Υποκατάστατο ή αναντικατάστατο;

Το πρόβλημα είναι πανάρχαιο.

Αρχίζω με ένα περιστατικό που αφηγείται ο Πλούταρχος:

Όταν ο Ιούλιος Καίσαρ είδε κάποτε στην Ρώμη, μερικούς ξένους να κρατάνε αγκαλιά σκυλάκια και μαϊμουδάκια δείχνοντας πως τα αγαπάνε (εν κόλποις περιφέροντας και αγαπώντας) ρώτησε: στη χώρα τους οι γυναίκες δεν κάνουν παιδιά; Κι έτσι (συνεχίζει ο

Πλούταρχος) έδωσε ένα καλό μάθημα σαν ηγέτης, σε κείνους οι οποίοι σπαταλούν σε ζώα, την τρυφερότητα και την αγάπη που υπάρχουν μέσα μας από τη φύση προοριζόμενες για τους ανθρώπους.

«Εις θηρία καταναλίσκοντας ανθρώποις οφειλόμενον». Να ήδη, σαφέστατα διατυπωμένη, η κυριότερη αντίρρηση στην ζωοφιλία. Ξοδεύουν στα ζώα, αυτό που χρωστάνε στους ανθρώπους.

Αν αναλύσουμε φιλοσοφικά αυτή την πρόταση θα δούμε πως στηρίζεται σε δύο υποθέσεις: 1. ‘Οτι η αγάπη και η στοργή υπάρχουν μέσα μας «φύσει», από την φύση δηλαδή και 2. ότι επίσης «φυσιολογικά» προορίζονται για τους ανθρώπους και μόνο.

Και οι δύο αυτές υποθέσεις μπορούν να αμφισβητηθούν.

Αν θεωρήσουμε ότι «φύσει» είναι αυτό που παρατηρούμε στον πρωτόγονο άνθρωπο (πριν τον «χαλάσει» ο πολιτισμός) καθώς και στα ανώτερα θηλαστικά, θα δούμε πως αγάπη και στοργή υπάρχουν μόνο στην περίπτωση της μητρότητας. Από κει και πέρα ισχύει το «homo homini lupus» οι πάντες εναντίον πάντων. Ούτε δεσμοί αίματος αναγνωρίζονται, ούτε αγχιστείας. Στην περίπτωση της ομαδικής διαβίωσης σε αγέλες, υπάρχει συντροφικότητα που συνήθως είναι απλή ανοχή. Σίγουρα δεν πρόκειται για αγάπη, ούτε τρυφερότητα, ούτε στοργή.

Κρατικές ή ιδιωτικές τελικά οι σιδηροδρομικές μεταφορές; Και τα 2 στο παράδειγμα της Ευρώπης!

Κυριαρχούν οι κρατικές επιχειρήσεις στην σιδηροδρομική αγορά της Ευρώπης παρά το γεγονός ότι ο συνολικός αριθμός των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται τόσο στις επιβατικές όσο και στις εμπορευματικές μεταφορές παρουσιάζει αύξηση.

Ακόμη και στην εμπορευματική σιδηροδρομική αγορά, που θεωρητικά παρουσιάζει επενδυτικό ενδιαφέρον, οι επιχειρήσεις με αμιγώς δημόσιο χαρακτήρα είναι αυτές που διατηρούν την εντονότερη παρουσία μέσα σε ένα, κατά τα λοιπά, απελευθερωμένο πλέον περιβάλλον. Ενδεικτικά είναι τα στοιχεία της ετήσιας έκθεσης παρακολούθησης της σιδηροδρομικής αγοράς στην Ευρώπη, που καταδεικνύουν ότι ο στόχος της Ελληνικής κυβέρνησης για αποκρατικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ αλλά και είσοδο νέων, ιδιωτών στην ελληνική αγορά με τη μορφή παρόχου σιδηροδρομικού έργου, κρίνεται ιδιαίτερα φιλόδοξος. Είναι χαρακτηριστικό ότι χώρες με αρτιότερο δίκτυο από το ελληνικό, σιδηροδρομικές υποδομές υψηλότερου επιπέδου από αυτές του ΟΣΕ δεν έχουν καταφέρει να προσελκύσουν σημαντικό ενδιαφέρον από ιδιώτες επενδυτές.

Η έκθεση παρακολούθησης της σιδηροδρομικής αγοράς στην Ευρώπη, συντάχθηκε από την Ενωση Ανεξάρτητων Ρυθμιστικών Αρχών Σιδηροδρόμων (IRG-Rail) για το 2011, και εξετάζει την σχέση δημόσιων και ιδιωτών παρόχων αλλά και το σύνολο των σιδηροδρομικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται σε 18 ευρωπαϊκές χώρες.

Ο Ρυθμός στο Σύμπαν και στην Τέχνη

Γράφει ο Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος

1. Ο Ρυθμός και η περιοδικότητα είναι κινητικές μορφές έκφρασης του χρόνου σε σχέση με το χώρο και την ύλη. Οι κινητικές αυτές μορφές προσδιορίζουν την έκταση (διάρκεια) της χρονικότητας με αριθμούς μαθηματικούς στη βάση της αδιάλειπτης επαναληπτικότητας. Η Γη περιστρέφεται ασταμάτητα γύρω από τον Ήλιο και από τον εαυτό της, ολοκληρώνοντας μια πλήρη περιστροφή σε διάρκεια 24 ωρών. Δεν είναι οι 24 ώρες το πλέον σημαντικό μέγεθος, αλλά το ίδιο το φαινόμενο της σταθερής περιοδικότητας της περιστροφής, που έχοντας το χαρακτήρα του αξιώματος μας επέτρεψε να διαιρέσουμε σε ώρες και λεπτά τη διάρκεια αυτού του σταθερού φυσικού φαινομένου της περιστροφής, προκειμένου να ρυθμίσουμε τις ανάγκες της ζωής μας και να βάλουμε μια τάξη-κατανοητή για εμάς- στην φαινομενική απεραντοσύνη του σύμπαντος κόσμου.

2. Ο χρόνος των ωρών, των λεπτών και των δευτερολέπτων που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή, δεν είναι ο χρόνος του σύμπαντος κόσμου, αλλά μόνο η ιδέα που έχουμε σχηματίσει για εκείνον βασιζόμενοι στην παρατήρηση της σταθερής περιοδικότητας των φαινομένων του κόσμου. Ο ανθρώπινος χρόνος είναι ένα λογικό δημιούργημα που έχει αξία μόνο για εμάς.

Η «μεσαία» τάξη τελείωσε κάπου εδώ

Του Κώστα Καπνίση

 

“ Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο Ανδρέας Παπανδρέου αποτόλμησε κάτι που ήταν καινοφανές για την ελληνική κοινωνία. Ήταν μια καθαρά επαναστατική σκέψη και πράξη. Η δημιουργία της μεσαίας τάξης ”

 

 

Κάποια στιγμή, σε αυτή τη ζωή τουλάχιστον, όλα τα πράγματα καλά και άσχημα, αληθινά και ψεύτικα φτάνουν σε ένα τέλος. Ούτε κάτι καινούριο είναι μα ούτε και καμιά φοβερή διαπίστωση. Τούτη η χώρα πορεύτηκε με έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και μια συγκεκριμένη στάση ζωής απέναντι στα πράγματα για δεκαετίες. Αυτή η θεώρηση των πραγμάτων που είχε και έχει ακόμα να κάνει με την προστασία του καθενός ξεχωριστά, που έχει να κάνει με το «εγώ» και ποτέ με το «εμείς» είναι και η γενεσιουργός αιτία της σημερινής κατάντιας. Η ζωή των ανθρώπων κατέληξε κατάντια.

Αυτή είναι η αλήθεια. Για να φτάσει το πράγμα μέχρι εδώ συνετέλεσε η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Για αυτό το λόγο άλλωστε και δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική αντίδραση από μια κοινωνία που σήμερα αργοσβήνει παραιτημένη από κάθε διάθεση αγώνα για αποφυγή του μοιραίου που έρχεται στο κατώφλι του καθενός με μαθηματική ακρίβεια.