Φαντάσου φωτιές και γειτονιές που δένονται…

Φαντάσου ένα δρόμο που οι κάτοικοί του είναι φίλοι.

Φαντάσου ένα από τα φιλαράκια του γιου μου να ζει (με την οικογένειά του προφανώς) σε απόσταση ούτε 5’ με τα πόδια από το σπίτι μας, σε ένα στενό που ενώ προχωρά για 3 τετράγωνα μοιάζει με διάδρομο σπιτιού στο πλάτος. Δεν υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα, γιατί απλά δεν υπάρχει χώρος για κάτι τέτοιο. Στο κέντρο του ο δρόμος φαρδαίνει και εμφανίζεται μια μικρή πλατεία 10-12 τετραγωνικών μέτρων, σαν παιδικό παιχνίδι. Αμέσως μετά, ο δρόμος στενεύει ξανά.

Φαντάσου τώρα ένα έθιμο που το ξεκίνησαν πριν από δεκαετίες οι τότε κάτοικοι του δρόμου (Ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι, αυτά τα κεφάτα πλάσματα; Πώς μπόρεσαν να φανούν τόσο ανοικτοί κι ωραίοι; Μήπως συνάντησα μερικούς και δεν τους αναγνώρισα καθώς μοιάζανε φυσιολογικά γκρίζοι;). Όλα τα νοικοκυριά φτιάχνουν στεφάνι πρωτομαγιάτικο μα δεν το πετάνε. Αντίθετα, το αφήνουν να ξεραθεί. Και, σαν χθες, μαζεύονται δίπλα στην πλατεία, βάζουν ρεφενέ μεζέδες, μπύρες και κρασιά κι ανάβουνε φωτιά. Καίνε τα στεφάνια και πηδάνε πάνω απ’ τη φωτιά. Γονείς, παιδιά, παππούδες. Με ένα λάστιχο ποτιστικό παρά πόδα, καλού κακού, αλλά με κέφι σκανδαλιάρικο και πηγαίο.

Ζούμε σε μια πόλη που συναντιέσαι στο ασανσέρ με τον άνθρωπο που μένει σε άλλο όροφο της πολυκατοικίας σου και δεν καλημερίζεστε. Πώς έγινε λοιπόν αυτό το θάμα; Πώς μπορεί ο ιδρώτας ηλικιωμένων μικροαστών να στάζει κόμπους χρυσάφι; Πώς οι γιαγιάδες πηδάνε την φωτιά και βγαίνουν 10 χρόνια νεώτερες από κάθε πήδο; Τι χαμόγελα θριάμβου ζωγραφίζονται στα ανήλικα και τι βλέμματα παιχνιδιάρικα και σχόλια αγαπησιάρικα μαζεύονται στα πρόσωπα των γυναικών; Πώς λες «πάω να φέρω καρέκλες απ’ το σπίτι» λες κι ο δρόμος είναι η αυλή σου με το μαγγανοπήγαδο; Πώς κατασκευάζεις μια χρονομηχανή που ομορφαίνει τους ανθρώπους γύρω σου;

Πώς φτιάξατε μια γειτονιά που δένεται έτσι όμορφα βρε θηρία;

Χθες βράδυ ζήλεψα, ζήλεψα όμορφα, καλεσμένος στην αρχέγονη τελετή τους. Τους καμάρωσα κι ευχήθηκα να με έχουν και του χρόνου στην παρέα τους. Ήδη μάλιστα σκέφτομαι πώς θα φτιάξω το στεφάνι μας – έχει ξυπνήσει ο μηχανικός μέσα μου και θέλω να κάνω φλόγες χρωματιστές!

Το καλοκαίρι με κάτι τέτοια ξεκινά.