Λες και οι δύο έξοχοι blogger ήταν συνεννοημένοι…
1. Ο ορνιθόρυγχος και η δημοκρατία
Ε, ναι, λοιπόν! Θα το πω, χωρίς υπεκφυγές και μισόλογα: Δεν είμαι δημοκράτης.
Δεν πιστεύω στη δημοκρατία σας ή όπως το λένε αυτό το πολίτευμα, όπου οι 51 αποφασίζουν για το θάνατο και των 100.
Δικτατορία της πλειοψηφίας θα έπρεπε να αποκαλείται, για να μην έχουμε και αυταπάτες.
Δεν μπορώ να δεχτώ ως τον καλύτερο δυνατό κόσμο αυτόν τον κόσμο που τον κυβερνούν φαύλοι και αχρείοι, όπως ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Βορίδης και ο Δένδιας.
Δεν είμαι δημοκράτης, αν δημοκρατία σημαίνει να αρρωσταίνουν οι άνθρωποι για να πλουτίζουν οι εταιρίες χρυσού και να κακοποιείται όποιος αγανακτισμένος τολμήσει να διαδηλώσει μπρος στο «σύμβολο της δημοκρατίας», τη Βουλή των (άβουλων) Ελλήνων, επειδή η πλειοψηφία διαβάζει Πρώτο Θέμα και βλέπει Mega Channel.
Αν αυτό που ζούμε είναι δημοκρατία, τότε μπορείτε να την πάρετε και να τη βάλετε σε εκείνο το σημείο του σώματος σας όπου ο ήλιος ποτέ δε λάμπει (ακόμα κι αν είστε γυμνιστές).
Θα με ρωτήσετε τι είμαι: Βασιλόφρων, ναζί, αριστοκρατικός, κομμουνιστής, αναρχικός, απολιτικός;
Είμαι ορνιθόρυγχος.
Όταν Βρετανοί ζωολόγοι ανέφεραν για πρώτη φορά την ύπαρξη αυτού του μικρού ζώου, οι συνάδελφοι τους πίστεψαν ότι πρόκειται για φάρσα.
Όταν τους πήγαν το σκελετό του πίστεψαν ότι πρόκειται για απάτη.
Όταν τους πήγαν το ίδιο το ζώο πίστεψαν ότι πρόκειται για λάθος της φύσης.
Αυτό είμαι κι εγώ: Ένα λάθος της φύσης, ένας τραγέλαφος.
Ένα θηλαστικό που γεννάει αυγά, έχει τρίχωμα και ράμφος πάπιας, έχει μεμβράνες ανάμεσα στα δάκτυλα, κεντρί στα πίσω πόδια και ουρά κάστορα.
Ανήκω κι εγώ στην οικογένεια των μονοτρημάτων, μαζί με τον ορνιθόρυγχο και τους άλλους δύο εκπρόσωπους: Την έχιδνα της Νέας Ζηλανδίας και τη έχιδνα της Αυστραλίας.
Μην μπερδεύεστε, αυτή η έχιδνα δεν είναι φίδι. Είναι ένας αγκαθωτός μυρμηγκοφάγος χωρίς REM.
Τα μονοτρήματα δεν εξελίχτηκαν ιδιαίτερα από τότε που εμφανίστηκαν, δεν προσαρμόστηκαν στο δημοκρατικό μας κόσμο.
Αλλά μη βάζετε στοίχημα ότι θα εξαφανιστούν.
Ούτε οι κατσαρίδες εξελίχτηκαν, αλλά είδαν την τυραννία των δεινόσαυρων να συντρίβεται και μάλλον θα δουν τη δημοκρατία των θηλαστικών να αυτοκαταστρέφεται.
Γιατί κάθε είδος επιβιώνει φυλογενετικά και όχι οντογενετικά.
Ας το πω πιο «μπακαλίστικα»: Ή θα επιβιώσουμε όλοι μαζί ή θα εξαφανιστούμε όλοι.
Η φύση δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για τις πεποιθήσεις μας.
Αμήν.
Πηγή. http://sanejoker.info/
2.Δεν πιστεύω στην «δημοκρατία»!
Εφ’ όσον «δημοκρατία» είναι το πολίτευμα το οποίο επιτρέπει
- να αναλαμβάνουν την διακυβέρνηση μιας χώρας πρόσωπα εγνωσμένης διανοητικής υστέρησης, σαν τον Γεώργιο Παπανδρέου τού Ανδρέα,
- να αναδεικνύονται στο ύπατο αξίωμα του πλανητάρχη πρόσωπα τα οποία κορδώνονται πως συνομιλούν με τον θεό παρ’ ότι δεν μπορούν να συντάξουν σωστά μια απλή πρόταση, σαν τον Γεώργιο Μπους τον Β(λάκα),
- να θεωρούνται «καταλληλότεροι για πρωθυπουργοί» κοινοί ψεύτες και απατεώνες, οι οποίοι υφαρπάζουν την λαϊκή ψήφο ψευδόμενοι ασυστόλως και ανερυθριάστως δίχως να λογοδοτούν ποτέ και σε κανέναν,
- τον εκμαυλισμό τής δικαιοσύνης σε τέτοιο επίπεδο ώστε ο κάθε υπουργίσκος να διαβεβαιώνει τους πάντες ότι η οποιαδήποτε αναμενόμενη δικαστική απόφαση θα συμφωνεί με τις δηλώσεις του, όπως έγινε προσφάτως με Δένδια και Στουρνάρα,
- την καταρράκωση κάθε έννοιας συνταγματικότητας με την παράκαμψη της θεσμοθετημένης αυξημένης πλειοψηφίας προκειμένου να «νομιμοποιηθούν» τα μνημόνια,
- τον εξευτελισμό των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, τις οποίες προβλέπει αυτό το ίδιο το πολίτευμα, με την μόνιμη χρήση «αναγκαστικών νόμων» και «πράξεων νομοθετικού περιεχομένου»,
- την κατάργηση του αναφαίρετου δικαιώματος των εργαζομένων για απεργία, μέσω είτε της διαδικασίας των «το-κάναμε-μόδα-κι-έγινε-συνήθειο» επιστρατεύσεων είτε των χαρακτηρισμών τους ως «παράνομων και καταχρηστικών»,
- την μετατροπή των σωμάτων ασφαλείας σε μονάδες στήριξης είτε της αστικής εξουσίας (βλέπε δακρυγόνα κατά διαδηλωτών, συλλήψεις κλπ) είτε των εκπροσώπων τού κεφαλαίου (βλέπε συνδρομή των ΜΑΤ στον Μάνεση κατά την απεργία των χαλυβουργών),
- την διάλυση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους με την υποβάθμιση -μέχρις εξαφανίσεως- της δωρεάν υγείας και της δωρεάν παιδείας, οι οποίες προβλέπονται από το σύνταγμα αυτού του ίδιου του πολιτεύματος,
- να θεωρείται ότι «καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει» ο εργαζόμενος των 751 ευρώ και γι’ αυτό να τιμωρείται με μείωση του μισθού του στα 586 ευρώ (ή και στα 511, αν έχει την ατυχία να μην έχει κλείσει τα 26 χρόνια του),
- να εκτιμάται ότι ο κατά τα άνω τιμωρημένος εργαζόμενος έχει φοροδοτική ικανότητα και να απειλείται με κατάσχεση του μισθού του αν δεν πληρώσει τα χαράτσια που του επιβάλλονται,
- να μπαίνουν στο στόχαστρο εκείνοι που χρωστάνε πενταροδεκάρες, την ώρα που θεσπίζονται νόμιμες φοροαπαλλαγές για τους «έχοντες και κατέχοντες»,
- να ξεπουλιέται ό,τι μπορεί να πουληθεί προκειμένου να έρθουν στον τόπο ξένα κεφάλαια, ενώ επιδεικνύεται ανατριχιαστική αδιαφορία για τους νέους ανθρώπους που φεύγουν από τούτον τον τόπο και γίνονται μετανάστες προκειμένου να επιβιώσουν,
- να παρουσιάζονται στον ανυποψίαστο πολίτη ως «ιερά δισκοπότηρα» οργανισμοί οι οποίοι στήθηκαν και υπάρχουν για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου (λέγε με Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑΤΟ κλπ) και, μάλιστα, να απαιτείται η θυσία αυτού του πολίτη προκειμένου να μη τρωθούν αυτά τα συμφέροντα,
- να απαιτείται από τα λαϊκά στρώματα (τον «δήμο») να συμφωνήσουν στην εξαθλίωσή τους, προκειμένου να στηριχτούν οι τράπεζες, οι οποίες έχουν σκοπό την στήριξη του κεφαλαίου,
- να παίζει ρόλο η καταγωγή ή η θρησκεία κάποιου προκειμένου αυτός ο κάποιος να έχει δικαίωμα πρόσβασης σε μεροκάματο, σε γιατρό, σε σχολείο ή ακόμη και στον αέρα που αναπνέει,
- να παραβλέπεται το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην εργασία και να προωθείται η «ελαστική απασχόληση» λίγων ωρών ή λίγων ημερών τον μήνα,
- να μένουν ατιμώρητοι οι αισχροί που αναρωτιούνται δημοσίως «πού ακούστηκε δικαίωμα στην εργασία;» ή που προτείνουν περαιτέρω αφαίμαξη της εργατικής τάξης, ενώ οι ίδιοι αμείβονται με εφτάμιση χιλιάρικα μηνιαίως (π.χ. Μέργος) ή και τέσσερα εκατομμύρια ετησίως (π.χ. Προβόπουλος),
- να μη θεωρείται ύβρις -και, μάλιστα, τιμωρούμενη αυστηρότατα- το να δηλώσει κάποιος πολιτικός ότι «στόχος μου είναι να υπάρχει ένας εργαζόμενος σε κάθε σπίτι» ή ότι «στόχος τής κυβέρνησης είναι να βοηθηθούν οι οικογένειες που δεν έχουν κανένα εργαζόμενο»,
- να συμβαίνουν όλα τα παραπάνω αλλά και αμέτρητα άλλα παρόμοια, που δεν αρκούν ώρες ολόκληρες για να καταγραφούν,
δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να στηρίξω αυτό το πολίτευμα και γιατί πρέπει να το υπερασπιστώ. Δεν καταλαβαίνω, δηλαδή, γιατί πρέπει να είμαι «δημοκράτης».
Ε, λοιπόν, όχι! Δεν πιστεύω στην παραπάνω «δημοκρατία» που μου έχουν επιβάλει με πλύση εγκεφάλου, δεν προτίθεμαι να κάνω καμμία θυσία για χατήρι της και δεν σκοπεύω να την υπερασπίσω αν ποτέ (ελπίζω, σύντομα) κινδυνέψει η ύπαρξή της. Δεν είμαι οπαδός αυτής της «δημοκρατίας».
Προτιμώ -χίλιες φορές- την δικτατορία. Την δικτατορία τού προλεταριάτου. Το πολίτευμα όπου πράγματι «κράτος» είναι ο «δήμος». Το μόνο πολίτευμα που μπορεί άξια να αποκαλείται Δημοκρατία. Με κεφαλαίο Δέλτα και χωρίς εισαγωγικά.
