Η απαγωγή του στρατηγού Κράιπε. 26-27 Απριλίου 1944

Μας το υπενθύμισε ο  φίλος μας ο Λεωνίδας, ήταν βέβαια από τις μεγαλύτερες αντιστασιακές πράξεις στον Β’ΠΠ…

το άρθρο του Σπύρου Θεοδωράτου.

Σήμερα, η «Ελεύθερη Ζώνη» επιχειρεί μια καταβύθιση στις σελίδες της λαμπρής Ιστορίας αυτού του τόπου, υπενθυμίζοντας πως η Ελλάδα κάποτε υπήρξε το κόσμημα της Αντίστασης απέναντι στη ναζιστική θηριωδία, αποτελώντας  λαμπρό παράδειγμα για ολόκληρη τη Ευρώπη… Το μοναδικό σε επινοητικότητα και τόλμη περιστατικό της απαγωγής του Γερμανού Διοικητή της Κρήτης, Χάινριχ Κράιπε, από Βρετανούς και Κρητικούς κομάντος, στις 26 προς 27 Απριλίου του 1944,  σήμανε γενικό συναγερμό στο Βερολίνο και υπήρξε ένα ηχηρό ράπισμα στη γερμανική αλαζονεία… Κυρίως, έδειξε, για μία ακόμη φορά κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πως τίποτε δεν είναι αδύνατον για τους Ρωμιούς…

Για την περίφημη «Απαγωγή Κράιπε» είχαμε την τιμή να μιλήσουμε με τον κ. Γεώργιο Χαροκόπο, έναν άνθρωπο ο οποίος έλαβε ενεργά μέρος στην επιχείρηση της απαγωγής, φυγαδεύοντας τους αντάρτες, μαζί με τον Κράιπε, μέσα από τα δύσβατα περάσματα του Ψηλορείτη, οδηγώντας τους στην παραλία όπου θα τους περίμενε το σκάφος με τελικό προορισμό το Αρχηγείο του Καΐρου…

– Ποιο είναι το ιστορικό πλαίσιο στην Κρήτη, το κλίμα πριν την «απαγωγή Κράιπε». Σε τι σημείο βρισκόταν η Αντίσταση και οι οργανώσεις της;

– Η κατάσταση στην Κρήτη ήταν πάντα σε αναβρασμό, από την πρώτη ώρα της γερμανικής κατοχής. Κατά το Καλοκαίρι του 1943, έγινε μία μεγάλη μάχη με τους Γερμανούς στην επαρχία «Βιάνου», κατά την οποία εφονεύθησαν πολλοί Γερμανοί, δύο λόχοι, ενώ πιάστηκαν αιχμάλωτοι και άλλοι 13. Κατόπιν αυτού, οι Γερμανοί, εξετέλεσαν 500 κατοίκους της περιοχής, έπιασαν πολλούς αιχμαλώτους, ενώ επτά μεγάλα χωριά θα’ λεγε κανείς εξηφανίσθησαν, ερειπώθηκαν… Η μάχη στη Βιάνου έλαβε χώρα μετά από ένα αναπάντεχο γεγονός, την αυτομόληση του Διοικητή των Ιταλικών Δυνάμεων Κρήτης, αντιστράτηγου Άντζελο Κάρτα, στις συμμαχικές δυνάμεις. Ο Κάρτα πρόσκειτο στον Μποντόλιο, που έριξε τον Μουσολίνι. Ο αρχηγός της βρετανικής μυστικής αποστολής στην Κρήτη, ταγματάρχης Πάτρικ Λη-Φέρμορ, είχε πάρει τον Κάρτα, κατά τη μάχη της Βιάνου, και τον είχε φυγαδεύσει με πλοίο στο Κάιρο, στο Στρατηγείο των Συμμάχων.

Ευρωθατσερισμός

ΚΙΜΠΙ (Επενδυτής, 13/4/2013)

Αν ζούσε η Θάτσερ, θα έφριττε. Ίσως να είχε ήδη φρίξει, κι ίσως το εγκεφαλικό που την έπληξε να οφειλόταν σε όσα είχε δει κι είχε ακούσει. Αυτό που τόσο μίσησε, αυτό που έθεσε ως σκοπό της ζωής της να αποδυναμώσει, να πετσοκόψει, να συντρίψει, να λεηλατήσει, αυτό το βδελυρό κατασκεύασμα, το κράτος, έχει επανέλθει στο προσκήνιο με μια τρομακτική πολιτική πυκνότητα, με μια πρωτοφανή ωμή δύναμη που καταπνίγει κάθε έννοια ατομικής πρωτοβουλίας και ευθύνης.

Μήπως τα λέω μπερδεμένα κι αντιφατικά; Μήπως κάτι δεν έχω καταλάβει; Αφού ό,τι κρατικό πωλείται, ότι δημόσιο ιδιωτικοποιείται, ό,τι συλλογικό κονιορτοποιείται, πού είδα το κράτος κραταιό και ακατανίκητο;

Ό,τι βλέπω εγώ ενδεχομένως να το είχε δει κι η Θάτσερ (να εξηγούμαι: μου είναι εξίσου απεχθές το ίχνος της στην ιστορία, όπως στην πλειοψηφία των ανθρώπων που έχουν υποφέρει από την πολιτική της κληρονομιά) σε όσα συντελούνται στην Ε.Ε. προκαλώντας αλλεργία στον συντηρητικό επίγονό της, τον Κάμερον. Στην Ε.Ε. και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη εξελίσσεται μια πρωτοφανής στην ιστορία συγκέντρωση κρατικής ισχύος ( έστω κι αν αυτό προϋποθέτει την κατάλυση της κρατικής ισχύος 27 άλλων χωρών). Μια συγκέντρωση ισχύος συγκρίσιμη ίσως μόνο με τη ρωμαϊκή ή τη βυζαντινή αυτοκρατορία.

Γιώργος Ποταμίτης…

Κάποια ρίζα έχει γεννήσει κι εμένα
που τη ρωτώ κάθε φορά που γυρίζω
«τα κλαδιά μου πού τάχεις κρυμμένα;»
μα ούτε που λέει σε γνωρίζω.
Θυμάμαι από πάνω της περνούσανε τρένα

κι είχα αρχίσει με κλώνους τα βαγόνια να αγγίζω
για να με πάρουν μαζί τους κι εμένα.
Τώρα η ρίζα κρύβεται όταν πίσω γυρίζω
μια ρίζα που δεν βλάστησε δέντρο κανένα
μόνο τρένα που χάνονται στο απέραντο γκρίζο
που πάνε κι έρχονται απ’ τη ρίζα κομμένα.

——————————————————————————

Ψύχραιμες ματιές στο παρελθόν (φυλακές Ακροναυπλίας)

1936 18 Σεπτεμβρίου Δημοσιεύεται ο αναγκαστικός νόμος 117 «περί μέτρων καταπολέμησης του Κουμμουνισμού και των συνεπειών». ακολουθώντας το πνεύμα του Ιδιώνυμου.

1936 Προβληματισμός για τις φυλακές και το διαχωρισμό ανάμεσα σε διαφορετικές κατηγορίες φυλακισμένων Ο Γλυκοφρύδης, γενικός επόπτης φυλακών, προτείνει τη δημιουργία φυλακής μόνο για κουμουνιστές, ώστε να μην επηρεάζουν πολιτικά τους ποινικούς κρατούμενους. Αναγκαία σημείωση, ο Γλυκοφρύδης ήταν οπαδός του ΧΙΤΛΕΡ

1937  3 Φεβρουαρίου Έναρξη λειτουργίας φυλακών Ακροναυπλίας. Η άποψη του Μανιαδάκη ήταν να βρίσκονται σε διαφορετικούς χώρους των πολιτικών με τους ποινικούς κρατούμενους, χωρίς επαφή.

Περιγραφή του κτηρίου της φυλακής της Ακροναυπλίας

330 σκαλιά οδηγούν από τα σκαλοπάτια (ο δρόμος πίσω από το Αρχαιολογικό Μουσείο) στην φυλακή μέχρι την πύλη του Σαγγρέδου. Περνάμε ένα χώρο σαν τούνελ και φτάνουμε σε ένα επίπεδο, όπου βρίσκονται τα μονώροφα κτήρια της φυλακής. Περνώντας τη σιδερένια πόρτα, βγαίνεις σε ένα μεγάλο ανηφορικό προαύλιο  που περιβάλλεται από μάνδρα. Στο βάθος βρίσκεται το κτήριο των φυλακών. Όταν πρωτοϊδρύθηκαν οι φυλακές υπήρχε μια ταμπέλα που έγραφε «Κουμμουνιστικαί Φυλακαί Ακροναυπλίας» και έπειτα από διαμαρτυρίες των πολιτικών κρατουμένων ότι δεν είναι φυλακισμένοι αλλά εξόριστοι άλλαξε η πινακίδα και έγινε «Στρατόπεδον συγκεντρώσεως κομμουνιστών Ακροναυπλίας» Η είσοδος του κηρίου ήταν θολωτή και η πόρτα μεγάλη και ξύλινη.