Στην Πατησίων!

Δρασκελούσα βιαστικά το πλατύσκαλο πολυεθνικού μαγαζιού με γυναικεία -δε σκόπευα να ψωνίσω παρά ένα μαύρο μακό όχι πάνω από 10 ευρώ και μετά από χρόνο αποχής από αγορές ένοιωθα μια στιγμή χαλάρωσης, όταν εκεί , δίπλα στην είσοδο, μια πολύ νέα, σύγχρονα ντυμένη ψηλή κοπέλα κάτι μου ψιθύρισε δειλά, πολύ σιγά.
Όλο κάτι μας ψιθυρίζουν στ’ αυτί στον δρόμο αυτή την εποχή της κρίσης. Ταυτόχρονα, χωρίς να δώσω σημασία είπα μηχανικά ένα ‘’ευχαριστώ’’ μέσα απ’ τα δόντια και μπήκα.
Ο χρόνος που χρειάζεται να περάσει στο μυαλό μια φράση που δεν είχες πρόθεση ν’ ακούσεις η έπεσε ξαφνικά στ’ αυτιά σου.
Τι μου είπε το κορίτσι; Κάτι ίχνη της φωνής της στο κεφάλι μου επανέλαβαν: …’’ανοίξαμε μαγαζί εδώ κοντά, θέλετε να σας δώσω ένα φυλλάδιο; ’’….
Μα… δεν κρατούσε φυλλάδια θα τα είχε στην τσέπη… γιατί τόσο δειλά; ντρεπόταν;…
Είχε σταθεί έξω από το πολυεθνικό μαγαζί, σιωπηλή πρόκληση στη συνείδηση μου, για ν’ αναγγείλει το άνοιγμα ενός Ελληνικού μικρομάγαζου κι εγώ δεν στάθηκα, προσπέρασα χωρίς ν’ ακούσω καν. Νέοι άνθρωποι μ’ ελπίδα και χίλιους φόβους σίγουρα, τολμούσαν.
Μου έφυγε κάθε επιθυμία να χαζέψω, η πραγματικότητα με τράβηξε έξω απ’ το μανίκι, επανήλθα  ξανά στην τάξη.
Κατευθύνθηκα προς στη στάση του λεωφορείου .

Πηγή, http://utopiacl.blogspot.gr