Γιώργος Ποταμίτης…

Κάποια ρίζα έχει γεννήσει κι εμένα
που τη ρωτώ κάθε φορά που γυρίζω
«τα κλαδιά μου πού τάχεις κρυμμένα;»
μα ούτε που λέει σε γνωρίζω.
Θυμάμαι από πάνω της περνούσανε τρένα

κι είχα αρχίσει με κλώνους τα βαγόνια να αγγίζω
για να με πάρουν μαζί τους κι εμένα.
Τώρα η ρίζα κρύβεται όταν πίσω γυρίζω
μια ρίζα που δεν βλάστησε δέντρο κανένα
μόνο τρένα που χάνονται στο απέραντο γκρίζο
που πάνε κι έρχονται απ’ τη ρίζα κομμένα.

——————————————————————————

Δεν ξέρω που υπάρχει τέτοιος τόπος
να ζουν τα όνειρα όταν η νύχτα παύει
δεν ξέρω που χαρά γίνεται ο κόπος
και που τη λύπη της πάει η ζωή και θάβει.

Μα υπάρχουν κόσμοι αόρατοι ακόμα
και ακτές μιας γης αθώρητης μπροστά μας
αυτής που νιώθουμε το νοτισμένο χώμα
νύχτα ξυπόλητοι στα όνειρά μας
εκεί που φεύγουνε τα πλοία άδεια
γιατί στου κόσμου ετούτου δω την παραλία
σβήνουν των άλλων κόσμων τα σημάδια
κι έσονται οι θάλασσες σε πίκρα μια.

Δεν ξέρω που υπάρχει τέτοιος τόπος
να ζουν τα όνειρα όταν η νύχτα παύει
δεν ξέρω που χαρά γίνεται ο κόπος
μα ακούω τις νύχτες να σφυρίζει ένα καράβι…

—————————————————————————–

Δεν έχουν τέρμα του κέρδους οι δρόμοι
τους σπρώχνει η απληστία στα πέρατα.
Γέρνουν κορμιά, τρέμουν λαγόνια και ώμοι
σαν ξαναπλάθουνε σώματα οι νόμοι
φτηνά σαρκία για αγορές και για τέρατα

——————————————————————————-

τίποτα νεώτερο απ’ τον κόσμο
οι κορυφές των βουνών ακίνητες
οι μέρες στη θέση τους
οι νύχτες αγέρωχες
οι δικαστές στις έδρες τους
η αδικία στους νόμους
το δίκιο στους δρόμους…
τίποτα νεώτερο απ’ τον κόσμο
παρεκτός κι άλλα όνειρα ασάλευτα
κι έναν μετεωρίτη που έπεσε
φωνάζοντας
κουνηθείτε!

————————————————————————
Κάθε ηλικία που προσπαθήσαμε
μας πλήρωσε με μιαν άλλη
και μόνο εκείνη η πρώτη μας φθαρμένη ταυτότητα
αποδεικνύει πως υπήρξαμε κάποτε
η πιο ωραία μας φωτογραφία
κάτω από μια ζελατίνα που κρύψαμε
το απολυτήριο της νεότητάς μας.
Ταυτότητα που ανυποψίαστοι υπογράψαμε
αφήνοντας και δακτυλικό αποτύπωμα
για να ξέρουν επιθυμίες και όνειρα
ποιον ακριβώς να ξεγελάσουν.