«Σκέψεις για το ρόλο του Χρυσού ως Επενδυτική Πρακτική»

«Άσχετα από ό’τι γράφει στο πρόγραμμα, προσωπικά δεν βλέπω τον εαυτό μου σαν ειδικό. Γι αυτό χρησιμοποίησα τη λέξη ‘σκέψεις’ στον τίτλο. Αυτό που θα μοιραστώ μαζί σας στα επόμενα είκοσι λεπτά της ώρας, δεν είναι τίποτ’ άλλο από προσωπικές ιδέες επί του θέματος – η κάθε μια είναι στην ουσία αρκετά σημαντική ώστε να απαιτείται εκτενής παράθεση. Εν τέλει θα προσπαθήσω να συνοψίσω την προσωπική μου πρακτική όσο αφορά το χρυσό καθώς και το σχετικό σκεπτικό.

Αρχικά ας καθορίσουμε όρους. Με την λέξη «χρυσός» δεν εννοώ συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης χρυσού , ή ενέχυρα, ή πιστοποιητικά χρυσού. Δεν εννοώ επίσης μετοχές εταιρειών εξόρυξης χρυσού ή των περισσοτέρων αμοιβαίων κεφαλαίων χρυσού (ETF). Με τον όρο «χρυσός» εννοώ ακριβώς αυτό, δηλαδή το παλιομοδίτικο εκείνο είδος που γυαλίζει.

Κατά δεύτερον ας ορίσουμε τι σημαίνει «επενδυτική πρακτική». Προς στιγμή ξεχάστε τα λεξικά. Σε μια πόλη όπως η Ζυρίχη έχουμε τραπεζίτες, ιδιωτικούς τραπεζίτες, διαχειριστές ενεργητικού, διαχειριστές περιουσιακών στοιχείων, διαχειριστές κεφαλαίων, διαχειριστές χαρτοφυλακίων, και ποικίλων ειδών επενδύσεων. Είναι όλοι επενδυτές. Για τους σκοπούς της διάλεξης ας τους χωρίσουμε σε δύο μεγάλες κατηγορίες:

Φωνή του καιρού

του Εντουάρντο Γκαλεάνο*

 Μεταφράζει από τη Le Monde Diplomatique  του Δεκεμβρίου του 2011 και αποδίδει  η Jaquuou Utopie

Marcelo Mendizabal, «Number 5»

Ο ήλιος

Σε κάποιο μέρος της Πενσυλβανίας η Άννα Μέρακ δουλεύει σαν βοηθός ήλιου.

Από τότε που θυμάται τον εαυτό της, πάντα είχε αυτή την αρμοδιότητα. Κάθε πρωί η Άννα σηκώνει τα χέρια της και δίνει ένα σπρώξιμο στον ήλιο ώστε να εμφανιστεί στον ουρανό. Και κάθε βράδυ κατεβάζει τα χέρια της ώστε να δύσει στον ορίζοντα.

Ήταν πολύ μικρή από όταν επιλήφθηκε των καθηκόντων της και δεν απέτυχε ποτέ.

Εδώ και μισό αιώνα, η διάγνωση την κατατάσσει στους τρελούς. Από τότε, η Άννα, έχει περάσει από πολλά άσυλα, την έχουν αναλάβει πολλοί ψυχίατροι κι έχει καταπιεί τεράστιες ποσότητες χαπιών.

Ποτέ δεν κατάφεραν να την θεραπεύσουν.

Είναι ακόμα ευτυχισμένη.

Μ. Φέκτερ: «Νησί της φοροδιαφυγής και του ξεπλύματος χρήματος» η Βρετανία

«Εκείνα που ζητάμε από την Κύπρο, ένα μικρό νησί, πρέπει να τα απαιτήσουμε και από τη Βρετανία, καθώς δεν είναι δίκαιο εκεί οι εταιρείες διαχείρισης κεφαλαίων να είναι οι πραγματικοί φορολογικοί παράδεισοι. Το πρόβλημα δεν είμαστε εμείς, αλλά η Βρετανία που αποτελεί νήσο ευδαιμονίας για φοροδιαφυγή και ξέπλυμα μαύρου χρήματος».*

Αυτά διεμήνυσε με οργή η Αυστριακή υπουργός Οικονομικών Μαρία Φέκτερ, σε σημερινές συνεντεύξεις της από κοινού με τον Αυστριακό αντικαγκελάριο, υπουργό Εξωτερικών και αρχηγό του (συγκυβερνώντος με τους Σοσιαλδημοκράτες) συντηρητικού Λαϊκού Κόμματός, Μίχαελ Σπίντελεγκερ, στις αυστριακές εφημερίδες «Ντι Πρέσε» και «Κουρίρ», που περιστρέφονται γύρω από το τραπεζικό απόρρητο στην Αυστρία και την ενδεχόμενη άρση του, μετά τις πιέσεις των τελευταίων ημερών από διάφορες πλευρές.

Κατά την άποψή της οι διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ για την αυτόματη διαβίβαση πληροφοριών σχετικά με τραπεζικούς λογαριασμούς δεν μπορεί να συνιστούν μονόδρομο αφού, όπως λέει, το Ντέλαγουερ και η Νεβάδα αποτελούν φορολογικούς παραδείσους, διευκολύνουν το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος και πρέπει να σταματήσουν κάθε τέτοια δραστηριότητα, ενώ επίσης πρέπει να τεθεί το θέμα για τις δυνατότητες που έχει η Βρετανία να αποτελεί φορολογικό παράδεισο και να συμβάλει στη νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες.

Αναφέροντας πως και το Λουξεμβούργο προτίθεται να διατηρήσει το τραπεζικό απόρρητο για τους ημεδαπούς καταθέτες, όπως και η χώρα της, επισημαίνει ότι ήδη η Αυστρία συνεργάζεται για το άνοιγμα λογαριασμών σε περίπτωση που υπάρχουν υποψίες για νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες ή φορολογική απάτη, ενώ από την άλλη φορολογεί τους τόκους κι αποδίδει το φόρο στη χώρα προέλευσης του καταθέτη.

Τόσο η υπουργός Οικονομικών όσο και ο αντικαγκελάριος και υπουργός Εξωτερικών δηλώνουν ότι τηρούν στάση αναμονής για το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων της Αυστρίας με την ΕΕ ως προς την αυτόματη διαβίβαση πληροφοριών, για την οποία πρέπει να διευκρινιστεί σε τι συνίσταται επακριβώς.

Αν πρόκειται οι φορολογικές αρχές να έχουν καθημερινά πρόσβαση σε όλα τα δεδομένα όλων των καταθετών, η Αυστρία δεν μπορεί να συναινέσει, ανέφεραν, γιατί αυτό θα αποτελούσε παρέμβαση στην ιδιωτική σφαίρα, κάτι που συμβαίνει στη Γερμανία.

Οι δύο πολιτικοί τάσσονται κατηγορηματικά υπέρ της προστασίας της ιδιωτικής ζωής των καταθετών και η κ. Φέκτερ επισημαίνει ότι αναμένεται γνωμοδότηση για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η παρέμβαση των αρχών χωρίς να συνιστά παραβίαση της Χάρτας Θεμελιωδών Δικαιωμάτων.

Σε άλλες σημερινές δηλώσεις της στην αυστριακή εφημερίδα «Κλάινε Τσάιτουνγκ», η υπουργός Οικονομικών διαβεβαιώνει ότι η ίδια θέλει να συνεργαστεί στον αγώνα κατά της φορολογικής απάτης, ωστόσο μια αυτόματη ανταλλαγή όλων των δεδομένων θα συνιστούσε, όπως σημειώνει, παρέμβαση στην ιδιωτική σφαίρα και τότε το τραπεζικό απόρρητο θα αποτελούσε παρελθόν και σε αυτό η ίδια δεν συμμετέχει, όπως τονίζει κατηγορηματικά.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Πηγή:www.capital.gr

*Σ.απ.γαλ. Κι έχει ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο…Από το 1950 και μετά το Η.Β. είναι ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ παίχτης στις Off shore…και ακολουθούν οι ΗΠΑ…! Τα μαχαίρια αρχίζουν και ακονίζονται…για τα γερμανικά μιλάω, όχι τα αυστριακά…

Μη σωπαίνεις άλλο

της Λίζας Χαρατζή

Με ρωτά. Ξανά και ξανά. Αφορμή η επίθεση της Χρυσής Αυγής σε μετανάστη στη λαϊκή αγορά της Καλλιθέας. «Μα πως γίνεται να δέρνουν κάποιον δίπλα σου και να μην αντιδράς βρε παιδί μου; Έτσι αυθόρμητα, όπως θα τρέξεις να σηκώσεις έναν άνθρωπο που έπεσε κάτω. Τι θα κάνεις, θα τον αφήσεις κάτω;»  Έλα ντε. Αναρωτιέμαι και εγώ φωναχτά. Φόβος; Μήπως είναι φόβος;  Ίσως ναι, να είναι φόβος. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς. Και ο φόβος είναι εργαλείο ..τρομερό.

Έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένως σε διαδικασίες κοινωνικού ελέγχου.   Σε μαζικό ή και σε ατομικό επίπεδο. Μήπως δεν είναι ο φόβος ένα από τα βασικά θεμέλια της θρησκευτικής πίστης; Της κάθε θρησκευτικής πίστης. Ο φόβος για τον πόνο, για το άγνωστο, για το αύριο, για το θάνατο. Ο φόβος βρίσκεται στον πυρήνα της κάθε μορφής εξουσίας: αυτής που μπορεί να ενυπάρχει στη σχέση ενός ζευγαριού, στη σχέση ενήλικα – παιδιού, στη σχέση με την οικογένεια, με την κοινωνία, με τον εργοδότη, με το «όργανο της τάξης», με την πολιτική εξουσία, με τον αδύναμο εαυτό μας.

Ο Νίκος Καζαντζάκης για την Ρόζα Λούξεμπουργκ

Του Νίκου Καζαντζάκη

(Απόσπασμα από: «Οργανωτικά προβλήματα της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας» – Ρόζα Λούξεμπουργκ)

«Κίνησα το πρωί για τον Διόνυσο, στην Πεντέλη. Κρατούσα τα «Γράμματα» της Ρόζας Λούξεμπουργκ κι ήθελα να τα διαβάσω ψηλά στη μοναξιά, κάτω από τα πεύκα.

Γυάλιζε ο αέρα ακίνητος κι άστραφτε σαν ατσάλι· απάνω του, σαν ξόμπλια σμαλτωμένα, τα δέντρα, οι πεταλούδες, τα σπίτια των ανθρώπων. Η Πεντέλη μπροστά μου, η μάνα, με τον ανοιχτό πληγωμένον κόρφο, που είχε γεννήσει τους Θεούς· ζερβά μου ο Πάρνης γαλάζιος και τραχύς. Μύριζε το θυμάρι, η αφάνα· οι βελόνες των πεύκων, διχαλωτές, έσταζαν τον ήλιο.

Στο Διόνυσο, βρήκα ένα παλιό μου φίλο. Είχα χρόνια να τον δω. Α! τους ηρωικούς αγώνες μας για τη δημοτική γλώσσα, τα μανιφέστα που ξαπολούσαμε, τις κρυφές μας συνεδρίες στα υπόγεια ενός μεγάλου σπιτιού, τους νέους που φέρναμε στα κατηχούμενα τούτα να τους φωτίσουμε, να πληθύνουμε, ν’ ανεβούμε από τα υπόγεια, να φωτίσουμε την Ελλάδα.