Joseph Huber: Μονόδρομος η διαγραφή μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους

Μη βιώσιμη χαρακτηρίζει την ευρωζώνη υπό την σημερινή της μορφή και ζητά περισσότερο χώρο στις εθνικές νομισματικές αρχές ο Joseph Huber καθηγητής του Πανεπιστημίου Μάρτιν Λούθερ της Βυτεμβέργης. Στη συζήτηση που είχαμε μαζί του, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα με αφορμή την ομιλία του σε ημερίδα των Μεταπτυχιακών Τμημάτων του Οικονομικού Πανεπιστημίου (Executive MBA και International MBA), ο διακεκριμένος οικονομολόγος επεσήμανε επίσης ότι οι τράπεζες είμαι μεγάλοι κερδισμένοι της σημερινής κρίσης, ενώ κατά την άποψή του το δικό τους συμφέρον εξυπηρετούν και οι λύσεις που προκρίνονται για την αντιμετώπιση της κρίσης.

– Θα ήθελα αρχικά ένα σχόλιο σας για τα προγράμματα λιτότητας που εφαρμόζονται από την μια άκρη της Ευρώπης ως την άλλη. Πως αποτιμάτε την συμβολή τους;

– Η συμβολή τους είναι εντελώς αρνητική. Όξυναν στο έπακρο μια ήδη άσχημη κατάσταση. Η αποτυχία της λιτότητας έχει στη βάση της μια ανάγνωση της υπάρχουσας κρίσης που είναι πολύ μονοδιάστατη, καθώς την αντιμετωπίζει μόνο ως κρίση δημόσιου χρέους, που πράγματι είναι. Ταυτόχρονα όμως είναι και κρίση επενδύσεων. Από μια άλλη δε οπτική γωνιά είναι μια κρίση υπερεπένδυσης της κυβέρνησης σε κρατικά ομόλογα. Πρόκειται για τις μεγαλύτερες επενδύσεις που έχουν γίνει ποτέ.

Τα παραμύθια Κασιδιάρη–Μιχαλολιάκου για την «οικονομική προκοπή» της χούντας…

Διονύσης Ελευθεράτος

08.06.2012

 «Με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο η Ελλάδα γνώρισε προκοπή», είπε ο Νίκος Μιχαλολιάκος στον Ασπρόπυργο. «Τότε δεν υπήρχε καθόλου ανεργία, ούτε πληθωρισμός», διατείνονται άλλα στελέχη της «Χρυσής Αυγής». Είναι όμως έτσι;

Εάν οι ισχυρισμοί αυτοί εκπορεύονταν μόνο από χείλη δεδηλωμένων χουντικών, το κακό θα ήταν μικρό. Τέτοια κλισέ όμως αναπαράγονται και στις τάξεις ανθρώπων που κατά τα άλλα δεν έχουν ιδεολογικές – πολιτικές «συγγένειες» με την «Εθνοσωτήριο».

Η άγνοια, σε συνδυασμό με τη δικαιολογημένη οργή για το σημερινό οικονομικό – κοινωνικό status της ανέχειας και της ανεργίας, ευνοεί την προσφυγή σε τέτοια κλισέ.

«Νοσταλγικά» κλισέ, τα οποία καταντούν απλουστευτικά σε αφόρητο βαθμό, συν τοις άλλοις επειδή η υιοθέτησή τους προϋποθέτει την αποδοχή μιας αλλόκοτης ιδέας: Ότι η ιστορική εξέλιξη επιφύλαξε στη χούντα των συνταγματαρχών, γενικώς και αορίστως, το ρόλο του «αντίπαλου δέους» στα προδικτατορικά και μεταδικτατορικά καθεστώτα. Λες και ήταν ίδιες, με πανομοιότυπα χαρακτηριστικά όλες οι εποχές πχ από το 1950 μέχρι το 1967 κι από το … κατηγορούμενο για όλα 1974, έως σήμερα!

Από το 1974 η ανεργία έπεσε περισσότερο

«Στη χούντα δεν υπήρχε ανεργία και πληθωρισμός»… Η αλήθεια είναι ότι κατά τα έτη 1967- 1973 η επισήμως καταγεγραμμένη ανεργία κυμαινόταν από το 2% μέχρι το 5,4%, με πτωτική τάση κατά τα τελευταία έτη της περιόδου. Αναλυτικά: το 1967 ήταν στο 5,4%, το 1968 στο 5,6%, το 1969 στο 5,2%, το 1970 στο 4,2% , το 1971 στο 3,1%, το 1972 στο 2,1%, το 1973 στο 2%.

Kατουρώντας τον θάνατο και τον φασισμό

Ο Βεβέλ Γκαρθία ήταν πιτσιρικάς, 22 χρονών, «αριστερός στο πόδι και στις ιδέες» όπως χαρακτηριστικά τον περιγράφει ο συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο σε μια από τις μικρές ιστορίες που συμπεριέλαβε στο βιβλίο του ‘Καθρέφτες’. Αγωνίστηκε όλες κι όλες τέσσερις χρονιές με τα χρώματα της Ντεπορτίβο Λα Κορούνια παίζοντας επιθετικός και σκοράροντας 11 γκολ σε 28 παιχνίδια. Λίγες μόλις ημέρες μετά το πραξικόπημα του Φράνκο ο Βεβέλ και δυο ακόμα απ’ τα αδέρφια του συλλαμβάνονται σε μια από τις πρώτες μικρές μάχες του Ισπανικού εμφυλίου σαν μέλη της Σοσιαλιστικής Νεολαίας. Μετά από μια διαδικαστική και γρήγορη δίκη ο ίδιος και ο ένας εκ των αδερφών του καταδικάζονται σε θάνατο, ενώ το τρίτο μέλος της οικογένειας την γλιτώνει προσωρινά με φυλάκιση όντας ακόμα ανήλικος. (Εκτελέστηκε την επόμενη χρονιά στις φυλακές με επίσημη αιτία το ότι προσπάθησε να αποδράσει.)

Τον Ιούλιο της ίδιας  χρονιάς ο Βεβέλ και ο αδερφός του στήνονται απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα κοντά σε κάποιο γκρεμό της Γαλικίας. Οι στρατιώτες, συντοπίτες του και ποδοσφαιρόφιλοι οι περισσότεροι, ετοιμάζονται να πατήσουν την σκανδάλη όταν ο Βεβέλ ζητάει να εκπληρώσει μια τελευταία επιθυμία. Ο υπεύθυνος της εκτέλεσης του κάνει την χάρη κι εκεί μπροστά σ’ όλους, ο Γκαρθία χαλαρός και ήρεμος, σαν άλλος Φορτίνο Σαμάνο, σαν να μην ζει την τελευταία στιγμή της ζωής του, κατεβάζει το παντελόνι και κατουράει μπροστά στα πόδια τους. Ύστερα κουμπώνεται:

«Εντάξει τώρα».

Πηγή,  sombrepo.gr