H Επανάσταση των σιωπηλών

«Οι  Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιό φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλυτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους.»
    ~ Φράντς  Κάφκα, ‘Η σιωπή των σειρήνων’

Καθώς  η κρίση απλώνει βαριά την σκιά της στην χώρα και τις ψυχές μας, πολλοί προσπαθούν να προδικάσουν το μέλλον. Κάποιοι αναλυτές θεωρούν ότι θα υπάρξουν βίαιες αντιδράσεις, άλλοι πάλι ότι η απάθεια θα εξακολουθήσει να κυριαρχεί.

Ενώ όμως μια κλασική επανάσταση δεν είναι ανάμεσα στα ενδεχόμενα -ούτε οι συνθήκες υπάρχουν, ούτε ο εχθρός είναι ορατός- εγώ οραματίζομαι από παλιά μια άλλη επανάσταση. Μια επανάσταση διαφορετική από όσες περιγράφουν τα βιβλία, από όσες απεικονίζουν στις ταινίες τους οι σκηνοθέτες. Την ανάγκη της μάλιστα διατύπωσα πολλά χρόνια πριν. Kαθώς όμως περνά ο καιρός  αυτή η  άλλη επανάσταση, που οραματίζομαι, κερδίζει διαρκώς σε περιεχόμενο και ορμή.

Η επανάσταση  λοιπόν, που οραματίζομαι, θα είναι  μια  επανάσταση των σιωπηλών. Δεν θα έχει σημαίες αναπεπταμένες, συνθήματα και ιδεολογικές διακηρύξεις. Θα είναι μια επανάσταση  βουβή, που θα στηρίζεται απλώς στην αλληλεγγύη των βλεμμάτων. Θα ξεκινήσει  από την απόλυτη, την οργισμένη σιωπή, και θα αποδώσει στον άνθρωπο όσα στερήθηκε, όσα ονειρεύθηκε, ό,τι ζήτησε με  κραυγές –πριν επιλέξει την σιωπή.

Γιατί αυτή η σιωπή, είναι η απόγνωση και η προσδοκία του. Δεν είναι αποδοχή, μήτε μοιρολατρία. Η σιωπή είναι το μέτρο της διαψευσμένης  του ζωής, η πίκρα για τις επαγγελίες που ακυρώθηκαν, η οργή για την υποκρισία και το  ψέμα. Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της. Θα δεσμεύεται μόνον από τα αισθήματα της.

Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν απευθύνεται λοιπόν σε ορισμένες τάξεις κοινωνικές, ούτε υπόσχεται  ευημερία και δικαιώματα. Υπόσχεται μόνον μια άλλη γλώσσα: Την ξεχασμένη γλώσσα  της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν επιδιώκει την εξουσία, αφού όπως απέδειξε η Iστορία, αυτό οδηγεί  στην βία και τον εκφυλισμό. Επιδιώκει, όμως, να αποδώσει στον άνθρωπο την εξουσία της ζωής του, να απαντήσει στην βουβή απόγνωση της σιωπής του. «Η επανάσταση»  σχολιάζει ένας θεωρητικός της, «συνιστά μια πνευματική αναταραχή, μέσω της οποίας μια ομάδα ανθρώπων επιδιώκει να θέσει νέα θεμέλια για την ύπαρξη της.”

Σε αυτήν λοιπόν την επανάσταση, που αναζητά αιωνίως τα θεμέλια της, δεν έχουν ίσως θέση οι ποιητές, μήτε οι φιλόσοφοι. Έχουν όμως θέση οπωσδήποτε οι άνεργοι. Ο  φιλόσοφος προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, ο ποιητής   δημιουργεί τον δικό του. Ο άνεργος όμως τον στερείται εξ ορισμού. Η ανεργία αποτελεί τον παραλογισμό ενός πολιτισμού, που δεν παύει να επαίρεται για τις κατακτήσεις του. Ο παραλογισμός αυτός, αλλού εκδηλώνεται στην πρόκληση της χλιδής, στον άνεργο σε ταπεινώσεις που δεν τελειώνουν. Ο άνεργος κατέφυγε στην σιωπή, επειδή κουράστηκε να ακούει για επενδύσεις και για τη μείωση της ανεργίας·που εξαιρούν ωστόσο πάντοτε τον ίδιο. Ο άνεργος είναι πια σιωπηλός, όχι  επειδή θέλει να  κρύψει την οργή του, αλλά επειδή δεν αντέχει να μιλήσει άλλο.

Η  σιωπή -που κρύβει την απόγνωση- χαρακτηρίζει  ακόμα όσους έχουν έγνοια πραγματική για την φύση και το περιβάλλον. Δεν είναι πάντοτε οι «οικολόγοι». Οι οικολόγοι φλυαρούν χωρίς μέτρο, καταφεύγουν σε θεωρίες και αναλύσεις, ενώ συχνά κρυφοκοιτάζουν την εξουσία. Στην επανάσταση των σιωπηλών θα συμμετέχουν οι άλλοι:  Όσοι γνωρίζουν ότι η ανάσα της φύσεως είναι το ίδιο σπουδαία με την δική τους ανάσα, ότι τα τραύματά της αποτελούν τραύματα  στο δικό τους το σώμα και την ψυχή. Αν σήμερα η μόνη προσδοκία τους είναι η επανάσταση των σιωπηλών, είναι επειδή κουράστηκαν να υπομένουν: Την ασίγαστη μανία καταστροφής ενός ευλογημένου τόπου, τις  απάνθρωπες πόλεις που στεγνώνουν  τις ψυχές, την θυσία του αιώνιου και του αναγκαίου στο εφήμερο και το ταπεινό.

Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν υπόσχεται νόμους  και διατάγματα, που θα αποβλέπουν στην «προστασία» του περιβάλλοντος. Θεωρεί, αντίθετα, ότι είναι ο άνθρωπος που επείγει να προστατευθεί. Εκείνος –που σήμερα σιωπά με απόγνωση- οδηγείται σταθερά στην αποξένωση, επειδή το περιβάλλον μοιάζει να ανήκει πάντοτε σε κάποιους άλλους. Μόνον όμως όπου το περιβάλλον παραμείνει υπερήφανο και ανέγγιχτο, μπορεί να  ανθίσει η πραγματική ζωή. Αλλιώς, θα πληθαίνουν οι απομιμήσεις  και τα ομοιώματα της.

Στην επανάσταση των σιωπηλών συμμετέχουν και όσοι  είδαν τον διαφορετικό κόσμο, που έπλασαν μέσα τους, να διαψεύδεται και να συντρίβεται. Ούτε μετάνιωσαν όμως, επειδή ο δικός τους κόσμος είχε αξίες και ήθος, ούτε μπορούν να τον αλλάξουν. Στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι σημαιοφόροι χωρίς σημαίες, πεζοπόροι χωρίς προμήθειες. Διαθέτουν την τιμιότητα του βλέμματος και μια βαθύτερη αξιοπρέπεια. Ο κόσμος που έπλασαν -που είχε  αξίες και ήθος-  είναι πάντοτε εκεί. Αυτοί, οι σημαιοφόροι –χωρίς σημαίες- στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι η εγρήγορση και η συνείδηση της.

Όσοι άλλωστε κατέφυγαν στην σιωπή, δεν έπαυσαν να ονειρεύονται: Την δίκαιη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού, την αύρα μιας παιδείας ουσιαστικής, την ενίσχυση των δημιουργικών δυνάμεων που εν είδει μικρής φωτιάς υπάρχουν στον καθένα. Αντί όμως, όσοι καταφεύγουν σήμερα στην σιωπή, να κερδίσουν λίγα από τα όνειρα τους, έγιναν αριθμοί και αποδέκτες. Αριθμοί σε πίνακες στατιστικής και σε μετρήσεις θεαματικότητας, αποδέκτες των παραλογισμών μιας ψηφιακής οικονομίας, όμηροι μιας ζωής που διαρκώς αφυδατώνεται. Κι ενώ τα λόγια  των πολιτικών επιμένουν να διαγράφουν  κύκλους  ανούσιους και υποκριτικούς, εκείνοι, στην σιωπή τους, προτιμούν να ακούν τον ήχο των κυμάτων, και την βουή των επερχομένων γεγονότων.

Αυτός άλλωστε –εγώ ή εσείς- που οραματίζεται την επανάσταση των σιωπηλών, δεν ενδιαφέρεται αν επικριθεί ως ρομαντικός, ούτε αν καταταχθεί από τους εχέφρονες στους υπέρμαχους μιας ουτοπίας, από τις πολλές που γνώρισε η ιστορία. Οι επικριτές της επανάστασης των σιωπηλών, συχνά φορτωμένοι με διπλώματα και κοινωνιολογικές περγαμηνές, αγνοούν την αξία της σιωπής, το εν δυνάμει επαναστατικό της περιεχόμενο. Τι άλλο όμως ήταν, η εξέγερση του Πολυτεχνείου –η μόνη που τελευταία γνώρισε η χώρα- από μια κραυγή σπαρακτική, μια στιγμή επαναστάσεως ύστερα από χρόνια σιωπής;  Η σιωπή υπήρχε από νωρίς στις διαψευσμένες προσδοκίες των νέων ανθρώπων, σερνόταν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τους δρόμους της Αθήνας, μιλούσε με μουσικές και αθέατα δάκρυα. Η βία επιτάχυνε την έκφραση της, τα τάνκς προσπάθησαν να καλύψουν την απειλή της.

Οσοι λοιπόν αμφισβητούν την επανάσταση των σιωπηλών, δεν μέτρησαν ποτέ την αξία της σιωπής, δεν έτυχε ποτέ να αντιληφθούν την εκρηκτική της δύναμη. Μήπως  όμως μέσα στην σιωπή δεν ανθίζει ο έρωτας – ή και πάλι σιωπηλά δεν πλάθει ο δημιουργός το έργο του;

«Οι επαναστάσεις είναι τρελές εμπνεύσεις της ιστορίας» έγραψε ένας επαναστάτης, που μάλιστα δολοφονήθηκε από τους πρώην συντρόφους του. Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν θα είναι απλώς μια τρελή έμπνευση της ανθρώπινης ιστορίας. Θα είναι ίσως η συνέχεια και η αποθέωση της

  Γιώργος Γραμματικάκης 

 Πηγή: antikleidi.com

Το τελευταίο γεύμα (των δοσίλογων)

 

 

Βρισκόμαστε στο έτος 1944. Ήδη το καλοκαίρι έχει έρθει και οι Γερμανοί έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι η παρουσία τους στην χώρα δεν κρατήσει πολύ. Οι σφαγές, οι εκτελέσεις και τα μπλόκα εντείνονται. Παράλληλα ο ΕΛΑΣ πολεμά αποφασιστικά για την ημέρα της απελευθέρωσης που κοντοζυγώνει.

 

 

Παράλληλα μεγάλη ανυπομονησία έχει απλωθεί στους συνεργάτες των Γερμανών στην Αθήνα και όλη την χώρα. Τι θα συμβεί τώρα που ο Κόκκινος Στρατός προελαύνει ακάθεκτος ? Τι θα απογίνουν εκείνοι ? Οι Γερμανοί φαίνονται καθησυχαστικοί. Υπόσχονται για όσους το επιθυμούν να τους πάρουν μαζί τους στην Γερμανία όταν επιστρέψουν. Οι Γερμανοί τελικά θα εγκαταλείψουν την Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, πριν όμως από αυτό διοργάνωσαν μια αποχαιρετιστήρια φιέστα…

 

Με κάθε επισημότητα, οι Γερμανοί αποστέλλουν προσκλήσεις σε όλον τον «καλό» κόσμο της Αθήνας και των προαστίων. Καλούν κάθε είδους συνεργάτες τους, ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες, δοσιλόγους και μαυραγορίτες. Η γιορτή λαμβάνει χώρα στο μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου. Σε αυτήν θα λάβουν μέρος πάνω από 100 καλεσμένοι και υψηλά ιστάμενοι της γερμανικής διοίκησης. 

 

Οι δοσίλογοι Γκόβερης, Κωστούλας, Φαρδούλης, Κούκας, Λιάσκας Χαμουρτζόγλου, Γιαννόπουλος, οι μαυραγορίτες Σταματόπουλος, Δενδρινός, Λιναρδάκης, Άρνης και Έξαρχος, ο Πέππας, προμηθευτής των Γερμανών ο Μιχαηλίδης γνωστός μαυραγορίτης λαδιού, ο Κωσταντόπουλος, ταγματάρχης των ταγμάτων ασφαλείας, ο Γεώργιος και η Αλεξάνδρα Λακιώτη καταδότες των Γερμανών, οι δοσίλογοι Χατζηδημητρίου και Σιάκος και ο Παπαβασιλείου στέλεχος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Ελλάδας και άλλοι πολλοί.

 

Η φιέστα θα ξεκινήσει με χορό, αργότερα ένα πλούσιο τραπέζι θα στρωθεί για να αποχαιρετισθούν οι συνδαιτυμόνες. Κρέας και φαγητά που σπάνιζαν ακόμα και από τα πιό εύπορα σπίτια και μπύρα άφθονη γερμανική μπύρα. Το γεύμα θα συνεχιστεί μέχρι τα ξημερώματα και τέλος θα έλθει το γκραν φινάλε. Με τις πρώτες αχτίδες του ηλίου οι Γερμανοί αποχωρούν χαιρετώντας ευγενικά τους καλεσμένους τους. Αμέσως μετά μια ομάδα Γερμανών στρατιωτών θα μπουν οπλισμένοι στο κτίριο και θα εκτελέσουν εν ψυχρώ τους καλεσμένους. Δεν θα επιβιώσει ούτε ένας.

 

Αυτό ήταν το μεφιστοφελικό τέλος πολλών από τους δοσίλογος της κατοχής που μας φέρνει στο νου το αρχαίο ρητό περί προδοσίας και προδοτών, «Την προδοσία αγάπησαν πολλοί, τον προδότη κανένας..»

 Πηγή, Ελεύθερη Ελλάδα

 

 

Δημήτρης Μπάτσης ( η Ελλάδα που μας κρύβουν)

Στις 27/10/1951 αναλαμβάνει η κυβέρνηση Πλαστήρα – Βενιζέλου , η κυβέρνηση αυτή έχει κληρονομήσει μια δίκη που διεξάγεται πέντε μέρες πριν από τις 22/10/1951 από το έκτακτο στρατοδικείο για παράβαση του ΑΝ 509, οι κατηγορούμενοι είναι 94 και ανάμεσά τους ο Ν Μπελογιάννης , η Έλλη Ιωαννίδου, ο Στάθης Δρομάζος, δικαστές είναι ο αντισυνταγματάρχης Ανδρέας Σταυρόπουλος και μέλη ο Ν Κομνηνός, Γ Παπαδόπουλος (ο μετέπειτα δικτάτορας) , Γ Καράκης και Θ Κυριακόπουλος, η δίκη αυτή κατέληξε στις 8/11/1951 σε 12 θανατικές καταδίκες , 6 ισόβια και 7 σε 20 χρόνια ειρκτή και άλλες μικρότερες ποινές.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Αφίσα για εκδήλωση του ΚΚΕ που είχε γίνει στη Θεσσαλονίκη, προς τιμήν των τεσσάρων εκτελεσθέντων: Ν. Μπελογιάννη, Δ. Μπάτση, Ν. Καλούμενου και Η. Αργυριάδη.

Το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του Εθνικού Συστήματος Υγείας της Μ.Βρετανίας

Του Alan Hughes

Απόδοση στα Ελληνικά Ελένη Τομπέα

Υπάρχει πολύ μεγάλη αγανάκτηση, προφανώς, για την ιδιωτικοποίηση της εθνικής υπηρεσίας υγείας (NHS) στη Βρετανία, αλλά είναι η ίδια παλιά ιστορία, επειδή είναι οι ίδιοι που φαίνεται να ενεργούν, να γνωρίζουν και να είναι έτοιμοι να οργανώσουν αγώνα κάτα της ιδιωτικοποίησης, οι φλύαρες τάξεις των αναγνωστών της εφημερίδας Guardian.

Αλλά πού είναι οι μαζικές  διαμαρτυρίες; Πού είναι η οργή; Η πλειοψηφία δεν έχει ιδέα για το τι συμβαίνει, ή έτσι φαίνεται-που οφείλεται εν μέρει στην αποτυχία της κυβέρνησης συνασπισμού των συντηρητικών και του Κόμματος των Φιλελευθέρων Δημοκρατών, για τη διάδοση πληροφοριών σε όρους λαϊκούς που μπορεί ο κόσμος να καταλάβει αλλά και στην ελλειπή κάλυψη του θέματος από τα μέσα ενημέρωσης-το BBC ειδικότερα.

Αλλά οφείλεται επίσης και κυρίως, στην αμάθεια και στην απάθεια των ανθρώπων. Η εργατική τάξη είναι απασχολημένη με το να ψωνίζει, να καταναλώνει αλκοόλ, και να παρακολουθεί reality προγράμματα στην τηλεόραση «ακολουθώντας» τα γελοία καμώματα των διασημοτήτων. Ενώ η μεσαία τάξη είναι απορροφημένη στην τιμή του Chardonnay, στις διακοπές στην Προβηγκία και στο κόστος της διατήρησης ένα δεύτερου σπιτιού.

Παράλληλα, σύντομα θα είναι πολύ αργά για το Εθνικό Σύστημα Υγείας, το οποίο μένει ορθάνοιχτο για την εισχώρηση ιδιωτικών επιχειρήσεων αποκομίζοντας κέρδη από τη δυστυχία, τον πόνο και την ασθένεια. Από την 1η Απριλίου 2013, η κυβέρνηση συνασπισμού, με καμία εντολή και με καμία κοινοβουλευτική συζήτηση ή περαιτέρω εξέταση, θα περάσει νομοθεσία που επιτρέπει σε ομοίους της Virgin και  Circle να αγοράσουν μεγάλα κομμάτια του Εθνικού Συστήματος Υγείας.

Και αυτή η χώρα δεν θα έχει πλέον μια υπηρεσία υγείας που θα είναι δωρεάν στο σημείο της ανάγκης, θα παρέχεται δημόσια και θα είναι διαθέσιμη σε όλους.

Πολιτικός του Εργατικού κόμματος και αρχιτέκτονας του Εθνικού Συστήματος Υγείας της Μ. Βρετανίας, ο Aneurin Bevan, είπε σχετικά με το δημόσιο σύστημα υγείας: «θα επιβιώσει, εφόσον υπάρχει η λαϊκή αριστερά που πιστεύει στον αγώνα για το Εθνικό Σύστημα της Υγείας .»

Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα μπορούσε να κάνει ο Bevan με ότι συμβαίνει. Αυτό που ξέρω είναι ότι νιώθω ντροπή. Όπως θα έπρεπε να νιώθουμε όλοι.

newint.org

Πηγή http://socialpolicy.gr/2013/03/%cf%84%ce%bf-%cf%84%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%85%cf%84%ce%b1%ce%af%ce%bf-%ce%ba%ce%b1%cf%81%cf%86%ce%af-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%86%ce%ad%cf%81%ce%b5%cf%84%cf%81%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%b8%ce%bd.html

Ρότσιλντ, Εθνική Τράπεζα και «Ελληνικό» Κράτος…και ο Νίκος Μπελογιάννης

Οι Τραπεζίτες Ρότσιλντ, το νεοσύστατο Κράτος και η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος

Το 1821 στην Ελλάδα έλαβε χώρα η επανάσταση των Ελλήνων κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με πρωτεργάτες τον Κολοκοτρώνη, Καποδίστρια, Υψηλάντη, Καραΐσκάκη, Κανάρη, Μπουμπουλίνα κτλ. Οι Γνωστές παρεμβάσεις των ξένων και των εδώ ανδρείκελων τους, έφεραν ως αποτέλεσμα το 1831 την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια. Εκεί ουσιαστικά τελειώνει η προσπάθεια των Ελλήνων για ένα πραγματικά ανεξάρτητο Κράτος. Όσοι σκέφτηκαν «μα από τότε είμαστε ένα ελεύθερο Κράτος» δεν έχουν παρά να λάβουν υπόψιν τους τα παρακάτω στοιχεία.

Μέρος 1ο: H παρουσία των Ρότσιλντ στην Ελλάδα

Μέρος 2ο: Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (ΚΙΣ) και Ρότσιλντ

Μέρος 3ο: Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (ΚΙΣ) γίνεται ΝΠΔΔ

Μέρος 4ο: Όθων (Otto), σύσταση ΕΤΕ και Ρότσιλντς

Μέρος 5ο: Επεξήγηση του Τραπεζικού συστήματος

Μέρος 6ο: Τα ΦΕΚ περί Εθνικής Τραπέζης

Μέρος 7ο: Χρονολόγιο Εθνικής Τραπέζης

Μέρος 8ο: Χρήσιμα ως προς την ενημέρωση μας οπτικοακουστικό υλικό

Μέρος 9ο: Ντοκιμαντέρ που επεξηγούν το ΧρηματοΠιστωτικό Σύστημα

Μέρος 10ο: Δείτε που είναι το σπίτι των Ρότσιλντ στην Κέρκυρα

Μέρος 11ο: ΓΝΩΘΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ЭЄ ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ

Πηγή. http://diaforos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7754.html

Πηγή http://knossopolis.com/2011-07-09-17-17-48.html

Σημ.απ.γαλ. ή αλλιώς…, που κολλάει ο Νίκος Μπελογιάννης στο άρθρο.

Θα υπενθυμίσω στον φίλο μου Κνοσσόπολις τι έγραφε ο Νίκος Μπελογιάννης, ο κομμουνιστής…στο βιβλίο του

«Το ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα»

————————————–

[…] β) Το δάνειο των 60 εκατομμυρίων

 

Στο Αργος, ύστερα από τη δολοφονία του Καποδίστρια μαζεύτηκε η Ε’ Εθνοσυνέλευση το Δεκέμβρη του 1831 κι εψήφισε πάλι άλλο «πολιτικό σύνταγμα της Ελλάδας»…[…] οι τρείς «προστάτιδες δυνάμεις φέρνοντας το Βασιλιά αναλάβαιναν την υποχρέωση να εγγυηθούν ένα δάνειο που δεν θα ξεπερνούσε τα 60 εκατομμύρια φράγκα…[…]τη μεσιτεία για το δάνειο τούτο ανέλαβε ο οίκος Αιχταλ του Μονάχου.Αυτός όμως τη μεταβίβασε στον οίκο Αγνάδο και τούτος ο τελευταίος ανάθεσε με ιδιαίτερη συμφωνία την έκδοση του δανείου στους Ρότσιλντ τους μεγαλύτερους τότε τοκογλύφους του κόσμου.[…] Και τότε παρατηρήθηκε ένα εξαιρετικό φαινόμενο που στην Ιστορία των Ελληνικών δανείων μονάχα το 1898 επαναλήφθηκε.

Η εγγύηση των δυνάμεων οι βαριοί όροι και οι πρωτάκουστες εγγυήσεις έδιναν τόσο μεγάλη ασφάλεια στους ομολογιούχους ώστε η μεγάλη ζήτηση ομολογιών συνετέλσε να βγεί το δάνειο στη Γαλλία στα 111% στην Αγγλία 116% και στη Ρωσία 107%. Δηλαδή από τα 60 εκατομμύρια που ήταν το ονομαστικό ποσό έφτασε τα 64.Οι παντοδύναμοι όμως τοκογλύφοι υπολόγισαν την πραγματική τιμή που συμφώνησαν δηλαδή το 94% με βάση τα 60 εκατομμύρια και όχι τα 64. Και αντί να πάρουμε κανονικά 60.160.000, πήραμε 57 μονάχα.Ετσι η πραγματική τιμή κατέβηκε στην ουσία στα 89% και μας κράτησαν 3 εκατομμύρια που κανονικά ανήκανε στην Ελλάδα.[…]  

Σελ.59,60,61.

Το βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη είναι ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ.Πραγματικό ΣΟΚ.

Οταν αγόρασα το βιβλίο το 1998 με έκδοση της «σύγχρονης εποχής» έφαγα ένα πολύ γερό χαστούκι.

Κατάλαβα αμέσως ότι η Ελλάδα ΔΕΝ είχε απελευθερωθεί ποτέ.

Το τρομερό ήταν όταν ένα χρόνο μετά την έκδοση του βιβλίου, η κα Λαζαρέτου με πηγές από την Εθνική Τράπεζα και την Τράπεζα της Ελλάδας κάνει μία μελέτη με θέμα «την πορεία της δραχμής» μετά την απελευθέρωση του 1821…(Οικονομικό Δελτίο της Τράπεζας της Ελλάδας τεύχος Νο 13)

Η Καθημερινή τότε δημοσιεύει ένα απόσπασμα και αυτόν τον πίνακα…

Δάνεια Ελλάδος_Καθημερινή_31-07-1999

Το Σάββατο 31-07-1999. Ενα σχεδόν χρόνο μετά την ομολογουμένως τρομερή δημοσίευση του ΚΚΕ (άγνωστο γιατί έμεινε ??? στον Περισσό ???) είχαμε και μελέτη…

Κουνήθηκε το σύστημα συθέμελλα…

Πάρτε το βιβλίο του Μπελογιάννη λοιπόν, εκδόσεις Αγρας μου φαίνεται, και συγκρίνετε τα δεδομένα για τα Εξωτερικά Δάνεια της Ελλάδας που αναφέρει, με τον Πίνακα του 1999, της κας Λαζαρέτου…

Αυτόν που βλέπετε…ΑΞΙΖΕΙ να το κάνετε.

Παρατηρήστε πως παρουσιάζει τα στοιχεία στο δάνειο του 1832, που απόσπασμα από το βιβλίο διαβάσατε και θα καταλάβετε…

Για τα πρώτα δάνεια του 1824 και του 1825 δεν το συζητάω…

Θα φρίξετε άμα τα συγκρίνετε μόνοι σας…

Καλά κρασιά…

-Αμετανόητος 05/04/2013