Γιατί η Χ.Α. «πούλησε» πολύ στις ΗΠΑ

Το ταξίδι Σαμαρά, οι ευαισθησίες του εβραϊκού λόμπι και η απελπισμένη έξοδος στις αγορές.

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Το προφανές, εσωτερικής χρήσης κίνητρο της όψιμης αντιναζιστικής αφύπνισης της κυβέρνησης είναι πολιτικό, και ολίγον εκλογικό, αλλά δεν είναι το μόνο. Υπήρξε και ένα κίνητρο… εξωτερικής χρήσης. Έγινε φανερό κατά την επίσκεψη Σαμαρά στις ΗΠΑ και θα ξαναγίνει φανερό κατά την επίσκεψή του στο Ισραήλ, από Δευτέρα. Ο πρωθυπουργός είχε στις ΗΠΑ συναντήσεις με την Κ. Λαγκάρντ, μίλησε στο Peterson, όπου «κάρφωσε» με κυνισμό το «άλλο άκρο», μίλησε στην American Jews Committee, συναντήθηκε με εκπροσώπους «ιεράκων» των αγορών. Είχε να τους πει πολλά για ελληνικό success story, πρωτογενές πλεόνασμα, μεταρρυθμιστικούς άθλους, αλλά επειδή αυτά οι ακροατές του τ’ ακούνε «βερεσέ», το πιο χειροπιαστό που είχε να τους «πουλήσει» ήταν η επιχείρηση κατά της Χ.Α. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται παράδοξο. Τι ενδιαφέρει τα «γεράκια» αν θα διαλυθεί ή όχι η ναζιστική συμμορία;

Ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Αντ. Ρουπακιώτης, σε ραδιοφωνική του συνέντευξή, το είπε ευθέως. «Αμερικανοεβραϊκές και αμερικανοελληνικές οργανώσεις έρχονταν στην Ελλάδα και πίεζαν για τη Χ. Α., σαφώς ο πρωθυπουργός έπρεπε να τους πει κάτι», είπε. Πράγματι, ο εβραϊκός παράγοντας, με το μεγάλο ειδικό βάρος του στην αμερικανική- και όχι μόνο- οικονομία και πολιτική, έχει ειδική ευαισθησία σ’ αυτό. Στις αρχές του καλοκαιριού η American Jews Committee είχε εκδώσει ανακοίνωση κατά της αντισημιτικής και ρατσιστικής δράσης της Χ.Α., ενόψει επίσκεψης Σαμαρά στις ΗΠΑ (είχε κληθεί να μιλήσει σε εκδήλωση της AJC, στις αρχές Ιουλίου). Τελικώς η επίσκεψη Σαμαρά δεν έγινε τότε, επειδή δεν είχε κλείσει ραντεβού στον Λευκό Οίκο, αλλά η εβραϊκή κοινότητα των ΗΠΑ είχε στείλει σαφέστατο μήνυμα, σε μια περίοδο που το Μαξίμου θεωρούσε αδιανόητο να ανοίξει μέτωπο με τη Χ.Α. και ο χαρακτηρισμός «νεοναζί» απαγορευόταν διά ροπάλου.

ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΆΪΧΜΑΝ» ΤΗΣ ΧΑΝΑ ΑΡΕΝΤ

*

Στο εξονυχιστικό άρθρο του Michael Ezra, “The EichmannPolemics: Hannah Arendt and Her Critics” (Democratiya 9, Summer 2007) παρουσιάζονται επιμελώς και σε σχετικά συστηματική χρονολογική σειρά οι οξύτατες κριτικές που εξασκήθηκαν  -κυρίως κατά- του βιβλίου της  Χάνα Άρεντ, Eichmann in Jerusalem: A Report on the Banality of Evil (Viking Press, 1963)[1]. Η Γερμανοεβραία πολιτική φιλόσοφος, γνωστότερη για το έργο της γύρω από τον ολοκληρωτισμό και τον αντισημιτισμό, είχε κληθεί από τους New York Times να υποβάλει έκθεση σχετικά με τη δίκη του Αδόλφου Άϊχμαν (Adolf Eichmann), επικεφαλή του Τμήματος ΙV-B-4 στα Ναζιστικά SS, υπεύθυνο για την επίβλεψη της θανατικής απέλασης των Εβραίων. Η έκθεση της Άρεντ δημοσιεύθηκε σε πέντε συνεχόμενα τεύχη της εφημερίδας από τις 16 Φεβρουαρίου μέχρι τις 16 Μαρτίου 1963, ενώ αργότερα τα άρθρα συγκεντρώθηκαν στο βιβλίο που αναφέρουμε πιο πάνω.

Οι επιθέσεις εναντίων της Άρεντ εστιάζουν σε τρία βασικά σημεία:

1. Η Άρεντ προτάσσει μια αποδαιμονοποιημένη απεικόνιση του Άϊχμαν, χαρακτηρίζοντας τον άμυαλο “κλόουν” που εκτελούσε οδηγίες απερίσκεπτα (παρά τον “εγκέφαλο” των επιχειρήσεων), “συνηθισμένο” και “φυσιολογικό” (παρά διεστραμμένο και σαδιστή όπως ήθελαν να τον καταδικάσουν μερικοί), και τέλος, άνθρωπο “συμπαθή”, ίσως και φιλο-Σιωνιστή[2].

2. Η Άρεντ ασκεί σύντομη μα ουσιαστική κριτική εναντίων των Εβραϊκών Συμβουλίων (Judenrat) τα οποία αντιλαμβάνεται ως διοικητικές προεκτάσεις του Ναζιστικού καθεστώτος εντός των εβραϊκών θυλάκων και οι αρχηγοί των οποίων ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθούν τις οδηγίες των Ναζί που αφορούσαν κυρίως την οργάνωση του διαθέσιμου εργατικού κεφαλαίου και την απέλαση των Εβραίων προς τα στρατόπεδα θανάτου. «Για έναν Εβραίο,» γράφει η Άρεντ, «αυτός ο ρόλος των Εβραιών ηγετών ως προς την καταστροφή του ίδιου του λαού τους είναι αναμφισβήτητα το πιο σκοτεινό κεφάλαιο ολόκληρης της σκοτεινής (τους) ιστορίας.»

3. Τέλος, κατηγορείται για σοβαρά ιστοριογραφικά και μεθοδολογικά λάθη, τα οποία οι κριτικοί της επισημαίνουν, αλλά και για αλαζονεία και  πνευματική ανευθυνότητα που κυμαίνεται μεταξύ της «συμπονετικής» αντίληψής της για τον Άϊχμαν (για τον οποίο γράφει κάπου «αξιολογήθηκε εσφαλμένα, παρερμηνεύθηκε, παρεξηγήθηκε και αποτέλεσε θύμα «σκληρής τύχης»), των αντι-Σιωνιστικών της επιθέσεων, τις «σκανδαλώδεις» κατηγορίες της ενάντια στα Εβραϊκά Συμβούλια μέχρι κάποιων αβάσιμων γενικεύσεων οι οποίες υπό το φως ιστορικών δεδομένων καταρρέουν.

Οι υποστηρικτές της Άρεντ, από την άλλη μεριά, μειονεκτούσαν τόσο σε αριθμό όσο και σε επιχειρήματα:

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ «ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ» (2014)

ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ «ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ» (2014)
Ενημερωτικό σημείωμα για τα μέλη των αρμόδιων Κοινοβουλευτικών Επιτροπών της Βουλής των Ελλήνων
Οκτώβριος 2013

Σημ.Αμετανόητου : Μία εικόνα χίλιες λέξεις…

Για όσους ΔΕΝ γνωρίζουν να διαβάζουν τόσο καλά τα πινακάκια… να εξηγήσω ότι στην οριζόντια γραμμή του πίνακα ΠΟΥ ΑΠΟΤΥΠΩΝΕΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ (με τα σημερινά δεδομένα) φαίνεται ότι θα πληρώνουμε μέχρι το σωτήριο έτος 2057…

Εάν ενθυμούμαι καλώς… τα τελευταία Τοκοχρεολύσια από τα «Δάνεια της Ανεξαρτησίας»…τα πλήρωσε ο Αλέκος Παπαδόπουλος ? κάτι τέτοιο…

Γράφημα 1. Χρονοδιάγραμμα αποπληρωμής χρεών. (σελ 14 )

Πηγή: Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ)

Κατεβάστε το σε pdf από εδώ http://www.naftemporiki.gr/documents/713049 για να σας «ανοίξει η ψυχή»…

Τι έλεγε ο Φιλανδός τάρανδος Ολυ ?

ΕΛΕΥΘΕΡΗ !!!!!! μου είπε …………..

 

 

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

 

Είναι μερικές φορές που έρχεσαι αντιμέτωπος με μια κατάσταση που για να την αποφύγεις την ονομάζεις σύμπτωση ή τυχαία ή και ατύχημα.

Είναι η στιγμή που σου φανερώνεται η αλήθεια ολόγυμνη μπροστά σου και συ τρέχεις, τρέχεις να κρύψεις την δική σου γύμνια.

 

*

Φοβάσαι να την αντικρίσεις μην τύχει και χάσεις την εικονική σου όραση, φοβάσαι να την αγγίξεις μην τυχών και καείς, φοβάσαι να την αφήσεις να περάσει της πύλες της ψυχής σου μην τύχει και την βιώσεις.

Φοβάσαι, φοβάσαι να δεις την αλήθεια που σου φανερώνει το πεπρωμένο σου και την πετάς στα σκυλιά σαν κόκκαλο, μα ξεχνάς ότι το κόκκαλο είναι δικό σου.

*

Τρέχεις, τρέχεις τρομαγμένος προσπαθώντας να την αποφύγεις, μα αυτή εκεί, σε περιμένει στο επόμενο σταυροδρόμι, λες και ξέρει το μέλλον σου.

Αλλάζεις παραστάσεις για να ξεχαστεί η σκληρή πραγματικότητα, μα αυτή εκεί, φανερώνεται μπροστά σου και όχι μόνο φανερώνεται, αλλά σου πετάει με περίσσιο θράσος  μια πρόσκληση για μάχη .

Ο νόμος της ζούγκλας!

Η φτώχεια και ο πλούτος είναι δυο σημαδιακές για την ανθρώπινη συμπεριφορά λέξεις. Ποτέ κανείς δεν διάλεξε με τη θέληση του τη φτώχεια (εξαιρούνται οι συνεπείς προς τις ασκητικές ιδέες τους ασκητές). Ποτέ κανείς πλούσιος δεν είπε: τι ωραία που θα ’ταν αν ήμουν φτωχός!

γ-33925

Η λέξη μαλάκας, χρησιμοποιείται μερικές φορές, για να ορίσει το άτομο που χωρίς να χρησιμοποιεί την κοινή λογική, επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τα ίδια λάθη, για δεκαετίες ολόκληρες ίσως, ενώ ταυτοχρόνως διατηρεί στο ακέραιο την αίσθηση ότι είναι σωστό αυτό που κάνει.

Παλιά θεωρία ίδια η στόχευση!

Το θέμα «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» έχει γίνει προσφιλές θέμα αρθρογραφίας στον αστικό Τύπο. Παίρνουν αφορμή από τη δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής και λένε («Καθημερινή της Κυριακής» 6/10/2013, Θ. Βερέμης): «Ακούμε από τα ΜΜΕ να γίνεται λόγος για τη σχέση της περιόδου κρίσης που διέρχεται η Ελλάδα με τις συνθήκες που επέτρεψαν την κατίσχυση του ναζισμού στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1918-1933)».