Σημ.απερ.γαλ. Κάποιος σχολιαστής στο blog της Ολυμπία εχθές, μου θύμισε τον πολύ μεγάλο οικονομολόγο με το όνομα Yevgeni Preobrazhensky*. Επειδή πολλοί δεν γνωρίζουν ότι αυτός ο οικονομολόγος στην ουσία ΔΙΕΛΥΣΕ τον Ναζισμό του Χίτλερ (θα καταλάβατε πώς) θα έπρεπε να γράψω κάτι για αυτόν…
Ομως δεν θα γράψω (δεν είμαι καθόλου σε τέτοια «φάση» το τελευταίο 6μηνο…) και θα δανειστώ μία πολύ σύντομη ανάρτηση για αυτόν. Θα υπενθυμίσω ότι ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ από τον ίδιο τον Στάλιν το 1937, χωρίς να προλάβει να δεί ΓΙΑΤΙ είχε απόλυτο δίκιο, στις προβλέψεις του…
Το δε, «Αλφάβητο του κομμουνισμού» που έγραψε με τον Μπουχάριν είναι ένα ιστορικό κείμενο…!
Αξίζει τέλος να πώ, ότι τον μελετήσανε πολλοί οικονομολόγοι της «Δυτικής» οικονομικής σκέψης…
(Ιστορική Αναδρομή)
Την περίοδο μετά τον Α΄Παγκόσμιο πόλεμο η οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης βρισκόταν στην ουσία υπό κατάρρευση. Εκείνη τη στιγμή το κόμμα των Μπολσεβίκων βρέθηκε διχασμένο, καθώς ο Λένιν ήταν υπέρμαχος μίας πολιτικής που επέτρεπε στους αγρότες να αποκομίζουν κέρδη από τις συναλλαγές τους, ενώ μια αριστερή πλευρά πίστευε ότι μια τέτοια εξέλιξη αποτελούσε ολίσθημα προς τον καπιταλισμό.
Κύριοι εκφραστές αυτής της τάσης ήταν ο Τρότσκι και ο οικονομολόγος Ε. Πρεομπραζένσκυ, ο οποίος υποστήριζε πως προκειμένου να αναπτυχθεί η σοβιετική οικονομία έπρεπε να αναπτυχθεί η σοβιετική βιομηχανία. Βέβαια προκειμένου να γίνει κάτι τέτοιο ήταν απαραίτητο ό,τι πλεόνασμα παρήγαγε η οικονομία -δηλαδή στην ουσία ό,τι παρήγαγαν οι αγρότες- έπρεπε να περιέλθει στα χέρια της κυβέρνησης και από εκεί να διοχετευθεί στην βιομηχανία, όπου και θα επενδυόταν με τρόπο “παραγωγικό”. Η τακτική αυτή θα υποβάθμιζε βέβαια το επίπεδο διαβίωσης (κυρίως) των αγροτών, αλλά μακροπρόθεσμα θα ωφελούσε τους πάντες, διότι οι επενδύσεις θα βελτίωναν τις προοπτικές της οικονομίας.
Κατά το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας 1920-1930 η πρόταση αυτή δεν υιοθετήθηκε. Προς το τέλος όμως της περιόδου αυτής (1928) ο Στάλιν, που τότε ήταν ο μοναδικός κυρίαρχος, ενστερνίστηκε τις ιδέες του Πρεομπραζένσκυ και έτσι κατέσχεσε τη γη των αγροτών και έθεσε όλη την παραγωγή τους υπὀ κρατικό έλεγχο. Όσοι αντιστάθηκαν κατέληξαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ, όπως ήταν αναμενόμενο, η αγροτική παραγωγή κατέρρευσε. Ο λιμός του 1932-33 και ο θάνατος εκατομμυρίων ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής.
Τώρα σίγουρα θα σκέφτεστε ποιο είναι το νόημα αυτής της μικρής έστω ιστορικής αναδρομής. Εν είδει διανοητικής άσκησης τοποθετήστε στη θέση του Στάλιν κάποιον από τους μεγάλους “παίκτες” (πολιτικά εννοώ) της Ε.Ε. ή και παγκοσμίως. Στη θέση του Preobrazhensky τοποθετήστε κάποιον μεγαλοφυή υπουργό οικονομικών και στη θέση του δοκιμαζόμενου λαού της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης τοποθετήστε τα έθνη ανά την υψήλιο που έχουν υποφέρει από τις στρατηγικές του Δ.Ν.Τ. ή όποιου άλλου φημισμένου οργανισμού της ελεύθερης αγοράς. Σύντομα θα διαπιστώσετε πως παρά τις διαφορές στα ονόματα και το ποιος έχει στα χέρια του το οικονομικό πλεόνασμα (μια κεντρική επιτροπή στον κομμουνισμό στην μία περίπτωση, μεγάλοι “επενδυτές” τύπου Σόρος στην άλλη) οι οικονομολόγοι της ελεύθερης αγοράς δεν κάνουν και κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που έκανε η Σοβιετική ένωση πίσω στα 1930.
Η πίτα ( ή αλλιώς ποια είναι η ιδεολογική βάση της σύγχρονης οικονομικής πολιτικής)
Σε κάθε περίπτωση είναι σίγουρο πως θα έχετε ακούσει για το μεγάλωμα της πίτας, για την ανάγκη επενδύσεων. Προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται οι μεγάλες φοροαπαλλαγές των τελευταίων δεκαετιών προς τα πιο πλούσια στρώματα της κοινωνίας ή η απουσία ενός κανονιστικού πλαισίου όσον αφορά τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές.
Φυσικά η λογική φαντάζει καλή: εφόσον μεγαλώσει η πίτα, δηλαδή οι πλούσιοι γίνουν πλουσιώτεροι, τότε και οι υπόλοιπες τάξεις θα αποκομίσουν ένα μεγαλύτερο μερίδιο αυτής της πίτας. 
Το κακό είναι πως σπάνια οι πλούσιοι είναι διατεθειμένοι να μοιραστούν με τους υπόλοιπους, εκτός και αν υπάρχει επαρκής λειτουργία του κράτους, η οποία θα τους αναγκάζει να κάνουν κάτι τέτοιο. Μάλλον η σχέση μεγέθους θα έπρεπε να είναι αντίστροφη της διπλανής εικόνας.
*http://en.wikipedia.org/wiki/Yevgeni_Preobrazhensky
απέραντο γαλάζιο 