ΚΟΜΑΝΤΑΝΤΕ ΜΑΡΚΟΣ

Αυτός είναι ο Marcos.. »Μπορούσα να τα έχω όλα για να μην έχω τίποτα, αποφάσισα να μην έχω τίποτα για να τα έχω όλα.» Ραφαέλ Σεμπαστιάν Γκιγιέν Βισέντε. Γεννήθηκε το 1957 στο Ταμπίκο, σπούδασε φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο UNAM και δούλεψε σαν πανεπιστημιακός. 

Το διδακτορικό του αφορούσε τα σχολικά βιβλία ως ιδεολογικό μηχανισμό. Αυτός, λένε πως είναι, ο υποδιοικητής Μάρκος. Ο ίδιος υποστηρίζει: «ονομάζομαι Μάρκος Μόντες ντε λα Σέλβα, γιος του γερο-Αντόνιο και της δόνια Χουανίτα, αδερφός του γιου Αντόνιο, της Ραμόνα και της Σουζάνα, θείος της Τονίτα, του Μπέτο, της Έβα και του Εριμπέρτο», ότι «γεννήθηκα σε ένα αντάρτικο στρατόπεδο που λεγόταν ‘Κρύα Νερά’, στη ζούγκλα της Λακαντόνα, στην Τσιάπας, τον Αύγουστο του 1984…» ότι «από τότε που γεννήθηκα έχω συνωμοτήσει ενάντια στις σκιές που σκεπάζουν τον ουρανό των Μεξικανών…» και ότι «… πριν γεννηθώ, κι ενώ μπορούσα να τα έχω όλα για να μην έχει τίποτα, αποφάσισα να μην έχω τίποτα για να τα έχω όλα…».

Φετίχ, τοτέμ και ταμπού

(Ελεύθερος Σκοπευτής, Επενδυτής, 6/4/2013)

Οι λέξεις είναι παλιές, σχεδόν αρχαίες, αλλά έχουν μπει στο καθημερινό λεξιλόγιο της κρίσης αποκομμένες από τις ρίζες τους. Αλλά εξίσου αποκομμένες και από τη νεότερη, επιστημονική χρήση τους. Έτσι, λειτουργούν ως ένα ακόμη τεκμήριο της ημιμάθειας των χρηστών και καταχραστών τους. Δεν ισχυρίζομαι πως απέχω από τον κανόνα της ημιμάθειας που διαπερνά τον δημόσιο λόγο, αλλά τουλάχιστον φρόντισα να φρεσκάρω τις ανάπηρες γνώσεις μου με μια πλοήγηση στα λεξικά και στις εγκυκλοπαίδειες, πριν τσαλαβουτήσω στη δημόσια φλυαρία περί φετίχ, τοτέμ και ταμπού.

Το ευρώ δεν είναι φετίχ, λέει μια πλευρά και μια αυξανόμενη μερίδα της κοινής γνώμης, πρόχειρα καταχωρημένη πάνω από τον παρονομαστή του «ευρωσκεπτικισμού», φαίνεται να συμμερίζεται αυτή την άποψη, τουλάχιστον στις δημοσκοπήσεις. Κι όχι μόνο στην Ελλάδα. Αλλά, ταυτόχρονα, η ίδια κοινή γνώμη μοιάζει να δυσκολεύεται να ξεπεράσει το ταμπού της αποχώρησης από την Ευρωζώνη. Εκούσα άκουσα, αντιμετωπίζει την Ε.Ε. και το ευρώ σαν τοτέμ του οποίου οι ιερές ιδιότητες είναι ακατανίκητες. Με το κυπριακό μνημόνιο, λέγεται επίσης, έσπασε το ταμπού του απαραβίαστου των καταθέσεων. Οι τεχνοκράτες που ανασχεδιάσουν ακατάπαυστα την Ευρώπη παραβιάζουν ένα ταμπού για να διασώσουν το τοτέμ του τραπεζικού συστήματος, όπου φυλάσσεται το φετίχ του εμπορευματικού μας πολιτισμού, το χρήμα. Όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που παραπαίει στην πιο μακρόχρονη κρίση του, αντιμετωπίζεται από τους ιεράρχες τους με έναν βαθύτατο μυστικισμό, τον οποίο προδίδουν και οι λέξεις.

Η Ολλανδία με το κεφάλι στη δίνη της κρίσης

Όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου αυτό τον καιρό ακούς κυβερνήσεις και αρχηγούς κρατών να παραδέχονται ανοιχτά ότι «κάναμε» ή «έγιναν» λάθη. Κι αναρωτιέσαι, πώς στο καλό έτυχε και όλοι μαζί οι σοφοί να πέσουν την ίδια περίοδο ακριβώς στο λάθος; Όλοι μαζί ταυτόχρονα;

Στην Ελλάδα βρήκαμε τη δικαιολογία στο «υπερτροφικό δημόσιο» και στους αναρίθμητους δημοσίους υπαλλήλους, στην Ιταλία στις κρατικές σπατάλες και στα μπούνγκα-μπούνγκα του Σίλβιο, στην Ισπανία στα φαραωνικά έργα και τις παραθεριστικές κατοικίες, στην Πορτογαλία στα δεν ξέρω τι, ένα μίγμα από όλα τα προηγούμενα με ολίγην από δημοσίους υπαλλήλους ως το απαραίτητο καρύκευμα στη σούπα των λαθών, στις ΗΠΑ στα ανεξέλεγκτα δάνεια, μόνο η Γερμανία τα έκανε όλα σωστά, και δεν περιέπεσε στον πειρασμό, το ίδιο και η Φιλανδία και το κολλητήρι της η Ολλανδία. Βέβαια, υπάρχουν πολλά ράμματα για τη γούνα της Γερμανίας η οποία ακόμα μπορεί να κρύβει κάτω απ’ το χαλί τα χάλια της ναυαρχίδας της, τής Deutsche Bank, και των μεγαλοεταιριών της, στο βαθμό που θα καταφέρουν να επιβιώσουν χωρίς τα «μαύρα» τους ταμεία, τα οποία όπως πάνε τα πράγματα θα μείνουν ανενεργά για πολύ καιρό ακόμα .

Ο παιδικός μου φίλος ο φασίστας

Παιδικός φίλος του άντρα μου. Καλό παιδί. Τον γνώρισα πρόσφατα που πήρε μετάθεση εδώ. Είχε έρθει σπίτι να κουβεντιάσουν γιατί χώρισε με την κοπέλα του και ήθελε κάπου να τα πει. Με φώναξαν να τους πω τη γνώμη μου.

Τον άκουσα προσεκτικά -και ξέρεις πώς οι ερωτευμένοι περιγράφουν γλαφυρά όλη την ιστορία τους, όπως ο άρρωστος άνθρωπος το ιστορικό του στο γιατρό – και κατάλαβα πως τα ζητήματά του είναι η ερωτική ζήλεια που ένιωθε ο ίδιος και η εμπιστοσύνη του που είχε κλονιστεί, μάλλον δίκαια, όπως νόμιζε. Του εξήγησα πώς η ζήλεια είναι κάτι που περνάει, πως την είχα βιώσει κι εγώ για δυο χρόνια περίπου με τον φίλο του και τώρα δεν υπάρχει ίχνος και όσο για την εμπιστοσύνη χτίζεται με τον χρόνο.

Το σημαντικό στις σχέσεις, εμπειρικά μιλώντας, είναι να τοποθετείσαι με όμοιο τρόπο με τον άνθρωπό σου απέναντι σε σημαντικά θέματα της ζωής -να έχεις όμοιο αξιακό σύστημα ήθελα να πω αλλά δεν ήθελα να αρχίσω τα πρυτανικά. Του εξήγησα πως εγώ και ο φίλος του είμαστε μαζί, παρ’ όλα τα προβλήματα που ανακύπτουν λόγω συμβίωσης επειδή στεκόμαστε με όμοιο τρόπο απέναντι στα βασικά: οικογένεια, θρησκεία, φίλοι, πατρίδα, ψυχαγωγία, κουλτούρα, καριέρα, λεφτά κλπ. Τον ρώτησα αν είχε σκεφτεί πώς τα πήγαιναν με την κοπέλα του σ΄αυτά τα θέματα. Κι εκεί άρχισε να ξεδιπλώνεται η παράνοια.

Να υπηρετούμε το λαό!

Να επαναφέρουμε στη ζωή αυτό το παλιό μαοϊκό σύνθημα: Να υπηρετούμε το λαό!

Και να απαιτήσουμε πρώτα απ’ όλα να κρίνονται οι πολιτικοί που οικειοθελώς αναλαμβάνουν ρόλους που αφορούν ολόκληρη την κοινωνία με αυτό το κριτήριο. Για την ακρίβεια, αυτό να είναι το πιο ανελαστικό κριτήριο στην ενασχόληση με την πολιτική. Ούτε οι ακαδημαϊκοί τίτλοι, ούτε η ρητορική δεινότητα.
Χρόνια τώρα, οι πολίτες, στην πλειοψηφία τους, κρίνουν τους πολιτικούς με βάση τα ατομικά τους μικρά ή μεγάλα συμφέροντα. Με συμπληρωματικά κριτήρια την καταγωγή από τζάκι, το σταριλίκι, τις τηλεοπτικές εμφανίσεις, την εύνοια του κομματικού μηχανισμού, την προσκόλληση στον αρχηγό… Με τα ίδια κριτήρια επιλέγονται οι πατέρες του συνδικαλισμού.
Τενεκέδες, στην κυριολεξία, τοπικοί παράγοντες, αποσπούν τις ψήφους του λαού. Ρουσφέτια, εξυπηρετήσεις, παρανομίες, συγγενολόγια και κομματικοί ή/και κληρονομικοί μηχανισμοί οδηγούν τους χείριστους και τους πιο ανεπαρκείς στο δημαρχιακό θώκο, στη συνδικαλιστική έδρα, στη Βουλή, στα υπουργεία, στην πρωθυπουργία.
Εγνωσμένης ανεπάρκειας άνθρωποι, π.χ. Γιωργάκης Παπανδρέου και Κωστάκης Καραμανλής, έγιναν πρωθυπουργοί ελέω κληρονομικότητας. Κι αυτοί πρωτοστάτησαν στην καταστροφή της Ελλάδας. Πλαισιωμένοι από δεκάδες παιδιά συνταξιοδοτημένων πολιτικών, χάρη στο όνομα και τους μηχανισμούς που έφτιαξαν οι πατεράδες τους. Κυριάκος Μητσοτάκης, Ντόρα Μπακογιάννη, Σίμος Κεδίκογλου, Όλγα Κεφαλογιάννη, Μανόλης Κεφαλογιάννης… η λίστα είναι τεράστια με παιδιά, εγγόνια, ξαδέλφια, συζύγους και άλλους συγγενείς, κι αν προσθέσουμε και τους παρατρεχάμενους είναι πλειοψηφία.