρίξει κι  είχαν εκφέρει θετικές κρίσεις για τους Χίτλερ -Μουσολίνι.Η λίστα εμπεριέχει τους: «Κένεντι,Ρούσβελτ,Γκάντι,Λένιν, Τρότσκι,Τσόμσκι,Στάλιν,Τσόρτσιλ,Φρόιντ».

Αυτό το χρησιμοποιούν ως  «διαφήμιση» για την ιδεολογία του φασισμού -εθνικοσοσιαλισμού ,μα  στην πραγματικότητα  αυτή δεν είναι παρά μια εφαρμογή της φασιστικής τακτικής της  μισής αλήθειας»

α) Λένιν -Στάλιν -Τρότσκι

   O Λένιν μετά το χειμώνα του 1922 λόγω πολλαπλών εγκεφαλικών, είχε ουσιαστικά αποτραβηχτεί από την πολιτική και ασχολιόταν όσο μπορούσε με τις υποθέσεις του (PCR-Ρωσσικού Κομούνιστικού- Κομμάτος – Μπολσεβίκοι) μέχρι το θάνατο του  και όχι με την εξωτερική πολιτική. Ο μεν Μουσολίνι μόλις είχε αναλάβει την εξουσία, προτάσσοντας το λάβαρο του αντικομμουνισμού και έχοντας ένα (προσωρινό) κοινοβουλευτικό «επίχρισμα νομιμότητας». Ο δε  Χιτλέρ εκείνη την περίοδο  μόλις και μετά βίας ήταν γνωστός  εκτός Γερμανίας και πάλι  ήταν γνωστός μόνο ως ακραίος εθνικιστής-αντικομουνιστής, άρα ο Λένιν ακόμα και αν τους είχε ακουστά είναι απίθανο να είχε θετική άποψη είτε για τον ένα είτε για τον άλλο.

Για το Στάλιν, ο Χίτλερ είχε  ανάμικτα συναισθήματα  μίσους και θαυμασμού, «ο Στάλιν είναι μισός κτήνος, μισός γίγαντας» και σύμφωνα με ένα ποίημα του Σολζενίτσιν ο Χίτλερ ήταν ο μόνος άνθρωπος τον οποίον  εμπιστεύθηκε ο Στάλιν. Όμως ο  Σολζενίτσιν πότε δεν ανήκε στο περιβάλλον  του Στάλιν, άρα δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει τι πραγματικά αισθανόταν ο Στάλιν.Απλά ο Στάλιν έδειχνε κάποια «ανοχή» στον Χίτλερ κατά την περίοδο 1939-1941, επειδή πίστευε ότι ο Χίτλερ θα «τον άφηνε στην ησυχία του» .  

Ο πόλεμος των κουρέων και η αταραξία των προβάτων

Η κυβέρνηση ξανά σε ρόλο κομπάρσου στη διατλαντική διελκυστίνδα για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Ενός κακού, μύρια έπονται. Ενώ ο πρωθυπουργός συνέχιζε τη διεθνή εκστρατεία αναβίωσης του κυβερνητικού success story με την επίσκεψη στο Ισραήλ, τις συναντήσεις με τον πρόεδρο της Google και του κινεζικού ομίλου ZTE, το story δεχόταν πολλαπλά πλήγματα. Την αρχή έκανε το δημοσίευμα της Wall Street Journal, το οποίο αποκάλυψε το ζοφερό παρασκήνιο της απόφασης του ΔΝΤ για το πρώτο ελληνικό Mνημόνιο. Από το δημοσίευμα μάθαμε με τον πιο επίσημο τρόπο (δηλαδή, από τα πρακτικά του ΔΝΤ), αυτό που εδώ και τρία χρόνια γνωρίζουμε: η Ελλάδα θυσιάστηκε για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και οι αμερικανικές τράπεζες. Αυτή η ομολογία από το καθημερινό «προσευχητάριο» των κερδοσκόπων, τη Wall Street Journal, δεν ήταν σύμπτωμα κρίσης συνείδησης. Αλλά προειδοποιητική βολή γι’ αυτό που θα ακολουθήσει. Αν, πράγματι, το 1/3 από τις 187 χώρες-μέλη του ΔΝΤ τάσσονταν από το 2010 υπέρ της άμεσης διαγραφής ελληνικού χρέους και προεξοφλούσαν αποτυχία της ελληνικής «διάσωσης», για ποιο λόγο θα συναινέσουν σε νέο κουκούλωμα του προβλήματος; Με το δεδομένο ότι οι περισσότερες σημαντικές αποφάσεις στο ΔΝΤ λαμβάνονται με την αυξημένη πλειοψηφία του 85%, είναι δύσκολο να αποτραπεί ένα βέτο των «εξεγερμένων» αναπτυσσόμενων χωρών.

Εκβιαστικό δίλημμα
Τη σκυτάλη πήρε το ίδιο το ΔΝΤ. Η έκθεσή του (fiscal monitor) που δημοσιοποιήθηκε την Τετάρτη διατύπωσε έναν ξεκάθαρο εκβιασμό: ή οι Ευρωπαίοι προχωρούν σε ονομαστικό κούρεμα του χρέους που τα κράτη της Eυρωζώνης κατέχουν σε ποσοστό άνω του 80% ή η ελληνική οικονομία θα υποβληθεί σε πολλά χρόνια λιτότητας ακόμη.

Ληστές τραπέζης!

Το πιο ενδιαφέρον στις τραπεζικές διαφημίσεις δεν είναι τα επιτόκια: είναι η καπηλεία της ανθρώπινης τρυφερότητας.

Οι Λαμπεντούζες είναι παντού!

Του Περικλή Κοροβέση

Για περίπου τρεις αιώνες το Λονδίνο ήταν το μεγαλύτερο κέντρο αγοραπωλησίας σκλάβων. Τους μετέφεραν από την Αφρική αλυσοδεμένους, σε τόσο άθλιες συνθήκες που σχεδόν οι μισοί πέθαιναν και τους πετούσαν στη θάλασσα. Και όταν άδειαζε η θέση του διπλανού, τότε ο σκλάβος μπορούσε να απλώσει λίγο τα πόδια του και να ξεμουδιάσει.

Ο Δάσκαλος μου ο Γληνός (Κώστας Βάρναλης)

Ο Δημήτρης Γληνός με τον Κώστα Βάρναλη και

τον Νίκο Καστρινό (συντάκτη του Ριζοσπάστη).

Τον Αύγουστο του 1882, γεννιέται στη Σμύρνη ο κομμουνιστής δάσκαλος Δημήτρης Γληνός. Μεταφέρουμε στο διαδίκτυο ένα κείμενο του Κώστα Βάρναλη, που δημοσιεύτηκε το 1946.

Ο ποιητής αναφέρεται στη γνωριμία του με το Γληνό, περιγράφει το δυνάμωμα της σχέσης τους στο πέρασμα του χρόνου, και δίνει  στους νεότερους, που είτε άκουσαν για το Γληνό, είτε διάβασαν κάτι από το έργο του χωρίς να γνωρίζουν γι’ αυτόν, τη δυνατότητα για μια γερή πρώτη γνωριμία με τον σπουδαίο παιδαγωγό και διανοητή, μέσα από ένα λιτό πορτραίτο, γραμμένο με σεβασμό και αγάπη, γεμάτο ουσία.